Κρίση Πανικού x2

Καλησπέρα σε όλους σας.
Ξαναγράφω σε αυτό το φόρουμ μετά από 3 χρόνια περίπου, όπου είχα ξανά αναφερθεί σε κρίσεις πανικού.
Έκτοτε η ζωή μου δεν έχει αλλάξει και τόσο δραματικά όσο θα ήθελα να πιστεύω.
Πριν τρία χρόνια λοιπόν έκανα ταυτόχρονη ψυχοθεραπεία με συνεδρίες σε ψυχίατρο και λήψη αντικαταθλιπτικών. Είχα υφέσεις και εξάρσεις κατά τη διάρκεια της θεραπείας και μπορώ να πω θετικά συνέβαλλε η εμπειρία μου στο φόρουμ και η ανάγκη να μάθω αν και οι υπόλοιποι βιώνατε το ίδιο πρόβλημα.
Κατά το πρώτο έτος της θεραπείας μου, ξεκίνησε μια σταθεροποίηση συναισθημάτων και όλα ήταν φυσιολογικά. Συνέχισα ψυχοθεραπεία και για το 2ο έτος με ταυτόχρονη φαρμακευτική αγωγή. Στο τέλος του τρίτου έτους έγινε και η διακοπή του φαρμάκου και εγώ πιο δυνατός από ποτέ κατάστρωνα σχέδια ανάκτησης του χαμένου χρόνου ποιοτικής ζωής και επαγγελματικής ανάπτυξης.
Δε λέω κατά τη διάρκεια του 2014 (Νοέμβριο του '14 σταμάτησα τη φαρμακευτική αγωγή) είχα πολλά σκαμπανεβάσματα τόσο στη προσωπική όσο και στην επαγγελματική μου ζωή, αλλά διαχειριζόμουν τα πράγματα ιδιαιτέρως ικανοποιητικά. Μπορώ να πω, άγχος ανύπαρκτο ακόμη και για τα πιο σημαντικά πράγματα ή για να μην είμαι υπερβολικός άγχος της καθημερινότητας σε φυσιολογικά επίπεδα.
Το 2015 δε ξεκίνησε όπως θα το ήθελα. Είχα κλείσει από τέλη του '14 την επιχείρηση μου, αλλά αυτό δε με είχε πτοήσει, κάθε άλλο θα έλεγα αφού είχα ξεκινήσει σχεδόν ταυτόχρονα συνεργασία με μια παρόμοια εταιρεία και γω στο τιμόνι σε σημαντικά υψηλή θέση. Στα μέσα Γενάρη πεθαίνει μια πολύ καλή φίλη (41 ετών) και είναι η πρώτη φορά που αρχίζω και νιώθω μια βύθιση της πραγματικότητας. Αν και βαρύ πένθος, το ξεπέρασα ομαλά θα έλεγα, μέχρι που η αγαπημένη μου γιαγιά παθαίνει εγκεφαλικό και πεθαίνει μετά από μια εβδομάδα στις αρχές Απριλίου αυτού του έτους. Τραγική απώλεια.
Την ημέρα που έμαθα τηλεφωνικώς πως βρίσκεται με εγκεφαλικό στο νοσοκομείο ήμουν σε πελάτη και έφυγα άρον άρον. Στο λεωφορείο και πηγαίνοντας προς το σπίτι ένιωσα τη πρώτη μου σύγχυση και τη πρώτη κρίση πανικού μετά από τουλάχιστον 1,5 έτος. Τρομερό συναίσθημα, με χτύπησε τόσο βίαια που σχεδόν αισθάνθηκα ότι παρέλυσε όλο μου το κορμί. Στη πρώτη στάση κατέβηκα και κατέφυγα σε ένα Φαρμακείο όπου ζήτησα να μου γίνει μέτρηση της πίεσης. Το 17άρι της πίεσης και οι παλμοί ενός σπρίντερ ολυμπιονίκη ήταν το λιγότερο, μπροστά σε αυτό που βίωνα τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Μετά από μια εβδομάδα η γιαγιά πεθαίνει και εγώ για 10 μέρες περίπου βυθίζομαι ακόμη περισσότερο σε μια περίεργη κατάσταση.(δε πήγα στη κηδεία της μιας και ένιωθα ότι δε θα μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό) Στη συνέχεια μαθαίνω πως ο πατέρας μου ίσως χρειαστεί επέμβαση στη καρδιά λόγο χαλάρωσης αρτηρίας και λόγο της προχωρημένης ηλικίας (67 ετών) οι μεταεγχειρητικές επιπλοκές είναι πολλές όσο και η δυσκολία της επέμβασης. Για κάποιο διάστημα ένιωθα πως τα έκανα όλα μηχανικά ειδικά στο τομέα της εργασίας.
Κάτι που ξέχασα να αναφέρω ήταν πως για καιρό - όσο είχα τη κατάθλιψη και έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή- με ταλαιπωρούσε η φοβία για πιθανές ασθένειες. Ο καρκίνος, το aids ότι από νόσημα υπήρχε πέρασε από το μυαλό μου και μετά από το σώμα μου.
Τη τελευταία εβδομάδα λοιπόν, άρχισα να νιώθω τσιμπιές καθώς ανέπνεα στον αριστερό μου πνεύμονα. Αν και καπνιστής και γνωρίζοντας ότι τις έχω σποραδικά και έχοντας κάνει διάφορες εξετάσεις ρουτίνας κατά καιρούς, μου κόλλησε η εικόνα του καρκίνου. (....)
Εχθές λοιπόν, (21/04/2015) βγήκα από το σπίτι μου και έκανα μια αναζήτηση σε ένα φιλικό φαρμακείο για κάποιο φυτικό φάρμακο αντιμετώπισης του άγχους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο χώρο του φαρμακείου, βίωσα, έτσι ξαφνικά την πιο έντονη κρίση πανικού που έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου και πιο δυνατή από όσες έχω περάσει όλο αυτό τον καιρό. Ήρθε με τέτοια ορμή και τόσο αιφνίδια, που όσα είχα μάθει μόνος και με τη βοήθεια των ψυχολόγων δε κατάφεραν να με κάνουν να ηρεμήσω. Μισή ώρα προσπαθούσαν να με συνεφέρουν τρία άτομα και οι παλμοί μου ένιωθα ότι θα κάνουν το σώμα μου να εκραγεί.
Φεύγοντας από το φαρμακείο κατευθύνθηκα γοργά στο σπίτι, δε χρησιμοποίησα ασανσέρ και ανέβηκα στον τρίτο από τις σκάλες.
Αν και τα οικονομικά μου αυτή την εποχή δε το επιτρέπουν, είμαι σε αναζήτηση ξανά ψυχολόγου, γιατί νιώθω ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν είμαι τόσο τρομοκρατημένος όσο ενοχικός που άφησα τον εαυτό μου, να ξανασυμβεί αυτό. Πιθανόν έτσι να ξέσπασα, μιας και δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, αλλά... Πάντα θα μένει ένα αλλά...

(ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά νιώθω ήδη καλύτερα που μοιράστηκα σημαντικά πράγματα μαζί σας)