Originally Posted by
dietbroccoli
Πριν περίπου 5 χρόνια (αν θυμάμαι καλά) είχα επισκεφτεί αυτό το φόρουμ γιατί είχα κατάθλιψη και έψαχνα κάτι εδώ μέσα (σχόλια κλπ) που να μου δώσουν ελπίδα. Θυμάμαι όμως οτι έγινα χειρότερα γιατί ένιωσα μιζέρια και απόγνωση, οτι δεν θα νιώσω ποτέ ξανά καλά. Πίστευα οτι η κατάθλιψη είναι κάτι που δεν θεραπεύεται παρά μόνο το αντιμετωπίζει κανείς για μικρό χρονικό διάστημα και επανέρχεται. Επίσης πίστευα οτι μόνο εγώ ένιωθα τη θλίψη σε τέτοιο βαθμό. "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ άλλος να νιώθει τόση απέραντη θλίψη όσο εγώ" σκεφτόμουν και το έλεγα με δογματικό ύφος στην θεραπεύτριά μου.
Όποτε είπα να ξανάρθω στο φόρουμ, και να δώσω μια πνοή αισιοδοξίας σε άλλους που τραβάνε αυτό που τραβούσα τότε εγώ.
Είμαι καλά. Όχι τέλεια (γιατί ποιός ενήλικας είναι τέλεια;) αλλά έρχονται στιγμές που πονάει το στομάχι μου απ'το γέλιο και άλλες που εκστασιάζομαι με αποφάσεις που παίρνω για το μέλλον και ανυπομονώ να φτάσω καινούριους στόχους. Κάνω πάλι όνειρα και έχω πάλι περιέργεια για το μέλλον μου. Η διαφορά είναι οτι τώρα όλα γίνονται με άλλο τρόπο. Οταν είμαι χαρούμενη, η χαρά που νιώθω είναι πιο βαθιά απ' ότι παλιότερα και όταν έρθουν μαύρες σκέψεις, έχω εκπαιδευτεί στο να τις διώχνω και να με ξανασηκώνω στα πόδια μου. Κι όλα αυτά χωρίς να έχω φίλους δίπλα μου να με βοηθάνε καθώς ήμουν και είμαι αρκετή εσωστρεφής και "δύσκολη" στο να γνωρίσω/ταιριάξω με άλλους ανθρώπους γύρω μου. Πήρα τα χαπάκια που μου έδωσε ο γιατρός για το διάστημα που μου είπε και έκανα ψυχανάλυση για όσο μου επέτρεπαν τα οικονομικά μου. Σε όλη αυτήν την διάρκεια είχα σκαμπανεβάσματα εννοείται, δεν ήταν εύκολη η πορεία μου αλλά κατάφερα να κάνω σε ένα βαθμό τουλάχιστον, κάτι σαν reset στο μυαλό μου και να γεμίσω με αισιοδοξία.
Αξιοπρόσεχτο είναι οτι έγινα σούπερ παραγωγική, και γέμισα με κατανόηση και μερικές φορές και αγάπη για τους ανθρώπους γύρω μου. Η αυτοπεποίθησή μου εξακολουθεί να είναι χαμηλή (αν και λιγότερο τώρα) αλλά το δουλεύω. Πάντως είμαι καλά. Και θα συνεχίσω να είμαι γιατί κακά τα ψέματα μια ζωή την έχουμε και ποιο είναι το νόημα της ζωής αν όχι να τη ζεις. Πολύ σημαντικό πράγμα στο οποίο κατέληξα είναι οτι δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι για σένα, κι ας είναι και οι γονείς σου. Αν ξέρεις οτι είσαι καλός άνθρωπος δεν σου αξίζει να υποφέρεις. Ψάχνε λιγότερο στο ίντερνετ και βάζε στόχους σε πράγματα που σ'αρέσουν. Εγώ π.χ. έμαθα σε ικανοποιητικό (για εμένα) επίπεδο βιολί και μέσα στα 2 πρώτα χρόνια της θλίψης μου μπορούσα να παίζω το πρώτο μου κοντσέρτο χωρίς να κλείνουν οι γύρω τα αυτιά τους (αυτοί που ξέρουν βιολί ξέρουν τι εννοώ...). Δεν θεωρώ οτι είναι σωστό να παίρνουμε τη θλίψη μας πολύ στα σοβαρά γιατί κατά ένα μεγάλο βαθμό είναι πλασματική. Απλά την ώρα της μαυρίλας δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό. Αυτά
