Προβληματα στο γαμο μου

Καλησπερα σας! Ειναι η πρωτη φορα που γραφω σε φορουμ και μπορει να σας κουρασω λιγο, αλλα πραγματικα θα ηθελα τη γνωμη σας για το θεμα που με απασχολει μηπως και βρω μια λυση.. Παντρευτηκα πριν περιπου 5 μηνες τον αντρα μου, μετα απο πολλες δοκιμασιες, προβληματα αλλα φυσικα και καλες στιγμες και πολλη αγαπη, υστερα απο 10 ολοκληρα χρονια σχεσης.Αυτο που τα τελευταια περιπου 2 χρονια δεν μπορω να διαχειριστω, ειναι καποιες αλλαγες στη συμπεριφορα και στον τροπο που αντιμετωπιζαμε παλιοτερα το οποιο προβλημα ειχαμε.Για να σας βαλω καλυτερα στο κλιμα, θα ξεκινησω λεγοντας πως απο την αρχη ειχαμε προβλημα με τη μητερα του που για καποιο λογο που δεν μας ειπε ποτε, δεν ηταν συμφωνη με τη σχεση μας..Μας εβαλε πολλες δυσκολιες και εμποδια, ομως ειχα τη στηριξη του αντρα μου και ολα τα ξεπερνουσαμε μαζι.Γενικοτερα ειχαμε πολυ καλη επικοινωνια, κατανοηση ο ενας προς τον αλλο, αγαπη, τρυφεροτητα και στηριξη..Οι τσακωμοι μας οι πρωτοι αρχισαν το δευτερο χρονο της σχεσης μας με αιτια φυσικα λογια και πραξεις της μητερας του, που οντας σχεδον παιδια τοτε (21 χρονων περιπου), δεν μπορουσαμε να ελεγξουμε πληρως και να τα αφησουμε στην ακρη ωστε να μην επηρεαζουν τη σχεση μας.Οταν πια με τα χρονια καταλαβαμε οτι δεν εχει κανενα νοημα να μαλωνουμε για προβληματα που θελουν να μας δημιουργησουν τριτοι, αλαξε κατα πολυ ο τροπος που συμπεριφερομασταν προς το καλυτερο φυσικα και κυριως ο δικος μου(γιατι εγω ειχα υποστει προσβολες και βρισιες και αλλα τετοια ωραια κυριως!). Να τονισω οτι μιλαμε για πολυ μεγαλες δυσκολιες που δεν θελω να αναφερω συγκεκριμενα που τελικα τις ξεπερνουσαμε μαζι παντα συζητωντας και συμφωνοντας σε μια λυση σε ολα. Ο αντρας μου παλιοτερα σε εναν καβγα δεν ηταν ο τυπος που θα φωναζε ή θα προσεβαλε τον αλλο και γενικοτερα δεν του αρεσει να καβγαδιζει, χωρις αυτο να σημαινει οτι κανει και οτι μπορει για να μην προκαλει τους αλλους σε καβγα..Αφου λοιπον περασαν τα χρονια και μας ηρθαν και αλλες δυσκολιες αρχισαμε να χανομαστε..να μην επικοινωνουμε, να μην μπορουμε να συζητησουμε, ο καθενας να λεει την αποψη του χωρις τις περισσοτερες φορες να ερχεται στη θεση του αλλου και ετσι αρχισαμε να ξεφευγουμε απο τα ορια, να μην εχουμε σεβασμο, να βριζομαστε και τελικα να θαβεται το ενα προβλημα μετα το αλλο κατω απο το χαλακι και με το παραμικρο να γινεται χαμος!Ο χρονος της προετοιμασιας του γαμου μας ηταν ομαλος και χωρις πολλες διαφωνιες και προβληματα, ηταν μια καλη περιοδος θα ελεγα για εμας.Τωρα θα μου πειτε γιατι ενω εβλεπα συμπεριφορες που δεν μου αρεσαν και δεν μπορουσα να διαχειριστω αποφασισα να παντρευτω..? Η απαντηση ειναι οτι αγαπω τον αντρα μου πολυ, ειχα κανει και συνεχιζω να κανω υπερανθρωπες προσπαθειες για να ξεπερασουμε το οποιοδηποτε προβλημα και περα απο αυτα πιστευα παντα οτι ολα μπορουν να αλλαξουν αν το θελουμε κι οι δυο.Το θεμα ειναι ομως οτι λογω ελλειψης επικοινωνιας και κατανοησης πια, εχω ερθει σε αδιεξοδο και δεν ξερω τι να κανω..Μαλωνουμε πλεον πολυ συχνα για αστεια εως σοβαρα θεματα, και αρχισε να με κρινει και να με προσβαλει πολυ ασχημα, αρχισε να με ταπεινωνει, να με κανει να αισθανομαι αχρηστη.....Ξεφευγω κι εγω στους καβγαδες μας, δεν θα προσπαθησω να ριξω ολο το φταιξιμο πανω του, αλλα ειναι κουβεντες πολυ ασχημες και αδικες που επαναλαμβανονται και με ενοχλουν πολυ και οι περισσοτερες δεν αντιστοιχουν στην πραγματικοτητα.Το καινουργιο μετα το γαμο ειναι οτι οταν καπου εκφρασω μια αποψη που δεν του αρεσει ή κανω μια ερωτηση που παλιοτερα δεν τον ενοχλουσε, λεει δυο τρεις κουβενετες που με καρφωνουν κατευθειαν στην καρδια, παιρνει το αυτοκινητο και φευγει, και μετα μου στελνει μηνυματα οτι για ολα παντα φταιω εγω που ξεκινω τους καβγαδες!Και ετσι παει τωρα για πολυ καιρο...Θελω να επισημανω κατι ακομα που θεωρω σημαντικο. Ο τροπος που μεγαλωσε ηταν πολυ ακαταλληλος και εχει πολλα οικογενειακα καταλοιπα, και φοβαμαι πως με τα χρονια ολα αυτα θα βγουν και στην οικογενεια που ενδεχομενως φτιαξω κι εγω μαζι του.Ασκει επανω μου ψυχολογικη και λεκτικη βια και δεν ξερω αν καποια στιγμη αυτο γινει και σωματικη(αν και δεν θελω να το πιστευω υστερα απο 10 χρονια που ειμαι μαζι του οτι θα φτασει ποτε να κανει τετοιο). Το κλιμα που μεγαλωσα εγω ηταν ακριβως το αντιθετο, μια ομορφη, ηρεμη οικογενειακη ζωη με ομορφα παιδικα χρονια, με σεβασμο μεσα στην οικογενεια μου και ποτε δεν ειχα ζησει τετοιες καταστασεις...που τωρα δεν ξερω πως να αντιμετωπισω και αν τελικα αξιζει να σωσω τον γαμο μου, αν και οσο μπορω..Ο αντρας μου ειναι πλεον αρνητικος σε καθε συζητηση, η καθε προσπαθεια καταληγει σε τσακωμο, σε κριτικη, σε προσβολες και φωνες, αλλαζει γνωμη για ολα καθε 10 λεπτα, και αδυνατω να συζητησω ενα θεμα μαζι του μεχρι το τελος του επειδη θα βαλει παντα αλλο θεμα μεσα στη συζητηση και ετσι γινεται ενα μπαχαλο! Γυναικες και κυριως αντρες της παρεας, δωστε μου τα φωτα σας, ρωτηστε με οτι θελετε γιατι ειναι αδυνατο να συμπεριλαβω ολες τις λεπτομερειες και πιθανον να εχετε πολλα κενα, ηδη σας κουρασα πολυ....ευχαριστω εκ των προτερων!

Ειλικρινα το ξερω οτι ειναι μεγαλο το κειμενο που εγραψα και που να μπορουσα να συμπεριλαβω λεπτομερειες..(καλυτερα να εγραφα βιβλιο!) αλλα μια γνωμη ρε παιδια... ισως κατι που δεν εχω σκεφτει να κανω...ισως καποια απαντηση σας να μου εδινε μια πιθανη λυση αν την προσαρμοζα σωστα..δεν ξερω τι να κανω και εχω περασει παρα πολλα στη ζωη μου τα τελευταια χρονια, δεν ξερω πως να πλησιασω τον αντρα μου...νιωθω οτι τον χανω...και εχω παραλληλα κουραστει τοσο πολυ, ορισμενες φορες νιωθω οτι προσπαθω μονο εγω..μια γνωμη ζηταω..καντε τον κοπο και διαβαστε με σας παρακαλω..

Καλησπέρα. Εγώ έχω 21 χρόνια παντρεμένη. Και ο δικός μου είχε προβλήματα στην οικογένειά του. Επειδή οι γονείς του δεν είχαν καλές σχέσεις, επικρατούσε μία παγωμάρα, μία αφύσικη ησυχία στο σπίτι και μία αμηχανία από όλους. Αυτό που πρόσεξα στα χρόνια που είμαστε μαζί είναι ότι δυστυχώς είχε την τάση πάντα, ασυνείδητα, να μεταφέρει στη σχέση μας το ίδιο κλίμα που επικρατούσε στην οικογένειά του όταν ήταν μικρός, αυτό που βίωσε δηλαδή σαν παιδί.
Τώρα, όσον αφορά τους τσακωμούς, κάτι δεν κάνετε καλά και οι δύο. Πώς χάθηκε εντελώς ο σεβασμός; Πατάει ο ένας πάνω στον εγωισμό του άλλου και γίνεστε σμπαράλια μου φαίνεται. Κι εφόσον εσύ το αναγνωρίζεις το πρόβλημα θα μπορούσες να βρεις τρόπο "χειρισμού" για τον άντρα σου και το λέω έτσι γιατί πλέον δεν μπορείς αυθόρμητα να μιλάς μαζί του σε μία διαφωνία παρά μόνο χειριστικά γιατί είναι πολύ προκατειλημμένος μαζί σου. Προσπάθησε να μην θυμώνεις πολύ, να μην τον βρίζεις και να κρατάς την ψυχραιμία σου. Εσύ μπορείς σιγά σιγά να κατεβάσεις λίγο λίγο τους τόνους, κάθε φορά και πιο χαμηλά όταν διαφωνείτε και θα πάνε από μόνες τους στο πιο ήρεμο οι διαφωνίες σας. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι: μήπως η μητέρα του ηταν καταπιεστική, βίαιη και προσπαθούσε να του επιβληθεί; Γιατί πιθανόν στο πρόσωπό σου να βγαίνει η αντίδραση της καταπίεσης από τη μάνα του, να σε βλέπει οτι πάς να του επιβληθείς όπως του επιβαλλόταν εκείνη.

Βρήκα κοινά με τη δική μου σχέση επί χρόνια και γνώμη μου πρώτα απ όλα είναι πως πρέπει εσύ να προσπαθείς να μην πέφτεις στο ίδιο τρυπάκι να μιλάς άσχημα ή προσβλητικά γιατί χάνεις το δίκιο σου και να προσπαθείς να το συζητάς μετά επαναλαμβάνοντας τις κουβέντες που σου είπε και πως θα ένιωθε εκείνος αν του έλεγες εσυ κάτι τέτοιο.. Σε εμένα δεν έχει εξαλείψει το πρόβλημα αλλά το έχει μειώσει σε ικανοποιητικό βαθμό... Και δεύτετον επειδή κι εμένα ο φίλος μου μεγάλωσε σε ένα "διαταραγμένο" οικογενειακό περιβάλλον με φωνές και βρισίδια συγκεκριμένα που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα θεωρώ πως τέτοιες συμπεριφορές είναι κατάλοιπα από εκεί και αν δεν δεις βελτίωση ίσως ένας ψυχολόγος και χώρια και από κοινού... Σε άλλους έχει βοηθήσει σε άλλους όχι αλλά δεν χάνεις να προσπαθήσεις...

Κασσανδρα καταρχην σε ευχαριστω για την απαντηση σου..προσπαθω πιστεψε με να ειμαι πιο ηρεμη αλλα ειναι καποιες κουβεντες σαν να μου κουναει κοκκινο πανι και το ξερει και εκει παταει φανταζομαι..Σαν παιδι δυστυχως απο οσα μου εχει πει, εχει περασει παρα πολλα ασχημα..και η μητερα του και ο πατερας του ηταν βιαιοι και καταπιεστικοι και παντα η μητερα του κυριως τον μειωνε, και το κανει ακομα δηλαδη αυτο..Το θεμα ειναι οτι δεν προσπαθω να του επιβαλλω κατι αλλα γνωριζω πλεον καλα οτι η σχεση και ποσο μαλιστα ο γαμος θελουν ουσιαστικη και καθημερινη δουλεια ενω εκεινος σαν να εχει εφησυχαστει και αυτο επισης που δεν μπορω να καταλαβω ειναι οτι αυτο δεν γινοταν απο την αρχη αλλα τα τελευταια 2-3 χρονια και τον τελευταιο καιρο πολυ συχνα πλεον..τωρα θυμηθηκε να με συνδεσει με την συμπεριφορα της μητερας του?Ακουω πολυ τρελα και ασχημα πραγματα..Οσο για τον σεβασμο απο την αρχη εγω δεν ημουν η σωστη, και ημουν πολυ αυθορμητη σε σημειο που μπορει να μην καταλαβαινα οτι προσβαλω τον αλλο ή οτι τιν πληγωνω, ομως ειλικρινα το κατανοησα αυτο, το ειδα, το παραδεχτηκα, ζητησα συγνωμη, προσπαθησα παρα πολυ και σε ενα παρα πολυ μεγαλι βαθμο το αλλαξα πολυ..ειναι ομως καποια σημεια σαν να το κανει εκδικητικα, ή επιτηδες γιατι ξερει οτι θα αντιδρασω..εχω κουραστει να φταιω για ολα και δεν μπορω να βρω κανενα τροπο ''χειρισμου''....δεν ξερω τι να κανω ειλικρινα....

Μ27 ευχαριστω πολυ κι εσενα που με διαβασες! Εχω δοκιμασει αυτο που μου λες, να μην μιλησω και υστερα να επαναλαβω τα λογια του και δυστυχως δεν με εβγαλε καπου..η απαντηση συνηθως ηταν: ''κι εσυ εχεις πει ασχημα πραγματα, τα εννοεις? εγω δεν τα εννοω...''. Το θεμα ειναι οτι οταν κατι λεγεται επανελλειμενως, πιστευω οτι οχι μονο το πιστευει ο αλλος για να το λεει παλι και παλι αλλα αυτο ειναι και η μοναδικη αληθινη αποψη που εχει για μενα τελικα! Οσο για τον ψυχολογο ουτε κουβεντα δεν θα επαιρνε ο αντρας μου..πολυ θα το ηθελα να γινει αυτο, το εχω προτεινει και αυτο αλλα δυστυχως παρολο που το ειπα με πολυ ομορφο τροπο και διακριτικα, προσβληθηκε και μου ειπε οτι εγω χρειαζομαι γιατρο οχι αυτος! Επισης δεν μπορω αλλο να καταπιω τη φυγη καθε φορα, με ξεπερνα αυτο πια ειλικρινα...δεν βλεπω καμια στη φυγη και δεν ξερω πως να το αποτρεψω ολο αυτο...οποτε αντιδρασω, οποτε ρωτησω κατι που δεν του αρεσει ή εκφερω μια διαφορετικη γνωμη που παλι δεν του αρεσει παντα καταληγει σε καβγα και φυγη...ειναι μερικα πραγματα που αν δεν επισημανεις απο την αρχη οτι δεν σου αρεσουμ θεωρω οτι μετα θα γινουν συνηθεια του αλλου και θα σε πνιξουν στο τελος κι εγω ετσι αρχιζω να νιωθω..με το παραμικρο σηκωνεται και φευγει! Ειναι κατι καινουργιο ολο αυτο που δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω...

Με την πεθερα σου τι γινεται?

Χαχα Κεράσι, πώς έκατσε η ερώτησή σου πριν ακριβώς το σχόλιό μου που αρχίζει έτσι: Η πεθερά μου ήταν απίστευτα βίαιη και καταπιεστική. Μία φορά είχε φάει ξύλο ο άντρας μου γιατί στην Πέμπτη τάξη δημοτικού, στον έλεγχο, σε ένα μάθημα από όλα είχε εννιά και όχι δέκα. Η πεθερά μου απαιτούσε να είναι πρώτος στην τάξη. Μπήκε με εξετάσεις σε πρώτυπο, στο Βαρβάκειο, πέρασε στο Πανεπιστήμιο από τους πρώτους, σπούδασε, έκανε καριέρα και μία ημέρα τα τίναξε όλα στον αέρα γιατί αρρώστησε από σοβαρή κατάθλιψη. Και δυστυχώς την κακοποίηση (σωματική και ψυχική) την πλήρωσα μετά εγώ που είμαι δίπλα του και βιώνω τις δυσκολίες της σχέσης με έναν άνθρωπο που είναι μονίμως σε κακή διάθεση, δεν θέλει να βγαίνουμε, δεν έχει φίλους, δεν μπορεί να αντέξει τις πολλές ομιλίες, ούτε τα παιδιά, ούτε τίποτα και αν τον πολυπιέσεις έχει τεράστιες εκρήξεις θυμού (χωρίς όπως να γίνεται βίαιος, αλλά φωνάζει πολύ, βροντάει τις πόρτες). Δυστυχώς, η προβληματική οικογένεια είναι μία πολύ κακή προίκα απ´ ότι διαπίστωσα. Αυτό που είπα πριν οτι σε "συνδέει" με την καταπιεστική μαμά γίνεται εντελώς ασυνείδητα, δεν είναι σκόπιμο από μέρους του. Απλά, επειδή μέσα στο γάμο προκύπτουν υποχρεώσεις, θα του πεις να κάνει κάποια πράγματα, αρχίζει και αντιλαμβάνεται την συμπεριφορά σου ως καταπιεστική, έστω κι αν δεν είναι καθόλου.
Έχω όμως ελπίδα για εσάς, επειδή είναι ακόμα πολύ αρχή αυτού του ξεκινήματος (του γάμου), είναι πολύ πιθανόν να τα βρείτε και να είστε στη φάση προσαρμογής που είναι λίγο δύσκολη στην αρχή και έχει συγκρούσεις και εντάσεις.
Εντάξει, μην τα παρατήσεις έτσι εύκολα, δώσε την ευκαιρία στη σχέση σας. Απλά, άφησε λίγο το χρόνο να κυλήσει και βλέπεις. Και περίμενε λίγο πριν κάνετε παιδάκι. Καλή τύχη!

Quote:

---

Originally Posted by Angenik

Μ27 ευχαριστω πολυ κι εσενα που με διαβασες! Εχω δοκιμασει αυτο που μου λες, να μην μιλησω και υστερα να επαναλαβω τα λογια του και δυστυχως δεν με εβγαλε καπου..η απαντηση συνηθως ηταν: ''κι εσυ εχεις πει ασχημα πραγματα, τα εννοεις? εγω δεν τα εννοω...''. Το θεμα ειναι οτι οταν κατι λεγεται επανελλειμενως, πιστευω οτι οχι μονο το πιστευει ο αλλος για να το λεει παλι και παλι αλλα αυτο ειναι και η μοναδικη αληθινη αποψη που εχει για μενα τελικα! Οσο για τον ψυχολογο ουτε κουβεντα δεν θα επαιρνε ο αντρας μου..πολυ θα το ηθελα να γινει αυτο, το εχω προτεινει και αυτο αλλα δυστυχως παρολο που το ειπα με πολυ ομορφο τροπο και διακριτικα, προσβληθηκε και μου ειπε οτι εγω χρειαζομαι γιατρο οχι αυτος! Επισης δεν μπορω αλλο να καταπιω τη φυγη καθε φορα, με ξεπερνα αυτο πια ειλικρινα...δεν βλεπω καμια στη φυγη και δεν ξερω πως να το αποτρεψω ολο αυτο...οποτε αντιδρασω, οποτε ρωτησω κατι που δεν του αρεσει ή εκφερω μια διαφορετικη γνωμη που παλι δεν του αρεσει παντα καταληγει σε καβγα και φυγη...ειναι μερικα πραγματα που αν δεν επισημανεις απο την αρχη οτι δεν σου αρεσουμ θεωρω οτι μετα θα γινουν συνηθεια του αλλου και θα σε πνιξουν στο τελος κι εγω ετσι αρχιζω να νιωθω..με το παραμικρο σηκωνεται και φευγει! Ειναι κατι καινουργιο ολο αυτο που δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω...

---

Α, και μένα μου το έκανε αυτό, βρόνταγε την πόρτα κι έφευγε. Με τον καιρό όμως πήγαινε απλώς και κλεινόταν στο δωμάτιο (αφού βρόνταγε την πόρτα). Σαν τα μικρά παιδιά που θυμώνουν και φεύγουν.

Σχετικά με ψυχολόγο δεν δεχόταν ούτε να πάτε μαζί? Για παιδιά σκέφτεστε? Αν ναι ίσως θα μπορούσες να του εξηγήσεις πως και οι δύο ξέρετε σε τι περιβάλλον μεγάλωσε και όσο να'ναι αυτό έχει τον αντικτυπό του και ότι δε θα ήθελες αν κάνετε ένα παιδί να βιώσει παρόμοιες καταστάσεις και ότι αυτό αφορά και τους δύο.. Όσο για την φυγή τι του έχεις πει σχετικά όταν γυρίζει και ,αν θες μου λες φυσικά, λείπει πολλές ώρες?

Κασσανδρα καταρχην σε ευχαριστω για την απαντηση σου..προσπαθω πιστεψε με να ειμαι πιο ηρεμη αλλα ειναι καποιες κουβεντες σαν να μου κουναει κοκκινο πανι και το ξερει και εκει παταει φανταζομαι..Σαν παιδι δυστυχως απο οσα μου εχει πει, εχει περασει παρα πολλα ασχημα..και η μητερα του και ο πατερας του ηταν βιαιοι και καταπιεστικοι και παντα η μητερα του κυριως τον μειωνε, και το κανει ακομα δηλαδη αυτο..Το θεμα ειναι οτι δεν προσπαθω να του επιβαλλω κατι αλλα γνωριζω πλεον καλα οτι η σχεση και ποσο μαλιστα ο γαμος θελουν ουσιαστικη και καθημερινη δουλεια ενω εκεινος σαν να εχει εφησυχαστει και αυτο επισης που δεν μπορω να καταλαβω ειναι οτι αυτο δεν γινοταν απο την αρχη αλλα τα τελευταια 2-3 χρονια και τον τελευταιο καιρο πολυ συχνα πλεον..τωρα θυμηθηκε να με συνδεσει με την συμπεριφορα της μητερας του?Ακουω πολυ τρελα και ασχημα πραγματα..Οσο για τον σεβασμο απο την αρχη εγω δεν ημουν η σωστη, και ημουν πολυ αυθορμητη σε σημειο που μπορει να μην καταλαβαινα οτι προσβαλω τον αλλο ή οτι τιν πληγωνω, ομως ειλικρινα το κατανοησα αυτο, το ειδα, το παραδεχτηκα, ζητησα συγνωμη, προσπαθησα παρα πολυ και σε ενα παρα πολυ μεγαλι βαθμο το αλλαξα πολυ..ειναι ομως καποια σημεια σαν να το κανει εκδικητικα, ή επιτηδες γιατι ξερει οτι θα αντιδρασω..εχω κουραστει να φταιω για ολα και δεν μπορω να βρω κανενα τροπο ''χειρισμου''....δεν ξερω τι να κανω ειλικρινα....

Πω πω εγραφα εγραφα ενα κατεβατο με πολλες λεπτομερειες απο αυτα που με ρωτατε κοριτσια και τα εχασα, δεν ξερω πως..αλλα ειναι απελπισια..για να τα παρω με τη σειρα λοιπον..κερασι με ρωτας για την πεθερα μου..ηταν και ειναι παντα αντιθετη, στο γαμο μας ολοι προσεξαν τα κατεβασμενα μουτρα της αλλα ευτυχως δεν ηρθ με μαυρα που ηρθε στον αρραβωνα μας! Εχω περασει πολλα απο την πεθερα μου για να μεινω μαζι με τον αντρα μου, οταν ημουν ακομα 21 χρονων κοριτσακι. Ηταν η πρωτη μου σχεση με τον αντρα μου, και λογω απειριας και ηλικιας προφανως ανεχτηκα πολλες ασχημες συμπεριφορες και καταστασεις. Δεν εχει αλλαξει κατι, απλα ειμαστε απο διαφορετικες πολεις,και οσο μενουμε στην πολη μου ειμαστε πιο ησυχοι...τα τελευταια χρονια η πεθερα μου ζει στο εξωτερικο και απλα πηγαινοερχεται...δεν ξερω τι του λεει δεν συνεχιζω να ρωταω, δεν μπλεκομαι καθολου πια...παλιοτερα τον επαιρνε τηλεφωνο και με με εβριζε συνηθως, και επειδη ουρλιαζε και ακουγοταν εκανα πολλους καβγαδες με τον αντρα μου. Γενικως δεν ειναι στα καλα της, θελει να εχει τον ελεγχο, θελει να λεει και κανει οτι να ναι χωρις να ειναι σε θεση να δεχτει τις συνεπειες και οταν απαντησεις και υπερασπιστεις τον εαυτο σου τοτε γινεται χαμος!!! Λεει και πολλα ψεματα επισης..Δεν σας κρυβω οτι οσο κοντα και να ημασταν παλιοτερα με τον αντρα μου, και οσο και να με στηριζε και να με πιστευε, υπηρχαν στιγμες που ηταν σκεπτικος και τον προβληματιζαν διαφορα που του ελεγε. Εχει υπαρξει επισης και διαστημα 2 χρονων που δεν μιλουσε ουτε εκεινος μαζι της καθολου.

Ενα απο τα πολλα λοιπον που εγραφα και το εχασα πριν, και ειναι μεγαλης σημασιας, ειναι οτι δεν μενουμε μονοι μας. Αποφασισαμε να μεινουμε στους γονεις μου για ενα μικρο διαστημα μετα το γαμο μας μεχρι να ορθοποδησουν παλι τα οικονομικα μας μετα το γαμο, και υστερα να βρουμε δικο μας σπιτι. Εχουμε ξαναμεινει στο σπιτι μου με τους γονεις μου αλλα και μονοι μας πολλες φορες παλιοτερα.Και στις 2 περιπτωσεις τα πραγματα δεν ηταν τοσο ασχημα ποτε. Καταλαβαινω οτι υπαρχει πιεση μενοντας με αλλους ανθρωπους, πως δεν ειμαστε ελευθεροι να κανουμε οτι θελουμε, ουτε και να μαλωσουμε μπορουμε με την ησυχια μας γιατι παντα ειναι και αλλοι μπροστα και νιωθω κι εγω πολυ ασχημα απεναντι στους γοννεις μου αλλα και ο αντρας μου που νιωθει οτι προσβαλλεται αν μαλωσουμε μεσα στο σπιτι.Το θεμα ομως ειναι οτι ο μισθος του μας επιτρεπει να νοικιασουμε ενα σπιτι, με καποιο ζορι στην αρχη φανταζομαι μεχρι να δουμε πως θα τα φερνουμε ολα βολτα, αλλα αν υπαρχει θεληση ολα γινονται. Δυστυχως ειμαι ανεργη τα τελευταια χρονια και μου ειναι εξαιρετικα δυσκολο να βρω δουλεια πιστεψτε με! Ζουμε στην επαρχια στην δικη μου πολη, και δυστυχως στην πολη του που εχει δικο του σπιτι δεν μπορουμε να μεινουμε για να μην δημιουργουνται καβγαδες με την πεθερα μου οποτε ειναι εδω, γιατι μου εχει απαγορεψει να μενω στο σπιτι τους, (δυστυχως ο οροφος που ανηκει στον αντρα μου θα του ανηκει εξ ολοκληρου μετα το θανατο της και φυσικα δεν του τον δινει απο τωρα γιατι δεν θελει εμενα) αλλα και αυτα να μην ηταν στη μεση η δουλεια του ειναι στην πολη μου κι ετσι δεν θα βολευε να μενουμε πουθενα αλλου. Του ζητησα τελευταια να αρχισουμε να ψαχνουμε δικο μας σπιτι αφου περασαν τοσοι μηνες και μπορουμε απο οικονομικης αποψης να αντεξουμε ενα σπιτι, αν στριμωχτουμε και για λιγο καιρο δεν θα γινει τιποτα αλλωστε, το εχουμε ξανακανει στο παρελθον, και μου ειχε πει να αρχισω να ψαχνω.Ομως οτι κι αν βρηκα δεν του αρεσε, κανενα απο τα σπιτια δεν ηταν καταλληλο γι αυτον, και ετσι του ειπα να το κοιταξει ο ιδιος. Ο ιδιος οπως καταλαβαινετε δεν το κοιταζει, και τωρα με τους τσακωμους μου ανακοινωσε εκβιαστικα, οτι αν θελω σπιτι να βρω δουλεια! Λες και ειναι τοσο ευκολο αυτο που αυριο το πρωι μπορω να δουλευω, λες και ειναι στο χερι μου! Δεν ξερω γιατι το αποφευγει και το καθυστερει. Απο τη μια πιεζεται στο σπιτι μου οπως κι εγω, απο την αλλη μου βαζει εναν ορο που ξερει πως δεν γινεται αμεσα και δεν ξερουμε και ποτε μπορει να γινει...και εδω αδιεξοδο! Επισης για τη δουλεια μου το χτυπαει πολλες φορες πως δεν βοηθαω, και πως δεν θελω να δουλεψω ενω δεν ειναι ετσι..φυσικα και θελω να βγαινω κι εγω απο το σπιτι πρωτα για μενα, και να ειμαι ανεξαρτητη και να μπορω να βοηθησω οσο μπορω αλλα δυστυχως πιστεψτε με δεν ειναι στο χερι μου. Δεν ξερω αν φταιει η επαρχια αλλα ειναι πολυ χαλια τα πραγματα εδω.Επισης σε παλιοτερη κουβεντα μας μου ειχε πει να μην ψαχνω τωρα μετα το γαμο για να κανουμε ενα μωρακι και να μπορεσω να του αφιερωσω ολο τον απαραιτητο χρονο. Δηλαδη απο τη μια μην ψαχνεις για να κανουμε οικογενεια και απο την αλλη αν δεν βρεις δουλεια δεν εχει σπιτι!Επισημαινω οτι πριν 5 χρονια εχασα την αδερφη μου στα 21 της χρονια πολυ ξαφνικα και οπως καταλαβαινετε εφαγα γερο χαστουκι απο τη ζωη.Απο τοτε δεν εχω καταφερει να δουλεψω..τον πρωτο χρονο μου ηταν εξαιρετικα δυσκολο και ημουν διπλα στη μητερα μου συνεχως, μη εχοντας συνηδειτοποιησει τι εχει συμβει, προσπαθουσα απλα να κανω τον καραγκιοζη για να ξεχνιεται οσο μπορουσε η μαμα μου...Τον δευτερο χρονο μειναμε μονοι μας..τοτε ηταν που συνηδειτοποιησα εν μερει τι εχει γινει και παρολο που η ψυχολογικη μου κατασταση δεν ηταν καλη προσπαθουσα με νυχια και με δοντια να παω παρακατω και να μην επιβαρυνω τον αντρα μου καθολου με τα ψυχολογικα μου.Δεν μπορω να πω οτι μου σταθηκε 100% γιατι ποτε απο οσο λεει δεν μπορεσε να δεχτει το θανατο της αδερφης μου, το θεωρουσε πολυ αδικο αυτο που ειχε συμβει, οχι οτι δεν ηταν αλλωστε...Εν τω μεταξυ και εκεινο το διαστημα, η πεθερα μου τηλεφωνουσε και εβριζε τη νεκρη αδερφη μου στην μητερα μου, παρολο που δεν την ειχε γνωρισει ποτε, και ευχοταν να γινει το ιδιο και με μενα για να με ξεφορτωθει και να φησω το γιο της ησυχο!!! ΜΕτα απο αυτο και λιγο πριν αρχισουν οι τρελα ασχημες επιπτωσεις της κρισης στην ελλαδα, αποφασισαμε απο κοινου να δοκιμασει να κανουμε μια νεα αρχη στο εξωτερικο(οπου εχει γεννηθει κιολας) και αν η προσπαθεια απεδιδε καρπους να μετακομιαζμε εκει. 2 χρονια εμεινε λοιπον στο εξωτερικο (με πολλες επιστροφες βεβαια στο ενδιαμεσο) και αφου δεν ειχε τα αποτελεσματα που περιμεναμε γυρισε πισω. Εκεινα τα 2 χρονια δεν μπορειτε να φανταστειτε τι ηταν για μενα. Δεν ξερω πως αντεξα να περιμενω, δεν ξερω που την βρηκα τη δυναμη αλλα τον περιμενα μεχρι που αρχισα να διαλυομαι....οταν το καταλαβε οτι θα με χασει, και δεδομενης της καταστασης που δεν ηταν οπως τα περιμενε εκει με τις δουλειες για να με παρει τελικα να μεινουμε εκει, γυρισε λοιπον πισω. Το επομενο διαστημα περασαμε πολυ ομορφα, σαν να μην ειχε λειψει μια μερα απο κοντα μου, μεχρι που αποφασισαμε να κανουμε τον γαμο μας. Και τωρα 5 μηνες μετα να εχουμε φτασει σε αδιεξοδο...

Δεν νομίζω πρώτον ότι φταίει αυτός εξ ολοκλήρου απλά αρχίζει και πιάνει η πλύση εγκεφάλου την μάνας τ και τον επηρεάζει πολύ..μιλάν συχνά τώρα?
Ξεκάθαρα πιστεύω ότι τον επηρεάζει η μητέρα τ. Επίσης Οτι μάζευε τόσα χρόνια άρχισε να τα βγάζει έξω.Νομίζω ότι καλό θα ήταν να μείνεις ήρεμη την επόμενη φορά που θα αρπαχτή να δεις τι θα κάνει...
Μαλώνεται καθημερινά?

Μ27 για παιδακι εχουμε τον τελευταιο καιρο αφαιθει ελευθεροι αλλα ειμαι πολυ επιφυλακτικη τελικα, απο την αλλη παω στα 31 και φοβαμαι στο τελος μηπως το παρατραβηξουμε και ειναι για μενα αργα..ασε που ειμαστε 10 χρονια μαζι, και πραγματικα ειμαι στην ηλικια που θα ηθελα πολυ να δημιουργησω μια οικογενεια, αυτο ηταν και το ονειρο μου παντα δηλαδη.Αλλα με αυτα που συμβαινουν φοβαμαι οτι και τωρα που μιλαμε αν ειμαι εγκυος τι θα γινει μετα? Και αν παλι δεν ειμαι ποσο να το καθυστερησω? Οσο για το οτι φευγει, ναι λειπει πολλες ωρες και συνηθως πηγαινει στο σπιτι του, στη διπλανη πολη, ή λογω της δουλειας του στις γυρω περιοχες που εχει υπο την επιβλεψη του και δουλευει. Τουλαχιστο ετσι μου λεει. Τις τελευταιες φορες ενοχλειτε αν ρωταω που ηταν.Την πρωτη φορα που εγινε του ειπα οτι ολο αυτο με εκανα να αισθανθω παρα πολυ ασχημα, και οτι δεν λυνεται κανενα προβλημα μας αν φευγει. Αφου μου ειπε οτι δεν θα ξαναγινει, παλι μετα απο λιγο καιρο το ιδιο εγινε.Και τωρα εφτασε στο σημειο να μου πει οτι οταν μαλωνουμε φευγει για δεν θελει ουτε να με βλεπει! Του ειπα αν το εκανα αυτο εγω πως θα του φαινοταν και αν καταλαβαινει σε ποσο δυσκολη θεση με φερνει. Και μου ειπε να κανω οτι θελω δεν τον ενδιαφερει μες τις ακρες, και οτι εγω κανω τους καβγαδες(ετσι μονη μου σαν τρελη ενα πραγμα!) οποτε να συμμορφωθω εγω.