Είμαι χωρισμένη εδώ και 10 μήνες από τον πρώην μου μετά από δύο χρόνια σχέσης με on- off διαστήματα. Μού πήρε αρκετό καιρό για να συνέλθω, κυρίως γιατί πραγματικός λόγος χωρισμού δεν υπήρξε ποτέ, πέρα από την τεράστια ανασφάλειά του και τον εγωισμό του. Προσπάθησα πολύ για αυτή τη σχέση, για δύο λόγους: 1) Είναι ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος, που έχει στερηθεί αυτό που λέμε "οικογενειακή αγάπη", για αυτόν υπήρχε μόνο ο εαυτός του να τον βοηθήσει και 2) Είμασταν ιντερνετικοί φίλοι για πάνω από 5 χρόνια, προτού αποφασίσουμε να συναντηθούμε και ήξερα ήδη αρκετά πράγματα για αυτόν και το background του.
Ομολογώ ότι πάντα τον νοιάζομαι (ως άλλη μητέρα Τερέζα) και ότι παρά την κακή συμπεριφορά του, ποτέ δεν του μίλησα άσχημα, δεν τον μείωσα, δεν τον κατηγόρησα. Αντιθέτως, του έλεγα ότι αν ποτέ χρειαστεί βοήθεια, θα είμαι στο πλευρό του. Προ μηνός, με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι θέλει να συζητήσουμε. Δέχτηκα και στη συνάντηση που είχαμε, διάχυτη από αμηχανία- αναμενόμενα- μού ζήτησε συγγνώμη για όσα έχει κάνει και έχει πει εις βάρος μου και ότι επισκέπτεται ψυχολόγο. Επίσης, ότι με θεωρεί πολύ καλό άνθρωπο και θέλει να υπάρχω στη ζωή του. Είχα ανάμικτα συναισθήματα για όλα αυτά. Αφενός χάρηκα που επιτέλους αποφάσισε να βρει λύση για τα θέματά του (ή τουλάχιστον να προσπαθήσει) και αφετέρου μπερδεύτηκα, γιατί σκέφτηκα ότι δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να μου ζητάει συγγνώμη για όσα συνειδητά έχει πράξει μετά από δέκα μήνες. Εκ των υστέρων, νομίζω ότι είτε η ψυχολόγος του είχε την ιδέα να συζητήσουμε είτε οι τύψεις του.
Να επισημάνω και το γεγονός ότι είναι σε σχέση.