Καταθλιψη-Πανικος-Αγοραφοβια.. 3 σε 1
Καλησπερα στην κοινοτητα.
δεν θα θελα να σας κουρασω, γιαυτο θα τα πω περιληπτικά.
κρισεις πανικου ειχα απο το 2000-2001. δεν θυμαμαι.
καπου στο 2003-4 πηγα σε γιατρο (παθολογος) που το διεγνωσε και μου ειπε: δυστυχως, δεν εχεις τιποτα.
εννοώντας οτι αν ειχα κατι παθολογικο, θα μπορουσε με καταλληλη αγωγη να με βοηθησει.
μου εδωσε ζαναξ (μισο σε καθε κριση) ως "σωσιβιο", οπως ειπε, και μου ειπε να επισκεφτω ψυχολογο.
δεν τον πιστεψα.
οι κρισεις συνεχιζαν για χρονια (ελλειψη οξυγονου, φοβος κτλ) μεχρι που, καταλαθος καπου στο 2006, ανακάλυψα αυτο το φορουμ :)
διαβασα ιστοριες σαν την δικια μου και τοτε συνειδητοποίησα οτι.. ολα ηταν στο μυαλο μου.
αυτο ηταν! τα εγραψα ολα... και οι κρισεις εξαφανιστηκαν. και τα ζαναξ και ολα! (ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ παιδια, για την δουλεια που κανετε)
τοτε τα προβληματα μου ηταν οικονομικης φυσεως..
μετα το 2009 και μεχρι τον σεπτεμβρη του 2014 εζησα μια 5ετια με πολυ εντονο στρες. προσωπικο στρες. οχι οικονομικης φυσεως, το οποίο ομως δεν μπορουσα να διαχειριστώ, ουτε να ξεφυγω.
στρες που, για να μην τα πολυλογώ, ηταν περα απο τα ορια του bullying... ο ορισμός του, θα λεγα.
απο τον γεναρη του 2014 ξαναεμφανιστηκε το προβλημα λοιπον, αλλα οχι στην μορφη των κρισεων πανικου.
αυτες τις ειχα απομυθοποιήσει οπως ειπαμε, απο παλια.
ηρθε με την μορφη στιγμιαιου φοβου και καταθλιψης.
χτυπησε εκει που δεν μπορουσα να απαντησω. ποιος ειμαι.. που παω.. ποσο θα ζησω ακομα.. ολα ειναι ανούσια.. δεν υπάρχει μελλον.. δεν υπαρχει γελιο..
μια μαυριλα που ερχοταν ξαφνικα, και με κυριευε. δεν ηθελα να κανω τιποτα. ουτε να πατησω το κουμπι του τηλεκοντρολ, ν αλλαξω καναλι.
δεν μπορουσα να βρω διεξοδο στις σκεψεις μου. ουτε απαντησεις.. μετρουσα τον χρονο αντιστροφα.. πόσος μου μενει μεχρι τον φυσικο μου θανατο.
ποσα χρονια θα ζησω, αν θα εχουν ποιότητα, αν θα γινω σαν κι αυτους που λυπαμαι, που περιμενουν το μοιραιο ανήμποροι, κτλ..
και ολ αυτα ενω ειμαι 46 χρονων, και σχετικα αθλητικος τυπος. με χομπυ που κι αυτα τωρα δεν θελω να τα κανω..
τον Σεπτεμβρη του 14 αποφασισα να αποσυρθω απο την "στρεσογονα κατασταση". δεν θα ηθελα να δωσω περισσοτερες πληροφοριες γι αυτην.
ηταν ενα "βαρυ περιβαλλον" που με επνιγε. φανταστείτε την ετσι.
αλλα τα συμπτωματα παρεμειναν. και το σπαστικό ειναι οτι πιανουν απρόκλητα και απότομα.
εκει που ειμαι καλα, αρκει μια σκεψη του στυλ "γιατι εισαι καλα; δεν θα πρεπε να εισαι" και αρχιζει η μαυριλα...
ξαναρχισα τα ζαναξ, οπως μου ειχε πει τοτε ο γιατρος.. μισό (0,25μγρ) σε καθε κριση.
οι κρισεις αγχους ερχονται σχεδον καθε μερα, αλλα το παλευω και παιρνω μονο 3-4 μισα ζαναξ την βδομαδα..
φοβαμαι μην παθω εξαρτηση και αρνουμαι να τα παρω σε καθημερινη βαση, οπως βλεπω οτι τα παιρνουν πολλοι.
παραλληλα εμφανισα και αγοραφοβια μαλλον. νιωθω φοβο οταν βγαινω με την παρεα μου, νιωθω οτι θα παθω κατι και θελω να γυρισω στην ασφάλεια του σπιτιου μου.
μολις γυρισω περνάει.
τον δεκεμβρη ξεκινησα να βλεπω ψυχολογο. δουλευει με την μεθοδο της υπνωσης.
ενω εχω δει βελτιωση στις κρισεις νευρων (ναι, εχω κι απ αυτό), στον τομεα της κατάθλιψης δεν εχω δει σχεδον τιποτα. σχεδον..
σκεφτομαι να παρω φαρμακα, αλλα δεν ξερω τι παιζει.
εχω προσβαση. εχω φιλους γιατρους που μπορουν να μου γραψουν τα παντα. ετσι βρισκω και το ζαναξ. αλλα αρνουμαι πεισματικά να παω σε ψυχιατρο. και δεν εχω και εμπιστοσύνη για το ποια φάρμακα θα μου προτεινει.
θελω να ψαξω να βρω μονος μου βιβλιογραφια για το ποια ειναι τα καλυτερα τωρα, και ποια φερνουν πραγματικα αποτελεσματα. θελω ν ακουσω και τις γνωμες σας. και φυσικα μετα θα τα συζητησω με φιλους γιατρους που εχω..
το κοστος δεν ειναι το προβλημα. δε με νοιαζει. με νοιαζει να βρω την χαμενη μου ευτυχια. το χαμογελο μου, και να περασω επιτελους μια βδομαδα χαρουμενος με την οικογένεια μου, χωρις να με πιασει αυτη η μαυριλα.
ειλικρινα δεν αντεχω γμτ..
αν μπορει καποιος να βοηθησει τις σκεψεις μου, τον ευχαριστω εκ των προτερων.
συγνωμη αν κουρασα.. τα χετε ξανακουσει χιλιες φορες. το ξερω..