διαλυμενη οικογενεια

δεν ηξερα που να καταχωρησω το συγκεκριμενο ποστ,παρακαλω τους υπευθυνους να το τοποθετησουν καπου αλλου αν πιστευουν πως η θεση του δεν ειναι εδω:)

ο φιλος μυ μεγαλωσε σε μια διαλυμενη οικογενεια,οπου ο πατερας δεν αγαπησε ποτε την γυναικα του,την κακοποιουσε και φυσικα στο τελος την αρρωστησε και χωρισαν.ο φιλος μου τοτε ηταν 3 χρονων-ευτυχως δεν εζησε την κακοποιηση της μητερας του.δυστυχως,ομως,οταν χωρισαν οι γονεις του η μητερα του ηταν ανικανη πια ψυχολογικα να κρατησει εκεινον και την αδερφη του.τα παιδια τα πρωτα 4 χρονια χωριστηκαν στις γιαγιαδες και τους παπουδες.
μετα απο αυτα τα χρονια τα πηρε ο πατερας τους οπου τα αφηνε συχνα μονα με ξενες γυναικες που ποτε δεν τα προσεχαν και δεν τους προσφεραν αγαπη.
αργοτερα συγκατοικησε με μια γυναικα,με δυο κορες,για 15 ολοκληρα χρονια και τελικα την παντρευτηκε τα 3 τελευταια!

εχει πολλες τραυματικες μνημες,δεν ενιωσε ποτε αγαπη κ αποδοχη,δεν ενιωσε ποτε την καινουρια "οικογενεια" δικη του,δεν νιωθει αισθημα αγαπης για την μητερα του αφου δεν εζησε μαζι της καθολου και την βλεπει σπανια.
απ'οσα μου εχει πει,ο πατερας του εχε φερθει εγκληματικα στα παιδια ολα αυτα τα χρονια!ποτε δεν πηγε στο σχολειο να ρωτησει γι'αυτα,ποτε δεν τα αγκαλιασε,δεν τα φιλησε,ποτε δεν τα εγραψε σε καποια εξοσχολικη δραστηριοτητα και η τελευταια εγκληματικη του πραξη ηταν οτι δεν βοηθησε τον γιο του να σπουδασει εξω οπως ηθελε!

το καλο με τον φιλο μου ειναι οτι εχει πληρη συνειδηση οτι ολ'αυτα που εζησε δεν ηταν σωστα.νιωθει οτι επρεπε και αξιζε περισσοτερα.εχει την δυναμη να κατακρινει την συμπεριφορα του πατερα του και θεωρει σωστο καποια στιγμη να επισκεφθει εναν ψυχολογο ωστε να καταφερει αργοτερα να κανει ο ιδιος μια υγιη οικογενεια.
φοβαμαι πως παρ'ολη την καθαρη ματια που εχει στα πραγματα,αν δεν δουλεψει σε αυτο,ισως καποια στιγμη βγαλει αυτα ακριβως που εζησε!

θα ηταν σωστο να δει καποιον ψυχολογο ετσι δεν ειναι?
πως θα μπορουσα εγω να τον βοηθησω?
και που θα μπορουσα να παρω πληροφοριες για εναν καλο ειδικο?

Αυτοί που δεν πήραν αγάπη δυσκολεύονται να δώσουν αγάπη. Κι όταν τους φέρονται καλά ενώ έχουν ζήσει παλαιότερα σ\'ένα οικογενειακό περιβάλλον όπως του φίλου σου, δεν το καταλαβαίνουν, δεν μπορούν να το επεξεργαστούν, καμιά φορά δεν το \"αντέχουν\". Τα παραμελημένα παιδιά που δεν πήραν αγάπη απ\'τους γονείς δυσκολεύονται ιδιαίτερα να κάνουν δική τους οικογένεια και συχνά \"ξεσπούν\" τα απωθημένα τους στα παιδιά τους ή στο σύντροφό τους.Σε γενικές γραμμές είναι δυσλειτουργικά άτομα.
Όμως! Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετική περίπτωση. Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν απαραίτητα ότι ο φίλος σου έχει πρόβλημα. Μπορεί, αν είναι συνειδητοποιημένος να θελήσει να κάνει μια αγαπημένη και \"επιτυχημένη\" οικογένεια. Μας περιέγραψες πώς πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Αν αυτό τον επιρρέασε θα το δεις στη συμπεριφορά του και στα συναισθήματά του.
Καλό θα ήταν να επισκεφθεί ειδικό, αλλά νομίζω ότι και μόνος του επεξεργάζεται σωστά το πρόβλημά του, βγάζει το θυμό του λέγοντας τα παράπονά του και σε σένα ή αλλού και κάνει σχέδια για το μέλλον. Όταν ένας άνθρωπος έχει βρεί τον τρόπο να \"ξορκίσει\" το παρελθόν του που τον βαρένει και να σχεδιάσει το μέλλον του δεν έχει και τόση ανάγκη τον ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος διευκολύνει τα άτομα που δεν έχουν μπει σ\'αυτή τη διαδικασία ή που αδυνατούν να συνδέσουν τα τωρινά προβλήματα με τα παλιά τραύματα. Μάλλον ο φίλος σου αυτά τα έκανε από μόνος του. Αυτός αν κρίνει ότι θέλει περαιτέρω βοήθεια ας το κάνει, πιθανά όμως και να μην χρειαστεί.

ισως το θεμα μου δεν ηταν πολυ σοβαρο μιας και δεν πηρε πολλες απαντησεις!
εγω ομως πραγματικα θα ηθελα τη γνωμη και βοηθεια σας!
αποφασισαμε με τον φιλο μου κλεισαμε ραντεβου να δει μια ψυχολογο που μας συνεστησαν.εμεινε πολυ ευχαριστημενος,μιας και πραγματικα ενιωσε ανετα και ανοιχτηκε αμεσως!
μου ειπε μετα οτι του ειπε πως περα απο τη θεραπεια που πρεπει να συνεχισουν μαζι πρεπει να παει και σε εναν ψυχιατρο να του γραψει καποια χαπια μιας και παρουσιαζει συμπτωτα ψυχαναγκαστικης διαταραχης!
απ\'οτι μου ειπε ο φιλος μου παλιοτερα(τωρα τελευταια εχει μειωθει)\"κολλαγε\" ορισμενες φορες στο αν εκλεισε την πορτα του γραφειου ή του σπιτιου,αν εχει κολλησει καποιο σεξουαλικως μεταδιδομενο νοσημα(κατι το οποιο θεωρω νορμαλ αγχος μιας και τοτε ειχε ελευθερη σχεση με μια κοπελα που βρισκονατν μια στο τοσο),αν πρεπει να μην εχει σφιξει τοσο πολυ το στομιο του μπουκαλιου του νερου και αλλα τετοια σχετικα χαζα τα οποια ξεπερνουσε μετα απο λιγη ωρα μονος του!
σε καμια ομως περιπτωση δεν εχει εμφανισει συμπτωματα που θα μπορουσαν να περιγραφουν απολυτα απο αυτη τη διαταραχη!

και ερωτω:ειναι σωστη σαν διαγνωση?
θα επρεπε πραγματικα να αρχισει τα χαπια και ολα αυτα?

φοβαμαι μηπως μπει σε μια διαδικασια να νιωθει \"αρρωστος\" ενω δεν ειναι!
δνε θελω να συνηθισει τα χαπια!
δεν θελω να εξαρταται απο ψυχοθεραπειες!
δεν θελω να νιωσει οτι τα εχει αναγκη ολα αυτα για να ειναι καλα!!

θα με καθοδηγησετε-συμβουλεψετε σας παρακαλω?

και..νομιζω οτι δνε ειναι το καταλληλο μερος για να ειναι το ποστ μου:)
εκτος αν κρινετε οτι εχει καταχωρηθει σωστα εδω!

Αφού δεν μπορεί να μπει με σιγουριά η διαγνωση, κι αν γενικά στη ζωή του είναι λειτουργικός, γιατί δε συνεχίζει μόνο με ψυχοθεραπεία; Και πάλι είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς εδώ. Αυτός και ο γιατρός του θα κρίνουν αν πρέπει να πάρει φάρμακο. Αυτά είναι πολύ λεπτά ζητήματα, κι όσο πιο πολλοί ανακατεύονται, τόσο το χειρότερο. Πάντως, μπορεί ένας συνδιασμός ψυχοθεραπείας με φάρμακο να τον απάλλασε γρηγορότερα από τα συμπτώματα. Όπως τα είχες γράψει όμως την πρώτη φορά, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, μου είχε δώσει την αίσθηση ότι δεν έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Είναι δύσκολο το θέμα σου ! Ισως και γι\'αυτο να μην έλαβες πολλές απαντήσεις !

Σίγουρα ο φίλος σου θέλει βοήθεια απο επαγγελματία !!

Ειστε καιρό μαζί ?

Marinaki,

καταρχην να σου πω οτι δεν σημαινει πως επειδη το ποστ σου δεν ειχε πολλες απαντήσεις ειναι λιγοτερο σοβαρό ή σημαντικο απο κάποιο άλλο.

Ο φίλος σου δεν σημαινει οτι επειδή δεν μεγάλωσε σε ενα αρμονικό οικογενειακο περιβάλλον πως δεν θα αγαπήσει κ δεν θα φτιάξει το περιβάλλον που επιθυμει. Εχω γνωρίσει πολλους ανθρωπους που είχαν ιδανικο περιβάλλον κ δημιούργησαν το πλέον ακατάλληλο κ το αντίθετο.Ας μην προδιαγράφουμε καταστάσεις κ πορείες ζωής. Ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστος κ γι αυτο απρόβλεπτος.

Για το αν η διάγνωση της ψυχολογου ειναι η σωστή ή οχι, φοβάμαι πως ειναι αδύνατον να κανουμε εμεις διάγνωση. Προσωπικά δεν τα συμπαθώ, όμως ξέρω ότι σε περιπτώσεις αρκετές ειναι απαραίτητα. Εξαρτάται πάντα απο την κάθε περίπτωση.

Ο φίλος σου πιστεύω πως ειναι σημαντικό που μπορει κ έχει τη δύναμη να κοιττάει κατάματα το παρελθον και το αντέχει. Κ το οτι θέλει να δει ειδικο ειναι μια αναγκη του εσωτερική προφανώς για να νιώσει καλύτερα. Τώρα, αν εσύ δεν θέλεις να νιωθει οτι έχει αναγκη τα φάρμακα, την ψυχοθεραπεια για να νιωθει πως ειναι καλα, πίστεψέ με σε καταλαβαινω. Φοβάσαι κ εσυ.

Ομως, σκέψου οτι γι αυτον μπορει στην παρουσα φάση να ναι αναγκαιο να μιλήσει, να εξωτερικεύσει ολα οσα τον κουρασαν στο παρελθον, μπορει να νιωθει πως δεν μπορει αλλο...θα σκασει. Αν λοιπον ολα αυτα ειναι μια αναγκη του κ βλέπεις πως ολη αυτη η διαδικασια τον κανει να νιωθει καλύτερα στήριξε τον κ μην τον αποθαρρύνεις. Σε χρειάζεται δίπλα του σε ολο αυτο κ οχι απέναντι. Αν θέλεις βέβαια...

Αυτο που νιωθω εγω διαβαζοντας τα posts σου marinaki,
ειναι οτι εχεις μπει σε μια διαδικασια ταυτισης με τον φιλο σου. Τον νιωθεις σε τοσο μεγαλο βαθμο που τα δικα του γινονται δικα σου. Καλο θα ειναι να του σταθεις, να εισαι διπλα του, αφηνοντας του ομως τον χωρο να αποφασιζει ο ιδιος για τον εαυτο του. Εαν λοιπον ειναι ξεκαθαρη η επιθυμια του να παει, εσυ μενει μονο να την αποδεχτεις η οχι. Αν ο ιδιος ειναι διατεθειμενος να παει σε ψυχιατρο, τοτε το τι θελεις εσυ για κεινον(να μην νιωθει αδυναμος, να μην μπλεξει με φαρμακα) μπαινει σε δευτερη μοιρα. Δεν λεω να μην μοιραζεσαι με εναν ωφελιμο τροπο τις ανησυχιες σου αυτες μαζι του, ναι εννοειται, οχι ομως μεχρι του σημειου να μπερδεονται τα θελω του με τα δικα σου. Οι φοβοι του με τους δικους σου. Σου μιλω για μια υγιη αποσταση. Εφοσον μονος του αρχισε να ψαχνεται πανω στο θεμα της ψυχολογικης του υγειας, οι οποιες προσπαθειες σου να αμελησει αυτην την περιεργεια του δεν θα ειχαν μακροπροθεσμα πιστευω αποτελεσμα. Καταλαβαινω τους φοβους σου, ειναι δυσκολο να κατανοησεις οταν εισαι απ εξω την διαδικασια του ψυχολογου. Αν δωσεις χρονο και επικοινωνεις μαζι του για ολο αυτο, πιστευω θα δεις πιο ηρεμα τα πραγματα. Φιλικά:)

:)σας ευχαριστω για τις απαντησεις!
ειμαι διπλα του και θελω να μαι(ειμαστε 10 μηνες μαζι)ειναι υπεροχος μαζι μου,μου μιλαει για ολα οσα τον πειραξαν στο παρελθον,για ολα οσα τον πονανε,για τις ανησυχιες του καθως και την επιθυμια του να μιλησει με ψυχολογο!δεν ειμαι αντιθετη με αυτο,καθε αλλο,τον ενθαρρυνα και πιστευω οτι τον στηριζω!
σας γραφω εδω για να κουβεντιασω μαζι σας ακριβως αυτο!τι πορεια πρεπει να εχω διπλα του για να τον βοηθησω,πως να το χειριστω!
οσο για τις ανησυχιες μου,αφρουν αποκλειστικα και μονο τα φαρμακα.βλεπεται,ουτε εγω τα συμπαθω πολυ!το μονο που του ειπα εινα αν θελει να παει στον ψυχιατρο,να του πει με λεπτομεριες τι συμβαινει και ισως να συμβουλευοταν ακομα εναν ψυχολογο να δει αν θα συμφωνησει.
την ψυχοθεραπεια πιστευω οτι πρεπει να την συνεχισει γιατι του αρεσε και ενιωσε ανακουφιση απο την πρωτη κιολας φορα!
μιλαει σε μενα συχνα και με λεπτομεριες αλλα εγω σιγουρα δεν εχω την σωστη καταρτηση για να γνωριζω πως θα τον αντιμετωπισω και βοηθησω!

η πρωσοπικοτητα και συμπεριφορα του ειναι απολυτα νορμαλ και θεωρω απιστευτα υγιες να εντοπιζει μονος του τα προβληματα στο παρελθον του και να θελει να τα αποβαλλει απο μεσα του!
σας ευχαριστω.το μονο που θελω απο εσας εινα απλα τη γνωμη σας ωστε να κρινω κι εγω με τη σειρα μου πως θα κινηθω:)

marinaki, βρίσκω πολύ \"ανθρωπινες\" τις ανησυχιες σου. ναι,καλο θα ταν να ζητήσει κ μια δεύτερη γνωμη για την φαρμακευτικη αγωγη. νομίζω-δεν ειμαι σίγουρη.

πώς να τον βοηθήσεις ρωτάς: με το που στέκεσαι δίπλα του, τον ακους κ προσπαθεις να τον στηρίξεις νομίζω πως ειναι μια τεράστια κ σημαντική βοήθεια.το γεγονός οτι σε εμπιστεύεται ο καλος σου κ μοιράζεται ολο αυτο που γίνεται μαζί σου, λέει επισης πολλά.

marinaki, από όσα περιγράφεις είναι φανερό πως ο φίλος σου έχει καταρχήν ανάγκη να διερευνήσει και να επεξεργαστεί τα συναισθήματα που έχει συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια. Το ότι έχει τη δύναμη όπως λες να επικρίνει τη συμπεριφορά των γονέων του είναι ένα βήμα, αλλά για μένα η πραγματική πρόοδος θα έρθει όταν αποκτήσει τη δύναμη να την αποδεχτεί (αυτή ήταν και δεν αλλάζει) και να προχωρήσει παίρνοντας επιβεβαίωση πρώτα από τον ίδιο του τον εαυτό και μετά από τους ανθρώπους που ο ίδιος επιλέγει να είναι πλάι του.

Επέτρεψέ μου να σου πω ότι τα όσα περιγράφεις ως \'εγκληματικά\', γίνονται πραγματικά \'εγκληματικά\' μόνο όταν εμείς τους προσδίδουμε τόση αξία και τα αφήνουμε να καθορίζουν τη ζωή μας. Για παράδειγμα, λες ότι ο πατέρας του φίλου σου δεν τον έγραψε ποτέ σε εξωσχολικές δραστηριότητες. Καλώς ή κακώς έτσι έκρινε ή τόσο ενδιαφέρθηκε. Ο φίλος σου όμως μπορεί τώρα να αναπτύξει τα ενδιαφέροντα του και να ασχοληθεί με ό,τι επιθυμεί και κανένας δεν τον εμποδίζει. Επίσης, σίγουρα μπορεί να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του να σπουδάσει και πάλι κανένας δεν τον εμποδίζει.

Εσύ κάνεις πολύ καλά που τον ακούς και προσπαθείς να τον στηρίξεις. Άστον να βγάλει από μέσα του τα όσα νιώθει, αλλά βοήθησε τον να εστιάσει στο παρόν και να περάσει στην πράξη. Δεν υπάρχει καλύτερο τονωτικό για την αυτοπεποίθηση αν πετύχει κάτι το οποίο ο ίδιος επέλεξε και υλοποίησε με τις δικές του δυνάμεις.

Quote:

---

Originally posted by marina38
αλλά για μένα η πραγματική πρόοδος θα έρθει όταν αποκτήσει τη δύναμη να την αποδεχτεί (αυτή ήταν και δεν αλλάζει) και να προχωρήσει παίρνοντας επιβεβαίωση πρώτα από τον ίδιο του τον εαυτό και μετά από τους ανθρώπους που ο ίδιος επιλέγει να είναι πλάι του.

---

συμφωνω κατά βάση μαζί σου στα οσα γράφεις Μαρίνα, μόνο που η αποδοχή δεν μπορει να γίνει αυτομάτως....άλλοι δεν φτάνουν ποτέ μέχρι εκει γιατι απλά δεν μπορουν ή δεν θέλουν. Επίσης, είτε φτάσει ειτε οχι στο στάδιο της αποδοχής μπορει να φτάσει σε αλλα προηγουμενα στάδια.αυτο δεν σημαινει οτι δεν εχει κανει προοδο.

Η αποδοχή έχει δρόμο...μέχρι κ αν καταλήξεις εκει.

Βεβαίως και δεν γίνεται αυτομάτως Σοφία, έχεις απόλυτο δίκιο ότι έχει πολύ δρόμο και αν γίνει. Στο μεταξύ όμως υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνονται στο εδώ και τώρα για να κάνουν την ζωή καθημερινά όλο και πιο ικανοποιητική και να νιώθουμε όλο και καλύτερα. Γι\' αυτό πρότεινα ότι ίσως θα άξιζε τον κόπο να δοκιμάσει σιγά-σιγά να κάνει μόνος του όσα θεωρεί ότι οι γονείς του στέρησαν.
Εξάλλου έχει και μία σχέση που τον στηρίζει και παράλληλα την ψυχοθεραπεία, πράγματα πολύ θετικά για αρχή.

Συμφωνω...