Printable View
Πως σταματάμε τον κύκλο τους;
Πως διαχειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις; Ναι το καταλαβαίνω ότι πίσω από αυτές τις απλές ερωτήσεις υπάρχουν άλλες χιλιάδες, και η απάντηση δεν μπορεί να είναι μία και να λειτουργεί σαν αξίωμα, αλλά είπα να κάνω μια προσπάθεια να ξεκινήσω το θέμα.
Αφορμή, για άλλη μια φορά, κάποια από τις φίλες μου, που ενώ ο άντρας της χρησιμοποιεί λεκτική βία αλλά και ξύλο, αυτή δεν φεύγει από κοντά του, και ψάχνει ακόμα να δει τί λάθος έκανε..
Συγνωμη, μα, το λαθος δεν ειναι δικο της!
Εαν ειχε κανει καποιο λαθος, τοτε ειμαι σιγουρος πως ενας φυσιολογικος ανθρωπος θα ειχε πολλους, διαφορετικους απο το να την βριζει και να την χτυπαει, τροπους για να της το δειξει!
Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο το έχω βιώσει με φίλες μου (άλλες είχαν μελανιές απο τον πατέρα τους, άλλες απο τον άντρα τους και άλλες από τον φίλο τους...) και το μόνο που μπορώ να πω είναι πως όταν φτάνει μια σχέση σε τέτοιο σημείο, τρέχεις να σωθείς.
Αυτό βέβαια είναι εύκολο για μένα να το λέω, που είμαι απλώς αυτή που ανοιγει την πόρτα της και την αγκαλιά της και σκουπίζει τα δάκρυα, γιατί παρατηρώ πως υπάρχει φόβος, ανασφάλεια και έλλειψη αυτοεκτίμησης.
Και ένα αστείο: είχα την τύχη να μεγαλώσω σε πολύ ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον με πολύ αγάπη. Πριν πολλά χρόνια ο μπαμπάς μου, σε μία διαφωνία που είχε με την μαμά μου ύψωσε την φωνή του λέγοντάς της: \"καλά, χαζή είσαι\". Η μαμά μου θεώρησε τόσο προσβλητικό τον χαρακτηρισμό, που τον κλείδωσε έξω απο το σπίτι! :P Αυτό έγινε μία φορά στα 40 χρόνια γάμου.
Σωματική βία ε; χμ..Έχω την εντύπωση πως τα όρια είναι πολύ λεπτά...
Δίνω ένα παράδειγμα...Μαλώνω με τον άνθρωπο μου...(ας μην ψάξουμε τον λόγο), η θερμοκρασία ανεβαίνει..η ένταση επίσης και ουπς..τρώω ένα χαστούκι. Ένα. Και το τρώω για πρώτη φορά...ας πούμε μετά από 1 χρόνο σχέσης.
Εγώ τώρα τί λέω; ότι με κακοποίησε;
Εγώ τώρα πρέπει να πιστέψω πως σε κάθε φασαρία που θα έχουμε στο μέλλον θα τρώω και από ένα χαστούκι;Μήπως να πιστέψω ότι στο μέλλον το ένα αυτό χαστούκι θα φέρει μια πιο βίαιη συμπεριφορά;
Γιατί εδώ που τα λέμε...και το χαστούκι έχει την \"ισχύ\" του...Δεν είναι χάδι...Ένα είδος βίας είναι...
Επιμένω λοιπόν πως τα όρια είναι πολύ λεπτά...Και αν θέλετε την γνώμη μου...αν ποτέ φάω ένα χαστούκι...(υπό κάποιες συνθήκες) δεν θα μπώ στην διαδικασία να \"δέσω κόμπο\" πως ο άνθρωπος μου θα επαναλάβει την πράξη αυτή και στους άλλους καβγάδες που τυχόν θα ακολουθήσουν. Σίγουρα θα με προβληματίσει αλλά δεν θα καταλήξω πως είναι \"άρρωστος\"...
Όταν μιλάμε βέβαια για μια επαναλαμβανόμενη βίαιη συμπεριφορά που δεν θέλει καν και αφορμή...τότε έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια...Βοήθεια χρειάζεται και ο δέκτης της συμπεριφοράς...Διότι δεν μπορεί να υπομένεις κάτι τέτοιο και να είσαι \"normal\" (normal κανεις δεν είναι κατά την προσωπική μου εκτίμηση)..Κάτι κρύβεται από πίσω...Ένα είδος εξάρτησης ίσως...Χαμηλή αυτοεκτίμηση ίσως...Έλλειψη αυτοπεποίθησης ίσως...Αδυναμία ανασυγκρότησης του ίδιου σου του εαυτού ίσως...Έλλειψη αυτοσεβασμού ίσως...Και όλα αυτά αν υπάρχουν..έχουν και μια πηγή...
Τα ίδια ισχύουν και για την περίπτωση της λεκτικής βίας...
Τώρα...πως σταματάμε τον κύκλο τους...Μάλιστα. Εδώ νομίζω πως έχουμε να κάνουμε καθαρά με τον χαρακτήρα του δέκτη....Που είναι ο μόνος που μπορεί, νομίζω, να σταματήσει τον κύκλο...Διότι ο πομπός δεν ελέγχει την κατάσταση....
Ο δέκτης, αν και εφόσον καταφέρει να ανασυγκροτηθεί, να συλλέξει δυνάμεις και να περισώσει ότι έχει μείνει από την αξιοπρέπεια του...πρέπει να φεύγει...Υπάρχουν πολλοί τρόποι να φύγεις...Μπορείς να φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω και μπορείς να φύγεις βοηθώντας αυτόν που έχει μείνει πίσω...Αυτό θέλει τεράστια δύναμη, υπομονή και..μεγάλη καρδιά.
Γιατί κακά τα ψέματα...όταν έχεις φάει το ξύλο της αρκούδας ή έχεις ξεφτιλιστεί πάμπολλες φορές...πού να βρεις την μεγάλη καρδιά να βοηθήσεις αυτόν που σε ξυλοφόρτωσε ή σε ξεφτίλισε...
Καλό θα είναι βέβαια...να βοηθάμε. Αφού πρώτα έχουμε βοηθήσει τον ίδιο μας τον εαυτό...Αφού πρώτα έχουμε επουλώσει τις δικές μας πληγές (αν αυτό επιτυγχάνεται ποτέ)..Διότι πως να σε βοηθήσω έρημε όταν και εγώ γλείφω τις πληγές μου;
Πάντως είναι δύσκολο να κλείσουν τέτοιοι κύκλοι...Κλείνουν βέβαια με κάποιον τρόπο..Αργά ή γρήγορα κλείνουν...αλλά δεν ξέρω αν κλείνουν με τον ενδεδειγμένο τρόπο...
Πάμε τώρα και στο \"...και ψάχνει ακόμα να δει τί λάθος έκανε..\". Το βρίσκω λογικό. Δεν μπορείς να παραδεχτείς εύκολα πως ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, που αγάπησες ή έχεις παιδιά μαζί του...αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα με δέκτη εσένα...Δεν μπορείς να το χωνέψεις...και προσπαθώντας να το \"αρνηθείς\"¨και να το προσπεράσεις καταφεύγεις στην οδό...\"εγώ κάπου κάνω το λάθος...και προκαλώ αυτή την συμπεριφορά\".
Είναι κάτι σαν λύση...σαν \"βάλσαμο\"..Έτσι έχω την αίσθηση πως \"φαντάζει\" στα μάτια του δέκτη...Αμέσως απενεχοποιεί τον πομπό που τόσο αγαπάει...που έχει παιδιά μαζί του..που τόσα καλοκαίρια στην Σάμο περνούσαμε υπέροχα...και ενοχοποιεί τον εαυτό του...μήπως και σωθεί η παρτίδα...
Και αρχίζει το παιχνίδι της εξιλέωσης. Εγώ φταίω...άρα αυτός που με χτυπάει ταυτόχρονα εξιλεώνεται στα μάτια και την συνείδησή μου...Έτσι νομίζω πως είναι...δεν έχω ούτε την επιστημονική ιδιότητα ούτε την ιδιότητα του θύματος...για να μπορέσω να τεκμηριώσω καλύτερα την άποψη μου...
Έτσι πιστέυω πως έχουν τα πράγματα...Και θα πώ κάτι που έχω ξαναγράψει πολλές φορές...\"Η άρνηση είναι η καλύτερη επιβεβαίωση\".Αρνούμαι με μανία πως με χτυπάει...γιατί με χτυπάει με μανία.
Kαι ειναι λογικο να ψαχνεις να βρεις τροπο για να αποφυγεις ενα προβλημα;;; :oQuote:
Originally posted by sougar
Πάμε τώρα και στο \"...και ψάχνει ακόμα να δει τί λάθος έκανε..\". Το βρίσκω λογικό. Δεν μπορείς να παραδεχτείς εύκολα πως ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, που αγάπησες ή έχεις παιδιά μαζί του...αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα με δέκτη εσένα...Δεν μπορείς να το χωνέψεις...και προσπαθώντας να το \"αρνηθείς\"¨και να το προσπεράσεις καταφεύγεις στην οδό...\"εγώ κάπου κάνω το λάθος...και προκαλώ αυτή την συμπεριφορά\".
Συγνωμη μα διαφωνω.
Δεν ειναι ο τροπος της αρνησης ο σωστος τροπος!
Tο ερώτημα της Aldebaran παραμένει.... πως χειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις?
Τι κάνει αυτή/ός που το ζει?
Τι κάνει κάποιος που είναι φίλος ή συγγενής?
Γκλόμπυ..βρίσκω λογική την αντίδραση της...όχι τον τρόπο που επιλέγει να λύσει ένα πρόβλημα..υπομένοντας το δηλαδή...Quote:
Originally posted by Globy
Kαι ειναι λογικο να ψαχνεις να βρεις τροπο για να αποφυγεις ενα προβλημα;;; :oQuote:
Originally posted by sougar
Πάμε τώρα και στο \"...και ψάχνει ακόμα να δει τί λάθος έκανε..\". Το βρίσκω λογικό. Δεν μπορείς να παραδεχτείς εύκολα πως ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, που αγάπησες ή έχεις παιδιά μαζί του...αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα με δέκτη εσένα...Δεν μπορείς να το χωνέψεις...και προσπαθώντας να το \"αρνηθείς\"¨και να το προσπεράσεις καταφεύγεις στην οδό...\"εγώ κάπου κάνω το λάθος...και προκαλώ αυτή την συμπεριφορά\".
Συγνωμη μα διαφωνω.
Δεν ειναι ο τροπος της αρνησης ο σωστος τροπος!
Αυτό θα έλειπε άλλωστε...να νομίζουμε πως θα λύσουμε ένα πρόβλημα αποφεύγοντας το...
Δύσκολο να απαντήσει κανείς σε κάτι τέτοιο. Εχω όμως την υποψία πως ειδικά σε ερωτικές σχέσεις η διαφυγή είναι δύσκολη, ακριβώς γιατί αυτοί είναι οι ρόλοι που επιζητούν τα δύο μέρη. Ακούγεται ακραίο, αλλά \"τη βρίσκουν\" με αυτούς τους ρόλους θύτη-θύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ένας βρίσκει τον άλλο εύκολα. Και αν ανατρέξει κανείς σε παλαιότερους συντρόφους των \"θυμάτων\" πιθανότατα πολλοί από αυτούς να είναι \"θύτες\"
Οπως ελέχθη πιο πάνω, σίγουρα χρειάζεται κατ\' αρχήν αναγνώριση του προβλήματος και πολύ δουλειά για την αύξηση της αυτοπεποίθησης του \"θύματος\" Αντίστοιχη δουλειά πρέπει να γίνει και από το θύτη ο οποίος όμως, φοβάμαι, μάλλον πιο δύσκολα θα αναγνωρίσει το πρόβλημα. :(
Η πιο συνηθισμένη αντίδραση μετά τη βία, είναι ότι ο θύτης (τουλάχιστον ο συγκεκριμμένος) κλαίει, παρακαλάει, υπόσχεται, μιλάει στο συναίσθημα. Μετά μεταβιβάζει στη σύντροφο το φταίξιμο. \"Αν δεν με ανάγκαζες, αν με καταλάβαινες, αφού εγώ θέλω το καλό σου, σε αγαπάω, ποιόν θα βρεις άλλον να σε ανέχεται έτσι που συμπεριφέρεσαι, κλπ κλπ\"
Δημιουργεί ένα πλέγμα ενοχών και φυλακίζει το μυαλό του άλλου, που δεν μπορεί να ακούσει κανέναν απ\' έξω. Πρόσφατα άκουσα μια ακόμη πιο τραγική περίπτωση. Όταν το θύμα δεν αποδέχτηκε το φταίξιμο, ο θύτης στον ξυλοδαρμό πρόσθεσε και τον εγκλεισμό στο σπίτι με κομμένο το τηλέφωνο, με αποτέλεσμα να την απολύσουν από τη δουλειά, μετά ακολούθησε χαράκωμα στο πρόσωπο με ξυράφί \"για να μην έχει πρόσωπο να βγει στην κοινωνία\", και όταν τελικά κατάφερε να το σκάσει και να απευθυνθεί στην αστυνομία, μια συγγενική συνομοσία κάλυψε το θύτη, αποκαλώντας το θύμα \"τρελή\", \"το έκανε μόνη της\" κλπ με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πάρει το παιδί, που έμεινε με τον πατέρα, και το οποίο τώρα διεκδικεί δικαστικά. Υπόψη δεν μιλάμε για περιθωριακά άτομα. Και τα δύο άτομα ήταν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και με \"καλή\" δουλειά, άριστη οικονομική και κοινωνική επιφάνεια.
Εγώ αυτό που θέλω να ρωτήσω. Πως βοηθάει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις; Μέχρι ποιού σημείου μπλέκει κανείς; Γιατί σε μια περίπτωση που πήγα να αναμειχθώ, δέχτηκα και έμμεσες απειλές.
Πολύ δύσκολο ερώτημα, Αλντεμπαράν.
Δύσκολα οι οικείοι των ψυχωσικών (εμένα αυτό που περιέγραψες, ξυραφάκια, εγκλεισμός κλπ, για μανία καταδίωξης μου κάνει - δέν ξέρω πάλι, δεν μπορώ να κρίνω, μιά αίσθηση απλώς έχω) παρα-δέχονται πως ο αγαπημένος τους άνθρωπος είναι ασθενής.
Και είναι οι μόνοι που έχουν τον τρόπο να φροντίσουν για την θεραπεία του.
Οσοι είναι απ έξω, δέν μπορούν να κάνουν τίποτα. Συνήθως απομακρύνονται απο το περιβάλλον των ασθενών. Είναι δύσκολο για έναν υγιή άνθρωπο να διατηρήσει υγιή ψυχολογία κοντά σε τέτοια άτομα.
Πάντως τα πτυχία ή το κοινωνικό στάτους δέν έχουν να κάνουν τίποτα με την ασθένεια. Οταν υπάρχει, υπάρχει και σε σαλόνια και σε φτωχογειτονιές.
Κάποιος πρέπει να μας μορφώσει, και να μας κάνει να δούμε πως οι ψυχικές ασθένειες δέν είναι ταμπού. Δεν είναι ντροπή. Αν ο άνθρωπός μας έχει πέτρα στη χολή, τον πάμε νοσοκομείο. Αν έχει ψύχωση, το συγκαλύπτουμε. Γιατί? Ασθένειες είναι και οι δύο.
υπηρξα θυμα λεκτικης ,και σωματικης βιας μεγαλωνοντας,και οφειλω να ομολογησω οτι για πολλα χρονια αφηνα τους συντροφους μου να μου κανουν all kinds of abuses...
με σοκ ανακαλυψα πριν λιγες μερες ομως οτι και γω ημουν an abuser...
εβριζα,μειωνα,πιστευωντας ακραδαντα οτι ηταν η αμυνες μου...και πιθανον να ηταν,αλλα αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι ειμαι και θυτης και θυμα
sugar kai candy,το χαστουκι και το εισαι χαζη δηλωνουν ελλειψη σεβασμου την οποια αν και δεχτεις εκεινη την στιγμη,περνας το μνμα στο \"ψυχισμο\" σου και στον αλλον,that its ok...
Ayto den σημαινει οτι πρεπει να χωρισεις ουτε οτι ο αλλος ειναι αρρωστος...ομως πρεπει να οριοθετηθεις εκεινη τη στιγμη,ωστε να μη σου ροκανιστει η αυτοπεποιθηση και η αυτοεκτιμηση...
μεχρι εδω εχω φτασει...
Ο στίχος του Νίκου Γκάτσου (που υπάρχει στην υπογραφή της/του Aldebaran) συνοψίζει τα πάντα θαρρώ.
Υπάρχει μια στενή σχέση πάντοτε ανάμεσα σε αυτόν που ασκεί τη βία και σε αυτόν που τη δέχεται: κι οι δυο λειτουργούν με την ανάγκη της.
Και των δυο η \"ανάγκη\" αυτή εισήχθη στην ψυχή στα παιδικά χρόνια από κάποια σύριγγα εμπειριών.
Για να το πω αλλιώς (μια και δεν κατέχουν όλοι την ποιητική αίσθηση της αποκωδικοποίησης): η ανάγκη του να ασκεί κάποιος βία και να την δέχεται πάνε μαζί. Επίκτητα και κατά μεγάλο ποσοστό καταστροφικά.
Πώς διορθώνεται αυτό; Με τον εντοπισμό του, την διαπίστωσή του και με ένα μαχαίρι στο γόρδιο δεσμό που δημιουργεί στην σχέση.
Και φυσικά με συμπαράσταση αληθινή.
όπως και σε καθετί, δεν μπορείς να δώσεις το παραμικρό, εάν δεν υπάρχει κάποιος να το πάρει...
Όσες φορες κι αν καταπιαστώ με το θέμα της κακοποίσης, ένα μεγάλο ερώτημα τριγυρίζει μέσα στο μυαλό μου. Ποια είναι τα όρια αυτά που διακρίνουν το θύτη από το θύμα; Πότε ενδείκνυται να συμπάσχουμε με κάποιον γιατί υπήρξε θύμα κακοποίησης και πότε μπορούμε με καθαρή συνείδηση να εξαπολύουμε κατηγορίες προς κάποιον επείδη υπήρξε ο θύτης;
Ας φανταστούμε ένα μικρό παιδάκι, χαριτωμένο, αγνό, εύθραυστο. Και π\'εφτει θύμα κακοποίησης από τον πατέρα του ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τι θα σκεφτούμε; Τι θα νιώσουμε. Σίγουρα πόνο και θλίψη, και οργή εναντίον του πατέρα. Όλοι θα θέλαμε να το πάρουμε στην αγκαλιά μας να το παρηγορήσουμε και με κάποιο μαγικό τρόπο να διώξουμε τον πόνο που έχει βιώσει τόσο άδικα, σωματικό και ψυχικό.
Ας φανταστούμε τώρα έναν άντρα, που πίνει αρκετά, είναι εριστικός, εγωιστής, χωρίς ίχνος σεβασμού για τη σύντροφό του, την οποία κακοποιεί συνεχώς, τόσο λεκτικά όσο και σωματικά. Πέρα από την ευθύνη που φέρει η ίδια, καθώς εξακολουθεί να μένει μαζί του, κατά τα άλλα δεν θα τη λυπηθούμε; Δεν θα νιώσουμε οργή γι αυτόν τον άντρα; Δεν θα μας είναι δύσκολο να τον χαρακτηρίσουμε ακόμα και \"άνθρωπο\"; Δεν θα μιλήσουμε με μένος για τις τερατωδίες του; Ειδικά αν κακοποιεί και τα παιδιά του, τότε δεν είναι που θα αναφωνήσουμε όλοι \"Αυτός θέλει κρέμασμα\";
Είδαμε λοιπόν πως νιώθουμε για το θύμα και πως για το θύτη με δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Και ερωτώ εγω λοιπόν. Πως θα νιώθαμε αν γνωρίζαμε ότι το παιδάκι της πρώτης ιστορίας είναι ο άντρας της δεύτερης; Πότε σταματάμε να λυπόμαστε το παιδάκι που δεχόταν κακοποίηση κατά την πιο τρυφερή περίοδο της ζωής του και αρχίζουμε να το κατηγορούμε και να το κατακρίνουμε επειδή ως άντρας πλέον γίνεται θύτης? Είναι σαν να φανταζόμαστε ότι με ένα μαγικό τρόπο η ενηλικίωση απαλύνη το παιδικό τραύμα και άρα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις \"κτηνωδίες\" του εν λόγω άντρα.
Εγώ προσωπικά απλά εξακολουθώ και απόρω για το που βρίσκονται αυτά τα τόσο λεπτά όρια...
Μα τα πράγματα είναι πολύ απλά... από τη στιγμή που κάποιος κάνει κακό σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν που τον έβλαψε, δε μπορεί να θεωρηθεί άμυνα. Είναι καθαρή επίθεση. Και γι\' αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.