φόβος για την αντιπαράθεση
Καλησπέρα σε όλους,
έχω ένα πρόβλημα και θα ήθελα μια συμβουλή, από όποιον θεωρεί ότι μπορεί να με βοηθήσει και έχει τη διάθεση να το κάνει. Εδώ και μια βδομάδα κάνω ένα "δοκιμαστικό" για μια δουλειά. Η δουλειά αυτή δεν έχει καμία σχέση με τις σπουδές μου. Πρόκειται για θέση πωλήτριας σε μαγαζί, ενώ έχω πτυχίο πανεπιστημίου και μεταπτυχιακό. Εν πάση περιπτώσει, δεν με πειράζει και τόσο αυτό, γιατί είναι η γενική κατάσταση στην Ελλάδα και χρειάζομαι τη δουλειά. Το πρόβλημα είναι ότι εκεί μου φέρονται απαίσια, πολύ απαξιωτικά και με αβεβαιότητα εδώ και τόσες μέρες για το αν θα με κρατήσουν. Εγώ, όπως σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις (και όχι μόνο επαγγελματικής φύσης), δεν μιλάω καθόλου, γιατί κάθε φορά που μου κάνουν παρατηρήσεις ή κριτική, "παγώνω". Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου καθόλου και νιώθω πολύ άσχημα όταν γυρίζω σπίτι, κλαίω και στενοχωριέμαι εξαιτίας της ανικανότητάς μου να αρθρώσω λόγο. Πραγματικά δεν ξέρω τι με πιάνει, δεν είναι τόσο ότι έχω ανάγκη τη δουλειά, γιατί, όπως προείπα, έχει συμβεί άπειρες φορές. Απλά είναι κάτι σαν φόβος που με πιάνει, για το πόσο χειρότερα μπορεί να ακούσω αν αντιμιλήσω. Είναι σαν να είμαι φυλακισμένη μέσα στο κεφάλι μου. Έχω βαρεθεί να νιώθω τόσο χάλια για τον εαυτό μου και να ξέρω ότι θα μπορούσα να είχα καλύτερες συνθήκες σε πολλές περιπτώσεις, αν απλά υπερασπιζόμουν λίγο τα θέλω και τις ανάγκες μου. Γενικά, θεωρώ ότι είμαι αρκετά έξυπνο και ικανό άτομο και στην ηλικία μου (33), είναι απαράδεκτο να έχω τόσα άλυτα θέματα. Επίσης, να προσθέσω ότι με τη οικογένειά μου μόνο, δεν είμαι έτσι. Στους δικούς μου μιλάω και μάλιστα η αδερφή μου, γνωρίζοντας το ταμπεραμέντο μου, θεωρεί απαράδεκτο όλο αυτό που παθαίνω με τους υπόλοιπους. Παρακαλώ, τη συμβουλή σας. Ευχαριστώ πολύ όποιον πήρε το χρόνο να διαβάσει..
