είμαι 30 ετών και βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν πιστεύω ότι μπορώ ποτέ να βγώ.
Αυτό μοιάζει πραγματικά με ηττοπαθή δήλωση όμως δεν μπορεί να μου καταρρίψει κανένα λογικό επιχείρημα το ότι όσα περισσότερα περνάει κανείς γίνεται και πιο σκληρός και πιο χοντρόπετσος με τα πράγματα.
Δεν το βλέπω σαν ηττοπάθεια το βλέπω σαν ένα τελμα, ειλικρινά εναν πάτο ενός πηγαδιού όπου κάνω συνέχεια κύκλους με το μηχανάκι ενα πράγμα.
οταν ημουν 7 λοιπον κι εγώ παραθέριζα σε ένα χωρο με τροχόσπιτα σε μια παραλία της Αττικής. Εχω εναν μικρότερο αδερφό και τους γονείς μου οι οποίοι έχουν μια πολυπαθή αλλά εν τέλει υγιή με τα ελληνικά δεδομένα σχέση.
Δεν έχουν τόσο σημασία οι λεπτομέρειες οι οποίες έχουν καλύψει την ψυχή μου τόσα χρόνια που τις μασουλάω σαν ένα χιτώνιο αόρατο και βρωμερό, ούτε το πως με πλησίασε και με έπεισε σιγά σιγά μερες με τις μέρες ότι είναι μόνος ότι δεν έχει κανεναν να τον αγαπάει, ότι να με χαιδεύει κάτω από το νερό στη θάλασσα ( εγώ με τα μπρατσάκια ) ήταν το παιχνιδι μας σαν αυτό που ήθελα να παίξω με τα άλλα παιδιά αλλά δεν με αφηνε, να μην τον αφήσω , κι εγώ μόνος μου θα μείνω? Ουτε ότι μετά βγαίναμε όλοι μαζί στην όμπρέλα και υπήρχαν φορές που οι μέρες μας ήταν ρουτίνα διακοπών και εγώ ήμουν μέσα στο νερό με την πιτσιρικαρία και εκείνος έξω με την μαμά μου και τον μπαμπά μου στην πετσέτα. Δεν τον ξέραμε ήταν υπάλληλος σε ενα ξενοδοχείο εκει γύρω και είχε αυτογνωριστεί με όλους γιατί γυρόφερνε μόνος του και ήταν ευχάριστος και έκανε και παρέα με τα παιδιά, πρεπει να ήταν γύρω στα 30.
Μου άρεσε πολύ αυτό το χάδι στα πόδια μου κατω από το μαγίο μου το θυμάμαι ότι με ανατρίχιαζε και ήταν σαν να σε αγαπάνε και να σε προστατεύουν οι γονείς σου, τα χέρια του σαν ένα κάθισμα μεσα στο νερό και μια ραστώνη ενα χουζούρι αυτή η ανατριχίλα. Δεν το ήθελα όμως συνέχεια. Είχα καταλάβει με τις φορές ότι κρυβότανε και προφανώς δεν έπρεπε. Νομιζα όμως ότι δεν έπρεπε για εκείνον. Δεν καταλαβα ότι δεν έπρεπε σε εμενα να το κανει αυτό. Τον απέφευγα όσο μπορούσα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί δεν το είπα σε κανεναν. ϊσως γιατί μου είχε χτίσει διαφορα επιχειρήματα ίσως γιατί μου αρεσε δεν ξέρω.
Θυμάμαι να έχουμε παει για ηλεκτρονικά στο ξενοδοχείο κι εκει που εγώ παρακολουθούσα να έχει έρθει από πίσω μου και να με θωπεύει εκεί δημόσια μπροστά στον κόσμο από την πίσω μερία του μαγίω.
\
Και να με κερναέι και τον αδερφό μου παγωτό.
Είχαμε ποδήλατα και το πιο οδυνηρό γεγονός συνέβη όταν με ξεμονάχιασε με το ποδήλατο, μου είπε να κατεβουμε και με εβαλε αναμεσα σε κατι θάμνους με σκοπό τα ίδια. δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί πήγαινα. Μαλλον τον συμπαθούσα?
ήμουν όρθια κι εκείνος από πίσω μου όταν συνειδητοποίησα ότι είχε βαλει το οργανό του μεσα στο μαγίο ( παλι αυτό το μαγιό)/
Και τότε, πριν προλάβω να σοκαριστώ πέρασε η παρέα των άλλων παιδιών με τα ποδήλατα και τους είδαμε και μας είδαν γιατί τα κεφάλια μας φαίνονταν από τους θάμνους. Και ψυχρά σήκωσε το χέρι του και τα χαιρετησε λεγοντας ότι εμείς εδώ μιλαμε, και ακόμα θυμαμαι πως ένα από τα μεγαλύτερα αγόρια μας κοίταξε περίεργα΄. Η γελάσανε? Μόλις εφυγαν γύρισα να δω, είδα το .. του και ΄(πάντα ευγενική απο τα 7 μου) είπα ότι ήθελα να παω να πιω νερό και επρεπε να φύγω. Μου είπε διαφορα να με παει αυτός σε λίγο αλλα είχα καταλαβει ότι ήταν κακό. Τότε το κατάλαβα. Και εφυγα.
Δεν εγινε ποτέ ξανα παρόμοιο περιστατικό ούτε και από τα προηγούμενα μικρότερης σημασίας.
Μεγάλωσα πολύ ησυχα σαν παιδί , ημουν τυφλά υπάκοη και τα πήγα εξαιρετικά καλά σε όλα, σχεδόνα μαγικά καλά αφού ήμουν πάντοτε πρώτη σε ότι και αν δοκίμαζα. Το δημοτικό όμως σαν χρόνια της ζωής μου δεν μπορώ να πω ότι το θυμαμαι σχεδόνα καθόλου. Τι φίλους είχα πως τους έλεγαν τί πλάκες καναμε τι παιζαμε στο διαλειμμα τα μαθήματα. Εχω κενό μνήμης και από ότι θυμαμαι ήμουν σχετικά νωθρή τα χρόνια εκείνα κυρίως με την κοινωνικότητα και τις φιλίες μου.
Στα 18 περασα στην Ιατρική Αθηνων και ξεκίνησα και τις σχέσεις μου, καπου τότε. Μαζί ξεκίνησαν και τα προβλήματα με την οικογένεια μου αφού ενώ είχα πολύ στενές και καλές σχεσεις με τη μαμα μου, εκανα πολύ γρήγορα ερωτα με το αγόρι μου δεν της το είπα και επήλθε σοκ κρίση κλπ όταν το ανακάλυψε τυχαία.
Στα 21 μου σε εναν τσακωμό που είχαμε στο αυτοκίνητο μας όλοι οικογενειακά, εκείνη εκλαιγε μαλώνοντας με που έχει κανει λάθος και τί της έχω φταίξει και δεν την ακούω όταν χωρίς να το θυμαμαι χωρίς να το έχω ξανασκεφτεί ή σχεδιασει πως να της το πώ της ούρλαξα αυτό που συνέβη.
Μετά σκεφτηκα τις φορές που το είχα ξανασκεφτεί από τα 7 εως τότε. Οποτε περνούσαμε από το σημείο αυτό των διακοπών θυμαμαι να κοιτάω έξω και πριν προλάβει να φανεί η στροφή να κλείνω τα ματια μου για να δω το σκοτάδι , έτσι ελεγα στον εαυτό μου, αν βλεπεις το σκοτάδι είσαί καλά γιατί έτσι παυεις να σκεφτεσαι οτιδήποτε, αρκεί να δεις σφιχτά το σκοτάδι.
Δεν θυμαμαι ακόμα αν καταφερε να διεισδύσει έστω και ελάχιστα. Ξερω ότι σε τυχαία εξέταση στα δεκατέσσερά μου ο υμένας μου ήταν μισός σπασμένος και απλά αποδόθηκε στο γεγονός ότι σε πολλά κορίτσια έίναι έτσι.
Φοβαμαι ότι τωρα τα γράφω όλα αυτά εδώ για να τα γράψω και να το κανω και αυτό γιατί έτσι μπορεί να το διαβάσω και να μην είμαι εγώ που της συνέβη.
Έκτός ότι έθαψα ενα κομματι της μνήμης μου, επίσης ξύπνησα πολύ πρόωρα σεξουαλικά με αυνανισμούς και διαθεση για γνωριμία με το σεξ από εκείνη την ηλικία πολύ εντονα.
Δοκίμασα ψυχοτρόπες ουσίες και κυνήγησα πολύ την απώλεια της συνειδητότητας μου.
τα τελευταία χρόναι αδυνατώ να κάνω φυσιολογικές σχέσεις με το άλλο φύλο γιατί οποιαδήποτε φθορά ανακαλυπτω την αντιμετωπίζω στυγνά και σκληρά με αποτέλεσμα να δίνω λαθος εντύπωση, η ίσως όχι και τόσο λάθος ότι δεν αξίζω του σεβασμού.
δεν έχω κανει ψυχοθεραπεία, όμως περασα τα τελευταία τρία χρόνια υπό θεραπεία για κατάθλιψη ΄την οποία αυτόβουλα σταμάτησα πριν λίγο καιρό και νιώθω πολύ καλύτερα.
Εκτός από αυτό το διαρκες ελλειμμα σεβασμού στον εαυτό μου, το πισωγύρισμα, την προσπάθεια να μην τα δικαιολογώ όλα εξαιτίας του γεγονότος,
Α ναι. Και δεν αφήνω να με φλερτάρουν. Επιτίθεμαι εγώ. Πράγμα που με εχει οδηγήσει στο να ακούσω πολύ ασχημα πράγματα για μένα που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και με κανουν ολο και πιο νεκρή μέσα μου/
Ακόμα κι αν απλά προσπάθησα να επικοινωνήσω να βγω για εναν καφέ/
Το μόνο που μου έχει απομείνει σαν πετραδάκι ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι αυτό ακριβώς από το οποίο προσπαθώ να ξεφύγω. Και το χρησιμοποιώ. Ξερεις όταν ημουν μικρή είχε γίενι αυτό οπότε χέστηκα κι εγώ που δεν με θέλεις έτσι? Εχει νόημα τίποτα απο ολο αυτό?
