προβλημα με τον πατερα μου

Γεια σας!

Με τον πατερα μου μια ζωη δε τα παμε καλα, εκεινος με χτυπαγε μικρο, παντα νευριαζε με το παραμικρο και χωρις να εχω κανει κατι, ποτε δεν ηταν διπλα μου ουτε μιλουσαμε παρα μονο που αγοραζε παιχνιδια κλπ για να δειξει οτι με αγαπαει. Εγω για πανω απο 10 χρονια τον ελεγα μαλακα απο μεσα μου, δε ηθελα να τον πλησιασω, κραταγα την αναπνοη μου μην τον μυρισω οταν περναγα διπλα του.. και αλλα τετοια ομορφα.. το σιγουρο ειναι οτι δεν εχουμε καμια επαφη, οταν εχω επιτυχιες χαιρεται σε αλλους φυσικα μπροστα, οταν εχω δυσκολιες οπως τωρα που ειμαι ανεργος εχει νευρα λες και ειναι αυτος ο ανεργος. Πριν κατι βδομαδες εγινε κατι παλι και αποφασισα να σταματισω να του μιλαω, ουτως ή αλλος μιλαμε 1 φορα τη βδομαδα καθως μενουμε σε αλλα σπιτια. Απο τοτε ουτε καν τον εχω δει.

Αυτο που αναρωτιεμαι ειναι αν θα μπορεσω να ειμαι οκ με τον εαυτο μου χωρις να χρειαστει να του μιλησω ( οχι οτι θα ακουσει απλα να το κανω εστω για ναπω οτι το εκανα) αλλα και οποτε του εχω μιλησει με θεωρει ευαισθητο και γενικα εκνευριζεται με το παραμικρο και τοτε τελειωνει η κουβεντα. Νιωθω μια εκπληξη κ απογοητευση που δεν ειναι διπλα μου οπως ειναι η μητερα μου πχ. Μηπως ζηταω πολλα? Μηπως πρεπει να συμβιβαστω μεσα μου οτι ετσι ηταν ειναι κ θα ειναι ο πατερας μου και η σχεση με τον πατερα μου? Δε μπορω να φανταστω οτι θα κανω και εγω τα ιδια στο παιδι μου, νιωθω απιστευτα ασχημα με το πως μου φαιρεται. Μηπως οντως ειμαι ευαισθητος και πρεπει απλα να προχωρησω κ να μη το σκεφτομαι? Δε ξερω τι να πω κ τι να σκεφτω γιαυτον τον ανθρωπο, ενα αινιγμα ειναι μια ζωη.

Αφου μενεις αλλου γιατι σε πειραζει τοσο πολυ? πες ενα γεια στο δρομο αμα τον δεις κ τελειωνει η υποθεση εφοσον δε τα βρισκετε. Ή πηγαινεις εκει κ τρωτε κ μενεις πολυ ωρα?

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λες ότι σε χτύπαγε από μικρό και το κρατάς μέχρι τώρα. Πολλοί γονείς χτυπάγανε τα παιδιά τους όταν ήτανε αυτά μικρά δεν το κρατάνε όμως μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Quote:

---

Originally Posted by δελφίνι

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λες ότι σε χτύπαγε από μικρό και το κρατάς μέχρι τώρα. Πολλοί γονείς χτυπάγανε τα παιδιά τους όταν ήτανε αυτά μικρά δεν το κρατάνε όμως μέχρι τα βαθιά γεράματα.

---

Το ξύλο που φαγαμε σε μικρή ηλικία δεν σβήνεται από τη μνήμη ποτέ. Και ειναι αιτία ψυχολογικών προβλημάτων, είτε νευρικός και επιθετικος θα βγει καποιος είτε ευαίσθητος όπως προφανώς ο θεματοθέτης. Δεν μένει όμως με τον πατέρα του και διερωτώμαι τότε γιατί τον λαμβάνει τόσο πολύ στα σοβαρά? Εκτος κι αν η ανεργια τον εφερε κοντα στον πατερα του (οικονομική εξάρτηση λόγω ανεργείας) και συνεπώς τον ξαναυπομένει ως χαρακτηρα. Αν μας πει πως αξιοποιεί τις επιτυχίες του για να βγει απ τη δυσκολη κατασταση, ήτοι επ εκει θα αντλήσει δυνάμεις, έστω αυτοπεποίθηση και κουράγιο.

μερικοι ανθρωποι πατεραδες ιδιαιτερα δυσκολευονται να εχουν καλη επαφη με τα παιδια τους.δε πιστευω οτι δε σε αγαπει.ουτε τον δικαιολογω γιατι οντως αμαρτιες γονεων...αλλα ειναι γονεις.με τον πατερα σου δεν υπαρχει επικοινωνια,κι αυτο μπορει να οφειλεται σε πολλους λογους.χασμα γενεων,δυσκολα παιδικα χρονια του πατερα σου κλπ.εγω θα λεγα σα μικροτερος να βρεις μια χρυση τομη και να τον δικαιολογησεις οσο μπορεις ωστε να τον πλησιασεις και να του μιλησεις οσο βεβαια γινεται αυτο.ποσο χρονων εισαι?μενετε μαζι?