Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ!!

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ. ΓΕΝΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΤΑΝΤΑΕΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ. ΟΠΟΤΕ ΝΑΜΑΙ!!ΜΕ ΛΕΝΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΙΜΑΙ 26 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΑΩ ΜΙΑ ΦΑΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΟΡΦΗ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑ ΟΤΑΝ ΕΠΡΕΠΕ, ΩΣ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ.ΟΠΟΤΕ, ΩΣ 'ΕΝΗΛΙΚΑΣ' ,ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓΥΡΩ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΚΑΠΩΣ ΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΕΠΩΔΥΝΗ. ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΧΟΣ. ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ. ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ. ΤΟΤΕ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΛΛΗΤΗ ΦΙΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΓΑ ΦΟΒΕΡΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΕΝΙΩΘΑ ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ. ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΥ ΤΕΜΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΚΑΜΕ ΤΕΛΕΙΑ. ΕΝΙΩΘΑ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΧΕΔΟΝ. ΟΠΟΤΕ, ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΛΟΓΩ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΗΣ, ΞΕΧΩΡΙΖΕ .ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΟΜΙΖΑ(ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΔΙΟΤΙ ΕΙΧΑ ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ) ΟΤΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΜΑΣ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ. ΟΠΟΤΕ ΕΚΑΝΑ ΠΙΣΩ, ΝΙΩΘΩΝΤΑΣ ΜΕΙΩΝΕΚΤΙΚΑ, ΚΛΕΙΝΟΜΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΑΘΑΙΝΩ ΠΑΝΙΚΟ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΜΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΜΟΥ(ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΤΑΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ).ΕΤΣΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΔΙΟΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ, ΕΒΛΕΠΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΑΔΥΝΑΜΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΩ ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΤΙ ΗΘΕΛΑΝ.ΕΝΙΩΘΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΩ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΚΑΙ ΓΥΡΝΑΓΑ ΣΠΙΤΙ ΡΑΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΕΠΕΦΤΑ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ ΠΑΑΡΑΑ ΠΟΛΥ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ. Ο ΥΠΝΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΟΥ. ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ. ΕΝΙΩΘΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΥΝΑΜΗ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ. ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑΓΑ ΠΑΝΤΑ. ΕΤΣΙ ΚΥΛΗΣΑΝ ΛΟΙΠΟΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟΝ Π. Ο Π ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΦΛΕΡΤ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΝ, ΜΕ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ. ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, ΒΟΥΤΗΞΑΜΕ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. ΕΓΩ ΒΕΒΑΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΝΙΩΘΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΕΣΗ ΔΙΟΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΡΥ. ΤΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΤΑ ΙΔΙΑ. ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΛΙΓΟ ΤΟ ΦΤΥΣΙΜΟ ΜΟΥ.Ε ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ??? ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΦΤΥΣΙΜΟ ΜΑΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΙΣΩ ΚΙΑΛΛΟ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΑΜ ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2-3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΑΜΕ, ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΔΙΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΑΡΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ. ΕΤΣΙ ΗΞΕΡΑ, ΕΤΣΙ ΕΙΧΑ ΣΥΝΗΘΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ 'ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΟΥ ΖΩΗ'. ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ Π ΤΟ ΕΜΑΘΕ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΤΩΘΗΚΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΑΣΩ ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΑΝ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΛΟΥ. ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΧΤΗΚΑ. ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΟΥΝ. ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΛΠ. ΔΕΝ ΛΕΩ, ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ. ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ ΕΧΑΣΑ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΑΓΧΟΥΣ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΧΝΑ.ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΜΟΡΦΩΘΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑ. ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ . ΜΕΤΑ ΑΠΟ 4-5 ΜΗΝΕΣ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΞΕΣΠΑΣΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ. ΤΕΛΙΚΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΚΑΝΕΙ ΚΛΠ. ΟΝΤΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΙΡΟ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΑ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΑΛΛΑ ΕΙΧΑΜΕ ΜΠΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΟΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΣΗΜΑΔΙΑ ΟΤΙ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΒΛΕΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΧΩΡΗΣΟΥΜΕ. ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΑΣΗ ΛΟΙΠΟΝ, ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ. Η ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΙΣΟΡΟΠΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ. ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΑΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ ΜΕ ΤΡΕΛΕΝΕ. ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΑ. ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΟΥ ΕΡΧΟΤΑΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΝΕ ΠΑΝΙΚΟ. ΗΜΟΥΝ ΧΑΛΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΣΩ, ΣΦΙΓΓΟΤΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΑΝΕ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑ. ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕ ΝΑ ΜΕ ΧΑΣΕΙ. ΗΤΑΝ ΤΡΟΜΕΡΟ!!Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΟΥ ΕΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΑ ΤΕΛΕΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΕΡΧΟΤΑΝ. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΦΟΥΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΕΙΧΑ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΤΥΨΕΙΣ. ΕΙΧΑ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΣΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ, ΚΑΝΕΝΑ ΧΡΟΝΟ. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΜΕ ΤΠΤ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ. ΕΠΙΣΗΣ ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΑΣΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΜΑΖΙ, ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΚΑΙ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΕΤΣΙ ΜΙΑ ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΘ ΕΦΥΓΕ ΕΚΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ 6 ΜΗΝΕΣ. ΘΕΩΡΗΣΑΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΑΥΤΟ. ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΝΙΚΟΙ ΜΕ ΕΠΙΑΝΑΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙ. ΤΟ ΠΕΡΣΙΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. ΖΟΥΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ ΠΑΝΙΚΟ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΗΘΕΛΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΗΡΕΜΗ. ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΜΕ ΣΚΩΤΩΝΑΝ. ΕΝΙΩΘΑ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΤΥΨΕΙΣ . ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. ΤΑ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΒΕΒΑΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΙ ΝΙΩΘΩ, ΕΝΙΩΘΑ ΑΠΑΙΣΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΣΑ. ΟΠΟΤΕ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΡΩ ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ. ΑΛΛΑ ΕΙΧΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΩ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ. ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑ. ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΛΑ ΟΚ.ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΠΟΛΥΑΝΤΕΧΑ. ΟΤΑΝ ΓΥΡΝΑΓΑ ΣΠΙΤΙ ΗΜΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙ. ΑΛΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΚΑΠΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΝΑΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ. ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΠΑΘΑΙΝΩ ΠΑΛΙ ΠΑΝΙΚΟΥΣ. ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΝΙΩΘΑ ΑΠΑΙΣΙΑ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΡΧΙΣΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΡΑ ΕΒΛΕΠΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΕΡΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΡΕΛΕΝΟΜΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ. ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΘΑΙΝΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ, ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ. ΕΚΕΙ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΕΝΙΩΘΑ ΑΝΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΤΥΨΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. ΗΜΟΥΝ ΕΝΑ ΡΑΚΟΣ!!!!ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. ΚΑΙ ΜΕ ΕΙΧΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ.ΑΥΤΗ Η ΦΑΣΗ ΔΙΗΡΚΗΣΕ ΓΙΑ 5 ΜΗΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΥ. ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΑΡΧΘΣΕ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΒΕΒΑΙΑ. ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ. ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΜΕ ΕΠΙΑΝΕ ΠΑΝΙΚΟΣ , ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΕΖΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ(ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΗΚΤΗΣ, ΕΙΧΕ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΡΟΜΕΡΑ) ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΑΥΤΗ, ΟΤΙ ΜΕ ΣΚΩΤΩΝΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ,ΕΣΤΩ ΚΑΙ Η ΧΑΛΑΡΗ ΠΑΡΕΑ, ΜΟΥ ΕΦΕΡΝΕ ΤΟΣΟ ΠΑΝΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΩ ΠΛΕΟΝ. ΟΠΟΤΕ ΕΧΘΕΣ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΩ ΧΑΛΙΑ ΑΛΛΑ ΗΡΕΜΗ. ΚΛΑΙΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ.ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΣΑΣ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΕΡΩΤΗΜΑ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΟΝΤΩΣ ΕΦΤΑΙΓΕ Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ Η' ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ??Η' ΚΑΙ ΤΑ 2?? ΠΩΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ??? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ!!!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΡΑΨΑ ΠΑΑΑΡΑΑΑ ΠΟΛΛΑΑΑ!!!!ΧΑΧΑΧΑΧΑ

Ειμαι σιγουρος οτι οι φιλολογοι σου στο σχολειο πρεπει να χανε καραφλιασει με τις εκθεσεις σου! :-P

ε ναι ετριξε λιγο ο εγκεφαλος μου μεχρι να τα διαβασω ολα αυτα αλλα εβαλα το μοτερακι..
μου θυμισες αρκετα καπια που ηξερα απο παλια που ειμασταν συμφοιτητες στη σχολη.
πραγματικα μηλαγε ασταματητα αφου θυμαμαι αρκετες φορες που της τηλεφωνουσα κ περναγε μια ωρα χωρις να το καταλαβω..
πραγματικα το ειχα παρατηρισει αυτο που λες... ειχε ενοχες σε ολα ξερεις ισως τι φταιει ισως δεν εχεις πει σε κανενα ολα αυτα που γραφεις κ πιστευεις οτι οι αλλοι δε σε ξερουν κ πολυ καλα για αυτο να λες οτι αποφευγεις την αποφη με τους αλλους ανθρωπους γενικα οταν μοιραζεσε πραγματα με τους αλλους μετα αισθανεσε καλυτερα αρκει να εχεις βρει εξ αρχης πιος ειναι ο καταληλος να του μιλησεις για ολα αυτα..

καλησπέρα σε όλους. αποφάσισα να γράψω γιατί Θέλω να μοιραστώ τα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου μίας και δεν είναι εύκολο πάντα να τα μοιραστώ με τους δικούς μου. γενικά πιστεύω ότι μετά από ένα σημείο δεν μπορείς να μιλάς συνέχειας τους άλλους για τα προβλήματα σου καταντάει κουραστικό. οπότε ναμαι!!με λένε Ευαγγελία, είμαι 26 χρονών και τα τελευταία 4 χρονιά περνάω μία φάση η οποία κάθε τόσο αλλάζει και μορφή. ίσως να είναι και η εφηβεία μου την οποία δεν πέρασα όταν έπρεπε, ως υπερπροστατευμενο παιδί.οπότε, ως 'ενήλικας' ,με μεγαλύτερη αντίληψή του εαυτού μου και του κόσμου γύρω μου, μου ήρθε κάπως βάρια και επώδυνη. μόλις μπήκα στο πανεπιστήμιο λοιπόν, άρχισα να έχω κοινωνικό άγχος. άρχισα να νιώθω ότι είμαι βαρετή και αδιάφορη. ένιωθα ότι δεν έχω τίποτα να πω στους γύρω μου. τότε είχα και μία κολλητή φίλη από το σχολείο, που πέρναγα φοβέρα μαζί της, την ένιωθα σαν αδελφή μου και είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα. ήμασταν και οι δυο πολύ τεμπέλες και τα βρίσκαμε τέλεια. ένιωθα ο εαυτός μου μαζί της. αυτή ήταν πολύ ώριμη για την ηλικία της με πολύ σταθερές και ολοκληρωμένες άποψής και πάρα πολλές γνώσεις για τα πάντα σχεδόν. οπότε, στις παρέες λόγω αυτού του χαρακτηριστικού της, ξεχώριζε .και πολλές φορές νόμιζα(λανθασμένα διότι είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση) ότι οι φίλοι μας μας συγκρίνουν και αυτή υπερτερεί.
οπότε έκανα πίσω, νιώθοντας μειονεκτικά, κλεινόμουν στον εαυτό μου. είχα φτάσει σε ένα σημείο να παθαίνω πανικό όταν βρισκόμουν με γνωστούς μου(γιατί το κοινωνικό άγχος της βαρετής και της αδιάφορης μου δημιουργωταν μονό όταν βρισκόμουν με ανθρώπους που ήξερα, και όχι με άγνωστους).έτσι σταμάτησα να πηγαίνω στην σχολή διότι έκτος από τον πανικό, έβλεπα ότι ήμουν πολύ αδύναμη απέναντι στους άλλους, δεν μπορούσα να πω όχι και με έκαναν πολλές φορές ότι ήθελαν.ένιωθα πως δεν μπορούσα να χειριστώ τις καταστάσεις. και γύρναγα σπίτι ράκος από την σχολή και έπεφτα για ύπνο. κοιμόμουν πααραα πολύ εκείνο τον καιρό. ο ύπνος ήταν το φάρμακο μου. έτσι λοιπόν είχα καταντήσει να μην μπορώ να πάω πουθενά χωρίς την κολλητή μου φίλη. ένιωθα εντελώς αδύναμη χωρίς αυτή. πήγαινα και κατά καιρούς σε ψυχολόγους άλλα πιστεύω δεν είχα την ωριμότητα να παλέψω για το πρόβλημα μου και σταμάταγα πάντα. έτσι κύλησαν λοιπόν 2 χρονιά μέχρι που εμφανίστηκε τον π. ο π ήταν ένα φλερτ μου από το σχολείο. με την επανεμφάνιση του λοιπόν, με διεκδίκησε πάρα πολύ και μου άρεσε πολύ αυτό. έτσι λοιπόν, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, βουτήξαμε στα βαθιά και ξεκινήσαμε μία σχέση.

εγώ βέβαια από την αρχή ένιωθα μεγάλη πίεση διότι ήθελε να μιλάμε και να βρισκόμαστε συνεχεία και εγώ χρειαζόμουν το χρόνο μου, διότι δεν είχα ξανακάνει σχέση και όλο αυτό μου είχε πέσει πολύ βαρύ. του το έλεγα άλλα δεν καταλάβαινε και συνέχιζε τα ίδια. ήθελα και εγώ λίγο το φτύσιμο μου.ε τι να κάνουμε??? οι γυναίκες το Θέλουμε το φτύσιμο μας. για να μην πολυλογήσω κιαλλο, το μεγάλο μπαμ ήταν όταν μετά από 2-Ξ εβδομάδες που βγαίναμε, εγώ έκανα κάτι με κάποιον άλλο διότι θεωρούσα ότι είμαι χαλαρή και ελεύθερη. έτσι ήξερα, έτσι είχα συνηθίσει από την 'προηγουμένη μου ζωή'. και κάποια στιγμή το π το έμαθε και αναστατώθηκε πάρα πολύ. με συγχώρεσε μεν, άλλα στην ουσία για να μην τον χάσω απαίτησε να ονομάσουμε αυτό που έχουμε γιατί αλλιώς δεν μπορεί να μου έχει εμπιστοσύνη αν όλα είναι φλου. και εγώ δέχτηκα. άλλα μετά άρχισαν όλα να τον ενοχλούν. ότι κοιμάμαι όλη μέρα, ότι δεν κάνω τίποτα στην ζωή μου κλπ. δεν λέω, είχε δίκιο. άλλα εκεί έχασα λίγο την γη κάτω από τα ποδιά μου και άρχισαν τα επίπεδα άγχους να ανεβαίνουν αρκετά, γιατί αυτό γινόταν αρκετά συχνά.ένιωθα ότι όλα τα κάνω λάθος και προσπαθούσα να συμμορφωθώ σε όλα αυτά που μου έλεγε άλλα δεν τα κατάφερνα.

τελοσπαντων . μετά από 4-5 μήνες, δεν άντεξα άλλο και με αφορμή μία κριτική που μου έκανε ξέσπασα λέγοντας του να χωρίσουμε. τελικά μου είπε ότι θα προσπαθήσει να το αλλάξει αυτό γιατί έχει καταλάβει ότι το έχει παρακάνει κλπ. όντως προσπάθησε και για κάποιο καιρό ήμασταν καλά και ένιωθα πολύ ερωτευμένη και πολύ όμορφα μαζί του. άλλα είχαμε μπει σε μία σχέση οπού ένιωθα ότι πρέπει να του δείχνω σημάδια ότι τον Θέλω και τον νοιάζομαι γιατί πολλές φορές έβλεπα ότι δεν είχε ξεπεράσει αυτό που είχε γίνει με τον άλλο. άλλα γενικά ένιωθα ότι δεν αντέχω να χωρίσουμε. σε κάποια φάση λοιπόν, ξεκίνησα να έχω κάποιες αμφιβολίες. η μπορεί να τις είχα πάντα και να μην το είχα πάρει χαμπάρι
επειδή είχα επικεντρωθεί σε όλα αυτά που προσπαθούσαμε να ισορροπήσουμε στην σχέση μας. άρχισα να μην είμαι σίγουρη αν τον αγαπάω και αυτή η σκέψη με τρέλαινε. δεν την άντεχα. σίγα σίγα μου ερχόταν όλο και πιο συχνά και μου έφερνε πανικό. ήμουν χάλια δεν μπορούσα να αναπνεσω, σφιγγόταν η καρδία μου τόσο πολύ και με έπιανε απελπισία. δεν ήξερα τι να κάνω. μέχρι που δεν άντεξα και του το είπα. άλλα αποφασίσαμε να μην χωρίσουμε γιατί μου έλεγε ότι δεν άντεχε να με χάσει. ήταν τρομερό!!η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. για κάποιο χρονικό διάστημα μου έφευγε και ένιωθα τέλεια μαζί του άλλα μετά μου ξαναερχόταν. είχα φτάσει στο σημείο να σηκώνομαι το πρωί και να νιώθω φουν ερωτευμένη και το μεσημέρι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο να νιώθω ότι δεν τον αγαπώ καθόλου. είχα τρομερές τύψεις. είχα τρελαθεί στο άγχος και στην αμφιβολία και άρχισα να πηγαίνω σε μία ψυχολογώ. αυτό το τροπάρι συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, κανένα χρόνο. προσπαθούσα να το αντέξω και να συνεχίσω γιατί για κάποιο λόγο δεν μπορούσα με τπτ να χωρίσω. επίσης ξέχασα να σας πω ότι σε κάποια φάση σταμάτησα να μιλάω και με την κολλητή μου για κάποιους λογούς. οπότε δεν είχα κανένα άλλο πέρα από το αγόρι μου.

όλα τα κάναμε μαζί, βρισκόμασταν κάθε μέρα, και εγώ ήμουν μία έτσι μία γιουβέτσι. μέχρι ποθ έφυγε έκτος Αθηνών για δουλεία για 6 μήνες. θεωρήσαμε ότι μπορεί να μας βοηθούσε αυτό. πήγαινα κιόλας να τον βλέπω. άλλα αυτοί οι πανικοί με έπιαναν και εκεί. το περσινό καλοκαίρι ήταν από τα χειρότερα της ζωής μου. ζούσα σε ένα συνεχές πανικό, δεν ήξερα τι ήθελα, δεν μπορώ να θυμηθώ μία στιγμή που ήμουν ήρεμη. οι σκέψεις που έκανα με σκότωναν. ένιωθα τρομερές τύψεις . ήθελα να πεθάνω. τα συζητούσαμε βέβαια όλα αυτά, άλλα δεν μπορούσα να του λέω συνεχεία τι νιώθω, ένιωθα απαίσια που τον στεναχωρούσα. οπότε σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να βρω άλλα ενδιαφέροντα να ασχοληθώ. άλλα είχα τρομερό άγχος στην ιδέα ότι θα πρέπει να έρθω σε επαφή και με άλλους ανθρώπους.
τελικά αποφάσισα να κάνω πρακτική σε τράπεζα. και ξεκίνησα. στην αρχή όλα ok.βέβαια το ωράριο δεν το πολυαντεχα. όταν γύρναγα σπίτι ήμουν την υπόλοιπη μέρα σαν κουνουπίδι. άλλα πήγαιναν κάπως καλύτερα τα πράγματα. μέχρι που μία μέρα ένας υπάλληλος μου ζήτησε το κινητό μου. από εκείνη την μέρα άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως μου αρέσει αυτός και άρχισα να πανικοβάλλομαι στην ιδέα ότι μπορεί να μου αρέσει και άρχισα να παθαίνω πάλι πανικούς. στην τράπεζα ένιωθα απαίσια. και μετά άρχισα οποίον άντρα έβλεπα στον δρόμο να νομίζω ότι μου αρέσει ερωτικά και τρελαινόμουν με αυτές τις σκέψεις. άρχισα να το παθαίνω ακόμα και με τις γυναίκες.και το τελειωτικό χτύπημα, άρχισα να κάνω σκέψεις και για την οικογένεια μου. εκεί τα είδα όλα!!! δεν μπορούσα να κοιτάξω κανένα στα μάτια, ένιωθα ανήθικη και είχα τρομερές τύψεις απέναντι στο αγόρι μου.

ήμουν ένα ράκος!!!!σε εκείνη την φάση πήγαινα στην ψυχολογώ κάθε εβδομάδα. και με είχε βοηθήσει πιστεύω και το γυμναστήριο που πήγαινα.αυτή η φάση διηρκησε για 5 μήνες περίπου. μέχρι που κάτι ένιωθα ότι αρχθσε να αλλάζει μέσα μου. σίγα σίγα βέβαια. άρχισα να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο καθαρά. άρχισα να βλέπω ότι κάθε φορά που βρισκόμουν με το αγόρι μου με έπιανε πανικός , και μετά από πολλές προσπάθειες να χαλαρώσουμε, να μην πιέζουμε ο ένας τον άλλο(και πραγματικά το αγόρι μου είχε γίνει ο καλύτερος μου υποστηρικτής, είχε αλλάξει τρομερά) ένιωθα ότι πνίγομαι στην σχέση αυτή, ότι με σκοτώνει ψυχολογικά και η παρέα μαζί του ,έστω και η χαλαρή παρέα, μου έφερνε τόσο πανικό που δεν μπορούσα να τον κουμαντάρω πλέον.
οπότε εχθές του είπα να χωρίσουμε οριστικά. και σήμερα νιώθω χάλια άλλα ήρεμη. κλαίω όλη μέρα.νιώθω ότι τον αγαπώ και εύχομαι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. σας τα γράφω όλα αυτά για να μου πείτε την άποψή σας στο έξης ερώτημα. πιστεύετε ότι όντως έφταιγε η σχέση μου για όλο αυτόν τον πανικό που είχα η' το ψυχολογικό μου πρόβλημα??η' και τα 2?? πως τα βλέπετε τα πράγματα??? ευχαριστώ πάρα πολύ εκ των προτέρων!!!

(στο εφτιαξα μπακαλιστικα μπας και μπορεσει να διαβαστει..μας κακοποιησες τους οφθαλμους)

χαχα.χιλια σορρυ παιδια αλλα ειχα οιστρο. ευχαριστω παντως που μπηκατε στον κοπο να γραψετε κατι .και να φανταστειτε οτι γενικα ειμαι εσωστρεφης. αλλα ειχα μεγαλη αναγκη να το ακνω αυτο. το σκεφτομαι καιρο

Δεν νομίζω ότι φταίει η σχέση σου.Όπως λες από πριν είχες άγχος,υπερπροστατευτική οικογένεια και ψυχολογική αστάθεια.Η αλήθεια είναι ότι φέρεσαι αρκετά επιπόλαια κάποιες στιγμές,δεν εκτιμάς τα θετικά που συμβαίνουν,αντιθέτως κανεις focus στα αρνητικά και σε κυνηγάνε για αρκετό μετά.Νομίζω ότι είσαι γεμάτη άγχος και οποιαδήποτε ιδέα περάσει από το μυαλό σου στιγμιαία,την κανεις εμμονη.Μάλλον χρειάζεσαι περισσότερη δουλειά με τον ψυχολόγο.Να σταθεροποίησεις τα θέλω,τα έχω και τα μπορώ.

Κανατε συγκατοικηση καποια διαστηματα με το φιλο σου?

ναι και εγω πιστευω οτι εχω υπαρξει επιπολαιη στο παρελθον. μαλλον ανωριμη θα ελεγα. και ισως να μην εγραψα την θετικη πλευρα των πραγματων στο παραπανω κειμενο, που σιγουρα υπηρχε , για να εστιασω στο προβλημα μου , που ειναι αυτο που με προβληματιζει. γιατι αλλιως θα εγραφα τα τριπλο κειμενο. και εγω πιστευω πως πρεπει να δουλεψω με τον εαυτο μου, και εχω αρχισει να το κανω. εχω βαλει στοχο να παρω και το πτυχιο μου ,που το ειχα αφησει τελειως. παντως πιστευω οτι φταιει και το γεγονος οτι δεν εχω βιωσει καποια πραγματα στη ζωη μου λογω της υπερπροστατευτικοτητας των γονιων μου και συνεπως της ανασφαλειας μου, και δεν εχω ψηθει στη ζωη οσο θα επρεπε. ευχαριστω για την απαντηση σου!!

οχι δεν συζησαμε. αλλα μενουμε σχεδον διπλα οποτε ηταν παρα πολυ ευκολο να βρισκομαστε καθημερινα. και μετα απο ενα σημειο εγινε ρουτινα!!

επειδη ειμαι καινουργια εδω δεν εχω καταλαβει ακομα πως να στελνω στο καθενα ξεχωριστα!!οποτε συγνωμη αν σας μπερδευω

Θα διαλεγεις την απαντηση καποιου και θα πατας απαντηση με παραθεση.

Σημερα πως εισαι μαρμελαδα?

κοριτσακι εισαι 22 περνασ φασεισ αλλεσ καλεσ αλλεσ κακεσ αυτο σημαινει οτι προχωρασ και αυτο ειναι ο σκοποσ τησ ζωησ περιμενε να μεγαλωσεισ και θα εισαι καλυτερα ολοι στην ηλικια σου καπωσ ετσι ειμασταν καποιοι το καταλαβαν καποιοπι οχι και το αγορι σου πολυ πιθανο να εχει παρομοια προβληματα αλλα να μη το ξερει