Γεια σε όλους , είναι η πρώτη φορά που κάνω φόρουμ και θέλω να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου έστω και εδώ. Λοιπόν είμαι 17 χρονών και έχω πρόβλημα με το πρόσωπο μου (ακμή) ,ακούγεται συνηθισμένο για κάποιους και το παίρνουν για πλάκα αλλά για μένα είνα πολύ σημαντικό, όλα άρχισαν στην έκτη δημοτικού που γέμισε το πρόσωπο μου σπυράκια, τότε με ενοχλούσαν συνέχεια οι άλλοι και λέγανε "χαχαχα κοίτα φάτσα ,σπυριαρη κτλπ" . Άλλα ήμουν χιουμοριστας,μου άρεσε να λέω αστεία ,είχα διάθεση δεν με νοιάζε τι λένε οι άλλοι για μένα, απέκτησα και φίλους .Πήρα σαπούνια, πήρα κρέμες και στο τέλος εκείνης της χρονιάς είχα ένα καθαρό πρόσωπο.Όταν άρχισα το γυμνάσιο όλα πήγαιναν καλά , αλλά για κάποιον λόγο στην μεση της χρονιάς ξαναβγήκαν τα σπυράκια και ήμουν πολύ χειρότερα, συνέχιζαν να με κατακρίνουν κάποιοι αλλά έλεγα στον εαυτό μου να κάνει υπομονή. Στην δευτέρα γυμνασίου άλλαξε ριζικά η ζωή μου, την πρώτη σχολική μέρα δυο κορίτσια που μιλούσαμε στην πρώτη γυμνάσιου μου ειπαν "πως έχεις έτσι ρε γιάννη ?δεν ήσουν έτσι πέρσι κτλπ" . Εγώ έκλαιγα έκλαιγα και έκλαιγα συνέχεια όταν έβρισκα την ευκαιρία (μόνος) . Τις επόμενες μέρες επειδή δεν άντεχα να με βλέπουν οι άλλοι έτσι (ούτε εγώ) ξεκίνησα να βάζω κουκούλα .... και για να μην τα πολυλογώ έβαζα κουκούλα καθήμερινα για περίπου 4 χρόνια ... ήμουν ο καθυστερυμένος με την κουκούλα. Ακόμα και όταν άρχισα το λύκειο και έλεγα οτι θα αλλάξω...ΤΙΠΟΤΑ.... το μόνο που με έκανε να νίωθω ζωντανός και οτι μπορώ να κάνω κάτι ακόμα και σημέρα είναι να γυμναζομαι
..
Αλλα αυτό μου είχε γίνει εμμονή (στο να κρύβομαι απο τούς άλλους) και είτε μπάσκετ πήγαινα έιτε γυμναστήριο έβαζα το χέρι μου για να μην νιώθω άσχημος .... δεν άντεχα άλλο πήγα πρώτα σε ψυχολόγο και μετά σε ψυχίατρο , μου έδωσαν αντικαταθλιπτικά(για εναν μήνα ), ομολογώ οτι με βοήθησαν πάρα πολύ έβγαλα την κουκούλα εδώ και έξι μήνες αλλά ακόμα κρύβομαι ,νιώθω τόσο άσχημος δεν θέλω να βγαίνω έξω, (τώρα έχουν μείνει βαθίες ουλές) κοιτάζομαι στον καθρέφτη ,κάποιες φορές φορές μπορώ να πω στο εαυτό μου, "μια χαρά είσαι ρε βλάκα μην σκας" αλλά άλλες φορές κοιτάζομαι και κλαίω για ώρα που δεν θα έχω τέλειο πρόσωπο για το υπόλοιπο της ζωής μου όπως αυτούς που ξέρω, ποτέ δεν θα μιλήσω στήν κοπέλα που έχω ερωτευτει γιατί φοβάμαι την απόριψη που ήδη έχω φανταστεί, πραγματικα η ζωη μου δεν αξίζει ..... έχω σκεφτεί απόπειρες αυτοκτονίας αλλά και σε αυτό είμαι δειλός ,ανίκανος .....Δεν ζητάω πολλά, ένα καθαρό πρόσωπο θέλω και θα αλλάξει όλη η ζωή μου....