Έως πότε θα πονάει το πένθος;
Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλά!
Κατ'αρχάς ευχαριστώ όσους μπουν στη διαδικασία να με διαβάσουν -προκαταβολικά. Ίσως είναι ό,τι περισσότερο θα μπορούσα να έχω σήμερα.
Στην εφηβεία μου πέθανε η μητέρα μου κι έκτοτε έμεινα μόνη μου γιατί ο πατέρας μου είχε ήδη φύγει πολλά χρόνια νωρίτερα όταν ήμουν μωρό.
Αυτά τα 10 χρόνια που έχουν περάσει με έχουν αλλάξει και με έχουν διαμορφώσει αλλά έχουν μείνει πληγές, φοβίες, δυσθυμία, κρίσεις πανικού, πόνος. Ακόμα και πράγματα με τα οποία πάλευα στην εφηβεία μου, επιδεινώθηκαν αφότου έμεινα μόνη μου, αφότου έχασα το στήριγμά μου, και στη ζωή - πρακτικά αλλά και ηθικά.
Σε αυτό το thread δε θα ήθελα να αναπτύξω ό,τι με κυνηγά και κατά ένα τρόπο το κυνηγώ κι εγώ. Θέλω να μιλήσουμε για τον τίτλο: Πότε θα μπορέσω να ζήσω μ'αυτό χωρις να με συντρίβει;Έχω κάνει χρόνια ψυχανάλυσης, με βοήθησαν σε συμπλεγματικά ζητήματα πολύ, σε ενοχικές σκέψεις και τόσα άλλα. Όμως δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού μου και κυρίως το πένθος μου.
Μέσα στα χρόνια κατάφερα να "θάβω" τον πόνο. Κλείνω τη μητέρα μου σε ένα κουτάκι μέσα μου. Δε τη σκέφτομαι, δε τη θυμάμαι, δεν κοιτάω φωτογραφίες, αποφεύγω να αναφερθώ σε εκείνη ως "μαμά" σε συζητήσεις, συνήθως χρησιμοποιώ το όνομά της αν μιλάω με κάποιον που τη γνώριζε.
Αυτά με βοηθούν να κρυώνω τον πόνο και δεν φαίνεται ποτέ στους έξω, δεν τον αφήνω να με απασχολεί. Όμως όταν είμαι μόνη μου στο σπίτι μου, οτιδήποτε μπορεί να ξυπνήσει ό,τι κοιμάται. Και νιώθω πως κάθε φορά πονάει περισσότερο. Είναι πολλές φορές αβάσταχτο κι αναρωτιέμαι πως κρύβεται τόσος πόνος. Θα ήταν το τελευταίο που θα ήθελε εκείνη για εμένα αλλά μου λείπει πολύ και μου λείπει ως άνθρωπος αλλά και ως μαμά. Ακομα κι όσο ζούσε, δεν την είχα. Νοσοκομεία, αρρώστειες, προβλήματα. Κι ήμασταν οι 2 μας κυρίως. Μια πραγματικότητά μου ήταν να διαβάζω μαθήματα σε αίθουσα αναμονής νοσοκομείου. Αλλά ήταν η καλύτερη μαμά του κόσμου. Και ναι, θυμίζω στον εαυτό μου πως ό,τι αξίζει τόσο πολύ, πονάει και τόσο βαθιά.
Κάποια θεραπεύτρια μου είχε πει πως το πένθος κρατάει 9 μήνες. Πως γίνεται εγώ να σκέφτομαι την μητέρα μου και να πενθώ κάθε φορά απ'την αρχή...
