Γειά σας.
Από μικρη ήμουν νευρικό άτομο αλλά έως εκεί. Όσο μεγαλώνω τα πράγματα χειροτερεύουν. Δεν έχω μονίμως νεύρα, όμως σίγουρα 5-6 φορές την εβδομάδα θα έχω ΈΚΡΗΞΗ. Και όταν λέω έκρηξη, εννοώ ΈΚΡΗΞΗ. Δεν έχω καθόλου υπομονή. Φορτώνω υπερβολικά, κλαίω από τα νεύρα μου και έχω την ανάγκη να δαγκώσω κάτι απαλύνοντας τον πόνο μου. Κλαίω, τσιρίζω, πέφτω στα πατώματα. ΑΡΡΩΣΤΑΊΝΩ. Αυτός είναι ο σωστότερος χαρακτηρισμός. Αυτό βγαίνει από μέσα μου, είμαι εγώ, αλλά αυτό που είναι το απίστευτο, είναι ότι όλη αυτήν την αρρώστια μου την ξυπνάει ένα άτομο. Ο αδερφός μου. Είμαι 19, κορίτσι, και είναι 17, αγόρι. Ξέρω ότι ακούγεται τρελό... Αλλά είναι. Έχουμε μια υπέροχη&θερμή οικογένεια, έχουμε και ένα μικρότερο μπόμπιρα, 10 ετών. Ομως Αυτός, αυτός ο μεγάλος είναι η αρρώστια Μου. Οι γονείς μου βλέπουν τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και των δύο μας αλλά νομίζουν ακοοοοομα ότι είναι απλά εφηβικά νεύρα. Εγώ όμως ξέρω ότι Δεν είναι νεύρα. Κοντεύω να αρρωστήσω και αν δεν φύγω μακρυά του, θα αρρωστήσω πραγματικά και μια για πάντα. Το ξέρω. Το νιώθω. Έχω δοκιμάσει κάθε τρόπο: αποφυγή, αδιαφορία, συζήτηση, καβγάδες, συμβιβασμούς. ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΩ ΑΛΛΟ. Το μόνο που μένει είναι να δοκιμάσω μια ψυχιατρική αγωγή, ή κάποια ψυχική παρακολουθηση. Η εγώ είμαι τρελή, ή αυτός.
