Καλημέρα, θα ήθελα τις συμβουλές και τις απόψεις σας στο θέμα μου.
Εγώ και ο σύντροφός μου είμαστε 29 ετών με μία σχέση που πλέον μετράει 3 χρόνια. Συγκατοικούμε σχεδόν απο την αρχή της σχέσης μας και είμαστε ακόμη πολύ ερωτευμένοι με σχεδόν καθημερινές ερωτικές εκδηλώσεις και εξομολογήσεις ο ένας στον άλλο (πέραν των μικρών καβγάδων που πάντα υπάρχουν στις σχέσεις). Σε αρκετές συζητήσεις μου έχει πει ότι θέλει εμένα για τη γυναίκα των παιδιών του και σύντροφο της ζωής του όπως κι εγώ θέλω το ίδιο με αυτόν. Το πρόβλημα μας όμως, όπως και των περισσότερων αυτήν την εποχή, είναι οικονομικό κι έτσι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Εγώ με 500 ευρώ μισθό κι εκείνος ελεύθερος επαγγελματίας με κάποια (περίπου 15.000) χρέη των γονιών του μας καθιστούν διστακτικούς στο να προχωρήσουμε. Οι δουλειές του (όπως όλων του ελεύθερου επαγγέλματος) έχουν μειωθεί σημαντικά και επιπλέον βοηθάει στην αποπληρωμή των χρεών των γονιών του. Σαν οικογένεια δεν έχουν κανένα ακίνητο για να εισπράττουν κάποιο εισόδημα (ενοίκιο κτλ.) για να τους βοηθήσει. Έτσι λοιπόν, οι γονείς του δεν μπορούν να μας βοηθήσουν οικονομικά σε περίπτωση γάμου και παιδιών καθώς ούτε και οι δικοί μου γονείς μπορούν να παρέχουν μεγάλη βοήθεια.
Γενικώς όταν τα "βάζω κάτω" και τα υπολογίζω, με βάση τη λογική, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θα ζοριστούμε αρκετά αν πούμε να προχωρήσουμε και δεν ξέρω αν η αγάπη μας αντέξει στα οικονομικά προβλήματα που θα προκύψουν με την προοπτική ενός ή δύο παιδιών. Στο δικό μου μυαλό φαντάζει κάπως δύσκολο, να πω την αλήθεια... Ίσως το βλέπω και λίγο απαισιόδοξα δεδομένου των σημερινών οικονομικών καταστάσεων που δυστυχώς θα αργήσουν να βελτιωθούν...
Το άλλο που με προβληματίζει είναι ότι ξέρουμε ότι τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και το έχουμε συζητήσει. Εκείνος το υπολογίζει σε περίπου 2 χρόνια γιατί λέει ίσως πάνε καλύτερα οι δουλειές του (δεν ξέρω που βασίζεται και το λέει αυτό!). Ναι αλλά εδώ έρχομαι και λέω, θα είναι όντως 2 χρόνια; Μήπως είναι παραπάνω; Αξίζει να περιμένω ή θα χάσω άδικα τον χρόνο μου περιμένοντας με βάρκα την ελπίδα;
Αρκούν τα τόσο δυνατά συναισθήματα που έχουμε ο ένας για τον άλλο για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε ή μήπως για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως το ανάθρεμμα των παιδιών πρέπει να επικρατήσει η λογική;
Μήπως εγώ τα μεγαλοποιώ τόσο πολύ τα πράγματα και τελικά είναι πιο απλά και δεν χρειάζεται να τα υπεραναλύω;
Έχει κανείς να προτείνει κάτι, να συμβουλέψει ή να με βοηθήσει να τα βάλω σε μία τάξη;
