ανησυχίες γύρω απ'τα φάρμακα..
παιδιά γεια σας..τελευταίες μέρες έχω κάποιες σκέψεις που με ανησυχούν..
καταρχήν πηγαίνω σε μια ψυχίατρο όπου κάνω ψυχοθεραπεία και συζητάμε,μόνο που την ώρα που συζητάμε τις περισσότερες φορές δεν τα θυμάμαι όλα όσα θέλω να της πω..δεν έχω την ηρεμία να τα σκεφτώ και κολλάω συνέχεια όταν μιλάω κι έτσι πολλά τα παραλείπω και είναι σαν να πηγαίνω τζάμπα,οπότε καλύτερα να τα γράψω κάπου σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω τη σκέψη μου όπως εδώ δλδ..
Αρχικά να πω πως κι εδώ σ'αυτό το σάιτ όταν μπαίνω αλλά και σε ένα άλλο,ως επί το πλείστον γράφω τα δικά μου και δεν διαβάζω τι γράφουν οι άλλοι γιατί βαριέμαι..
Αυτό μου δείχνει εμένα πως είμαι εγωίστρια και τεμπέλα..θέλω οι άλλοι να ασχολούνται μόνο μαζί μου χωρίς εγώ να τους δίνω τπτ..
Αυτό με απασχολεί καθότι αισθάνομαι άδεια μέσα μου αφού συνέχεια παίρνω απ'τους άλλους χωρίς εγώ να δίνω..έτσι λένε..πως αν δε δώσεις αγάπη δεν την νιώθεις..λογικά ισχύει αυτό..
Πέρα απ'το θέμα του εγωισμού και της αγάπης με απασχολεί γενικότερα το πώς είμαι πλέον..αναρωτιέμαι αν είμαι φυσιολογική ή έχω πάθει μετάλλαξη στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς,προς το χειρότερο..Παίρνω ένα φάρμακο,3 χρόνια τώρα το ίδιο,και όπως μου είπε η ψυχίατρος αυτό που κάνει αυτό το φάρμακο είναι να μετριάζει κάπως την ένταση με την οποία βιώνω τα γεγονότα επειδή λέει γεννήθηκα ευαίσθητη,ώστε να μην βγαίνω εκτός ορίων..
Ασφαλώς όπως συζητήσαμε ο λόγος που βίωσα τόσο πολύ άγχος και κατάθλιψη ήταν το οικογενειακό μου περιβάλλον,το οποίο δεν είχε τπτ το όμορφο να μου δείξει για τη ζωή..το μόνο που έζησα και ζω ακόμα είναι ΓΚΡΙΝΙΑ..κάτι που σταδιακά ύστερα από όλα αυτά που πέρασα με οδήγησε να μη βρίσκω νόημα στη ζωή..Απλά όπως είπαμε με την ψυχίατρο πλέον παίρνω το φάρμακο και αυτό με βοηθάει στο να μην επηρεάζομαι απ'το περιβάλλον..Και έρχομαι τώρα στις ίδιες σκέψεις με αυτές που έκανα τότε που δεν ήξερα να πρέπει να πάρω φάρμακα ή όχι..Αναρωτιόμουν λοιπόν το εξής: δλδ τα φάρμακα σε αναισθητοποιούν?και ακόμα το ίδιο αναρωτιέμαι..Η ψυχίατρος μου λέει πως όχι αλλά αν σε κάνουν να μην επηρεάζεσαι τόσο απ΄το αρνητικό περιβάλλον σου δεν σε αναισθητοποιούν?η γνώμη μου είναι πως ναι..
Πιστεύω πως τα φάρμακα σε φέρνουν στο ίδιο μήκος κύματος με τους άλλους ανθρώπους,για να μπορέσεις και να συνεννοηθείς με τον άλλον κόσμο αλλά και να είσαι λειτουργικός και να δουλεύεις και να κάνεις ό,τι κάνει όλος ο κόσμος..
Αλλά σου αφαιρούν ένα κομμάτι ιδιαίτερο του εαυτού σου..ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ..
Άμα έρχονται τα φάρμακα και εξομαλύνουν τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους που πριν από ένα μήνα εσύ σφαζόσουνα αυτό τι σημαίνει?ότι είναι φυσιολογικά τα φάρμακα που μπορούν και κάνουν μια τόσο αφύσικη αλλαγή ή μήπως ότι εσύ δεν ήσουν φυσιολογικός που σφαζόσουνα με αυτούς τους ανθρώπους?
Προφανώς για να ήσουν στα μαχαίρια υπήρχε κάποιος λόγος..κάποια εσωτερική φωνή που προσπαθεί να βγει έστω και με φωνές και τσακωμούς και προσπαθεί να σου πει ότι κοίταξε: το περιβάλλον σου δεν σου ταιριάζει,πρέπει να το αλλάξεις..ΟΧΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΣΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ..
Αυτό το θέμα με καίει πραγματικά..νομίζω ότι ζω τόσο επιφανειακά πια..σα να έχω χάσει τον εαυτό μου για πάντα..ζω περιμένοντας το θάνατό μου..στο μεταξύ αυτής της ζωής περιπλανιέμαι χωρίς να ξέρω τι θέλω ούτε στα επαγγελματικά..έχω αλλάξει 3 φορές προσανατολισμό..
Ουσιαστικά αυτό που ψάχνω είναι ο εαυτός μου..αυτός που κάποτε αισθανόμουν ότι είναι δικός μου και οικείος μου και τώρα τον βλέπω σαν ξένο..παθητικό και ουδέτερο..
Όποια σκέψη σας καλοδεχούμενη..ελπίζω σε αυτούς που θα διαβάσουν το μήνυμα και θα είναι λιγότερο εγωιστές και τεμπέληδες από μένα..
