Την βοήθειά σας παρακαλώ! Μάνα-κόρη
Καλησπέρα σας. Ειμαι η Μαριτίνα. Σας διαβάζω αρκετές φορές κι έτσι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας ένα πρόβλημά μου γιατί πραγματικά νομίζω θα 'σκάσω' στο τέλος αν δεν το μοιραστώ με κάποιον.. Θα δοκιμάσω να είμαι σύντομη και οτι θελήσετε με ρωτατε.
Με τη μητέρα μου είχα και έχω σχέσεις αγάπης, όμως όπως οι περισσότερες τέτοιες σχέσεις κρύβουν και εναν ελαφρυ εως χοντρο ανταγωνισμό. Προφανως και απο τις δυο πλευρες, δεν ξερω αν αυτο εχει τοση σημασια. Παντοτε στα δυσκολα εχει υπαρξει στο πλαι μου υποστηριζοντας με. Της αναγνωριζω τις θυσιες και τους κοπους της. Ειναι μανα 100%. Το προβλημα: Είμαι παντρεμένη 3 χρονια και περιμένω σε 4 μήνες μωρο, τον γιο μου. Δυστυχώς ένα πρόβλημα υγείας μου, με αναγκασε να μην μπορω να δουλεψω και να χρειαστω βοηθεια κι ετσι ηρθε να μεινει μαζι μας. Δε μενει συνεχως αλλα τουλαχιστον μισο μηνα. Η ιδια εχει τρομερη θεληση να με βοηθαει και απολαμβανει την παρεα μας. Να σημειωσω πως ο πατερας μου πεθανε προ μερικων ετων, εκεινη δεν εργαζεται. Εχει πολλα προβληματα και οσο μπορω την βοηθω κι εγω. Γενικοτερα οσο μπορει η μια βοηθα την αλλη. Στην αρχη απολαμβανα τη συμπαρασταση της, πλεον ομως δεν αισθανομαι το ιδιο και δυσκολευομαι να της εκφραστω. Λιγο οι ορμονες της εγκυμοσυνης, λιγο οι συγκρουσεις που ειχα μαζι της πριν παντρευτω που μεναμε μαζι (ο αδερφος μου ειναι παντρεμενος και ζει στο εξωτερικο), λιγο η αναγκη μου να ειμαι ανεξαρτητη και να χαρω περισσοτερο τον ανδρα μου, με εχουν φτασει να μαλωνω και με τους δυο. Και λεω και με τους δυο γιατι ο αντρας μου την λατρευει. Ο ιδιος χωρις γονεις(δεν ζουν), εχει βρει στην μανα μου την οικογενεια που του ελειψε. Κι ετσι στους καυγαδες μας, καταληγουν να τα κανουν ''πλακακια'' κι εγω να βγαινω η κακια που στο τελος ζητα συγνωμη. Με τον αντρα μου ειμαι φοβερα ερωτευμενη, το ιδιο κι εκεινος. Ομως αυτη η εποχη της ανικανοτητας μου σε ολους τους τομεις, μας εχει απομονωσει. Ξερω πως ειναι μια περιοδος που θα περασει, ομως μεχρι να περασει δε θελω να κανω λαθη που θα μετανιωσω αργοτερα. Το προβλημα μου ειναι η παραμονη της μανας μου τοσες μερες μαζι μας. Εγω παραδειγμα θελω ν'αφησω το σπιτι καπως ατακτοποιητο και ξερω πως θα ''τ'ακούσω'' αργα η γρηγορα. Συγκρουση. Δεν θελω να μαθω στην παρουσα φαση να μαγειρευω οσα μαγειρευει εκεινη και κατα την αποψη της δε μαγειρευω υγιεινα. Πως θα μεγαλωσω το παιδι αμα δε τρωει υγιεινα? Συγκρουση. Αν της πω καμμια χοντραδα, με απειλει πως αμα το πει στον ανδρα μου θα γινω ρεζιλι. Συγκρουση. Θελω να ''ερωτοτροπησω'' με τον ανδρα μου και τα βραδια που ειναι μαζι μας, μου ειναι οπως καταλαβαινετε αδυνατον. Η οψη μου λογω της καταστασης μου εχει αλλαξει, στηριζομαι οικονομικα στον ανδρα μου, ενω προηγουμενως εργαζομουν και εφτανα να βγαζω ακομα και τα διπλα ομως τωρα εχω μπλεχτει σε κικεωνα. Εχω πολλα ψυχολογικα σκαμπανεβασματα και δεν αισθανομαι ποθητη οπως παλαιοτερα. Θελω να δοκιμασω να το αλλαξω, αλλα καταληγω σε κλαμματα και ο ανδρας μου απελπιζεται μαζι μου. Αυτα τα βιωνει μαζι μας και η μανα μου καθως μη εχοντας που αλλου να μιλησω, ξεχνιεμαι και της ανοιγομαι. Με εχει στηριξει πολλες φορες αλλα θα προτιμουσα να μην ειμαστε τοσο κολλητα η μια με την αλλη, γιατι αισθανομαι πως απογυμνωνομαι τελειως και χανω την αυτοκυριαρχια μου.
Οταν βρισκομαι μαζι της εκτος σπιτιου αισθανομαι πολυ καλυτερα μιας και συμπεριφερομαστε ως γυναικα προς γυναικα. Στο σπιτι ομως μεσα αλλαζουν τα πραγματα. Μας βοηθα παρα πολυ και μας κανει ολες τις δουλειες. Αργοτερα θα ειναι εκεινη που θα μας κρατα τα παιδιά μας και την εμπιστευομαι απολυτα. Εκεινη ομως μην εχοντας αλλη δουλεια να κανει, χωνεται αθελα της και παιρνει τον λογο. Οταν συγκρουομαστε θεωρει πως την θελω αβουλη. Δεν θελω να ειναι αβουλη, θελω ομως αυτο τον τοσο δεσμο να τον περιορισω και δεν ξερω πως να της δωσω να καταλαβει χωρις να την πληγωσω γιατι πραγματικα ειναι εξαιρετικος ανθρωπος παρα καποια ελαττωματα της (που κι εγω εχω) πως χρειαζομαι ΧΩΡΟ. Και οταν την χρειαζομαι να ειναι διπλα μου.
Στον ανδρα μου δεν εχω εκφραστει, γιατι δε θελω να του δημιουργησω υποψιες πως η μητερα μου ανακατευεται. Γιατι ουσιαστικα ανακατευεται επειδη εμεις της δινουμε τον χωρο. Εκεινος λειπει ολη μερα, εγω μενω μαζι της ολη μερα και δεν την αντεχω για πολυ. Κι αυτο συνεβαινε και πριν παντρευτω!
Ειναι πολυ καλη γυναικα και αξια, την εχω θαυμασει για οσα εχει περασει στην ζωη της, ομως θελω να μην στηριζομαι συανισθηματικα αλλο πανω της κι αυτο εχω προσεξει συμβαινει οταν εχουμε να βρεθουμε περισσοτερο καιρο μακρια η μια απο την αλλη. Ειμαι περισσοτερο ανεξαρτητη και σιγουρη, δε ζητω συνεχεια την γνωμη της. Εχω μεχρι σκεφτει πως οταν ερθει το μωρο, θα προτιμαει εκεινη απ'οτι εμενα κι αυτο θα ειναι μαρτυρικο.
Πιστευω καταλαβατε τι συμβαινει, σαν ουσια του προβληματος.
Αντιλαμβανομαι πως περνω κι εγω μια περιοδο δυσκολη και πως ισως να μην ειναι τοσο σοβαρο το προβλημα μου, ομως πνιγομαι και θελω να βρω μια λυση, ευγενικη, να μην πληγωσω κανεναν αλλα κι εγω να νιωσω καλα. Θελω να βλεπομαστε συχνα αλλα οχι να μενουμε μαζι τοσο συχνα. Ξερω πως αν ποτε της προτεινα να μεινουμε ολοι μαζι, θα ηταν η χαρα της ζωης της. Εγω ομως ουτε που να το σκεφτομαι. Θελω να με βοηθαει σαν μητερα και σαν γιαγια του γιου μου, οχι ομως να αλλαξουμε ρολους. Θελω να της δειξω ευγενικα την θεση της.
Ειμαι λάθος πιστευετε; Μηπως δεινω αχαριστία ή αγνωμοσύνη; Ειναι κατι που λογω ορμονων και δυσμενων συνθηκων δεν αντιλαμβανομια σωστα;
Σας παρακαλω την βοηθειά σας, εχω μπλοκάρει. Μερα παρα μερα μαλώνω, κλαίω και δυστυχώς δεν απολαμβάνω την εγκυμοσύνη μου και την ζωή μου γενικότερα.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Mαριτίνα
