2ος Γαμος και 2η οικογενεια

Καλησπερα σας. Πριν απο δυο χρονια χωρισα απο τον πρωην συζυγο τωρα πια ,εχω δυο παιδια (αγορια 9 και 11χρονων αντιστοιχα) και ειμαι ετοιμη να προχωρησω στον 2ο γαμο μου με εναν ανθρωπο τον οποιο κυριολεκτικα λατρευω!!! Προσφατα(το Πασχα) ανακοινωσα στα παιδια μου την σχεση μας και τα σχεδια μας περι γαμου και μετοικησης απο τον τοπο διαμονης μας στο τοπο διαμονης του μελλοντα συζυγου μου που ομως ειναι στο αλλο ακρο της χωρας μας. Προ μηνος ανακοινωσα και στο πρωην τα σχεδια μας. Τα παιδια μου αντεδρασαν παρα πολυ εντονα με κλαματα και φωνες λεγοντας οτι εμεις θελαμε να μεινουμε οι τρεις μας και στολιζοντας τον συντροφο μου με ολα τα γνωστα κοσμητικα επιθετα. Εδω πρεπει να πω οτι τον συντροφο μου και τα παιδια του (χωρισμενος επισης) τους γνωρισα στα δικα μου παιδια ενα χρονο πριν ως φιλους μου. Συναντηθηκαμε αρκετες φορες μεσα στον χρονο για διακοπες κυριως.
Τωρα ειμαι σε μια κατασταση οπου ο πρωην εχει θυμωσει και λεει οτι θα διεκδικησει την επιμελεια των αγοριων, τα παιδια ουτε ν ακουσουν δεν θελουν για τον συντροφο μου και τα παιδια του ποσο μαλλον για μετοικηση κι εγω εχω σταματησει την προετοιμασια για ολα αυτα. Ακομα και διακοπες σχεδιαζα να παμε με τα παιδια μου εκει που ειναι ο συντροφος μου...ολα τα ανεβαλα... λυπαμαι παρα πολυ διοτι οσο προχωραει ο καιρος βλεπω οτι το να μετοικησει μια γυναικα με παιδια στην αλλη ακρη της χωρας για να παντρευτει εναν ανδρα(με παιδια που ειναι σχεδον καθε μερα μαζι του) γινεται αδυνατο!!! Αγαπω παρα πολυ τον συντροφο μου και δεν θελω να χασω το να ζησω μαζι του!! Εδω που ζουμε με τα παιδια δεν εχω δουλεια ενω εκει υπαρχει προοπτικη να δουλεψω. Το οικογενειακο μου περιβαλλον δεν μπορει να με στηριξει ουτε ψυχολογικα ουτε οικονομικα, περισσοτερο με κατακρινουν για την αποφαση μου να φυγω. Ο πρωην ειναι ενταξει στις οικονομικες του υποχρεωσεις ομως και αυτος ζοριζεται απο τη δουλεια του. Ζω, ζουμε με τα παιδια μου σε μια απιστευτη αβεβαιοτητα και ανασφαλεια..νιωθω πολυ απογοητευμενη,εχω πολλες ενοχες και δεν ξερω πως να το χειριστω!!

Καλημέρα Κατερίνα. Δύσκολη η κατάσταση, δυστυχώς πολλές φορές υπάρχει αντίδραση όταν μια γυναίκα-μαμά θέλει να ερωτευτεί, να συζήσει, να κάνει αλλαγές στη ζωή της.

Νομίζω όμως πως χρειάζεται και να τα οργανώσεις όλα πιο προσεκτικά και να δυναμώσεις τον εαυτό σου. Έτσι όπως τα περιγράφεις, φαίνεται όλο αυτό να ήρθε πολύ απότομα στα παιδιά σου. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο να μαθαίνουν μια σχέση, ένα γάμο, μια μετοίκιση με όσα συνεπάγεται (νέο σπίτι, νέα οικογένεια, νέο σχολείο, νέες παρέες), όλα μαζεμένα!

Ο πρώην σύζυγος δεν έχει δουλειά να παρεμβαίνει στην προσωπική σου ζωή , αλλά φαντάζομαι θα θέλει να είναι κοντά στα παιδιά του κι όχι αυτά να βρίσκονται στην άλλη άκρη της χώρας. Αν μένατε με κάποιον νέο σύζυγο εδώ που είσαι τώρα, θα αντιδρούσε το ίδιο?

Η νέα σου σχέση πάλι, θα ήθελα να ρωτήσω πώς ακριβώς εξελίχθηκε σε κάτι τόσο δυνατό, τη στιγμή που ο άνθρωπος αυτός μένει αλλού κι επιπλέον έχετε κι οι δυο παιδιά από προηγούμενο γάμο. Ένας χρόνος μου φαίνεται κάπως σύντομο διάστημα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Περάσατε χρόνο μαζί εκτός διακοπών? Έχετε ζήσει ο ένας τον άλλον στην καθημερινότητα? Έχετε αναπτύξει καλή σχέση ο ένας με τα παιδιά του άλλου?

Εσύ πάλι λες πως δεν έχεις στήριξη, ούτε αυτονομία. Α κατάλαβα καλά δεν εργάζεσαι - έχεις καθόλου δικά σου εισοδήματα που θα μπορούσαν να σε στηρίξουν αν κάτι δεν πήγαινε καλά στα νέα σου πλάνα? Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να εξαρτάται ένας άνθρωπος από τον πρώην και τον νυν σύζυγο και δεν ακούγεται καλό να βρεθείς σε μια νέα περιοχή χωρίς εξασφαλισμένη εργασία, χρήματα, ή δικό σου σπίτι, αλλά με δύο παιδιά μαζί.

Θα πρότεινα να μην απογοητεύεσαι από τις τωρινές εξελίξεις και να μην αναποδογυρίζεις τα πάντα. Χρειάζεται σταθερή διεκδίκηση μιας καλής προσωπικής ζωής, αυτό όμως απαιτεί καλές βάσεις, χρόνο, επιμονή, οργάνωση και σίγουρα βοήθεια. Απευθύνσου σε κάποιον δικηγόρο και κάποιον ψυχολόγο από κοντά, ώστε να σε καθοδηγήσουν βήμα βήμα. Για να βεβαιωθείς κι εσύ ότι επιλέγεις και προχωράς σωστά και να απαλλαχτείς από ενοχές, αλλά και για να προετοιμάσεις όσο καλύτερα γίνεται τα παιδιά σου.

Quote:

---

Originally Posted by katherina

Καλησπερα σας. Πριν απο δυο χρονια χωρισα απο τον πρωην συζυγο τωρα πια ,εχω δυο παιδια (αγορια 9 και 11χρονων αντιστοιχα) και ειμαι ετοιμη να προχωρησω στον 2ο γαμο μου με εναν ανθρωπο τον οποιο κυριολεκτικα λατρευω!!! Προσφατα(το Πασχα) ανακοινωσα στα παιδια μου την σχεση μας και τα σχεδια μας περι γαμου και μετοικησης απο τον τοπο διαμονης μας στο τοπο διαμονης του μελλοντα συζυγου μου που ομως ειναι στο αλλο ακρο της χωρας μας. Προ μηνος ανακοινωσα και στο πρωην τα σχεδια μας. Τα παιδια μου αντεδρασαν παρα πολυ εντονα με κλαματα και φωνες λεγοντας οτι εμεις θελαμε να μεινουμε οι τρεις μας και στολιζοντας τον συντροφο μου με ολα τα γνωστα κοσμητικα επιθετα. Εδω πρεπει να πω οτι τον συντροφο μου και τα παιδια του (χωρισμενος επισης) τους γνωρισα στα δικα μου παιδια ενα χρονο πριν ως φιλους μου. Συναντηθηκαμε αρκετες φορες μεσα στον χρονο για διακοπες κυριως.
Τωρα ειμαι σε μια κατασταση οπου ο πρωην εχει θυμωσει και λεει οτι θα διεκδικησει την επιμελεια των αγοριων, τα παιδια ουτε ν ακουσουν δεν θελουν για τον συντροφο μου και τα παιδια του ποσο μαλλον για μετοικηση κι εγω εχω σταματησει την προετοιμασια για ολα αυτα. Ακομα και διακοπες σχεδιαζα να παμε με τα παιδια μου εκει που ειναι ο συντροφος μου...ολα τα ανεβαλα... λυπαμαι παρα πολυ διοτι οσο προχωραει ο καιρος βλεπω οτι το να μετοικησει μια γυναικα με παιδια στην αλλη ακρη της χωρας για να παντρευτει εναν ανδρα(με παιδια που ειναι σχεδον καθε μερα μαζι του) γινεται αδυνατο!!! Αγαπω παρα πολυ τον συντροφο μου και δεν θελω να χασω το να ζησω μαζι του!! Εδω που ζουμε με τα παιδια δεν εχω δουλεια ενω εκει υπαρχει προοπτικη να δουλεψω. Το οικογενειακο μου περιβαλλον δεν μπορει να με στηριξει ουτε ψυχολογικα ουτε οικονομικα, περισσοτερο με κατακρινουν για την αποφαση μου να φυγω. Ο πρωην ειναι ενταξει στις οικονομικες του υποχρεωσεις ομως και αυτος ζοριζεται απο τη δουλεια του. Ζω, ζουμε με τα παιδια μου σε μια απιστευτη αβεβαιοτητα και ανασφαλεια..νιωθω πολυ απογοητευμενη,εχω πολλες ενοχες και δεν ξερω πως να το χειριστω!!

---

κατερινα, καλημερα.
τα παιδια σου ειναι ανηλικα, αλλα οχι και μωρα. εκτος του οτι καταλαβαινουν πολυ καλα τι γινεται, εχουν ηδη διαμορφωσει το μικρο δικο τους περιγυρο, φιλους- συμμαθητες, μια θεση στο σχολειο τους, πραγματα που πρεπει να διακοψουν για την δικη σου αποφαση που σχετιζεται με την σχεση σου. συντροφο δεν τον αποκαλω, γιατι βλεπω οτι σας χωριζει τεραστια αποσταση, οποτε δεν ζειτε μαζι την καθημερινοτητα σας, απ οτι καταλαβα.
επιπλεον, ειναι και αγορια, πραγμα που σημαινει οτι εχουν ακομα μεγαλυτερη αναγκη απο την παρουσια τους πατερα τους.
χωρις να ειμαι βεβαιη, εχω την εντυπωση οτι τα αγορια μετα τα 8 μπορουν να επιλεξουν να ζησουν με τον πατερα (απο νομικη αποψη).

η γνωμη μου ειναι οτι δεν πρεπει να τα συρεις σε μια τετοια συγκατοικηση με το ζορι, εφοσον αντιδρουν τοσο.
προσωπικα δεν θεωρω τους ανδρες λιγοτερο καταλληλους να μεγαλωσουν παιδια, ειδικα αν δεν ειναι μωρακια. ποσω μαλλον , αν ειναι και αγορια.
αν δεν καταφερεις να συμβιβασεις τα πραγματα, και να τα πεισεις ποσο χρησιμο και καλο θα ειναι να πατε εκει, και εισαι βεβαιη για την δυναμη και την αρμονια της νεας σου σχεσης, γιατι δεν τα αφηνεις στην επιμελεια του πατερα τους, να πας να εργαστεις και να ζησεις για ενα διαστημα στα μερη του φιλου σου μιας και οπως λες εισαι και ανεργη και χωρις στηριξη απο κανεναν?
στο μεταξυ εχε την επικοινωνια που θα ειναι εφικτη με τα παιδια, σε γιορτες και διακοπες κι αν στο μεταξυ τα πεισεις οτι θα ειστε καλα μαζι εκει, τους ζητας να αποφασισουν μονα τους αν θα ερθουν.

[QUOTE=marina38;542731]Καλημέρα Κατερίνα. Δύσκολη η κατάσταση, δυστυχώς πολλές φορές υπάρχει αντίδραση όταν μια γυναίκα-μαμά θέλει να ερωτευτεί, να συζήσει, να κάνει αλλαγές στη ζωή της.

Νομίζω όμως πως χρειάζεται και να τα οργανώσεις όλα πιο προσεκτικά και να δυναμώσεις τον εαυτό σου. Έτσι όπως τα περιγράφεις, φαίνεται όλο αυτό να ήρθε πολύ απότομα στα παιδιά σου. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο να μαθαίνουν μια σχέση, ένα γάμο, μια μετοίκιση με όσα συνεπάγεται (νέο σπίτι, νέα οικογένεια, νέο σχολείο, νέες παρέες), όλα μαζεμένα!

Ο πρώην σύζυγος δεν έχει δουλειά να παρεμβαίνει στην προσωπική σου ζωή , αλλά φαντάζομαι θα θέλει να είναι κοντά στα παιδιά του κι όχι αυτά να βρίσκονται στην άλλη άκρη της χώρας. Αν μένατε με κάποιον νέο σύζυγο εδώ που είσαι τώρα, θα αντιδρούσε το ίδιο?

Η νέα σου σχέση πάλι, θα ήθελα να ρωτήσω πώς ακριβώς εξελίχθηκε σε κάτι τόσο δυνατό, τη στιγμή που ο άνθρωπος αυτός μένει αλλού κι επιπλέον έχετε κι οι δυο παιδιά από προηγούμενο γάμο. Ένας χρόνος μου φαίνεται κάπως σύντομο διάστημα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Περάσατε χρόνο μαζί εκτός διακοπών? Έχετε ζήσει ο ένας τον άλλον στην καθημερινότητα? Έχετε αναπτύξει καλή σχέση ο ένας με τα παιδιά του άλλου?

Εσύ πάλι λες πως δεν έχεις στήριξη, ούτε αυτονομία. Α κατάλαβα καλά δεν εργάζεσαι - έχεις καθόλου δικά σου εισοδήματα που θα μπορούσαν να σε στηρίξουν αν κάτι δεν πήγαινε καλά στα νέα σου πλάνα? Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να εξαρτάται ένας άνθρωπος από τον πρώην και τον νυν σύζυγο και δεν ακούγεται καλό να βρεθείς σε μια νέα περιοχή χωρίς εξασφαλισμένη εργασία, χρήματα, ή δικό σου σπίτι, αλλά με δύο παιδιά μαζί.

Θα πρότεινα να μην απογοητεύεσαι από τις τωρινές εξελίξεις και να μην αναποδογυρίζεις τα πάντα. Χρειάζεται σταθερή διεκδίκηση μιας καλής προσωπικής ζωής, αυτό όμως απαιτεί καλές βάσεις, χρόνο, επιμονή, οργάνωση και σίγουρα βοήθεια. Απευθύνσου σε κάποιον δικηγόρο και κάποιον ψυχολόγο από κοντά, ώστε να σε καθοδηγήσουν βήμα βήμα. Για να βεβαιωθείς κι εσύ ότι επιλέγεις και προχωράς σωστά και να απαλλαχτείς από ενοχές, αλλά και για να προετοιμάσεις όσο καλύτερα γίνεται τα παιδιά σου.[/Q


Καλημερα και ευχαριστω που μπηκες στη διαδικασια να ρωτησεις πραγματα που δεν ειχα χρονο να περιγραψω στο post. Ειμαι δυο χρονια χωρισμενη με διαζυγιο που σημαινει δυο χρονια πριν απο το διαζυγιο ημουν σε διασταση και ειχα την ευκαιρια να βρισκομαι με τον νεο μου συντροφο οταν τα παιδια ηταν με τον πατερα τους. Εχουμε κανει διακοπες αρκετες, επισης εχω ζησει μικρα βεβαια διαστηματα και με τα παιδια του και ολα ηταν παρα πολυ καλα. Τα παιδια του με εχουν δεχτει πολυ καλα και καταλαβαινουν οτιο πατερας τους ειναι ευτυχισμενος μαζι μου. Τωρα ως προς τα οικονομικα μου και τα επαγγελματικα μου υπαρχουν δυσκολιες μεγαλες διοτι δεν εχω καποιο σταθερο εισοδημα. Ειμαιι καθηγητρια ξενης γλωσσας και εργαζομαι κανοντας ιδιαιτερα μαθηματα σε παιδακια κατι που δεν αποφερει μεγαλο εισοδημα και ειναι μια δουλεια που με απασχολει τα απογευματα κυριως οταν εγω θελω να ειμαι με τα παιδια μου. Η βοηθεια που μπορω να εχω στην πατριδα του συντροφου μου ειναι σημαντικη καθως ο ιδιος ειναι επισης καθηγητης στο δημοσιο με"κυκλο" γνωριμιων. Επισης εγω θα κανω τα χαρτια μου για το δημοσιο δηλωνοντας εκεινο τον τοπο ως επιλογη. Το δημοσιο ειναι κατι που δεν μπορω να βασιστω ομως το κομματι των ιδιαιτερων ειναι σημαντικο.
Τα παιδια μου ειχαν λιγες ευκαιριες να ζησουν το νεο μου συντροφο. Τρεις φορες απο 10 ημερες στο συνολο εχει γινει αυτο και μαζι με τα δικα του παιδια κι εχουμε περασει εξισου πολυ καλα. Αυτα ομως μονο σε διακοπες. Λογω της μεγαλης αποστασης δεν μπορουμε να αφιερωσουμε χρονο πολυ στο "μαζι" πραγμα που θεωρω οτι ειναι το κλειδι στη ολη υποθεση. Συμβουλευομαι απο ενα τριπτυχο δικηγορου, παιδοψυχολογου και ψυχιατρου διοτι δεν θα μπορουσα αλλιως να διαχειριστω ολο αυτο το θεμα. Σκεφτηκα να ζητησω απο τον συντροφο μου να μετοικησει εκεινος. Το εχουμε συζητησει παλιοτερα ομως εκεινος δεν θελει να φυγει απο τα παιδια του και την όποια επαγγελματικη σιγουρια. ΔΕΝ ΞΕΡΩ..νιωθω οτι εδωσα πολλα πολυ νωρις και τωρα δεν μπορω να το μαζεψω...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

κατερινα, καλημερα.
τα παιδια σου ειναι ανηλικα, αλλα οχι και μωρα. εκτος του οτι καταλαβαινουν πολυ καλα τι γινεται, εχουν ηδη διαμορφωσει το μικρο δικο τους περιγυρο, φιλους- συμμαθητες, μια θεση στο σχολειο τους, πραγματα που πρεπει να διακοψουν για την δικη σου αποφαση που σχετιζεται με την σχεση σου. συντροφο δεν τον αποκαλω, γιατι βλεπω οτι σας χωριζει τεραστια αποσταση, οποτε δεν ζειτε μαζι την καθημερινοτητα σας, απ οτι καταλαβα.
επιπλεον, ειναι και αγορια, πραγμα που σημαινει οτι εχουν ακομα μεγαλυτερη αναγκη απο την παρουσια τους πατερα τους.
χωρις να ειμαι βεβαιη, εχω την εντυπωση οτι τα αγορια μετα τα 8 μπορουν να επιλεξουν να ζησουν με τον πατερα (απο νομικη αποψη).

η γνωμη μου ειναι οτι δεν πρεπει να τα συρεις σε μια τετοια συγκατοικηση με το ζορι, εφοσον αντιδρουν τοσο.
προσωπικα δεν θεωρω τους ανδρες λιγοτερο καταλληλους να μεγαλωσουν παιδια, ειδικα αν δεν ειναι μωρακια. ποσω μαλλον , αν ειναι και αγορια.
αν δεν καταφερεις να συμβιβασεις τα πραγματα, και να τα πεισεις ποσο χρησιμο και καλο θα ειναι να πατε εκει, και εισαι βεβαιη για την δυναμη και την αρμονια της νεας σου σχεσης, γιατι δεν τα αφηνεις στην επιμελεια του πατερα τους, να πας να εργαστεις και να ζησεις για ενα διαστημα στα μερη του φιλου σου μιας και οπως λες εισαι και ανεργη και χωρις στηριξη απο κανεναν?
στο μεταξυ εχε την επικοινωνια που θα ειναι εφικτη με τα παιδια, σε γιορτες και διακοπες κι αν στο μεταξυ τα πεισεις οτι θα ειστε καλα μαζι εκει, τους ζητας να αποφασισουν μονα τους αν θα ερθουν.

---

Καλησπερα και σε σενα. Την επιλογη αυτη την εχω σκεφτει και δεν εχω κανενα προβλημα να αφησω τα παιδια μου στη φροντιδα του πατερα τους. Του εχω απολυτη εμπιστοσυνη. Αυτο που δεν ξερω ειναι τι αντικτυπο θα εχει στην ψυχη των παιδιων μου μια τετοια κινηση. Σιγουρα η ευρεση εργασιας ειναι η δικαιολογια ομως πως θα γραψει μεσα τους το "φευγιο" μου? Φοβαμαι μην τα "χασω" συναισθηματικα και δεν θελω να θεωρησουν υπαιτιο τον συντροφο μου στο οιτι τους πηρε τη μητερα τους μακρια. Ενα αλλο προβλημα ειναι οτι ο πατερας των παιδιων δεν μπορει να ειναι κοντα τους την ημερα λογω δουλειας. Δυσκολο και αυτο..

Quote:

---

Originally Posted by katherina

Καλημερα και ευχαριστω που μπηκες στη διαδικασια να ρωτησεις πραγματα που δεν ειχα χρονο να περιγραψω στο post. Ειμαι δυο χρονια χωρισμενη με διαζυγιο που σημαινει δυο χρονια πριν απο το διαζυγιο ημουν σε διασταση και ειχα την ευκαιρια να βρισκομαι με τον νεο μου συντροφο οταν τα παιδια ηταν με τον πατερα τους. Εχουμε κανει διακοπες αρκετες, επισης εχω ζησει μικρα βεβαια διαστηματα και με τα παιδια του και ολα ηταν παρα πολυ καλα. Τα παιδια του με εχουν δεχτει πολυ καλα και καταλαβαινουν οτιο πατερας τους ειναι ευτυχισμενος μαζι μου. Τωρα ως προς τα οικονομικα μου και τα επαγγελματικα μου υπαρχουν δυσκολιες μεγαλες διοτι δεν εχω καποιο σταθερο εισοδημα. Ειμαιι καθηγητρια ξενης γλωσσας και εργαζομαι κανοντας ιδιαιτερα μαθηματα σε παιδακια κατι που δεν αποφερει μεγαλο εισοδημα και ειναι μια δουλεια που με απασχολει τα απογευματα κυριως οταν εγω θελω να ειμαι με τα παιδια μου. Η βοηθεια που μπορω να εχω στην πατριδα του συντροφου μου ειναι σημαντικη καθως ο ιδιος ειναι επισης καθηγητης στο δημοσιο με"κυκλο" γνωριμιων. Επισης εγω θα κανω τα χαρτια μου για το δημοσιο δηλωνοντας εκεινο τον τοπο ως επιλογη. Το δημοσιο ειναι κατι που δεν μπορω να βασιστω ομως το κομματι των ιδιαιτερων ειναι σημαντικο.
Τα παιδια μου ειχαν λιγες ευκαιριες να ζησουν το νεο μου συντροφο. Τρεις φορες απο 10 ημερες στο συνολο εχει γινει αυτο και μαζι με τα δικα του παιδια κι εχουμε περασει εξισου πολυ καλα. Αυτα ομως μονο σε διακοπες. Λογω της μεγαλης αποστασης δεν μπορουμε να αφιερωσουμε χρονο πολυ στο "μαζι" πραγμα που θεωρω οτι ειναι το κλειδι στη ολη υποθεση. Συμβουλευομαι απο ενα τριπτυχο δικηγορου, παιδοψυχολογου και ψυχιατρου διοτι δεν θα μπορουσα αλλιως να διαχειριστω ολο αυτο το θεμα. Σκεφτηκα να ζητησω απο τον συντροφο μου να μετοικησει εκεινος. Το εχουμε συζητησει παλιοτερα ομως εκεινος δεν θελει να φυγει απο τα παιδια του και την όποια επαγγελματικη σιγουρια. ΔΕΝ ΞΕΡΩ..νιωθω οτι εδωσα πολλα πολυ νωρις και τωρα δεν μπορω να το μαζεψω...

---

Επομένως η σχέση σας είναι αρκετά μακροχρόνια και δοκιμασμένη. Ξέρεις αφού ήταν έτσι τα πράγματα, ήταν πιστεύω λάθος να τον παρουσιάσεις στα παιδιά σου ως "φίλο" κι όχι ξεκάθαρα ως τη σχέση σου. Σε αυτά τα θέματα η ειλικρίνεια, η σταθερή διεκδίκηση μιας προσωπικής ζωής και εξέλιξης, ενώ ταυτόχρονα κατανοείς τα συναισθήματα των παιδιών και τα συζητάς διεξοδικά, είναι η καλύτερη τακτική. Έτσι θα σας είχε δοθεί η ευκαιρία να μιλήσετε ξανά και ξανά για όσα τα φοβίζουν ή με όσα δεν συμφωνούν, να διαπραγματευτείτε όσα ήταν εφικτό, να κατανοήσουν πόσο σημαντικό είναι για κάθε άνθρωπο μια καλή σχέση με ένα σύντροφο, να λυθούν απορίες και πολλά άλλα. Ποτέ δεν είναι αργά, πιστεύω πως μπορείς να τα προσεγγίσεις και να κάνετε πολλές συζητήσεις.

Έτσι όπως τα λες πράγματι ακούγονται καλές οι προοπτικές εργασίας στα μέρη του συντρόφου κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Η αλήθεια είναι πως αν έχει μια σταθερή απασχόληση εκεί που βρίσκεται, δεν είναι λογικό να μετοικήσει εκείνος. Τι εννοείς όταν λες πως έδωσες πολλά πολύ νωρίς?

Αυτο που εννοω ειναι οτι απο την αρχη της σχεσης μας δεχθηκα να ειμαι εγω αυτη που θα μετοικοισει και δεν διαπραγματευτηκα καθολου το προοπτικη να μετοικοισει εκεινος. Το συζητησαμε και ειδαμες ( κι εγω το ειδα) οτι δεν μας συνεφερε οικονομικα κυριως να μετοικησει εκεινος.

Ειμαι υπερ της ειλικρινειας μεταξυ παιδιων και γονεων κι εγω, ομως θεωρησα οτι ηταν νωρις να αποκαλυψω τη σχεση μου στα παιδια μου και επισης δεν ηξερα οτι θα εξελισσοταν σε κατι τοσο σοβαρο οπως ο γαμος! Ουτε που το φανταζομουν!!

Αυτη τη στιγμη τα παιδια μου ειναι πολυ αρνητικα για να δεχθουν οποιαδηποτε συζητηση πανω στο συγκεκριμενο θεμα. Εγω κανω συζητησεις ομως κυριολεκτικα "τρωω πορτα"!! Δεν δεχονται τιποτα. Επισης δεν μπορω να μιλαω και πολυ για το θεμα διοτι ο πατερας των παιδιων με κατηγορησε οτι "προσυλητιζω" τα παιδια! Δηλαδη τα παιδια του ειπαν οτι εγω μιλαω για το θεμα και οτι τους βαζω με το ζορι να μιλανε στο σκαιπ με τον φιλο μου και τα παιδια του. Προσπαθω να μην οξυνω τα πνευματα. Αυτες οι καταστασεις θελουν προσεκτικους χειρισμους αλλα και αποφασιστικοτητα! Εγω μπαινω στις συζητησεις με τα παιδια μου φοβισμενη το καταλαβαινουν και το εκμεταλλευονται!

Πράγματι χρειάζονται αποφασιστικότητα. Αφού έχεις εντοπίσει ότι ένα μέρος του προβλήματος βρίσκεται εκεί, δούλεψε το χωρίς να φοβάσαι ότι θα χάσεις συναισθηματικά τα παιδιά. Μερικές φορές είναι δύσκολο και παίρνει χρόνο, αλλά πάρα πολύ σπάνια υπάρχει μόνιμη συναισθηματική αποξένωση παρά τις σταθερές προσπάθειες και την καλή διάθεση του γονιού.

Θα πρότεινα να προσπαθήσεις να το συζητήσεις πιο πολύ και με τον πατέρα τους. Εκείνος θα ήθελε και θα μπορούσε να έχει τα παιδιά μαζί του? Γιατί ξέρεις μερικές φορές οι άνθρωποι λειτουργούν αντιδραστικά για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, χωρίς πράγματι να θέλουν να κερδίσουν κάτι από αυτή τη συμπεριφορά. Αν ο πρώην σύζυγος όμως πράγματι θέλει και μπορεί να αναλάβει στο εξής τα παιδιά, τότε θα το έχεις στο μυαλό σου σαν μια εναλλακτική, σαν την τελευταία λύση.
Δεν θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις από εκεί, ούτε να υποχωρήσεις έτσι απλά. Το πιο σημαντικό είναι να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει και να είναι σύμμαχος όχι αντίπαλος σου στις προσπάθειες για μια νέα ζωή. Λες πως υπάρχει καθόλου πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο αν του ζητήσεις να μιλήσετε, ή ίσως να πάτε και μαζί στον ψυχολόγο και τον δικηγόρο?

Για τον ψυχίατρο να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα τι ρόλο παίζει σε αυτή την περίπτωση. Θα πρότεινα τέλος αν δεν το κάνεις ήδη, να πηγαίνεις συστηματικά στον ψυχολόγο και να συζητάτε τόσο τα συναισθήματα και τους δισταγμούς σου, όσο και να σε καθοδηγεί βήμα-βήμα στις συζητήσεις με τα παιδιά.

Quote:

---

Originally Posted by katherina

Καλησπερα και σε σενα. Την επιλογη αυτη την εχω σκεφτει και δεν εχω κανενα προβλημα να αφησω τα παιδια μου στη φροντιδα του πατερα τους. Του εχω απολυτη εμπιστοσυνη. Αυτο που δεν ξερω ειναι τι αντικτυπο θα εχει στην ψυχη των παιδιων μου μια τετοια κινηση. Σιγουρα η ευρεση εργασιας ειναι η δικαιολογια ομως πως θα γραψει μεσα τους το "φευγιο" μου? Φοβαμαι μην τα "χασω" συναισθηματικα και δεν θελω να θεωρησουν υπαιτιο τον συντροφο μου στο οιτι τους πηρε τη μητερα τους μακρια. Ενα αλλο προβλημα ειναι οτι ο πατερας των παιδιων δεν μπορει να ειναι κοντα τους την ημερα λογω δουλειας. Δυσκολο και αυτο..

---

καλημερα κατερινα.
τα παιδια δεν ειναι ετσι κι αλλιως ανεπιθυμητα και δεν θα τα κανεις ΕΣΥ να νοιωσουν και ανεπιθυμητα.
δεν θα τους πεις οτι φευγεις για να πας να βρεις την τυχη σου.
θα τους πεις οτι εχουν λειψει στον μπαμπα και θελει να ειναι μαζι τους συνεχεια για ενα διαστημα κι αν θα τους αρεσε να γινει κατι τετοιο.
οτι παραλληλα εσυ ψαχνεις και δεν βρισκεις με τιποτε δουλεια, αλλα μπορεις να βρεις ανετα (μαλλον) στην πατριδα του φιλου σου.
οτι θα ειναι ευπροσδεκτοι κι εκεινοι εκει, ειτε για επισκεψεις ειτε για μονιμη εγκατασταση, αν τελικα το επιθυμησουν.
θα τους δειξεις οτι εχουν επιλογες και δεν τους βαζεις την θηλεια στον λαιμο.
ισως ετσι αλλαξουν και γνωμη αλλωστε, οταν θα ξερουν οτι ανα πασα στιγμη μπορουν να ειναι μονιμα στον μπαμπα.
ειναι μεγαλη τυχη μεσα στην ολη ανακατωσουρα που τα θελει ο πρωην συζυγος και που ειναι και καταλληλος/του εχεις εμπιστοσυνη.
προσπαθησε να μην τα φερνεις μπροστα σε αδιεξοδα απλα, αλλα μπροστα σε επιλογες (αφου υπαρχουν!)γιατι βλεπω οτι ηδη εχουν πιεστει πολυ.
απο εκει και περα, στο χερι σου ειναι να κρατησεις την επικοινωνια ζωντανη εξ αρχης, να τα καλεις συνεχεια, να πηγαινεις συνεχεια και οτι αλλο χρειαστει.
ετσι κι αλλιως, πρεπει να δοκιμαστει η σχεση σου και στην συμβιωση. αλλο σχεση απο 800 χλμ, εστω και μακροχρονη κι αλλο μια συγκατοικηση. τα παιδια δεν ειναι βαλιτσες να πηγαινοερχονται. σιγουρεψου οτι ειστε καλα και ως οικογενεια με τον φιλο σου και τα παιδια του.

ο ελευθερος χρονος του πατερα, αναγκαιο κακο. θα ξεπεραστει. τοσα παιδια , ακομα και σε οικογενειες με δυο γονεις δεν βλεπουν την ημερα τους γονεις, γιατι δουλευουν σκληρα και οι δυο.
αλλα τετοιας ηλικιας παιδια, εχουν και τα ιδια πολλη δουλεια με το σχολειο και λειπουν πολλες ωρες. δεν πιστευω να ειναι εμποδιο αυτο. δεν ειναι μωρα.

Η αληθεια ειναι οτι σε συζητησεις με τον πρωην βγαινει καθαρα το συμπερασμα οτι θιχτηκε ο εγωισμος του κι πιθανως να ετρεφε και καποια αισθηματα για μενα ακομα. Ξερει οτι δεν μπορει να φροντισει τα παιδια σε καθημερινη βαση εξαιτιας της δουλειας του και δεν πρεπει να αφησει τη δουλεια του για προφανεις λογους. Δεν ειμαι σιγουρη οτι θα μπορουσε ν αντεξει το βαρος της φροντιδας των παιδιων. Αλλα παλι δεν ξερω στα σιγουρα. Σιγουρα λογω συναισθηματικης φορτισης τωρα θα μου απαντουσε οτι μπορει να το κανει. Αυτο για το οποιο ειμαι σιγουρη ειναι οτι αυτη τη στιγμη ο πατερας των παιδιων δεν ειναι συμμαχος στη νεα μου ζωη και δεν θελει να ειναι. Πιστευω οτι λιγο αργοτερα θα ειναι πιο ετοιμος για μια τετοια συζητηση.

Οι δικηγοροι απο την μεχρι τωρα εμπειρια μου κατευθυνουν τα πρωην ζευγαρια προς λυσεις που εχουν ζημιογονες επιπτωσεις στα παιδια αλλα και στα ιδιους τους γονεις. Με τετοιο συμβουλο κινειται ο πρωην δυστυχως. Απο την αλλη η ψυχοθεραπευτρια ( οχι ψυχιατρο που εγραψα πιο πριν) την οποια επισκεπτομαι ανα τακτα χρονικα διαστηματα, ειναι η επομενη σκεψη μου αν οτιδηποτε αλλο προσπαθησω αποβει ματαιο.

Δεν διαφωνω εντελως με αυτα που προτεινεις,ομως ειναι ριψοκινδυνο θεωρω εγω. Δινοντας τους επιλογες οπως λες να κανω σιγουρα ο μεγαλος μου γιος, που δυσκολευεται και περισσοτερο, θα διαλεξει να μεινει με τον πατερα του για παντα! Ο μικροτερος επηρρεαζεται πολυ απο τον αδερφο του και ειναι πολυ πιθανο να μεινει κι αυτος με τον πατερα του. Δεν ξερω..πολυ ρισκο ενεχει η προταση σου. Θα μου πεις αυτο που παω να κανω δεν ειναι δυσκολο και ριψοκινδυνο για τη ζωη ολων μας!!

Quote:

---

Originally Posted by katherina

Η αληθεια ειναι οτι σε συζητησεις με τον πρωην βγαινει καθαρα το συμπερασμα οτι θιχτηκε ο εγωισμος του κι πιθανως να ετρεφε και καποια αισθηματα για μενα ακομα. Ξερει οτι δεν μπορει να φροντισει τα παιδια σε καθημερινη βαση εξαιτιας της δουλειας του και δεν πρεπει να αφησει τη δουλεια του για προφανεις λογους. Δεν ειμαι σιγουρη οτι θα μπορουσε ν αντεξει το βαρος της φροντιδας των παιδιων. Αλλα παλι δεν ξερω στα σιγουρα. Σιγουρα λογω συναισθηματικης φορτισης τωρα θα μου απαντουσε οτι μπορει να το κανει. Αυτο για το οποιο ειμαι σιγουρη ειναι οτι αυτη τη στιγμη ο πατερας των παιδιων δεν ειναι συμμαχος στη νεα μου ζωη και δεν θελει να ειναι. Πιστευω οτι λιγο αργοτερα θα ειναι πιο ετοιμος για μια τετοια συζητηση.

Οι δικηγοροι απο την μεχρι τωρα εμπειρια μου κατευθυνουν τα πρωην ζευγαρια προς λυσεις που εχουν ζημιογονες επιπτωσεις στα παιδια αλλα και στα ιδιους τους γονεις. Με τετοιο συμβουλο κινειται ο πρωην δυστυχως. Απο την αλλη η ψυχοθεραπευτρια ( οχι ψυχιατρο που εγραψα πιο πριν) την οποια επισκεπτομαι ανα τακτα χρονικα διαστηματα, ειναι η επομενη σκεψη μου αν οτιδηποτε αλλο προσπαθησω αποβει ματαιο.

---

Κοίτα, εσύ νιώθεις ανασφάλεια κι αμφιταλαντεύεσαι κι οι άλλοι πατάνε πάνω σε αυτή την αβεβαιότητα που νιώθεις. Αυτό ισχύει και για τα παιδιά και για τον πρώην, αλλά και για οποιονδήποτε άλλο, π.χ. ένας δικηγόρος θα σου πει πιο εύκολα αυτό που συμφέρει τον ίδιο, αν εσύ δεν είσαι απόλυτα ενημερωμένη και ξεκάθαρη.

Επομένως, βάλε κάτω τα δεδομένα, χάραξε μια πορεία και μείνε σταθερή σε αυτή, τουλάχιστον ως προς τους άλλους. Δηλαδή ακόμα κι αν έχεις μέσα σου κάποιες αμφιβολίες, μην τις αφήνεις να φαίνονται, δούλεψε τις με την θεραπεύτρια, με φίλες, μόνη σου… αλλά όχι με αυτούς που είναι πιθανό να γίνουν χειριστικοί πατώντας στην αδυναμία σου.

Πάρε εσύ την απόφαση και μη διστάζεις. Σκέψου ότι μέσα σου την έχεις ήδη πάρει, την επιθυμείς. Ξεκίνα από αυτή την αφετηρία και πες στους υπόλοιπους ‘εγώ προχωράω έτσι, αν θέλετε για το καλό όλων μας να συνεργαστούμε, έχει καλώς’. Στα παιδιά σου όμως, μπορείς να πεις (στο περίπου) ‘νιώθω ότι έκανα λάθος που δεν σας στο είπα τόσο καιρό, καταλαβαίνω πόσο σας αναστατώνει η αλλαγή, αλλά είναι κάτι που δεν θ’ αλλάξει. Το θέλω, θα γίνει, θα σας στηρίξω να προσαρμοστείτε και υπόσχομαι στο μέλλον να τα συζητάμε εγκαίρως’.

Marina38 ετσι νιωθω οπως τα περιεγραψες. Ειναι πολυ ενθαρρυντικα τα λογια σου. Πιστεψε με ετσι ξεκινησα, μετα αντεδρασε ο πρωην, αντεδρασαν τα παιδια,εχασα την πιστη στον εαυτο μου.
Πραγματικα θελω να προχωρησω επιτελους και ναι θα ειμαι παντα διπλα τους για ο,τι χρειαστουν!

Quote:

---

Originally Posted by katherina

Η αληθεια ειναι οτι σε συζητησεις με τον πρωην βγαινει καθαρα το συμπερασμα οτι θιχτηκε ο εγωισμος του κι πιθανως να ετρεφε και καποια αισθηματα για μενα ακομα. Ξερει οτι δεν μπορει να φροντισει τα παιδια σε καθημερινη βαση εξαιτιας της δουλειας του και δεν πρεπει να αφησει τη δουλεια του για προφανεις λογους. Δεν ειμαι σιγουρη οτι θα μπορουσε ν αντεξει το βαρος της φροντιδας των παιδιων. Αλλα παλι δεν ξερω στα σιγουρα. Σιγουρα λογω συναισθηματικης φορτισης τωρα θα μου απαντουσε οτι μπορει να το κανει. Αυτο για το οποιο ειμαι σιγουρη ειναι οτι αυτη τη στιγμη ο πατερας των παιδιων δεν ειναι συμμαχος στη νεα μου ζωη και δεν θελει να ειναι. Πιστευω οτι λιγο αργοτερα θα ειναι πιο ετοιμος για μια τετοια συζητηση.

Οι δικηγοροι απο την μεχρι τωρα εμπειρια μου κατευθυνουν τα πρωην ζευγαρια προς λυσεις που εχουν ζημιογονες επιπτωσεις στα παιδια αλλα και στα ιδιους τους γονεις. Με τετοιο συμβουλο κινειται ο πρωην δυστυχως. Απο την αλλη η ψυχοθεραπευτρια ( οχι ψυχιατρο που εγραψα πιο πριν) την οποια επισκεπτομαι ανα τακτα χρονικα διαστηματα, ειναι η επομενη σκεψη μου αν οτιδηποτε αλλο προσπαθησω αποβει ματαιο.

---

Quote:

---

Originally Posted by katherina

Δεν διαφωνω εντελως με αυτα που προτεινεις,ομως ειναι ριψοκινδυνο θεωρω εγω. Δινοντας τους επιλογες οπως λες να κανω σιγουρα ο μεγαλος μου γιος, που δυσκολευεται και περισσοτερο, θα διαλεξει να μεινει με τον πατερα του για παντα! Ο μικροτερος επηρρεαζεται πολυ απο τον αδερφο του και ειναι πολυ πιθανο να μεινει κι αυτος με τον πατερα του. Δεν ξερω..πολυ ρισκο ενεχει η προταση σου. Θα μου πεις αυτο που παω να κανω δεν ειναι δυσκολο και ριψοκινδυνο για τη ζωη ολων μας!!

---

το υπογραμμισμενο, ειναι το πιο βασικο.
τα τεχνικα θεματα λυνονται και με βοηθεια και με προσπαθεια.
δεν καταλαβαινω γιατι θεωρουμε δεδομενο οτι μια γυναικα ειναι σουπερ- ηρωας και μπορει να δουλευει 10 ωρες την ημερα κι αλλες 4 στο σπιτι και να μεγαλωνει παιδια μονη της, αλλα για εναν ανδρα το αμφισβητουμε!
οπως θα το εκανες εσυ αν ειχες η αν βρεις τακτικη δουλεια, ετσι θα το καταφερει κι αυτος.

εγω βασιστηκα στην κουβεντα που ειχες πει οτι εχεις απολυτη εμπιστοσυνη στον πρωην στο να αναλαβει τα παιδια.
αν δεν θελει να προχωρησεις , ειναι πολυ πιθανον τα περι επιμελειας να στα λεει για να σε τρομοκρατησει και οχι γιατι πραγματικα θελει να αναλαβει τα παιδια.

εφοσον επισκεπτεσαι τακτικα ψυχοθεραπευτρια που εμπιστευεσαι, γιατι η συζητηση αυτη ειναι στα μελλοντικα πλανα και οχι στα αμεσα?? τι πιο σημαντικο απο αυτο εχεις να συζητησεις και το αναβαλεις???

θεωρω οτι ειναι βασικο να ξερεις αν μπορεις να ζησεις μαζι με τον φιλο σου. αλλο τα ραντεβου και οι διακοπες κι αλλο η συμβιωση με υπαρχοντα παιδια και μαλιστα κι απ τις δυο πλευρες.
δεν μπορεις να μεινεις εκει μερικα μεγαλα διαστηματα για να σιγουρεψεις την αποφαση σου και προχωρησεις σε μονιμη κινηση λιγο αργοτερα?

Κατά την γνώμη μου αφού δεν θέλουν τα παιδιά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τα παιδιά μας τα βάζουμε πάνω από όλα!