Πεθανε το σκυλακι μου κ νομιζω οτι φταιω εγω γι αυτο...

Μολις δυομιση χρονων. Πηγα στο σπιτι των γονιων μου κ σε καποια φαση πηγε ο αντρας μου να ταισει τα σκυλια. Οι ζωοτροφες βρισκονται στην αποθηκη κ καθως την ανοιξε τρυπωσε μεσα κ το σκυλακι. Δεν γνωριζα οτι οι γονεις μου ειχαν βαλει παντου ποντικοφαρμακο κ ενω ο αντρας μου το ειδε δεν σκεφτηκε οτι θα μπορουσε να το φαει! Μετα απο λιγες μερες ενφανιστηκαν τα συμπτωματα κ δεν μπορεσαμε να το σωσουμε. Νιωθω οτι φταιω γιατι πολλες φορες του πετουσα κατω μεζεδακια κ ετσι ειχε μαθει να τρωει απο κατω κ απο την αλλη σκεφτομαι αν το ειχα αφησει στο δικο μου σπιτι δεν θα ειχε συμβει τιποτα θα ζουσε τωρα κ θα ηταν υγιεστατο. Παντα οταν χτυπουσε καπου αμεσως ετρεχε στην αγκαλια μου να το προστατευσω κ τωρα που συνεβη αυτο δεν μπορουσα να το βοηθησω. Σκεφτομαι συνεχεια ποσα θα μπορουσαμε να ειχαμε ζησει ακομα μαζι! Κοντευει ενας μηνας τωρα που εγινε κ ποναω ακομα. Πειτε μου τη γνωμη σας. Ευχαριστω.

Ελπιδα , συμβαινουν αυτα . Ο κολλητος μου , παλια ειχε ενα τσιουαουα , και εκανε οπισθεν με ταυτοκινητο του , στο κηπο , και το πατησε . Κλαμα να δεις , και δικαιως . Παρε το συντομοτερο ενα αλλο σκυλι , ωστε να το ξεχασεις . Πολυ ειναι ενας μηνας , πρεπει νασαι πολυ ευαισθητη . Ασχημη φαση παντως , καταλαβαινω .

το οτι ΑΝ ειχαν γινει αλλιως τα πραγματα, θα ζουσε το σκυλακι, δεν σημαινει οτι ΦΤΑΙΣ εσυ που πεθανε. ηταν ατυχημα.
ειναι το ιδιο σαν να λες, αν δεν περνουσα εκεινο το δευτερολεπτο απο τον δρομο, δεν θα με χτυπουσε το αυτοκινητο.
ΑΝ το σκεφτοταν ο ανδρας σου μιας που το ειδε το ποντικοφαρμακο, καλο θα ηταν, βεβαια... αλλα εσυ, δεν ησουν καν εκει.
και να μην του πετουσες κατω τροφες, παλι θα δοκιμαζε να φαει. θελει ειδικη εκπαιδευση το σκυλι για να μην τρωει απο κατω. δεν αρκει να μην του πετας λιχουδιες.

Eλπιδα σε καταλαβαινω οσο δεν φανταζεσαι.
Πριν λιγους μηνες πεθανε ο σκυλος μου απο φολα. Σε αντιθεση με τον δικο σου , δεν ειχε μαθει να τρωει απο κατω ουτε ηταν λιχουδης και ομως συνεβη...
Το αντιληφθηκαμε αμεσως , τον πηγαμε σε γιατρο αλλα δεν τα καταφερε.

Συμφωνω με αυτο που εγραψε η ρεμ , δεν εχει νοημα να το αναλυεις και να το επαναφερεις στο μυαλο , ουτε να μοιραζεις ευθυνες.
Δεν συμφωνω με τον Μαγκ που σου λεει να παρεις νεο σκυλι , θεωρω πως τα ζωα ειναι αναντικαταστατα και οτι θα ηταν λαθος να παρεις ενα νεο απλα και μονο επειδη πεθανε το πρωτο.
Προσωπικα, πιστευω πως τα κατοικιδια και ειδικα τα σκυλια ειναι πραγματικα μελη μιας οικογενειας και συντροφοι και χρειαζεται χρονος για να πενθησεις. Ασε λοιπον τον χρονο να κυλησει και θα το ξεπερασεις.

Quote:

---

Originally Posted by ΕΛΠΙΔΑ85

Μολις δυομιση χρονων. Πηγα στο σπιτι των γονιων μου κ σε καποια φαση πηγε ο αντρας μου να ταισει τα σκυλια. Οι ζωοτροφες βρισκονται στην αποθηκη κ καθως την ανοιξε τρυπωσε μεσα κ το σκυλακι. Δεν γνωριζα οτι οι γονεις μου ειχαν βαλει παντου ποντικοφαρμακο κ ενω ο αντρας μου το ειδε δεν σκεφτηκε οτι θα μπορουσε να το φαει! Μετα απο λιγες μερες ενφανιστηκαν τα συμπτωματα κ δεν μπορεσαμε να το σωσουμε. Νιωθω οτι φταιω γιατι πολλες φορες του πετουσα κατω μεζεδακια κ ετσι ειχε μαθει να τρωει απο κατω κ απο την αλλη σκεφτομαι αν το ειχα αφησει στο δικο μου σπιτι δεν θα ειχε συμβει τιποτα θα ζουσε τωρα κ θα ηταν υγιεστατο. Παντα οταν χτυπουσε καπου αμεσως ετρεχε στην αγκαλια μου να το προστατευσω κ τωρα που συνεβη αυτο δεν μπορουσα να το βοηθησω. Σκεφτομαι συνεχεια ποσα θα μπορουσαμε να ειχαμε ζησει ακομα μαζι! Κοντευει ενας μηνας τωρα που εγινε κ ποναω ακομα. Πειτε μου τη γνωμη σας. Ευχαριστω.

---

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες ότι δεν έφταιγες εσύ...και δεν ωφελεί να σκέφτεσαι με το "αν" απλά φθείρεις τον εαυτό σου έτσι...σίγουρα δεν φανταζόσουν ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο για να το εμποδίσεις οπότε άδικα ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου...

σε καταλαβαίνω οσο δεν φανταζεσαι. Πριν απο 2 μήνες έχασα τον γατούλη μου που τον είχα 10 χρόνια από λέμφωμα, εναν πολυ συνηθισμενο καρκινο στις γατες, και ακόμα αναρωτιεμαι αν τα εκανα ολα σωστά. Ειναι μερος της διαδικασιας πενθους αυτό που νιωθεις. ναι μπορεί να ζουσε το σκυλακι σου τωρα αλλά δυστυχως δεν το προλαβες, δεν εκανες κατι επιτηδες. Επισης δεν συμφωνω με την αντικαστασταση ενος ζωου αμεσα. δεν ειναι οδοντοβουρτσα για να παρεις αλλη. καθε ψυχουλα ειναι ξεχωριστη και να προσπαθησεις να την αντικαταστήσεις είναι αδικο και για σενα και για αυτή. Παρε τον χρονο σου και όταν καποιο ζωακι κερδισει την καρδια σου και παλι βαλτο στη ζωη σου. :) θελει χρονο αλλα προς θεου μην παιρνεις τετοιο βαρος πανω σου..

μη στεναχωριέσαι γλυκιά μου.....ήτανε να γίνει και έγινε-και εγώ τα αγαπάω πολύ τα μουτσουκέλια ή αλλιώς σκυλάκια ή αλλιώς γατάκια.
Μπορεί η ψυχή του να είναι καλύτερα τώρα.

Θα σου πω το δικό μου παραδειγμα για να καταλάβεις πόσο παράλογο είναι να ρίχνεις την ευθύνη στον εαυτό σου (του αλλουνού τα βλέπουμε, τα δικά μας πιο δύκολα).
Πριν τριάμισι χρόνια, πέθανε ο γάτος μου που τον είχα από μιας εβδομάδας σκατουλάκι. Ήταν 20 ετών (υπέργηρος για γάτος). Κανά 9μηνο πριν πεθάνει, είχε πάθει καταρράχτη λόγω ηλικίας και είχε τυφλωθεί, και όταν τελικά πέθανε, ήταν από τα νεφρά του.
Δεν μπορεί κανείς να πει ότι πήγε άδικα, ή ότι δεν έζησε καλά, ίσα ίσα πήρε πολλή φροντίδα και πάρα πολλή αγάπη (και έδωσε όμως! :) ).

Πρόσεξε τώρα πώς τρελαίνει κανείς τον εαυτό του: για τον καταρράχτη, είχαμε ρωτήσει κάποια φάση αρκετά πριν τυφλωθεί, αλλά ο κτηνίατρος μας είπε ότι όχι, δεν έχει τίποτα. Αφού λοιπόν πλέον είχε πεθάνει, ανακάλυψα μια κλινική ειδική για γάτες. Κι επειδή το μυαλό γουστάρει να μας βασανίζει μερικές φορές, μου καρφώθηκε ότι εγώ φταίω που τυφλώθηκε, που δεν βρήκα νωρίτερα την γατοκλινική που μπορεί να το προλάβαιναν και να μην περνούσε το καημένο τους τελευταίους μήνες του τυφλός, που ποιος ξέρει αν δεν έβρισκαν και τα νεφρά του εγκαίρως (ο κτηνίατρος τα έλεγχε, αλλά δεν είχε βρει πρόβλημα - γιατί βασικά δεν είχε πρόβλημα μέχρι εκείνες τις τελευταίες μέρες, από βαθιά γηρατειά πέθανε το μωρό μου) και ένα σωρό τέτοια. Το ότι πέθανε υπέργηρος στα 20, ευτυχώς με συγκράτησε από το να σκεφτώ ότι εγώ φταίω που πέθανε γενικώς, αλλιώς θα το σκεφτόμουν και αυτό.

Νιώθουμε υπεύθυνοι για τα ζωάκια μας, και καλά κάνουμε... γιαυτό όταν τους συμβεί κάτι, συναισθηματικά θεωρούμε αυτόματα υπαίτιο τον... υπεύθυνο. Δηλαδή τον εαυτό μας. Δεν είναι όμως έτσι και μόλις ξεπεράσεις το πρώτο σοκ θα το συνειδητοποιήσεις... ατυχήματα γίνονται. Μωρά και ζώα όσο και να τα προσέξεις, μπορεί να γίνει η στραβή, και δεν φταις εσύ, όσο κι αν κατόπιν εορτής και γνωρίζοντας το αποτέλεσμα ξέρεις τι σου ξέφυγε κι έγινε το κακό.

Να διαφωνήσω και με την ιδέα να πάρεις άμεσα άλλο. Να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να ξεπεράσει το σοκ, να προσαρμοστείς, να ηρεμήσεις, και μετά ναι, να πάρεις άλλο. Όταν πέθανε ο γάτος μου κι έβλεπα γατιά στον δρόμο, ένα μέρος μου τα έκανε χάζι, κι ένα μέρος μου σχεδόν τα μισούσε, λες κι έφταιγαν αυτά που ζούσαν ενώ ο δικός μου πέθανε (με είχε φρικάρει αυτό στον εαυτό μου τότε). Και για μεγάλο διάστημα δεν ήθελα να πάρω άλλο ζώο, δεν ήθελα να απαγκιστρωθώ. Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να είμαι σε κατάσταση που να θυμάμαι και να μου λείπει μεν ο γάτος μου, αλλά παράλληλα να μπορώ να έχω δυο άλλα γατάκια που βρήκαμε πεταμένα όταν δεν είχαν ακόμα ανοίξει καλά καλά τα μάτια τους, και που τώρα είναι γκομενάκια, χαρούμενα και παιχνιδιάρικα :)
Εμένα μου πήρε τόσο επειδή τον είχα 20 χρόνια και είμαι και λίγο βλαμμένος άνθρωπος, για τον καθένα είναι διαφορετικό το διάστημα. Κάποιοι ίσως όντως να χρειάζονται να ρίξουν όλη τους την φροντίδα σε ένα άλλο ζωάκι για να μαλακώσει η λύπη τους, δεν ξέρω - εσύ θα ξέρεις πότε θα είσαι έτοιμη.

Τον γάτο μου, τον πρώτο, το μωρό μου, τον κλαίω ακόμα όποτε τον σκέφτομαι, που πλέον με τα νέα μωρά, είναι πολύ συχνό. Δεν την ξεπερνάς την απώλεια αν την βιώνεις όντως ως απώλεια, απλά την διαχειρίζεσαι με τον καιρό... και κάποια στιγμή μπορείς να δώσεις αγάπη, χωρίς να νιώθεις ότι την κλέβεις από αλλού. Υπομονή.

Δεν υπαρχει πιο αχρηστο συναισθημα απο τις τυψεις . Τα ζωα , ουτως η αλλεως , ζουν λιγοτερο απο μας , ας το παρουμε αποφαση .
Ατυχηματα συμβαινουν . Τι νοημα εχει το να σκεφτομασυε , και αν ειχα κανει αυτο , αν ειχα κανει το αλλο , εγινε , τελειωσε .
Οταν πεθανε ο γατος μου , 13 ετων , λογικη ηλικια , κοιμομασταν μαζι , τον εβαλα στο λακκο , τουκανα ενα χαδι , τουπα , πιπινακο , θα τα πουμε σε μερικα χρονια , και τον σκεπασα . Καμμια βδομαδουλα ημουν καπως , αλλα μετα το ξεχασα .

Ευχαριστω παρα πολυ για τις απαντησεις. Σιγουρα δεν θα παρω αλλο σκυλι αμεσως. Απλα για μενα ηταν ενα τεραστιο σοκ το ειχα σαν παιδι μου κυριολεκτικα το επαιρνα παντου μαζι κ το ειχα συνεχεια αγκαλια και θεωρουσα οτι κανενας δεν με καταλαβαινε κανενας δεν με αγαπουσε οσο αυτο. Να πω οτι δεν εχω καλη σχεση με τον αντρα μου, οτι δεν μπορω να κανω παιδια, οτι δεν εχω καλη σχεση με τον μπαμπα μου μονο με τη μαμα μου ειχα κ την εχασα κ οτι δεν δουλευω. Οπως καταλαβαινετε ολα αυτα τα κενα μου τα καλυπτε αυτο το ζωακι. Ηταν ολος μου ο κοσμος οτι ειχα οτι αγαπουσα... Μου λειπει απιστευτα κ βαζω στο μυαλο μου τα χειροτερα. Και αυτο που με στεναχωρει ηταν οτι εζησε μολις 2 χρονια. Αν θα πεθαινε απο βαθια γεραματα πιστευω δεν θα στεναχωριομουν τοσο θα ελεγα εκανε τον κυκλο της ζωης του. Αλλα τοσο μικρο? Να ζησει για τοσο λιγο?

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Δεν συμφωνω με τον Μαγκ που σου λεει να παρεις νεο σκυλι , θεωρω πως τα ζωα ειναι αναντικαταστατα και οτι θα ηταν λαθος να παρεις ενα νεο απλα και μονο επειδη πεθανε το πρωτο.
.

---

Ουδεις αναντικαταστατος Μπετ , ειτε ζωο ειτε ανθρωπος . Απλα εγω αυτο θα εκανα .

Τώρα εγώ το πάω λίγο παραπέρα αλλά αναρωτιέμαι κατά πόσο ισχύει αυτό, το "ουδείς αναντικατάστατος"...Εμένα κάθε απώλεια στη ζωή μου, είτε πρόκειται γι' άνθρωπο είτε για ζώο έχει πάρει ένα κομμάτι απ' την ψυχή μου κι αυτό δεν επιστρέφεται, δεν γεμίζει ξανά το κενό που έμεινε με το χρόνο...

κυκνε, συμφωνω οτι καθε ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ απωλεια μενει μεσα μας. αλλα δεν μας ισοπεδωνει. εχει κι αλλη ψυχη, δεν παιρνει ο καθενας κατι και φευγει..
αν ισοπεδωνεται καποιος απο "μετριες" απωλειες, δεν φταιει η απωλεια. θελει αλλο ψαξιμο.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

κυκνε, συμφωνω οτι καθε ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ απωλεια μενει μεσα μας. αλλα δεν μας ισοπεδωνει. εχει κι αλλη ψυχη, δεν παιρνει ο καθενας κατι και φευγει..
αν ισοπεδωνεται καποιος απο "μετριες" απωλειες, δεν φταιει η απωλεια. θελει αλλο ψαξιμο.

---

Ναι, τώρα μιλάω πρώτα για θανάτους κοντινών ατόμων ή από ζωάκια που είχαμε αν και δεν είναι το ίδιο, κυρίως αυτό...στέκεσαι ξανά στα πόδια σου αλλά πάντα κάτι λείπει...
Κατά δεύτερον, μιλάω για χωρισμό αυτό είναι που εννοείς μέτρια απώλεια ή κατάλαβα λάθος;

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Ναι, τώρα μιλάω πρώτα για θανάτους κοντινών ατόμων ή από ζωάκια που είχαμε αν και δεν είναι το ίδιο, κυρίως αυτό...στέκεσαι ξανά στα πόδια σου αλλά πάντα κάτι λείπει...
Κατά δεύτερον, μιλάω για χωρισμό αυτό είναι που εννοείς μέτρια απώλεια ή κατάλαβα λάθος;

---

κοντινο ατομο ειναι και ο γονιος, κοντινο ειναι και ο θειος η ο παπους.
με ολους τους θανατους θλιβεσαι, αλλα δεν ειναι φυσιολογικο να ισοπεδωνεσαι και να μην μπορεις να συνερθεις ουτε μετα απο πολυ καιρο, ακομα και απο γονιο, ποσω δε μαλλον, απο παππου που πεθανε σε φυσικη ηλικια η απο πιο μακρινο συγγενη.
οι απωλειες ειναι ταυτισμενες με την ζωη.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΧΩΡΙς ΑΠΩΛΕΙΕΣ. ΑΡΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟΙ.
και δεν ειναι ολα ασπρο- μαυρο.
αν βαφτιζει κανεις την καθε απωλεια στον κυκλο του, ως απωλεια που τον ισοπεδωνει και τον επηρρεαζει σημαντικα , χρονια μετα, χρειαζεται βοηθεια...

και για χωρισμο να μιλαμε , υπαρχει χωρισμος και ΧΩΡΙΣΜΟΣ.
αλλος ειναι ο χωρισμος απο πλατωνικη σχεση, αλλος απο ερωτικη, αλλος απο 2 μηνες σχεση, αλλος απο 20 χρονια σχεσης, και αναμεσα τους το ΧΑΟΣ απο διαφορετικες περιπτωσεις.
οποτε με το 'σημαντικο", εννοω ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ασχετως προελευσης της απωλειας.
υπαρχουν και ανθρωποι που θρηνουν και πεφτουν σε καταθλιψη η θλιψη η σε δυσλειτουργια απο 'σχεση' που υπηρχε μονο στο μυαλο τους και αλλοι που συνερχονται σε ευλογο διαστημα απο πραγματικη σχεση ζωης, αμοιβαια και πολλων χρονων.
χρειαζεται ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υιοθετουμε την καθε απωλεια μας , σαν αυτη που ισοπεδωσε την ζωη μας και μας ακινητοποιησε.