ΦΟΒΙΕΣ - ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ

παιδια καλησπερα. όλα ξεκινησαν το 2005 σε ενα σοβαρο τροχαιο. απο οταν συνηλθα ειχα αγοραφοβια, κρισεις πανικου οταν ημουν με παρεα οπουδηποτε. δυστυχως δε το κοιταξα αμεσως αφησα 2 χρονια να περασουνε αλλα αυτα τα 2 χρονια ειχα κλειστει στον εαυτο μου.δεν εβγαινα πουθενα γιατι ηξερα οτι θα κανω εμετο. μετα απο 2 χρονια οταν ηρθε η ωρα του στρατου, η ακτινογραφια εδειξε οτι ειχα διαφραγματοκοιλη η οποια ηρθε απο το τροχαιο και μου προξενουσε τους εμετους. πηρα 2ετη αναβολη και τελικα απαλλαγη. πηγα σε ενα ψυχιατρο οπου με μια ελαφρα θεραπεια, εγινα 90% καλα. ζουσα στην επαρχια (οπου ειχα παει για σπουδες) ως που 1 η δυο χρονια μετα πιεστηκα απο τους τοτε εργοδοτες μου να δωσω ενα σοβαρο ποσο σε συγκεκριμενο διαστημα και απο τοτε ξαναρχισαν ολα. εμπαινα σε καραβια η αεροπλανο και εφευγα τρεχοντας πριν αναχωρησουνε. εχω γυρισει αθηνα πηγαινω σε αλλον ψυχιατρο και σε ψυχολογο καθε βδομαδα, παιρνω αγωγη χρονια τωρα, αλλα μολις οαρω το αμαξι να βγω εκτος αθηνων η σε περιοχη της αθηνας που δε συχναζω με πιανουν εμετοι και γυρναω πισω. πηγα Θεσσαλονικη κι εφυγα για Αθηνα με το που εφτασα πριν 3 χρονια. νιωθω εγλωβισμενος. παραλληλα εχω φοβους για τα γεραματα και γενικα τις αρρωστιες, δεν θελω να τις βιωσω. η ολη ιστορια ειναι 10 χρονια τωρα και οσο παει απελπιζομαι γιατι δε βλεπω βελτιωση. ανησυχω καθε μερα πιο πολυ και δε ζω τη ζωη μου. βιωνει κανεις σας κατι αναλογο η το χει ξεπερασει και μετα απο ποσα χρονια και πως? υπαρχει ελπιδα? Θελω να ζησω σωστα τη ζωη μου.

τελικά οι εμετοί είναι ψυχογενής από το άγχος η έχεις παθολογικό πρόβλημα?
βρες που είναι το πρόβλημα και λυστο.

περα απο τους εμετους που απ' οτι καταλαβαινω ειναι αποτελεσμα ατυχηματος και αγχους μαζι εχεις αλλα συμπτωματα?
ας πουμε νευρικοτητα, αισθηση οτι θα λιποθυμηθεις, ταχυκαρδιες, αισθημα ασταθειας, δυσπνοια?

επισης το θεμα σου εσενα τωρα ειναι αποκλειστικα η αγοροφοβια ή και οι κρισεις πανικου μαζι?
στην δουλεια σου πηγαινεις κανονικα χωρις προβλημα περα απο τα μεσα μεταφορας?
απο κοινωνικες επαφες πως τα πας?

Εχω ταχυκαρδιες, αισθηση οτι παγωνει το αιμα κι οτι θα πεσω κατω. στη δουλεια παω μονο με το αμαξι μου. οσες ωρες δουλευω ειμαι καλα. μολις σχολασω εχω φοβιες. εχω κοινωνικες επαφες με ατομα που κανω παρεα απτο σχολειο. το προβλημα ειναι και τα 2 μαζι.

Quote:

---

Originally Posted by k33

Εχω ταχυκαρδιες, αισθηση οτι παγωνει το αιμα κι οτι θα πεσω κατω. στη δουλεια παω μονο με το αμαξι μου. οσες ωρες δουλευω ειμαι καλα. μολις σχολασω εχω φοβιες. εχω κοινωνικες επαφες με ατομα που κανω παρεα απτο σχολειο. το προβλημα ειναι και τα 2 μαζι.

---

κοιτα το οτι πας στην δουλεια, εργαζεσαι κανονικα χωρις η συγκεντρωση σου να επηρεαζεται λογω αγχους, το οτι εχεις φιλους και βγαινετε ειναι πολυ καλα σημαδια!
αν ειχε βαρια μορφη αγοροφοβιας πολυ πιθανον να μην μπορουσες να τα κανεις ολα αυτα..
βεβαια εχουν περασει και χρονια οποτε λογικα προσαρμοστικες ... κι εγω ας πουμε στην αρχη φοβομουν τα παντα που σχετιζονταν με το εξω, τωρα ομως καθως περναει ο καιρος βλεπω οτι η αγοροφοβια μου περιοριζεται ολο και πιο πολυ..


αρα απο οτι καταλαβαινω το θεμα σου ειναι τα μεσα μεταφορας και τα μερη που σου ειναι αγνωστα?

ναι ακριβως. επισης γνωστα μερη (πασιγνωστα πχ οπως η Θεσσαλονικη που πριν τα 25 ειχα παει δεκαδες φορες) και δεν μπορω να παω τωρα. ξεκιναω κι επιστρεφω. οσο για την αγοραφοβια,ναι ημουν χειροτερα πιο παλια.

Φόβος είναι η απόσταση μεταξύ φαντασίας (ήτοι διαστρεβλωμένη σκέψη) και πραγματικότητας.
Το άτομο δεν επιτρεπει στον εαυτο του να προσεγγίσει την πραγματικότητα στις αντικειμενικές της διαστάσεις.
Οταν λεω διαστρεβλωση εννοώ υπερβολή, φανταστικές ιδεες, φανταστικά σενάρια, καταστροφικότητα (ήτοι το Χ θα φερει το Ψ και το Ψ το Π κλπ), σκέψεις χωρίς λογικό έρεισμα. Πχ φοβαμαι να βγω εκτος πόλης, φοβος για αρρωστια ενώ δεν τρεχει το παραμικρό συμπτωμα κλπ.
Όταν επιβαλεις στον εαυτο σου να αντιληφθει αυτη τη διαφορα, εννοω όποτε σου ρχεται μια τετοια σκέψη, τότε ξεκίνησες να λύνεις το πρόβλημα.
Το να κλεινεται κανεις στον εαυτο του και να μενει αδρανης απλα τρεφει και θεριευει το προβλημα.
Ο ψυχολόγος δεν σε βοήθησε?

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Φόβος είναι η απόσταση μεταξύ φαντασίας (ήτοι διαστρεβλωμένη σκέψη) και πραγματικότητας.
Το άτομο δεν επιτρεπει στον εαυτο του να προσεγγίσει την πραγματικότητα στις αντικειμενικές της διαστάσεις.
Οταν λεω διαστρεβλωση εννοώ υπερβολή, φανταστικές ιδεες, φανταστικά σενάρια, καταστροφικότητα (ήτοι το Χ θα φερει το Ψ και το Ψ το Π κλπ), σκέψεις χωρίς λογικό έρεισμα. Πχ φοβαμαι να βγω εκτος πόλης, φοβος για αρρωστια ενώ δεν τρεχει το παραμικρό συμπτωμα κλπ.
Όταν επιβαλεις στον εαυτο σου να αντιληφθει αυτη τη διαφορα, εννοω όποτε σου ρχεται μια τετοια σκέψη, τότε ξεκίνησες να λύνεις το πρόβλημα.
Το να κλεινεται κανεις στον εαυτο του και να μενει αδρανης απλα τρεφει και θεριευει το προβλημα.
Ο ψυχολόγος δεν σε βοήθησε?

---

θα συμφωνησω με τον ιωαννη τα ειπε πολυ καλα οσο τα σκεφτεσαι γιατι λογικα σκεφτεσαι ολη μερα καθε μερα διογκωνεις το προβλημα κιαν ειναι πανω απο ενα ..αστα η λυση ειναι να σταματησεις να σκεφτεσαι αυτο προσπαθω κγω να σκεφτομαι λιγοτερο τις βλακειες εως και καθολου αυτο με τον πανικο οταν εισαι σε γνωστους η κοσμο που πρεπει να μιλησεις και παθαινεις πατατρακ ειναι λογω χαμηλης αυτοεκτιμησης λογω του οσων βιωνεις δε μπορεις πλεον να δεις τα πραγματα αντικειμενικα αλλα μεσω μιας οδου διαστρεβλωσης γιατι ετσι εμαθε το μυαλο σου να αντιδρα σε τετοιες καταστασεις

Quote:

---

Originally Posted by k33

ναι ακριβως. επισης γνωστα μερη (πασιγνωστα πχ οπως η Θεσσαλονικη που πριν τα 25 ειχα παει δεκαδες φορες) και δεν μπορω να παω τωρα. ξεκιναω κι επιστρεφω. οσο για την αγοραφοβια,ναι ημουν χειροτερα πιο παλια.

---

κοιτα αν η αγοροφοβια σου περιοριζεται σε αγνωστα μερη νομιζω πως δεν αποτελει μεγαλο προβλημα.... (σε σχεση ας πουμε με μια γενικευμενη μορφη οπου το ατομο φοβαται οτιδηποτε μα οτιδηποτε εξω απο το σπιτι -εγω ας πουμε οταν μου πρωτοεμφανιστηκε κι ακομη και τωρα ανα περιοδους-).
θελω να πω πως απο αυτα που περιγραφεις φαινεται γενικα να εχεις καλη λειτουργικοτητα....

τωρα απο την μια περιοριζεσαι οσον αφορα τα αγνωστα μερη, αλλα οκ δεν ειναι κατι! δοκιμασε να πας ισως με καποιο ατομο-φιλο,κοπελα, αδερφο για να μην αγχωνεσαι τοσο..
επισης ειμαι της αποψης το οτι ξεκινησεις να πας καπου -παρολο που δεν τα καταφερες μεχρι τελους- ειναι πολυ σημαντικο βημα συγκριτικα με το να μην το επιχειρουσες καν (οπως πολλες φορες κανω εγω).
συνεχισε ετσι! δηλαδη μην το απορριπτεις με την πρωτη γιατι αυτο ειναι μεγαλο λαθος.. μεγαλωνει πολυ την φοβια... αυτο το λεω απο προσωπικη μου εμπειρια...