απόγνωση

Καλησπερα και καλός σας βρηκα!δεν θα πω τιποτα το καινουριο αλλα έχω την ανάγκη να τα πω καπου. εδω και τρία χρονια πέθανε ο μπαμπάς μου μετά από έξι μήνες αρραβωνιαστικα με τον καλό μου παρόλο που είχαμε σχέση μόλις 8μήνες ! Από τον θάνατο του μπαμπά μου και μετά νιωθω σαν να μην με καταλαβαίνει κανείς δεν θελω να κανω τιποτα βαριέμαι τα παντα και το κυριότερο καταπιέζχ φωνάζω και μαλωνω συνεχως μαζι του!κρατησαμε το μαγαζι της μαμάς του που ειναι κάτω από το σπίτι του και πιο κάτω Στο ισόγειο μένουν τα πεθερικά μου και η κούνιαδα μου,δεν τα πάμε και πολύ καλα αυτοι ειναι δύσκολοι ανθρωποι και εγω έχω γινει πιο δύσκολος άνθρωπος νομιζω οτι οποία μιλάει με τον καλό μου οτι τον θελει δεν θελω να φεύγει από το σπίτι μόνος του εγω δεν βγαίνω ποτέ από το σπίτι,επειδη δεν θελω αλλα και επειδη τα οικονομικά μας ειναι πολύ χάλια τοσο που δεν εχουμε ουτε τα βασικά,ουτε να πληρώσουμε Τη ΔΕΗ το μαγαζι παει χάλια χρωστάμε παντού! Στο σπίτι νιωθω φιλοξενούμενη και κάβολα γιατι δεν κανει ουτε λόγο για γάμο και εγω νιωθω εγκλωβισμένη !από την μια δεν μπορω να βγω από το σπίτι ουτε για τσιγάρα και από την αλλη το σπίτι στο οποίο έχω εγκλωβίστη δεν το νιωθω δικο μου ! Τι να κανω; ΣΥΓΝΩΜΗ το μεγαλο κείμενο

Καλως ήρθες στο foroum
Με τον αρραβωνιατικό σου είσαι καλά?
Ο λόγος δλδ που νιώθεις φιλοξενούμενη στο σπίτι είναι επειδή δεν έχεται παντρευτεί ακόμα?η λόγο της οικογενείας τ?

Οσο για τα υπολοίπα δυστυχώς μας έχει επηρεάσει όλους η οικονομική κρίση

Γεια σου!Παθουσα ενμερει!Καταρχην,αρραβωνια στηκες μηπως για να καλυψεις το κενο που άφησε ο πατερας σου?Δηλ. ρωτώ:Το ηθελες πραγματικα?Ειναι ο ανθρωπός σου?
Μενω κ εγω με τα πεθερικά μου(στο ιδιο σπίτι),οικονομικά ειμαστε δυσκολά,σε λίγο καιρό θα παντρευτω..θα ζησω εδω μαζί τους..κανοντας την νοικοκυρα(προσπαθω να βρω μαθητες να τς κανω μαθημα-ειμαι καθηγητρια,τωρα τελειωσα),δεχομαι αδικιες εθελημενες ή αθελητες,υποτασσομαι στο προγραμμα τ σπιτιου π.χ αν ερθει καποιος απλως μενω εκει..δν μπορω να κλειστω στο δωματιο μου..Τελοσπάντων,τα πεθερικά μου καλα ειναι,ειμαι κ εγω διπλωματης,2 χρονια πριν ομως ενιωθα κ εγω ετσι..ξεκινησες κατι νεο,θες χρονο να προσαρμοστεις,πρέπει να αποδεχτεις αυτη σου την επιλογη:αρραβωνιαστηκες,ηξ ερες ότι θα μεινεις εκει,ηξερες τα οικονομικα,θα ηθελες αλλά,το ξερω,αλλα μην εθελοτυφλεις,μεσα απο δυσκολιες προκυπτουν και θετικά αρκει να θες να τα δεις ή να τα δημιουργησεις..αν δηλ. εσυ εισαι αρνητικη σε ολους,πως ολοι να μην ειναι μαζί σου?Κ επίσης,σου δινει δικαιωματα ο αντρα σου να τον ζηλευεις?Αν οχι,τοτε ειναι δικο σου θεμα μονο,μηπως εχεις παραιτηθει εσυ και ζηλευεις ότι θα κοιταξει αλλού?Γιατι σαν γυναικα δν πρεπει να παραμελεις τον εαυτο σου για ΣΕΝΑ πάνω απ όλα..Το να ζεις με τα πεθερικά σου δεν ειναι πρόβλημα(δν εχει λυση εκτός αν κερδισετε το ΛΟΤΤΟ) ειναι μια κατασταση που ή θα την κανεις ΕΣΥ καλυτερη ή χειροτερη..Γιατι να νιωθουμε ντροπη που μενουμε με πεθερικά?Παλιά,ετσι μενανε τα ζευγαρια,δηλ. ολοι πρεπει να ειμαστε πλουσιοι και ματσό?Γεννηθηκαμε φτωχοί και παλευουμε..
Τωρα,αν τα πεθερικά ειναι δυσκολα,δν σου λεώ να ταπεινωνεσαι αλλά ενα καφεδάκι να τους κανεις,ενα γλυκακι να τους φτιαξεις και μαι κουβεντουλα και θα τς εχεις στα ποδια σου..μην ξεχνάς..παιδί τους ειναι ο αντρας σου(αν δν τον κανεις ευτυχισμενο το καταλαβαινουν) και αν εισαι και λιγο διπλωματης..θα τς οδηγησεις εκει που εσύ θες..εκτος και αν οντως ειναι ΚΑΚΟΙ ανθρωποι..πάντως εσυ μπορεις όλους να τους φερεις στα νερα σου(με φαγητα,τραπεζωματα-εστω και με λίγα στο τραπεζι-με αγκαλιες και γλυκες..).Παιξτο εξυπνα..

Αγαπητή αφρο, καλώς ήρθες !!(και εγώ καινούρια είμαι..:)). Διάβασα το κείμενο σου και σκέφτηκα ότι πρέπει να είναι δύσκολο για εσένα να μην αισθάνεσαι άνετα εκεί που μένεις και παράλληλα να έχεις να αντιμετωπίσεις οικονομικά προβλήματα. Ωστόσο,φαίνεται με τον θάνατο του μπαμπά σου να ένιωσες ότι έχασες ένα στήριγμα στη ζωή σου,που είναι απόλυτα κατανοητό και φυσιολογικό ίσως να σκέφτηκες ότι κανείς δεν θα μπορεί να σε καταλάβει όσο εκείνος, και αυτό είναι αλήθεια όσο δεν αφήνεις τους άλλους να σε πλησιάσουν. σκέφτηκες μήπως το ότι αρραβωνιάστηκες σχετικά σύντομα ,μετά το θλιβερό γεγονός,ήταν μια προσπάθεια να στηριχθείς κάπου;μήπως δεν ήσουν έτοιμη για έναν αρραβώνα;και είσαι σίγουρη ότι είσαι έτοιμη για ένα γάμο;ίσως οι καβγάδες σας να είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δεν έδωσες στον εαυτό σου χρόνο να σκεφτεί ,να ανασυνταχθεί και να γιατρευτεί από τον πόνο .η ζωή πάντα πάει μπροστά ακόμη και αν δεν είμαστε έτοιμοι πολλές φορές και χρειάζεται να σφίγγουμε τα δόντια και να προχωράμε..η κρίση στην Ελλάδα μας έχει κάνει όλους λίγο πιο γκρινιάρηδες και λίγο πιο κακόκεφους.. αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ανθρώπους που νοιάζονται για μας..δώσε στον καλό σου προσοχή και αγάπη και λίγο χρόνο να τον ακούσεις και θα δεις πως και οι δυο θα είστε πιο δεκτικοί ο ένας απέναντι στον άλλο. και όσο για το σπίτι δεν χρειάζεται να νιώθεις έτσι αφού όταν κλείνει η πόρτα είστε μόνο εσύ και ο αγαπημένος σου.δεν χρειάζεται να ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα εσύ κοίτα να είσαι με αυτούς που αγαπάς και να είσαι καλα. πρέπει πρώτα να ισορροπήσεις μέσα σε αυτό το σπίτι και μετά σκέψου και τον γάμο. δεν νιώθεις φιλοξενούμενη εκεί γιατί δεν είστε παντρεμένοι ούτε θα νιώσεις μαγικά ευπρόσδεκτη αν παντρευτείτε..το καλό πράγμα αργεί να γίνει και πρέπει να έχεις υπομονή ώστε όλα να βρουν τη θέση τους... ελπίζω να βοήθησα κάπως...