Η υπομονή έχει και τα όρια της.....
Καλησπέρα,
Μάλλον ήρθε η ώρα μου. Με τον υπεροχο άντρα μου είμαστε μαζί 5 χρονια. Στο διάστημα αυτό παντρευτηκαμε, μετακόμισα στο σπίτι του, μακριά από τους δικούς μου, κάναμε ένα υπέροχο παιδί και σταδιακά ξέκοψα από όλους και όλα (έτσι ήθελα). υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΚΟΥΖΙΝΑ. Ο άντρας μου είναι πανέξυπνος και είχε κάνει μια κατασκευή στο υπόγειο του σπιτιού για να κάνουμε πρόχειρα τη δουλειά μας. Και τη κάναμε ώσπου ήρθε το παιδί. Να θηλαζω και να μη μπορώ να φάω κάτι, να θέλω να ακούμπησω ένα ποτήρι κάπου και να μη μπορώ, να θέλω να του φτιάξω πρωινό και να μη μπορώ. Να θέλω να μαγειρέψω σα τον άνθρωπο και να μη μπορώ. Να προσπαθώ να συμμαζέψω το σπίτι μου και να μη μπορώ. Το παιδί είναι 11 μηνών σήμερα και με το ζόρι βάλαμε μπροστά τη κουζίνα μετά από ένα μεγάλο τσακωμο. Το θεωρεί φυσιολογικό αυτό που περνάω, έχει απαίτηση να είναι το σπίτι στην εντέλεια, και μου λέει συνέχεια να κάνω υπομονή. Εγώ έχω πλέον καταρρεύσει, δε μπορώ να μιλήσω , δε μπορώ να κάνω ένα βήμα και καμιά δουλειά στο σπίτι, εμια συνέχεια νευριασμενη και κακοκεφη και παθαίνω κρίσεις θυμού, πετάω πράγματα και χτυπάω τον εαυτό μου. ( να σημειωθεί ότι όλο το χειμώνα δούλευα μαζί του και είχα κοπέλα που πρόσεχε το μωρό. Απόθηλασα τον 6ο μήνα αναγκαστικά.) Τον αγαπάω και εκείνον και το παιδί μας αλλά έχω καταρρεύσει και δε ξέρω τι να κάνω.