Καταπιέζομαι από μόνος μου!
Καλημέρα σε όλους, είμαι 29 ετών και θέλω να μοιραστώ κάτι που το έχω από παιδί.Καταρχήν να πω ότι έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη από όλους(γονείς,παππούδες-γιαγιάδες,θείους κλπ..) δεν μου έλειψε τίποτα ποτέ μεγάλωσα σε οικογένεια χωρίς καυγάδες που όλοι ήταν αγαπημένοι μεταξύ τους . Παρ 'όλα αυτά από μικρός καταπιέζω τον εαυτό μου και εξηγούμαι: ήμουν κρυωμένος και έκρυβα τον βήχα μου λες και θα με μαλώσει κάποιος, όταν κάπνιζα ντρεπόμουν να καπνίσω μπροστά σε γονείς μέχρι μεγάλη ηλικία, αν και είχα το ελεύθερο από μόνοι τους μου λέγαν γιατί κρύβεσαι ή φοβόμουν μην με δει κάποιος γνωστός και τους το πει...Όταν έβγαινα έξω δεν ήθελα να γυρνάω ξημερώματα όπως όλοι οι συμφοιτητές μου αγχωνόμουν να γυρίσω σπίτι πριν τις 5-6 αλλά δεν μου το απαγόρευε κανένας. Και τώρα θέλω να μετακομίσω να μείνω με την αρραβωνιαστικιά μου και σκέφτομαι πως θα τους αφήσω μόνους ας πούμε ενώ εκείνοι το ξέρουν ας πούμε ότι θα γίνει, τι συμβαίνει τελικά?
