Γεια σε ολους!!! Παρακολουθω το φορουμ εδω και καιρο..Απο τότε δλδ που αρχισα να συνειδητοποιω ,οτι οι φοβίες μου ειναι πιο σοβαρες απο οσο νομιζα και δεν με αφήνουν να προχωρησω στη ζωή μου οπως θα ηθελα αλλα με κρατανε στασιμη ή με πανε πισω..Το αγχος μου και η ελλειψη αυτοπεποιθησης με κανουν να φοβαμαι να αντιμετωπισω καταστασεις που για τον καθενα ειναι απολυτα φυσιολογικες..Τι θελω να πω?Το βασικοτερο προβλημα μου ειναι οτι φοβαμαι να εργαστω..Οταν τελειωσα το σχολειο και περασα στη σχολη μου εβλεπα συμφοιτητες και φιλους να δουλευουν.Και ενω και εγω ηθελα,σκεφτομουν παντα πως θα ηταν αν ημουν στη θεση τους και πιστευα οτι αποκλειεται να τα καταφερνα.Σε οποιαδηποτε δουλεια..Παντα επαιρνα μια εφημεριδα την κοιτουσα και σε καθε αγγελια ελεγα-Δεν κανω..εδω θελει αυτο,εκει θελει το αλλο προσον- που στη ουσια μπορει να τα ειχα αλλα δεν πιστευα σε μενα..Τον τελευταιο χρονο ομως των σπουδων μπηκα μεσω ενος συγγενη ως ταμειας με ενα πολυκαταστημα..Αν και στη αρχη ειχα απιστευτο αγχος, δουλεψα εκει 1 χρονο ημιαπασχοληση.Μου αρεσε η δουλεια και χαιρομουν πολυ που μπορουσα να κανω κατι για μενα!Απο κει και περα ομως ολα εμειναν στασιμα..Γυρισα στο πατρικο μου στη επαρχεια γιατι με μια 4ωρη εργασια σε αλλη πολη πως μπορει κανεις να ανταπεξελθει οικονομικα? Οσο εμενα με τους δικους μου τις περισσοτερες φορες ενιωθα εντελως αχριστη..Αλλες παλι σκεφτομουν οτι και εγω βοηθουσα οσο μπορουσα με τις αγροτικες δουλειες η το σπιτι και αυτο ηταν κατι..Αλλα αισθανομουν τοσο ασχημα σε ενα μικρο χωριο με πολυ λιγα παιδια της ηλικιας μου και η μοναδικη που γυρισε παλι πισω..Αισθανομουν οτι ολοι με εδειχναν με το δαχτυλο ως αποτυχημενη..Δεν ηθελα να γινει ετσι..Ηθελα οι γονεις μου να ειναι περιφανοι για μενα-οχι πως μου εχουν πει ποτε κατι ασχημο,αλλα ολοι οι γονεις το θελουν.Ετσι δεν ειναι?- Σχεδον πριν 2 χρονια το αγορι μου εγυγε για εξωτερικο..Εκεινη την περιοδο δουλευα σε ενα γραφειο για 6 μηνες μεσω προγραμματος.Εκει αν και ειχα παραλογο υπερβολικο αγχος στην αρχη δουλεψα.Καθε φορα που εκανα ενα λαθος ομως μπορει και να το σκεφτομουν μια εβδομαδα και να ελεγα,μονο εγω κανω τετοιες βλακειες.κανεις αλλος δεν θα το εκανε..
Μετα το τελος του προγραμματος λοιπον ηρθα και γω εξωτερικο στο αγορι μου..Δεν ξερω τι περιμενα να βρω εδω?Ειμαι ηδη ενα χρονο και παρακολουθω μαθηματα γλωσσας-δεν δουλευω ακομα.Στην Ελλαδα ισως η ανεργεια ηταν για μενα καλυψη,εκρυβε το φοβο μου,τον οποιο σχεδον κανενας δεν ειχε καταλαβει..Εδω ομως?Ποσο ακομα θα καθομαι?Δεν εχω τη δυναμη και τον τσαμπουκα να πω θα παρω ενα τηλ σε αυτη την αγγελια η θα στειλω βιογραφικο και οτι γινει..ακομα σκεφτομαι και δεν ειμαι καλη??????πως θα φυγει αυτη η φοβια?αν ημουν στην ελλαδα θα πηγαινα σιγουρα σε ψυχολογο..αλλα εδω..νομιζω οτι ειμαι η μοναδικη με αυτο το προβλημα..