Η δική μου ιστορία, το δικό μου πρόβλημα, αντικαταθλιπτικά.
Καλησπέρα σε όλους
Είμαι καινούρια εδώ, πολύ καιρό μπαίνω στο φόρουμ, ψάχνω θέματα που με απασχολούν άμεσα, μαθαίνω από όσα γράφονται, συμβουλεύμαι..
Θα γράψω, σύντομα αλλά μεστά πιστεύω την δική μου ιστορία με τα αντικαταθλιπτικά μιας και που είναι ένα από τα δύο ψυχικά προβλήματα που με απασχολούν μέχρι και σήμερα.
Τα άλλα δύο αφορούν τις έντονες συχνές φοβίες για απλά πράγματα, τις απίστευτες κρίσεις πανικού που με γονάτησαν πιά σήμερα καθώς και την αγοραφοβία που απέκτησα τον τελευταίο καιρό..
Όλα αυτά τα γράφω χωρίς να έχω κάποια επιστημονική κατάρτηση. Είναι βεβαιώσεις που πήρα από το ίντερνετ, από ψυχολόγο και ψυχίατρο..
Είμαι 29 ετών, και είμαι στο πτυχίο του τμήματος Μουσικής Τεχνολογίας. Άργησα να τελειώσω γιατί παρουσιάστηκε το 2010 ένα ογκολογικό πρόβλημα και έτσι καθυστέρησα τη σχολή.
Στα 19 μου επισκέφτηκα μόνη μια παιδοψυχίατρο επειδή ήμουν έντονα αντιδραστική αλλά κυρίως είχα χάσει το ενδιαφέρον για τα μαθήματά μου, και η προσοχή μου αποσπόταν εύκολα. Η γιατρός
μου χορήγησε seropram και militram σε μικρές δόσεις που όμως δε θυμάμαι την ακριβή δοσολογία τους. όταν πέρασα στη σχολή, ήμουν 20, έδωσα ξανά εξετάσεις.
Μέχρι το 2010 έπαιρνα σταθερά αυτή τη δόση χωρίς διακοπή ποτέ. Πέρασα στη σχολή και είχα ρυθμιστεί με τα φαρμακα με τα οποία όμως ποτέ δεν φρόντησα να δώ πως πάω με αυτά και να
επισκευτώ έναν ψυχίατρο. Από φόβο μάλλον. Το 2010 έκανα ένα χειρουργείο γυναικολογικού χαρακτήρα, και αφαίρεσα μια κύστη. Τότε χρειάστηκε να σταματήσω τα φάρμακα. Οι ιστολογικές εξετάσεις έδειξαν οριακή κακοήθεια και αναγκάστηκα να κάνω χημειοθεραπεία για προληπτικούς λόγους. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Ο ένας ογκολόγος έλεγε πως πρέπει να κάνω και ο άλλος πως δεν πρέπει και είμαι μια χαρά μετα το χειρουργείο. Ο δέυτερος ήταν που με χειρούργισε, επομένως μετρούσε η γνωμη του περισσοτερο. Όμως, οι γονείς μου δεν τον άκουσαν και έτσι έκανα εξι κύκλους χημειοθεραπείας.
Πριν από αυτό, όταν διαγνωστηκε η κύστη μεσα σε 12 ώρες ήμουν ήδη στον μαγνητικό τομογράφο που ούτε το όνομα του ήξερα ποτέ να κοιταν και να ξανακοιταν την κύστη μην μπορώντας να καταλάβουν τι περιέχει και αν είναι επικίνδυνη. Στον τομογράφο έπαθα την πρώτη κρίση πανικού στη ζωή μου! Κακό timing!
Έπειτα μετα την απώλεια μαλλιών και την εξάντληση των γεγονότων υγείας, πέρασα και έναν επώδυνο ειλεό στομάχου επειτα απο τα χειρουργεία(2 γιναν, το δεύτερο για επανεξέταση περιοχής) που πάλι με στοίχειωσε. Παρακαλούσα να μου κάνουν χειρουργείο από τους πόνους αλλά επέμειναν να τον αντιμετωπίσω συντηρητικά, με πόνους μέν, αλλά υπομονή και αφαγία. Δεν γινόταν να γίνει και τρίτο χειρουργείο μέσα σε ένα μήνα.
Μετα απο τις τόσες ταλαιπωρίες άρχισαν οι εφιάλτες.. οι κακιές σκέψεις πως ισως ξαναεμφανιστεί ο καρκίνος.. και έτσι επισκέφτηκα έναν ψυχίατρο που μου χορήγησε τα cymbalta. Αρχικά, ξεκίνησα με μικρή δόση έπειτα την αυξησα. Δεν με ενόχλησαν, πολύς ύπνος στις αρχές, όμως στάθηκαν ικανά να με βοηθίσουν να τελειώσω τη σχολή, να περνάω τα μαθήματα με 10, να κάνω φίλους, να χάσω κιλά, να κάνω ερωτική σχέση και να περιμένω στωικά να μακρύνουν τα μαλλάκια μου. Καμια επιθετικότητα, μόνο υπομονή. όταν πια ήρθε η ώρα να κάνω την πρακτική μου, ξαφνικά έπεσα πολύ και επισκεφτηκα έναν άλλο ψυχίατρο , το 2013 και μου χορήγησε τα effexor με τα depreram που στην αυξηση της δόσης με τρέλαναν κυριολεκτικά. Έχω αρχίσει να χάνω την εμπιστοσύνη στους ψυχιάτρους έπρεπε να με βλέπει στενά ψυχολόγος και όχι ψυχίατρος, μιας που το συναίσθημα μου πάλεται και το μυαλό μου είναι στα πολύ καλά του.
Τα διέκοψα, έμεινα με τα depreram, και έπειτα πήρα solben που με πέθαναν, δεν μπορουσαν να κουνηθώ, ανακατοσουρες πάνω απο 2 μήνες, και πήρα olanzapin για επιθετικότητα, αφου, εγω ενα δραστήριο άτομο με το γυμναστήριο του, τη σεξουαλικότητά του και την καλή του διάθεση, με έκαναν κυριολεκτικά ένα φυτό.
Όλα αυτα φυσικα με την προτροπη γιατρού.
Τέλος, άλλαξα γιατρό γιατί ο προηγούμενος μου φέροταν απαισια, είχα έντονη φωτοευαισθησία μεταξυ των πολλών άλλων παρενεργειών, σημαντικών όπως καθόλου λίμπιντο, και μου έλεγε θα με παίρνεις τηλέφωνο μόνο όταν δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεββατι, έχω και πιο σοβαρα περιστατικά από το δικό σου. Εγώ, που ήμουν ευγενική και διακριτική, ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε εγώ από το κρεββάτι αλλά καμια σημασία από μέρους του.
Ο νέος γιατρός μου χορήγησε τα wellbutrin, το ολανζαπιν για τον υπνο (έντονες αυπνίες από τα φοιτιτικά μου χρόνια που διάβαζα νύχτα) και το dezepil. Πήρα και το cipralex που ξέχασα να αναφέρω. Θάνατος και αυτό ακόμα και μετα απο 2 μήνες.
Ξαναήρθε η σεξουαλικότητα, αλλά ο υποθυρωειδής μου φέρει ολα τα συμπτώματα και τώρα που παίρνω αυτα τα τρία φάρμακα νιώθω βαριά με έντονη μελαγχολία.
Δεν έχω μείνει χωρίς φάρμακα τόσα χρόνια και οι ψυχίατροι δεν λέν να αφήσουν τον οργανισμό χωρίς φάρμακα να δούμε πως κυλάω..
Παράπονο το έχω.
Φυσικά πολλές κρίσεις πανικού και φοβίες μετά τα solben, αγχώδης διαταραχές καθώς όμως αυτά θα τα αναφέρω σε άλλη κατηγορία στο φόρουμ.
Ευχαριστώ που υπάρχετε όλοι εσείς εδώ, παρακαλώ όλους, και κυρίως ψυχιάτρους και ψυχολόγους να σκύψουν πάνω μου και να μου πουν.. που οδέυω από δω και πέρα?...
