Καλησπέρα σας,
Ονομάζομαι Αλέξανδρος και είμαι απόφοιτος σχολής πληροφορικής. Η σχολή μου ήταν αρκετά καλή αν και ήταν τει αλλά εγω επέλεξα να μην διαβασω τοσο γιατι ισως δεν ηταν κατι που αρεσε σε μενα αλλα στον πατερα μου που ασχολιοταν με τετοια. Εμενα μου αρεσαν τα μαθηματικα αλλα περνουσα στην Κρητη. Για καποιους λογους υγειας δεν πηγα. Ειχα δυστονια απο μικρος αλλα ηταν μονο στο χερι μου. Μετα απο τα 17 μου χρονια πηγε και στο ποδι μου και συνεχεια χειροτερευε. Αυτο αρχισε στα 10 μου χρονια και τελιωσε στα 20 μου επειτα απο εγχειρηση. Απο τα 17 μου μεχρι τα 20 μου ομως εγινε πολλη χειροτερη με αποτελεσμα να μην μπορω να περπατησω καλα εως καθολου με την παροδο του χρονου, λογω στραβης στασης του σωματος μου.
Παντα πιστευα πως δεν θα καταφερω να βγαλω την σχολη μου. Τελικα να που τα καταφερα. Ηταν κατι μεγαλο για μενα γιατι δεν ειχα ουτε πτυχιο στα αγγλικα! Σε αυτο ευθυνομουν εγω γιατι δεν πηγαινα να κανω μαθημα πολλες φορες επειδιη βαριομουν.
Αφου τελιωσα την σχολη με ειχε πιασει φοβος οτι δεν θα βρω δουλεια. Υστερα απο πολλες συνεντευξεις βρεθηκε ενος κοινος γνωστος ο οποιος προωθησε το βιογραφικο μου. Τελικα επιασα δουλεια πανω στο αντικειμενο μου. Ηξερα μονο το 5% αυτων που επρεπε να ξερω. Μετα απο 3 μηνες εκπαιδευση σιγα σιγα βελτιωνομουν αλλα οπως ελεγαν μερικοι αρκετα αργα. Αυτο το ελεγαν και μετα απο ενα χρονο δουλειας. Μεσα σε αυτον τον χρονο με προτροπη και της σχεσης μου που παντα με στηριζει σε ολα, εκανα μαθηματα αγγλικα και πηρα ενα lower οχι πτυχιο αλλα πιστοποιηση (απο τα νεα αυτα που κυκλοφορουν)
Η αληθεια ειναι οτι λενε πως γενικα ειμαι εξυπνος αλλα λιγο τεμπελης. Πιστευω πως ισχυει. Τα πραγματα ποτε ηταν πιεστικα καπως και αλλωτε πιο χαλαρα στην δουλεια. Πολλες φορες, τουλαχιστον μια φορα την εβδομαδα ειχα πονοκεφαλο στην δουλεια. Δεν εκανα κατι διαφορετικο, απλα ηταν πως αντιλαμβανομουν εγω την δουλεια εκεινη την στιγμη. Αν ηξερα ή οχι στο να κανω κατι. Αν το ήξερα ηταν ολα καλα. Αν όχι με επιανε αγχος και ρωτουσα με αποτελεσμα πολλες φορες να μου την λενε και να προσπαθω μονος μου και να γινονται καποια λαθη. Επαιρνα λοιπον παυσιπονο τουλαχιστον μια φορα την εβδομαδα. Αυτο περα απο το οτι με βοηθουσε στον πονοκεφαλο, μου χαλαρωνε και τους μυες μου και με εκανε πιο κεφατο.
Καποια στιγμη εσκασε η ειδηση στην εταιρεια μου οτι θα γινει συγχωνευση. Αγχωθηκα και παλι με το τι θα γινει στο μελλον. Τελικα αυτοι χρησιμοποιουν νεα συστηματα, διαφορετικη λογικη σε οτι κανουν και απο αυτην την εβδομαδα θα αρχισει ενας γολγοθας με εκπαιδευσεις και συναντησεις. Εχουν ενα πιεστικο καπως συστημα που σε 2 εβδομαδες θα πρεπει να παραδωσουμε πραγματα. Επισης καποιες φορες μιλανε στα αγγλικα. Καταλαβαινω αλλα οχι τα παντα με αποτελεσμα στο τελος να ζαλιζομαι καπως.
Οι τεχνολογιες και τα συστηματα που χρησιμοποιουν ειναι διαφορετικα. Θα εκπαιδευτουμε σε τουλαχιστον 3-4 πραγματα και φοβαμαι οτι θα τα κανω σαλατα μεσα στο μυαλο μου. Ειπανε οτι ισως χρειαστουν και μερικα σαββατοκυριακα να καθισουμε στην δουλεια. Με ολα αυτα εχω αγχωθει απο τωρα οτι καποια στιγμη θα κλαταρω ή θα με απολυσουν. Η αληθεια ειναι πως δεν εχω ορεξη ουτε διαθεση να παλεψω. Αισθανομαι ψυχικα και σωματικα κουρασμενος. Δεν ξερω αν ειναι λογω τεμπελιας ή οχι, αν ειναι γιατι δεν ξερω τοσο καλα αγγλικα και φοβαμαι ή οτιδιποτε αλλο. Το θεμα ειναι οτι βλεπω ενα βουνο μπροστα μου και ηδη απο την αρχη νιωθω κουρασμενος για να το ανεβω.
Μερικες φορες σκεφτομαι οτι σε τιποτα δεν ειμαι καλος. Σκεφτομαι οτι δεν υπαρχει πιο αχρηστος απο μενα. Ποτε δεν ειχα αυτοπεποιθηση οτι θα καταφερω κατι και οταν τα καταφερνα πετουσα αλλα για λιγο.
Εδω και 3 μερες περιπου εχω λιγο σφιξιμο στο στηθος και δεν νιωθω καλα γιατι συνεχεια σκεφτομαι την δουλεια που με περιμενει και αν τα καταφερω. Η δουλεια με εχει επηρεασει παρα πολυ και την σκεφτομαι αρκετα συχνα απο τοτε που αρχισα. Πολλες φορες δεν ευχαριστιεμαι την στιγμη γιατι σκεφτομαι οτι σε τοσες ωρες ή τοσες μερες τετοια ωρα θα ειμαι στην δουλεια. Ακομα και στον υπνο μου συχνα βλεπω την δουλεια και οτι εχω να κανω κατι. Ακομα και οταν κατι με ενοχλει στον υπνο μου νομιζω οτι ειναι επειδη δεν εχω κανει καλα την δουλεια μου και προσπαθω μεσα στον υπνο μου να το διορθωσω.
Αν δεν τα καταφερω σκεφτομαι πως δεν θα εχω δουλεια και δεν θα μπορεσω να κανω ουτε γαμο ουτε παιδια ουτε τιποτα. Και τα θελω και τα δυο. Η κοπελα μου με στηριζει πολυ και μου λεει οτι τα παιρνω ολα πολυ βαρια. Η κοπελα μου ισως ειναι ο μονος λογος που με εκανε να μπορεσω να εχω τοση υπομονη και να εχω καταφερει οτι εχω καταφερει μεχρι τωρα. Οταν ειμαι στην δουλεια παιρνω κουραγιο απο το οτι θα την δω θα την αγκαλιασω και ετσι προχωραω γιατι με αγαπαει και την αγαπαω πολυ εδω και 5 χρονια που ειμαστε μαζι. Και αν συνεχιζω το κανω γιατι θελω να δημιουργησω οικογενεια καποια στιγμη μαζι της και ξερω πως αν δεν προσπαθησω δεν θα μπορεσω να κανω αυτο το ονειρο πραγματικοτητα.
Οι εποχες που ζουμε ειναι πολυ δυσκολες και οι σκεψεις μου πολλες με αποτελεσμα να ψυχοπλακωνομαι και να μην θελω να υπαρχω μερικες φορες. Σκεφτομαι, σκεφτομαι, σκεφτομαι... Δεν αντεχω αλλο.
Μερικες φορες σκεφτομαι οτι αν συνεχισω ετσι θα αρρωστησω. Ηδη μεσα 4 μηνες ειχα 2 φορες πυρετο και τωρα ακομα ειμαι ηδη λιγο κρυωμενος. Μηπως ολο αυτο το αγχος, ολες αυτες οι σκεψεις με εχουν κανει ευαλωτο στις ασθενειες και στο μελλον μου δημιουργησουν και αλλα σοβαροτερα προβληματα;
Δεν ξερω καν ποια ειναι η ερωτηση γιατι δεν ξερω καν ποιο ειναι το προβλημα μου
