ΤΙ ΕΧΩ;;;;

Τον ιουνιο κλεινουν 3 χρονια απο τον χαμο του αδερφου μου κ τον Απριλιο δυο χρονια απο το χαμο του μπαμπα μου.. Περασα δυσκολα, αβασταχτα κ τις περισσοτερες φορες ανυποφορα. Με κενο μνημης 4 μηνων απο την ημερα της κηδειας του αδερφου μου. Υπηρξε μια σχεση καταλυτης που με βοηθησε καθολη αυτη τη διαρκεια να μην παραιτηθω...(αρχιστε να μετρατε συμπτωματα) γιατι η σχεση αυτη μ ειχε βαλει σε μια φαση τελειομανιας και εμμονων(εξαντλητικες διαιτες, πλαστικες κ.τ.λ) ηταν "κινητρο" ομως, απασχολουσε ο μυαλο μου απο τ αλλα κ ημουν ενταξει με αυτο. Εννοειται πως η σχεση αυτη κατερρευσε και ηταν το κερασακι στην τουρτα. Δεν ειχα τιποτα... μονο μια μανουλα να προσπαθω να στηριζω η οποια ηταν "τελειωμενη" θρηνοντας το χαμο του αδερφου μου (κυριως), εχοντας φυσικα βαρια καταθλιψη κ ολα αυτα τα ομορφα. Επαθα μια κριση,να με συγχωρειτε αλλα δε θυμαμαι πως την ονομασε ο ψυχιατρος, ο οποιος προτεινε τον εγκλεισμο μου σε κλινικη για να μην κανω κακο στον εαυτο μου. Διεγνωσε διπολικη διαταραχη και μανιοκαταθλιψη με αυτοκτονικες τασεις (οσο μπορω να θυμηθω). Με φορτωσε με ladose, xanax και καποιους σταθεροποιητες κ αφου πηραν οι δικοι μου την ευθυνη της επιτηρησης μου πηγα σπιτι μου. Τα χαπια το μονο που μου προσφεραν ηταν κοινωνικοτητα (η οποια ειχα ξεχασει τι ειναι) τρεμουλο στα χερια και επανεμφανιση της τελειομανιας μου (πλεον για εκδικηση). Περνουσε ο καιρος, οπως κ να γινομουν παντα κατι μου εφταιγε, δεν μπορουσα να συμβιβαστω με τον εαυτο μου... (πιστευω παραυτα πως η ριζα για αυτο ηταν, υποσυνειδητα παντα,να κραταω απασχολημενο το μυαλο μου).Πριν 9 μηνες ξεκινησα μια νεα σχεση μ ενα ατομο που πηρε μακρια τις εμμονες κ την τελειομανεια αφου δεν μπορουσε να ειναι πιο ξεκαθαρο/ -ος οτι θελει αυτο που ειμαι οπως κι αν ειμαι. Αυτο ηταν.. Κουραστηκα, βαρεθηκα .. αρχισα να παραιτουμαι παλι.. με την αντικοινωνικοτητα σιγα σιγα να "βρισκει παλι τα πατηματα της", με εξτρα κιλα κ.τ.λ. Το παιδι λειπει για λιγο καιρο... προσπαθει με καθε τροπο να διατηρησει αυτο που εχουμε. Εγω ομως πλεον νιωθω ανικανη να νιωσω οτιδηποτε, προσποιουμαι οτι μου λειπει, προσποιουμαι οτι ειμαι καλα για να με βλεπει η μαμα μου (που μετα τον χαμο του αδερφου μου εχει γινει υπερπροστατευτικη), πιεζομαι να πηγαινω στη δουλεια, να συναναστρεφομαι με ανθρωπους. Δεν απανταω στα τηλεφωνα των φιλων(τα οποια ολο κ λιγοστευουν) εχω κλειστει σπιτι κ βλεπω ολημερης σειρες (με την παραμικρη υποψια δραματος σε καποια σκηνη.. να τρεχουν κατευθειαν τα ματια μου- καποτε κοροιδευα ατομα που συγκινουνται με ταινιες/σειρες). Προσπαθω να βρω ενα κινητρο, ενα σκοπο να σταθω στα ποδια μου, να χαρω λιγο, ματαια..Δεν με γεμιζει τιποτα και αυτο το "αδεια" ειναι απιστευτα βασανιστικο. Κ πειτε μου τωρα.. ποιο threαd ειναι για μενα;;; Διπολικη; καταθλιψη; πενθος;; εμμονικη;;; Τι;;;

Ναι η αλήθεια είναι ότι πρέπει να βρεις ένα κίνητρο και να μην αποφεύγεις να συναναστρεφεσαι με ανθρωπους, αυτό είναι το χειρότερο,πρέπει να βγαίνεις και να απασχολείς το μυαλό σου με κάτι γιατί άμα κάθεσαι μέσα θα σε παίρνει από κάτω κατά πάσα πιθανότητα..
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι λογικό να μην νιώθεις τίποτα ,αλλά με των χαμό τόσο κοντινών προσώπων σου είναι δύσκολο και χρειάζεται πολύ καιρό για να αρχίζεις να επανέρχεσαι... Εσύ πιστεύεις από τότε δεν έχεις κάνει βήματα προόδου?

Καταρχην..ευχαριστω για το ενδιαφερον..
Υπηρχουν διαλειμματα (αλλες φορες μικρης διαρκειας, αλλες φορες μεγαλυτερης-δεν ξερω αν αυτα ειναι προοδος) που ημουν σχετικα καλα. Μετα το τελος καθε διαλειμματος ομως.. "ξανακυλαω" και εχω την αισθηση οτι ειναι καθε φορα κ χειροτερα. Το παραδοξο ειναι οτι δεν εχω αρνηση, θελω να ειμαι καλα..το οτι δεν μπορω, πραγματικα με ξεπερναει.

Γεια σου Dying, όπως και να το περιγράψεις αυτό που περνάς, είναι σίγουρα κάτι πολύ δύσκολο και όλα αυτά που βίωσες θέλουν πολύ χρόνο για να αντιμετωπιστούν. Περισσότερο με κατάθλιψη μου μοιάζουν αυτά που περιγράφεις για το τώρα πάντως και ίσως ένα παρατεταμένο μετατραυματικό στρες από το πένθος, αλλά δεν είμαι ειδικός. Συμφωνώ με το superboy13, όσο βαρύ και αν σου φαίνεται πρέπει να βρεις ένα κίνητρο, μια απασχόληση που να σου αρέσει και να κόψεις τις τηλεοπτικές σειρές, γιατί το μόνο που θα σου φέρνουν είναι περισσότερη έλλειψη κινήτρου και νάρκωση. Με τον άνθρωπο που είσαι μαζί καλό είναι να μιλήσεις για όσα σε απασχολούν και ότι δεν είσαι καλά, αφού σε καταλαβαίνει. Και όχι να προσποιείσαι ότι είσαι καλά. Ίσως σε βοηθήσει και αυτός αν του μιλήσεις περισσότερο. Και αν υπάρχει ένας φίλος ή φίλη από αυτούς που σε παίρνουν τηλέφωνο, που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά μαζί όταν βγαίνετε, πάρε εσύ την πρωτοβουλία να βγείτε έστω και αν ζοριστείς λίγο. Πάντως δες τον ψυχίατρό σου, ίσως και κάποιον ψυχολόγο γιατί νομίζω χρειάζεται να το αντιμετωπίσεις όλο αυτό καλύτερα, να σε βοηθήσουν να το διαχειριστείς. Καλή δύναμη!

ωραία αυτό καλό είναι, ότι έχεις και αυτά τα διαλείμματα.Πότε συνήθως έχεις αυτά τα διαλείμματα που είσαι καλά? π.χ το καλοκαίρι?όταν έκανες κάτι καινούργιο? τι πιστεύεις ότι σε βοήθησε?.Ναι ,ξανακυλάς γιατί δεν έχει σταθεροποιηθεί η ψυχική σου υγεία ακόμα ,θέλει λίγο καιρό ,πέρασες πολύ δύσκολα.
Θέλει πολλή προσπάθεια και το ότι δεν έχεις άρνηση καλό είναι και αυτό.Σε κάποιον ειδικό πας τώρα?

Quote:

---

Originally Posted by superboy13

ωραία αυτό καλό είναι, ότι έχεις και αυτά τα διαλείμματα.Πότε συνήθως έχεις αυτά τα διαλείμματα που είσαι καλά? π.χ το καλοκαίρι?όταν έκανες κάτι καινούργιο? τι πιστεύεις ότι σε βοήθησε?.Ναι ,ξανακυλάς γιατί δεν έχει σταθεροποιηθεί η ψυχική σου υγεία ακόμα ,θέλει λίγο καιρό ,πέρασες πολύ δύσκολα.
Θέλει πολλή προσπάθεια και το ότι δεν έχεις άρνηση καλό είναι και αυτό.Σε κάποιον ειδικό πας τώρα?

---

Tα διαλειμματα τα εχω οταν κανω κατι καλο για τον εαυτο μου, με κανει να νιωθω ωραια και εχει διαρκεια. Δεν εχω ομως παντα το ψυχικο σθενος ν ασχοληθω μ εμενα. Ο ψυχιατρος μου μ αντιμετωπιζει μονο με φαρμακα. Αυτο τον καιρο παιρνω melocin 150 mg και xanax του ενος, οποτε δεν μπορω να κοιμηθω (οι συχνες διαταραχες υπνου ειναι κατι που ξεχασα ν αναφερω). Απο εχθες που αποφασισα να γραψω εδω καταλαβα πως ειμαι παλι σε τελμα κ φοβαμαι οτι αν γινει κατι κ πιεστω λιγο παραπανω... δεν ξερω πως θ αντιδρασω. Το πρωι λοιπον πηρα τηλεφωνο κ εκλεισα ραντεβου και μ εναν ψυχολογο, ισως αυτος σε συναρτηση με τα φαρμακα να με βοηθησουν καλυτερα.

Βreath..Ψυχιατρο βλεpω αναγκαστικα. Το πρωι κανονισα κ με ψυχολογο. Δυσκολο πραγμα η διαχειρηση του ιδιου μας του εαυτου. Ειρωνικο!! Θα δουμε..
Σ'ευχαριστω πολυ..! Να εισαι καλα

Quote:

---

Originally Posted by Dying

Tα διαλειμματα τα εχω οταν κανω κατι καλο για τον εαυτο μου, με κανει να νιωθω ωραια και εχει διαρκεια. Δεν εχω ομως παντα το ψυχικο σθενος ν ασχοληθω μ εμενα. Ο ψυχιατρος μου μ αντιμετωπιζει μονο με φαρμακα. Αυτο τον καιρο παιρνω melocin 150 mg και xanax του ενος, οποτε δεν μπορω να κοιμηθω (οι συχνες διαταραχες υπνου ειναι κατι που ξεχασα ν αναφερω). Απο εχθες που αποφασισα να γραψω εδω καταλαβα πως ειμαι παλι σε τελμα κ φοβαμαι οτι αν γινει κατι κ πιεστω λιγο παραπανω... δεν ξερω πως θ αντιδρασω. Το πρωι λοιπον πηρα τηλεφωνο κ εκλεισα ραντεβου και μ εναν ψυχολογο, ισως αυτος σε συναρτηση με τα φαρμακα να με βοηθησουν καλυτερα.

---

Προσπάθησε τότε να περιποιήσε τον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα που τα ευχαριστιέσαι.
Το ότι θα δεις ψυχολόγο νομίζω θα σ βοηθήσει αρκετά.
Οταν λές συχνές διαταραχές ύπνου κάθε πότε δηλαδή?

Quote:

---

Originally Posted by Dying

Βreath..Ψυχιατρο βλεpω αναγκαστικα. Το πρωι κανονισα κ με ψυχολογο. Δυσκολο πραγμα η διαχειρηση του ιδιου μας του εαυτου. Ειρωνικο!! Θα δουμε..
Σ'ευχαριστω πολυ..! Να εισαι καλα

---

Γεια σου Dying, δύσκολο δε λες τίποτα... Αλλά σιγά-σιγά μαθαίνει κανείς, μην απογοητεύεσαι. Και βασικά ούτε να το καταλογίζεις στον εαυτό σου πολύ που έπεσες σε αυτή τη φάση, μπορεί να συμβεί, μπορεί και να το χρειαζόσουν, απλά ίσως αφέθηκες έτσι πολύ καιρό και τώρα σου είναι πιο δύσκολο να κινητοποιηθείς. Αν και το γεγονός ότι κανόνισες και με ψυχολόγο, πραγματικά δείχνει ότι ήδη αποφάσισες να δουλέψεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, είναι πολύ σημαντικό. Για τον ύπνο απόφευγε τους καφέδες αν πίνεις, και πίνε κάποιο ρόφημα που φέρνει λίγο υπνηλία το βράδυ πχ τίλιο, χαμομήλι κλπ και να τρως ελαφριά και νωρίς το βράδυ όσο μπορείς. Προσπάθησε να περπατάς έξω, έστω και λίγο για αρχή, κάτι εναλλακτικό από το να μείνεις μέσα να δεις σειρές. Σκέψου ότι αντί να βλέπεις τις ζωές των άλλων στις σειρές, θα κάνεις κάτι για τη δική σου ζωή έστω και με αργά βήματα. Πήγαινε βόλτα έξω και μαζί με τη μητέρα σου, θα είναι καλό και για εκείνη, για τις δυο σας. Γενικά με όποιους ανθρώπους αισθάνεσαι καλά κοντά και προτιμάς, όπως σου είπα, επικοινώνησε. Δε χρειάζεται να είσαι η σούπερ κοινωνική, απλά να βάζεις λίγο στη διαδικασία τον εαυτό σου να συναναστρέφεται με κάποιους ανθρώπους και να μιλά. Καλή τύχη :)

Quote:

---

Originally Posted by Dying

Τον ιουνιο κλεινουν 3 χρονια απο τον χαμο του αδερφου μου κ τον Απριλιο δυο χρονια απο το χαμο του μπαμπα μου.. Περασα δυσκολα, αβασταχτα κ τις περισσοτερες φορες ανυποφορα. Με κενο μνημης 4 μηνων απο την ημερα της κηδειας του αδερφου μου. Υπηρξε μια σχεση καταλυτης που με βοηθησε καθολη αυτη τη διαρκεια να μην παραιτηθω...(αρχιστε να μετρατε συμπτωματα) γιατι η σχεση αυτη μ ειχε βαλει σε μια φαση τελειομανιας και εμμονων(εξαντλητικες διαιτες, πλαστικες κ.τ.λ) ηταν "κινητρο" ομως, απασχολουσε ο μυαλο μου απο τ αλλα κ ημουν ενταξει με αυτο. Εννοειται πως η σχεση αυτη κατερρευσε και ηταν το κερασακι στην τουρτα. Δεν ειχα τιποτα... μονο μια μανουλα να προσπαθω να στηριζω η οποια ηταν "τελειωμενη" θρηνοντας το χαμο του αδερφου μου (κυριως), εχοντας φυσικα βαρια καταθλιψη κ ολα αυτα τα ομορφα. Επαθα μια κριση,να με συγχωρειτε αλλα δε θυμαμαι πως την ονομασε ο ψυχιατρος, ο οποιος προτεινε τον εγκλεισμο μου σε κλινικη για να μην κανω κακο στον εαυτο μου. Διεγνωσε διπολικη διαταραχη και μανιοκαταθλιψη με αυτοκτονικες τασεις (οσο μπορω να θυμηθω). Με φορτωσε με ladose, xanax και καποιους σταθεροποιητες κ αφου πηραν οι δικοι μου την ευθυνη της επιτηρησης μου πηγα σπιτι μου. Τα χαπια το μονο που μου προσφεραν ηταν κοινωνικοτητα (η οποια ειχα ξεχασει τι ειναι) τρεμουλο στα χερια και επανεμφανιση της τελειομανιας μου (πλεον για εκδικηση). Περνουσε ο καιρος, οπως κ να γινομουν παντα κατι μου εφταιγε, δεν μπορουσα να συμβιβαστω με τον εαυτο μου... (πιστευω παραυτα πως η ριζα για αυτο ηταν, υποσυνειδητα παντα,να κραταω απασχολημενο το μυαλο μου).Πριν 9 μηνες ξεκινησα μια νεα σχεση μ ενα ατομο που πηρε μακρια τις εμμονες κ την τελειομανεια αφου δεν μπορουσε να ειναι πιο ξεκαθαρο/ -ος οτι θελει αυτο που ειμαι οπως κι αν ειμαι. Αυτο ηταν.. Κουραστηκα, βαρεθηκα .. αρχισα να παραιτουμαι παλι.. με την αντικοινωνικοτητα σιγα σιγα να "βρισκει παλι τα πατηματα της", με εξτρα κιλα κ.τ.λ. Το παιδι λειπει για λιγο καιρο... προσπαθει με καθε τροπο να διατηρησει αυτο που εχουμε. Εγω ομως πλεον νιωθω ανικανη να νιωσω οτιδηποτε, προσποιουμαι οτι μου λειπει, προσποιουμαι οτι ειμαι καλα για να με βλεπει η μαμα μου (που μετα τον χαμο του αδερφου μου εχει γινει υπερπροστατευτικη), πιεζομαι να πηγαινω στη δουλεια, να συναναστρεφομαι με ανθρωπους. Δεν απανταω στα τηλεφωνα των φιλων(τα οποια ολο κ λιγοστευουν) εχω κλειστει σπιτι κ βλεπω ολημερης σειρες (με την παραμικρη υποψια δραματος σε καποια σκηνη.. να τρεχουν κατευθειαν τα ματια μου- καποτε κοροιδευα ατομα που συγκινουνται με ταινιες/σειρες). Προσπαθω να βρω ενα κινητρο, ενα σκοπο να σταθω στα ποδια μου, να χαρω λιγο, ματαια..Δεν με γεμιζει τιποτα και αυτο το "αδεια" ειναι απιστευτα βασανιστικο. Κ πειτε μου τωρα.. ποιο threαd ειναι για μενα;;; Διπολικη; καταθλιψη; πενθος;; εμμονικη;;; Τι;;;

---

Κγω φιλη η φιλε μου αδυνατω να νοιωσω οτιδηποτε εκτος βεβαια απο αντικοινωνικος που ειμαι κ δε γουσταρω ναμαι με κοσμο ουτε σχεση μπορω να κρατησω ενοειται δε θυμαμαι πως ςειναι νασαι χαρουμενος η ερωτευμενος κ με κοπελες που ειμαι βαριεμαι σε μια ωρα κ θελω να φυγω να μεινω μονος μου το παλευω βεβαια αλλα η θλιψη δε φευγει ειδκια κυριακες κ γιορτες

Quote:

---

Originally Posted by superboy13

Προσπάθησε τότε να περιποιήσε τον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα που τα ευχαριστιέσαι.
Το ότι θα δεις ψυχολόγο νομίζω θα σ βοηθήσει αρκετά.
Οταν λές συχνές διαταραχές ύπνου κάθε πότε δηλαδή?

---

Οταν αγχωνομαι κυριως ή πιεζομαι για κατι. Πολυ συχνα ..2-3 φορες την εβδομαδα σιγουρα.

Quote:

---

Originally Posted by μανμαν

Κγω φιλη η φιλε μου αδυνατω να νοιωσω οτιδηποτε εκτος βεβαια απο αντικοινωνικος που ειμαι κ δε γουσταρω ναμαι με κοσμο ουτε σχεση μπορω να κρατησω ενοειται δε θυμαμαι πως ςειναι νασαι χαρουμενος η ερωτευμενος κ με κοπελες που ειμαι βαριεμαι σε μια ωρα κ θελω να φυγω να μεινω μονος μου το παλευω βεβαια αλλα η θλιψη δε φευγει ειδκια κυριακες κ γιορτες

---

Σε καταλαβαινω απολυτα. Υπομονη, τι αλλο να κανουμε;; θα δουμε..

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Γεια σου Dying, δύσκολο δε λες τίποτα... Αλλά σιγά-σιγά μαθαίνει κανείς, μην απογοητεύεσαι. Και βασικά ούτε να το καταλογίζεις στον εαυτό σου πολύ που έπεσες σε αυτή τη φάση, μπορεί να συμβεί, μπορεί και να το χρειαζόσουν, απλά ίσως αφέθηκες έτσι πολύ καιρό και τώρα σου είναι πιο δύσκολο να κινητοποιηθείς. Αν και το γεγονός ότι κανόνισες και με ψυχολόγο, πραγματικά δείχνει ότι ήδη αποφάσισες να δουλέψεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, είναι πολύ σημαντικό. Για τον ύπνο απόφευγε τους καφέδες αν πίνεις, και πίνε κάποιο ρόφημα που φέρνει λίγο υπνηλία το βράδυ πχ τίλιο, χαμομήλι κλπ και να τρως ελαφριά και νωρίς το βράδυ όσο μπορείς. Προσπάθησε να περπατάς έξω, έστω και λίγο για αρχή, κάτι εναλλακτικό από το να μείνεις μέσα να δεις σειρές. Σκέψου ότι αντί να βλέπεις τις ζωές των άλλων στις σειρές, θα κάνεις κάτι για τη δική σου ζωή έστω και με αργά βήματα. Πήγαινε βόλτα έξω και μαζί με τη μητέρα σου, θα είναι καλό και για εκείνη, για τις δυο σας. Γενικά με όποιους ανθρώπους αισθάνεσαι καλά κοντά και προτιμάς, όπως σου είπα, επικοινώνησε. Δε χρειάζεται να είσαι η σούπερ κοινωνική, απλά να βάζεις λίγο στη διαδικασία τον εαυτό σου να συναναστρέφεται με κάποιους ανθρώπους και να μιλά. Καλή τύχη :)

---

Νομιζω η αρχη που εκανα και το μοιραστηκα στο site, μαζι με τα λογια σας.. με ξυπνησε,ειναι σαν αντιστροφη μετρηση.Κανονισα και για καφεδακι με μια κολλητη αυριο το πρωι και το παλευω. Ελπιζω μονο να κρατησει.. σ'ευχαριστω!! τα καλυτερα κ σε σενα

Μια καλη ιδεα θα ηταν να κρατησεις το ταιρι σου ως φιλο πλεον εφοσον βαριεσαι απο πλευρας ερωτικου. Να χωρισετε μονο απ το κρεβατι δηλ, τα υπολοιπα μπορουν να μεινουν ιδια, η στηριξη, η συμπαρασταση κλπ. Αν υπαρχει αγαπη ανθρωπινη που ειναι πανω κι απ την ερωτικη, δε θα χεις προβλημα. Τον κρατας για φιλο λοιπον κ αν γνωρισεις αλλον που σου κανει κλικ προχωρας.