Διαμόρφωση προσωπικότητας.. Προβληματισμός

Ειμαι βαθιά πεπεισμένη πως τον εαυτο μας τον "ανακαλύπτουμε" και δεν τον διαμορφώνουμε.. Ειδάλλως θα ειχαμε τον τροπο και τις ικανοτητες να φέρουμε το εαυτο μας σε επιθυμητά για εμάς επίπεδα. Δεν θα ειχαμε ψυχολογικά προβληματα και θα ήμασταν ο ανθρωπος που επιθυμούσαμε. Αντ´αυτου παρατηρούμε τον εαυτο μας για να ανακαλύψουμε ποιοι ειμαστε.. Μεσα απο τις καταστασεις και τις κοινωνικές μας συναναστροφές. Κι αν ακομη υπάρχουν ανθρωποι που κρατούν τα ηνία στη διαμόρφωση του εγω τους, ίσως κι αυτο το χαρακτηριστικό να ειναι ενα χάρισμα εκ φύσεως. Απόψεις;

Κι εγώ πιστεύω ότι η προσωπικότητά μας είναι έμφυτη και γεννιόμαστε με αυτήν. Οι εμπειρίες φέρνουν στην επιφάνεια και ενισχύουν ή καταπιέζουν χαρακτηριστικά που ήδη έχουμε, κατά την γνώμη μου.
Και συμφωνώ, θεωρώ ότι τον εαυτό μας δεν τον ξέρουμε όσο καλά πιστεύουμε, τον μαθαίνουμε σιγά σιγά με παρατήρηση και ενδοσκόπηση.

αυτα που γραφεις μου θυμιζουν αυτο το τραγουδι
https://www.youtube.com/watch?v=0hGs4K7lD0Q

Τα γονιδια διαμορφωνουν το περιβαλλον μας και ταυτοχρονα το περιβαλλον διαμορφωνει την εκφραση των γονιδιων μας.

π.χ ανθρωποι που γενετικα εχουν ελλειπτικο συστημα επαναπροσληψης της σεροτονινης ειναι πολυ πιο πιθανον να προσβληθουν απο καταθλιψη αν εκτεθουν σε στρεσογονα γεγονοτα για ενα συγκεκριμενα χρονικο διαστημα απ' ο,τι ατομα που θα εκτεθουν στα ιδια γεγονοτα αλλα το συστημα της σεροτονινης του θα ειναι φυσιολογικο.

επισης, ατομα με ευαισθητη αμυγδαλη ειναι πιο πιθανον να ρεπουν προς τις αγχωδεις διαταραχες. Ωστοσο, εστω οτι ενα ατομο εχει ευαισθητη αμυγδαλη και μεγαλωνει σε ενα περιβαλλον υποστηρικτικο και σε γενικες γραμμες σταθερο. Το συγκεκριμενο ατομο εχει πολυ λιγοτερες πιθανοτητες να αναπτυξει αγχωδη διαταραχη απο καποιον αλλον που και εχει ευαισθητη αμυγδαλη και εχει ανατραφει σε ενα χαωδες περιβαλλον.

Γενικως, στην επιστημη της ψυχολογιας κυριαρχει η διαμαχη Φυση ή Ανατροφη, αλλα τα περισσοτερα δεδομενα συμφωνουν στο οτι δεν ειναι ουτε η μια ουτε η αλλη. Ειναι και οι δυο μαζι, η αλληλεπιδραση δηλαδη φυσης (κληρονομικοτητας-γονιδιων) και ανατροφης (διαφορα περιβαλλοντα, της οικογενειας, του σχολειου, του κοινωνικου περιγυρου...) που καθοριζουν την προσωπικοτητα, την συμπεριφορα και κατ' επεκταση την ψυχοπαθολογια.

Επισης, θεωρειται γενικως πως η αναπτυξη της προσωπικοτητας δεν ειναι μια στατικη διαδικασια.. Π.χ ο Φρουντ υποστηριζε οτι τα προβληματα κυριως προερχονται απο καθηλωσεις ή παλινδρομησεις στην πρωτη παιδικη ηλικια. Ωστοσο, πολλοι απορριπτουν αυτη την αποψη με το επιχειρημα οτι εμπειριες στα μετεπειτα χρονια της ζωης μας μπροουν εξισου να προκαλεσουν προβληματα ψυχικα.
Τέλος, για καποιες διαταραχες εχει βρεθει μεγαλυτερη συμβολη της κληρονομικοτητας (π.χ διπολικη διαταρχη, σχιζοφρενεια) απ΄ο,τι για αλλες (π.χ αγχωδεις διαταραχες).

Πολύ ενδιαφέρον θέμα
Σχεδόν σε όλα συμφωνώ με psy66. Είναι βέβαιο ότι ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας στην πορεία της ζωής μας και διαρκώς γινόμαστε παρατηρητές συμπεριφορών που δεν γνωρίζαμε μέχρι χθες. Εν οιδα οτι ουδεν οιδα, είπε εκείνος ο τύπος και εγώ ολοένα και πιο πολύ αισθάνομαι μικρός και ανήμπορος, στην προσπάθεια μου να φτάσω στην τέλεια άφταστη γνώση. Δεδομένο επίσης θεωρώ ότι γινόμαστε κιόλας και μάλιστα μιλώντας με όρους «διαμόρφωση» ή επιρροή ή ακόμα καλύτερα «αλλαγή», θα ανέφερα το παράδειγμα της ψυχοθεραπείας, όπου σε αλλάζει όπου εμβαθύνεις. Σε αλλάζει βέβαια υπο συνθήκες και υπό προϋποθέσεις. Γενικότερα μιλώντας, θεωρώ δεδομένη την επιρροή (είτε αυτό λέγεται προϊόν εμπειρίας ή ερέθισμα ή παρέες και συνδυασμοί αυτών) από τα πάντα γύρω μας.

Προσωπικά, επίσης πιστεύω βαθύτατα στην πανίσχυρη δύναμη του ασυνείδητου. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως ότι και να πω, ότι και να θεωρήσω – υποστηρίξω – πιστέψω - επεξεργαστώ με το νου μου, δεν είναι παρά μια πλάνη. Το ασυνείδητο με καθόρισε.
Σε σχέση με τη λογική και τη διατήρηση του «σώας τας φρένας» σε ικανοποιητικά επίπεδα εγώ δε θα το έλεγα ως χάρισμα. Θα έλεγα ότι είναι αυτό που είναι.

Δίνοντας μιας άλλη (για μένα) ερμηνεία στη λέξη θα ήταν πχ να κάνει κάποιος παρατήρηση του εαυτού του και των όποιων συμπτωμάτων όταν αυτά προβάλλονται. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρατηρείς και μάλιστα να παρατηρείς σωστά. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω κάτι σε σχέση με το γεννιέμαι ή γίνομαι. Ο περισσότερος κόσμος συνήθως μπερδεύεται με ερωτήσεις που περιλαμβάνουν ΗΤΑ διαζευτικό (ή) και απαντάει σχεδόν ψυχαναγκαστικά μέσα στα στενά πλαίσια της ερώτησης κελί-παγίδα. Γεννιέμαι ή γίνομαι? Μνημόνιο ή καταστροφή? Ναι ή όχι?.... Μήπως γίνονται όλα ταυτόχρονα? Μήπως τίποτα από όλα? Μήπως να σπάσουμε τα κελιά?

Quote:

---

Originally Posted by 66psy

Τα γονιδια διαμορφωνουν το περιβαλλον μας και ταυτοχρονα το περιβαλλον διαμορφωνει την εκφραση των γονιδιων μας.

π.χ ανθρωποι που γενετικα εχουν ελλειπτικο συστημα επαναπροσληψης της σεροτονινης ειναι πολυ πιο πιθανον να προσβληθουν απο καταθλιψη αν εκτεθουν σε στρεσογονα γεγονοτα για ενα συγκεκριμενα χρονικο διαστημα απ' ο,τι ατομα που θα εκτεθουν στα ιδια γεγονοτα αλλα το συστημα της σεροτονινης του θα ειναι φυσιολογικο.

επισης, ατομα με ευαισθητη αμυγδαλη ειναι πιο πιθανον να ρεπουν προς τις αγχωδεις διαταραχες. Ωστοσο, εστω οτι ενα ατομο εχει ευαισθητη αμυγδαλη και μεγαλωνει σε ενα περιβαλλον υποστηρικτικο και σε γενικες γραμμες σταθερο. Το συγκεκριμενο ατομο εχει πολυ λιγοτερες πιθανοτητες να αναπτυξει αγχωδη διαταραχη απο καποιον αλλον που και εχει ευαισθητη αμυγδαλη και εχει ανατραφει σε ενα χαωδες περιβαλλον.

Γενικως, στην επιστημη της ψυχολογιας κυριαρχει η διαμαχη Φυση ή Ανατροφη, αλλα τα περισσοτερα δεδομενα συμφωνουν στο οτι δεν ειναι ουτε η μια ουτε η αλλη. Ειναι και οι δυο μαζι, η αλληλεπιδραση δηλαδη φυσης (κληρονομικοτητας-γονιδιων) και ανατροφης (διαφορα περιβαλλοντα, της οικογενειας, του σχολειου, του κοινωνικου περιγυρου...) που καθοριζουν την προσωπικοτητα, την συμπεριφορα και κατ' επεκταση την ψυχοπαθολογια.

Επισης, θεωρειται γενικως πως η αναπτυξη της προσωπικοτητας δεν ειναι μια στατικη διαδικασια.. Π.χ ο Φρουντ υποστηριζε οτι τα προβληματα κυριως προερχονται απο καθηλωσεις ή παλινδρομησεις στην πρωτη παιδικη ηλικια. Ωστοσο, πολλοι απορριπτουν αυτη την αποψη με το επιχειρημα οτι εμπειριες στα μετεπειτα χρονια της ζωης μας μπροουν εξισου να προκαλεσουν προβληματα ψυχικα.
Τέλος, για καποιες διαταραχες εχει βρεθει μεγαλυτερη συμβολη της κληρονομικοτητας (π.χ διπολικη διαταρχη, σχιζοφρενεια) απ΄ο,τι για αλλες (π.χ αγχωδεις διαταραχες).

---

Σπουδάζεις ψυχολογία αν κρίνω από το username και την απάντηση? :) Τα είπες όλα! Συμφωνώ.

εμενα οι υπερβολικα εξηδεικευμενες απαντησεις εκτος οτι μου φαινονται κουραστικες ειναι δυσκολο καπιος να τις συγκρατησει
ενω τα απλα λογια μπορει να τα θυμιθει κανεις πανευκολα...
με το ιδιο ακριβως τροπο μπορει ενας εξυπνος να ειναι δυσνοητος κ κουραστικος κ ενας χαζος ευκολονοητος κ ολοι να θυμουνται οσα λεει!
εγω παντως οταν εχω πραγματικα ορεξη να ασχοληθω με ενα θεμα προσπαθω να το απλοποιησω οσο δυνατον περισσοτερο ενω οταν δεν εχω ορεξη το αφηνω μπερδεμενο.
το πιο απλο πραγμα που θα μπορουσα να σκεφτω αν ηθελα να γινω αποτελεσματικος κατι που δε το επιδιωκω παντα ειναι οτι ο πιο ευκολος τροπος να νιωσει καπιος καλα ειναι να εχει διπλα του ενα πιστο του αντιγραφο με τον ορο οτι θα βρει ενα τροπο να τον αναγνωρισει αν αυτο συμβαινει στο 90% των περιπτωσεων θα ναι μια χαρα οτι χαρακτηριστικα κ να εχει..