Εμπειρία στις φοβίες.

Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Νίκος . Το Thread αυτό αφορά τις φοβίες που αντιμετώπισα (και κάποιες που αντιμετωπίζω μέχρι σήμερα), το δημοσιεύω περισσότερο για να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις ίδιες φοβίες με εμένα, παρά για αναζήτηση βοήθειας. Ωστόσο, κάθε απάντηση είναι καλοδεχούμενη , και θα ήθελα πολύ τις απαντήσεις σας αλλά και την βοήθεια σας πάνω στο θέμα..

Αρχικά κάποια πράγματα για τον εαυτό μου καθώς και για την προσωπικότητα μου.
Είμαι 20 χρονών , έχω πάρει υποτροφία σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας, τα τεστ νοημοσύνης του πανεπιστημίου μου έχουν βγάλει δείκτη νοημοσύνης πολύ υψηλό, θεωρώ τον εαυτό μου μερικές φορές "υπερβολικά" κοινωνικό και έναν άνθρωπο που δεν φοβάται να γνωρίσει. Ψυχολογικά τεστ δείχνουν έναν εν' μέρει ΝΑΡΚΙΣΣΟ, ( Αλλά μου αρέσει :P ) , και η σεξουαλική μου ζωή είναι υγιέστατη. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να μείνει στο σπίτι εύκολα, αλλά του αρέσει να ξενυχτάει και να 'απολαμβάνει κάθε πτυχή της ζωής"

Οικογενειακά Προβλήματα:

Όταν ο πατέρας μου ήταν σε μικρότερη ηλικία, συνεπώς κι εγώ, έπινε πολύ, σαν παιδί δεν με είχε χτυπήσει κανένας απ' τους γονείς, αλλά θυμάμαι σε χαρακτηριστικές εικόνες τον πατέρα μου να βαράει την μάνα μου. Ήταν πάντα απών σας γονιός και η μάνα μου πάλευε και για τους δύο, δεν χώρισαν, και σταδιακά καθώς γερνούσε κι μετά από μια σοβαρή ασθένεια που αντιμετώπισε σταμάτησαν κι αυτά τα επεισόδια, αλλά οι διαπληκτισμοί συνεχίζονταν. Ώσπου , φτάσαμε στο σήμερα, κάνοντας με νευρικό και οξύθυμο σε κάποια θέματα, ( είμαι όμως κατά της βίας ) και μετατρέποντας με σε ένα "τέρας" στα μάτια του πατέρα μου που όταν με βλέπει με φοβάται. Δεν θλίβομαι , τροχός είναι και γυρίζει , δεν θα σηκώσω το χέρι μου ποτέ, αλλά μετά από αυτά που πέρασα, εγώ και τα υπόλοιπα αδέρφια μου, αλλά και η μητέρα μου. Πιστεύω πως τουλάχιστον του αξίζει αυτή η συμπεριφορά. Επίσης να αναφέρω, πως συνεχώς μας μείωνε σαν παιδιά και δεν αναγνώριζε τίποτα, σήμερα μπορεί να μην με αγγίζουν αυτά, αλλά σαν παιδί με είχε στιγματίσει.

Φοβίες
Έτσι μπαίνουμε στην πρώτη φοβία που αντιμετώπισα σε ηλικία λιγότερο 7 ετών, είναι όταν τσακώνονταν οι γονείς μου, ο γέρος μου να μην βαρέσει την μητέρα μου. Και με απασχολούσε πολύ από ότι θυμάμαι, επίσης φοβόμουν τα βράδια που ερχόταν στο σπίτι. Μην γίνει κάποιο επεισόδιο. Ωστόσο αυτό έσβησε σχετικά γρήγορα, γιατί σε αυτήν την ηλικία σταμάτησαν και οι βιαιοπραγίες κατά της μάνας μου. Μετά απέκτησα ένα αρνητικό συναίσθημα ( χωρίς να το ονομάσω φοβία), όταν έδυε ο ήλιος και βρισκόμουν στο σπίτι , ( ίσως αυτό το συναίσθημα να εμφανίστηκε γιατί αυτή ήταν συνήθως η ώρα που επέστρεφε ο πατέρας μου και γίνονταν οι καυγάδες ) αυτό με ταλαιπώρησε πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να με αναγκάζει να λείπω αυτές τις ώρες από το σπίτι. Αλλά κι αυτό το συναίσθημα καθώς μεγάλωνα έσβησε. Ωστόσο με απασχολούσαν κι άλλες φοβίες αργότερα στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Και όσο μεγάλωνα τόσο μεγάλωνε και το "νοητικό επίπεδο" των φοβιών, αλλά πάντα το μυαλό μου έβρισκε, την πιο κρυμμένη "λύση" και "απάντηση" και ουσιαστικά "απελευθερωνομουν από τον ζυγό" της συγκεκριμένης φοβίας , έως ότου έρθει άλλη να πάρει την θέση της στο μυαλό μου. Θα με παρομοίαζα με τον Προμηθέα που την ημέρα βασανιζόταν από το κοράκι ( φοβίες ) και το βράδυ ξανά-ζωντάνευε. ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΑΛΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ! Έτσι θα σας αναφέρω όλες πάνω κάτω τις φοβίες μου ( η έστω αυτές που μπορώ να θυμηθώ ) σε χρονική σειρά .

- ΦΟΒΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ( Ηλικία 5 -7 ετών )
- ΦΟΒΙΑ ΠΝΙΓΜΟΥ ΑΠΟ ΦΑΓΗΤΟ ( ΗΛΙΚΙΑ 7 + ΕΤΩΝ )
- ΦΟΒΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ( 10+ ΕΤΩΝ )
- ΦΟΒΙΑ ΑΥΤΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥ ( 12 - 14 ΕΤΩΝ )
- ΦΟΒΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ, ΑΝΑΚΟΠΗΣ ( 14+ ΕΤΩΝ ) = ( Μερικές φορές εμφανίζεται και σήμερα, αλλά πλέον δεν νιώθω τίποτα )
- ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΧΑΖΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ( 14+ ΕΤΩΝ )
- ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΦΟΒΙΕΣ ( 16+ ΕΤΩΝ ) ( π.χ μήπως ζω σε ένα όνειρο )
- ΦΟΒΙΑ ΤΡΕΛΑΣ ( 16+ ΕΤΩΝ ) (π.χ μην τρελαθώ, ή μήπως ήδη τρελαίνομαι )

Αλλά πάντα από τότε που με θυμάμαι αγχωνόμουν για το παραμικρό, και μερικές φορές με έπιαναν κρίσεις πανικού.

( Θεωρώ πως οι περισσότερες προήλθαν από την χαμηλή- αυτοεκτίμηση , και την ανασφάλεια που είχα σε παιδική ηλικία εξαιτίας της μειώσεις και τον προσβολών του πατέρα μου. Γενικότερα τον θεωρώ υπεύθυνο.. )

Μέσα σε όλα αυτά, πάντα υπήρχε η φοβία πνιγμού, αλλά ήταν ήπια. Εως ότου φτάνουμε στο σήμερα, που ξανά εμφανίστηκε . Και θεωρώ τον εαυτό μου ώρες ώρες ιδεοληπτικό Ωστόσο, μπορεί το χρονοδιάγραμμα μου να σας φαίνεται "τρομαχτικό" αλλά μεσολαβούσε μερικές φορές αρκετός χρόνος εως ότου εμφανιστεί άλλη φοβία. Επίσης να σας αναφέρω πως ποτέ δεν επισκέφτηκα ψυχολόγο ή ψυχίατρο, πόσο μάλλον να κάνω λήψη οποιονδήποτε φαρμάκων. Πάντα τα αντιμετώπιζα μόνος μου χωρίς να τα εξωτερικεύω σε άλλους ανθρώπους, ούτε με εμπόδιζαν σε οτιδήποτε έκανα στην ζωή μου, σαν να τα έλεγχα με κάποιο τρόπο. Και πιστεύω πως αυτός ο τρόπος ήταν η αποδοχή του προβλήματος.

< TIP για τους "νέους">
Αν καταφέρεις και αποδεκτείς την φοβία σου, π.χ φοβία τρέλας, Αν πεις ναι ρε φίλε τρελαίνομαι γελώντας με τον εαυτό σου, ή "ξέρω 'γω θα ήταν ωραίο να ήμουν τρελός". Το μυαλό σου θα σταματήσει να το πολεμάει, συνεπώς να το αναμοχλεύει στην μνήμη σου κι έτσι θα το ξεχάσεις. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΠΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΕΙΣ. ΑΠΛΑ ΠΕΣ ΤΟ. και ο άνθρωπος που τρελαίνεται δεν το καταλαβαίνει γιατί χαλάει το ίδιο το μυαλό που το φοβάται. Άρα, αν φοβάσαι μην τρελαθείς, τότε σε διαβεβαιώ πως δεν είσαι τρελός.

ΦΟΒΙΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα, εκτός από την φοβία του πνιγμού που εν μέρει την καταστέλλω, με απασχολεί κι άλλη μία φοβία εδώ κι 6 μήνες, δεν με τρομάζει αλλά με απασχολεί έντονα στο μυαλό. Η φοβία μήπως είμαι ομοφυλόφιλος ( κάτι που δεν θα το ήθελα καθόλου ) . Να σας αναφέρω πως δεν είμαι ομοφοβικός. Έχω ενεργεί σεξουαλική ζωή από τα 14 και πάντα στον τομεά αυτόν είχα απασχόληση :p , όλα ξεκίνησαν μια στιγμή, πριν 6 μήνες, όπου πήγαμε να κάνουμε έρωτα με μια κοπέλα, αλλά ήμουν υπερβολικά μεθυσμένος, ώστε να μην μπορώ να λειτουργήσω , εν τέλει όμως, με πολύ προσπάθεια εκείνο το βράδυ , λειτούργησα :p . Έκτοτε, όμως (παρότι μέχρι τότε η σεξουαλική μου ζωή λειτουργούσε κανονικά) με απασχολούσε και με άγχωνε, αρχίκα, πολύ το γεγονός μήπως είμαι ανίκανος, και όταν πήγαινα στο κρεβάτι με μια άλλη κοπέλα, με έπιανε κάτι σαν κρίση πανικού. Με αποτέλεσμα, να μην είχα 100% στύση, ή και κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ( να εγκατέλειπε ο στρατός τα όπλα ) :p, Αλλά πάντα με πολύ πείσμα , κι έντονο το στοιχείο του ναρκισσισμού μην παρεξηγηθώ , ολοκλήρωνα. Αλλά πλέον σταμάτησα να το απολαμβάνω, γιατί πλέον κάθε φορά έδινα "αγώνα" επιβίωσης :p , αργότερα, αφού σταμάτησε η τόσο μεγάλη απόλαυση για τον έρωτα, γιατί που υπενθύμιζε την φοβία μου, σταμάτησε και η τεράστια έλξη που είχα για το γυναικείο φύλο , γιατί φοβόμουν μην πάμε στο κρεβάτι και δεν μπορέσω να τα καταφέρω. Όλο αυτό ήρθε να το ολοκλήρωση , μια νύχτα σε ένα μαγαζί με κονσομασιόν, όπου νυμφάλιος δεν μπόρεσα να λειτουργήσω. Μετά από όλα αυτά, ξεκίνησε η φοβία της ομοφυλοφιλίας, δεν μου αρέσει το αντρικό φύλο, ούτε νιώθω έλξη για αυτό. Αλλά με απασχολεί η φοβία, και το γεγονός πως πλέον με τρομάζει η σκέψη δυσλειτουργίας με μια γυναίκα στο κρεβάτι, αυτό το ενισχύει. "Έχω συνεχώς τον ευατό μου σε καραντίνα" μην κάνω κάτι ομοφυλοφικό, παρακολουθώ το κάθε μου βήμα την κάθε μου σκέψη. Κι πλέον έρχονται πολλές σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά πιστεύω πως είναι αποτέλεσμα της ιδεοληψίας. Όπως και με την τρέλα, που φανταζόμουν εμένα στο τρελοκομείο. Έτσι κι τώρα έρχονται σκέψεις με κάτι ανάλογο. Δεν ξέρω τι να κάνω, μου αρέσει τόσο πολυ το γυναικείο φύλο, αλλά στην σκέψη ότι δεν θα μπορέσω να λειτουργήσω, τρομάζω..

Από τα 14 μου, έχω γνωρίσει πολλές γυναίκες, και αν αυτά τα άκουγε ένας φίλος μου για εμένα θα έβαζε τα γέλια, γιατί όλοι θεωρούν πως δεν είμαι ένας άνθρωπος με φοβίες. Αντιθέτως, με θεωρούν οι περισσότεροι φίλοι μου υπερβολικά σκληρό και νάρκισσο. Πηγαίνω χρόνια πολεμικές τέχνες, κι έχω βρεθεί πολλές φορές, στην όψη ενός άλλου αντρικού μόριο και πιστέψτε με δεν με έλκυε και δεν είχα θέμα.. Αλλά τώρα με τρομάζει , σκέφτομαι μήπως με ελκύουν οι άντρες; κοιτάω τα φιλαράκια μου και λέω, μήπως μου αρέσουν; Αλλά ξέρω πως μου αρέσουν οι γυναίκες, κι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της φοβίας μου. Επίσης ξέρω πως αυτό κάποτε θα φύγει, και θα το αντικαταστήσει μια νέα φοβία.. Αλλά κάποτε δεν πρέπει να βάλουμε τέλος; Δεν πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε δέσμιοι του μυαλού μας; Περιμένω σχόλια και απαντήσεις !

Αυτά δεν τα εξωτερίκευσα ποτέ, και όταν με γνωρίσεις δεν πρόκειται να καταλάβεις το οτιδήποτε, τα κρατάω βαθιά μέσα μου και τα πολέμαω.. Αλλά νιώθω πως κουράζομαι...

Υ.Γ δεν είναι χαζομάρα , να ξέρεις την αιτία του προβλήματος και να μην μπορείς να το επιλύσεις; Σαν να έχεις ένα σχοινί που σε πνίγει και να φοβάσαι να πιάσεις το μαχαίρι! Τρομάζοντας στην ιδέα με το πέσιμο που θα καταλήξεις , κι έτσι παραμένεις με την θηλιά στο λαιμό..

Quote:

---

Originally Posted by ALENTE

..........
Είμαι 20 χρονών , έχω πάρει υποτροφία σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας, τα τεστ νοημοσύνης του πανεπιστημίου μου έχουν βγάλει δείκτη νοημοσύνης πολύ υψηλό, θεωρώ τον εαυτό μου μερικές φορές "υπερβολικά" κοινωνικό και έναν άνθρωπο που δεν φοβάται να γνωρίσει. Ψυχολογικά τεστ δείχνουν έναν εν' μέρει ΝΑΡΚΙΣΣΟ, ( Αλλά μου αρέσει :P ) , και η σεξουαλική μου ζωή είναι υγιέστατη. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να μείνει στο σπίτι εύκολα, αλλά του αρέσει να ξενυχτάει και να 'απολαμβάνει κάθε πτυχή της ζωής"

. Έχω ενεργεί σεξουαλική ζωή από τα 14 και πάντα στον τομεά αυτόν είχα απασχόληση :p , ..

Από τα 14 μου, έχω γνωρίσει πολλές γυναίκες, .. [/I]

---

Εδώ τι ήρθες να κάνεις?
Αν σε γνώριζα τώρα έξω θα σε βάραγα σφαλιάρες που μπήκες εδώ!
Φόβος αγαπητέ μου είναι η αποσταση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Σε αποτρεπει δλδ να αντικρισεις την πραγματικότητα στις σωστες της διαστασεις. Δηλαδή διαστρεβλωμένες σκέψεις που έχουν κυρίως αυτες τις μορφές: γενίκευση (το μεμονομένο που μου συνέβηκε το αναγάγω σε κανόνα), υπερβολή (το όντως μικρό το αναγαγω στη σκεψη μου σε τεραστιο), φανταστικά σενάρια (ενα περιστατικο που μου συνεβηκε και έληξε το επαναφερω στη σκεψη μου και το εμπλουτιζω εκει με φανταστικες λεπτομέρειες και περιστατικα όλο αρνητικου χαρακτηρα), καταστροφικότητα (αμα συμβει το Χ θα μου φερει το Φ και μετα το ακόμα χειρότερο Ω ακι μετα το πιο καταστροφικό Ν). Η λύση ειναι η εκλογίκευση. Σαν εσωτερική παρατηρηση. Αναγνωριση δλδ της διαστρεβλωσης και απομάκρυνση της από τη σκεψη.
Η δραστηριοποίηση επίσης και οι θετικές εμπειριες αποτρεπουν το ατομο απο το να αναπτυσσει τετοιες σκέψεις και το εμπλουτιζουν με θετική ενέργεια.
Επίσης το να κανεις αυτα που σε φοβιζουν, μια υπερβαση δλδ εκει που ο εαυτος σου σε αποτρεπει (σε συνδυασμο αυτο με την μέθοδο που σου προειπα), βοηθα στο να ξεπεραστουν οι φοβίες αφού θα διαπιστωνεις εκ των υστερων πόσο αβασιμα ήταν τελικά αυτά που σε απέτρεπαν.
Και βαλε στη σκεψη σου μια κοκκινη γραμμή αναμεσα στις τραυματικες εμπειριες στο σπίτι και σε σενα. Κρατα τα απλα σαν μνημη και μην επιτρεπεις να επηρεαζουν καθ οιονδηποτε τροπο τη ζωη, τα συναισθηματα και τη συμπεριφορα σου.
Επίσης αν θες δες ενα καλο ψυχολογο που να δινει προτεραιοτητα στη γνωση και διαμορφωση της συμπεριφορα και όχι στην αναλυση γεγονοτων.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Εδώ τι ήρθες να κάνεις?
Αν σε γνώριζα τώρα έξω θα σε βάραγα σφαλιάρες που μπήκες εδώ!
Φόβος αγαπητέ μου είναι η αποσταση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Σε αποτρεπει δλδ να αντικρισεις την πραγματικότητα στις σωστες της διαστασεις. Δηλαδή διαστρεβλωμένες σκέψεις που έχουν κυρίως αυτες τις μορφές: γενίκευση (το μεμονομένο που μου συνέβηκε το αναγάγω σε κανόνα), υπερβολή (το όντως μικρό το αναγαγω στη σκεψη μου σε τεραστιο), φανταστικά σενάρια (ενα περιστατικο που μου συνεβηκε και έληξε το επαναφερω στη σκεψη μου και το εμπλουτιζω εκει με φανταστικες λεπτομέρειες και περιστατικα όλο αρνητικου χαρακτηρα), .

---

Φίλε μου δεν σε καταλαβαίνω, Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Αυτό που λες ονομάζεται φοβία.

Επίσης δεν θεωρείς , ότι έχει σημασία η ζωή και το ιστορικό του ανθρώπου; Για παράδειγμα, αν από μικρός δεν τα πήγαινα καλά με τις γυναίκες, ή είχα προβλήματα υγείας εγώ ή ένας συγγενής μου, δεν θα έπαιζε ρόλο στις εκάστοτε φοβίες μου;

Αντιλαμβάνομαι πως ίσως να φαίνεται ότι προσπαθώ να προβληθώ . Αλλά θυμήσου, πως δεν έχω λόγο να προβάλλω τον εαυτό μου γιατί εδώ βασιζόμαστε στην ανωνυμία.. Εν τέλει σε ευχαριστώ για το σχόλιο και περιμένω απάντηση σου...

Φόβος όπως το θέτεις είναι το να εκθέτω τον εαυτό μου σε έναν υπαρκτό κίνδυνο πχ οδηγώ επικίνδυνα ή κολυμπώ στα βαθιά ενώ δεν ειμαι άριστος κολυμβητής. Ή αναλαμβάνω ρίσκα πχ οικονομικά ή το να πιαστω στα χερια με καποιον διπλάσιο μου στο μπόι, τα οποία οι δυνάμεις/δυνατότητες μου δεν μου επιτρεπουν να εκπληρώσω επιτυχώς. Όπως επίσης και το να ανησυχω για το πως θα παει η υγεια μου μετα από διαγνωση σοβαρής πάθησης. Άρα κινδυνεύω, ήτοι κάποιο ζημιογόνο ή βλαβερο για εμε γεγονός, με το να επιδοθώ σε μια πραξη ή να βρεθώ σε μια κατασταση, ειναι αντικειμενικά, ως φυσική συνέχεια της πραξης/δρασης μου ή της καταστασης αυτης σφόδρα πιθανό να πραγματωθεί. Το να μην αναλάβω όλα αυτα τα εγχειρήματα για να μην κινδυνεύσω είναι αυτο που λες βασικό φυσιολογικό συναίσθημα φόβου.
Εγώ σου εξεθεσα περί φοβίας, ήτοι το φανταστικό, η διαστρέβλωση δλδ του υπαρκτού από τη σκέψη κατα τους τροπους που σου ανεφερε. Πρόβλημα ψυχολογιας κατ εμε νοείται αυτό. Σ΄αυτο το πλαίσιο 'εχει σημασία και επηρεάζει το ιστορικό του ατόμου.
Απλά έδωσα βαση στα θετικά της ζωης σου ως ατομο που πιθανον να σε βασανίζει χαμηλή αυτοεκτίμηση ή αν η μνημη σου ειναι γεματη με τραυματικές εμπειριες η επίκληση των οποίων σε κανει δυσλειτουργικό.

Νίκο γεια σου,
Είναι πολύ χαρακτηριστικά αυτά που γράφεις περι εικόνων στα παιδικά σου χρόνια, με τους γονείς σου και ιδιαίτερα τη σκληρή στάση του πατέρα σου.
Δεν ειμαι ειδικός αλλά πιστεύω ακράδαντα οτι αυτές οι εικόνες ειναι τραυματικές εμπειρίες στη ζωή ενός παιδιού.
Σε ποιά ηλικία ΣΟΥ ακριβώς, θυμάσαι να υπέστη σωματική βία η μητέρα σου?

Για εμένα, ειναι τουλάχιστον προφανές, οτι κινητοποιείς συνέχεια αμυντικούς μηχανισμούς εξαιτίας άλυτων ασυνείδητων συγκρούσεων στην παιδική σου ηλικία.
Σε ορισμένες καταστάσεις απο αυτά που γράφεις κάνουν ΜΠΑΜ, ορισμένοι απο αυτούς.

Η δική μου συμβουλή ειναι να πάς σε έναν ειδικό και να αρχίσεις να ξετυλίγεις το κουβάρι προκειμένου να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Θα ανακουφιστείς και θα λύσεις πράγματα.

Αυτά δεν τα εξωτερίκευσα ποτέ, και όταν με γνωρίσεις δεν πρόκειται να καταλάβεις το οτιδήποτε, τα κρατάω βαθιά μέσα μου και τα πολέμαω..
Αλλά νιώθω πως κουράζομαι...

Όλος αυτός ο θυμός, ειναι ζωτικής σημασίας για σένα να κατευναστεί.
Για μένα εισαι σα καζάνι που βράζει και όταν σε κάποια φάση ο αντίστοιχος μηχανισμός [γιατί οι άνθρωποι έχουμε όρια, όσο κι αν στοχεύουμε στον αυτοέλεγχο (ΑΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ) για εναν νευρωτικό!] σε εγκαταλείψει τότε όποιον πάρει ο χάρος.

Υ.Γ δεν είναι χαζομάρα , να ξέρεις την αιτία του προβλήματος και να μην μπορείς να το επιλύσεις; Σαν να έχεις ένα σχοινί που σε πνίγει και να φοβάσαι να πιάσεις το μαχαίρι! Τρομάζοντας στην ιδέα με το πέσιμο που θα καταλήξεις , κι έτσι παραμένεις με την θηλιά στο λαιμό..

Πολύς κόσμος υποστηρίζει πως το να φτάσεις να ανακαλύψεις, να αναγνωρίσεις τα προβλήματά σου (να τα αποδεχτείς σε ενα βαθμό) και εν συνεχεία να βοηθήσεις τον εαυτό σου πχ. χτυπώντας οικειοθελώς την πόρτα ενός ειδικού, ειναι η μισή δουλειά. Αυτό πίστευα και εγώ αλλά η πίστη μου αυτή, ήταν ακόμα μια άμυνα (αισιοδοξα ψέματα στον εαυτό μου προκειμένου να επιβιώσω). Σήμερα αν έβαζα σε ποσοστό, το που βρίσκεται κανείς με αυτή του τη γνώση, θα έλεγα σαν ποσοστό στο 1% εως και το 99%.
Θέληση, πίστη και προσωπικές αντοχές στα καθρεφτίσματα ("λάθη" και παραδοχή τους) όσων χρόνων ζούμε, θα καθορίσουν το νούμερο.

Απο ΙQ όπως λές τα πας καλά και εγω δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω. Αρκεί πιστεύεις όμως αυτό για να λύσει τα συναισθηματικά σου ζητήματα?

Σε ευχαριστώ πολύ, για την απάντηση σου. Η οποία μπορώ να πω , ότι ήταν σαφέστατη και χρήσιμη.. Θυμάμαι τον πατέρα μου να βαράει την μάνα μου, όταν εγώ με το ζόρι μπορεί να πήγαινα νηπιαγωγείο, ίσως και παιδικό.. Αλλά το θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά και αναλυτικά σαν να ήταν χθες.. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω, ώρες ώρες το μυαλό μου νιώθω ότι βρίσκεται σε αντιπαράθεση και για να απαντήσω και στον φίλο από πάνω.. Για έναν νάρκισσο , να έχει χαμηλή αυτο-εκτίμηση δεν είναι παράλογο; Αλλά όντως, ώρες ώρες αν και η γενική μου εικόνα , βασίζεται στην "υπερηφάνεια", νιώθω πως έχω κάποιες στιγμές χαμηλής αυτο-εκτίμησης.

Τα ψυχολογικά τέστ που έχεις κάνει (εν μέρει νάρκισσος) τι προελεύσεως ειναι? Ειναι επιστημονικά? Στο διαδίκτυο? Απάντησες σε ερωτήσεις?
Σε ειδικό του τύπου ψυχολόγος / ψυχίατρος, έχεις πάει ποτέ? Αν ναι, αυτοί σου έχουν μιλήσει περί ναρκισσισμού?

Φαντάζομαι οτι στη ζωή θα έχεις βρεθεί και απέναντι σε χειριστικούς χαρακτήρες και γενικότερα χαρακτήρες που έχουν την ανάγκη να καπελώνουν την γνώμη σου, τις πεποιθήσεις σου
και εν τέλει την προσωπικότητά σου. πώς νιώθεις απέναντί τους?
Πώς νιώθεις γενικότερα όταν κάποιος δε σου λέει αυτό που δεν σε εξυπηρετεί (μέσα σου) να ακούσεις?

Quote:

---

Originally Posted by ALENTE

Για έναν νάρκισσο , να έχει χαμηλή αυτο-εκτίμηση δεν είναι παράλογο; Αλλά όντως, ώρες ώρες αν και η γενική μου εικόνα , βασίζεται στην "υπερηφάνεια", νιώθω πως έχω κάποιες στιγμές χαμηλής αυτο-εκτίμησης.

---

Για τον ναρκισσισμό που αφορά την καθαυτή διαταραχή προσωπικότητας, μόνο παράλογο δεν ειναι. Ο λόγος που δεν το αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα (έως και καθόλου) είναι οτι το αντιφατικό της υπόθεσης έγγυται στη διαφορά μεταξύ του τι συμβαίνει στο συνειδητο και το ασυνείδητο την ίδια στιγμή. Θα στο πω απλά όπως το καταλαβαίνω.
Στο συνειδητό σου (η ίδια σου η ερώτηση δηλαδή, αυτό που αισθάνεσαι, αυτό που φαινομενικά φαίνεται), αντιλαμβάνεσαι όπως ο ίδιος λές, την "υπερηφάνεια". Εκείνο τον εγωισμό (συμπληρώνω εγώ...), (υγιής φαινομενικά εγωισμός) ώς άμυνα, που θα σε προστατέψει. Την ίδια στιγμή, στο ασυνείδητό σου, συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο.
Εκεί εισαι ανάξιος των περιστάσεων, τουτέστιν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ο εγωισμός συχνά παρεξηγείται. Δεν ειναι απαραίτητα κακός. Το θέμα ειναι μη γίνει φιλαυτία.

Στον ναρκισσισμό που ΔΕΝ αφορά, την καθαυτή διαταραχή (στοιχεία του χαρακτήρα σου, της προσωπικότητάς σου), αλλά ώς συμπτωμα απο κάτι άλλο, τότε πάμε αλλού...

Συμβαίνουν όμως όλα αυτα σε σένα? Είσαι νάρκισσος? Η γνώμη μου ειναι να πας σε κάποιον ειδικό να μιλήσετε.

Ολοι οανω κατω εχουμε μια φοβια. Εγω οταν ημουν μικρος πηγα να πνιγω στη θαλασσα και για ενα χρονο δεν εμπαινα. Αλλα ξες τι;; Οταν λες οτι οταν φευγει μια φοβια σου και σιγουρα ερχεται αλλη ειναι ενα απο αυτα που σε καθηλωνουν. Αν ζεις με αυτη την αντιλιψη οντως συνεχεια αυτο θα γινεται. Παρτο αποφαση και μαθε οτι εχεις και συ το δικαιωμα να χερεσαι και να σαι ελευθερος απ ολα αυτα.Πολλους φοβους μας τους συνανταμε. ΟΧΙΙΙ.. φιλικες συμωουλες!!!

Τα τεστ τα έχω κάνει σε ένα φιλαράκι μου , ο οποίος είναι ψυχολόγος. Είχε έρθει να διδάξει κάτι σεμινάρια στην Ελλάδα και βρισκόμουν κι εγώ, εδώ. Έτυχε συζητήσαμε κάποια θέματα και κατέληξα να κάνω κάποια τεστ ψυχολογίας. Δεν θυμάμαι ονομασία, κρίνοντας όμως από την φύση του ίδιου του παιδιού σαν ψυχολόγος τότε τα θεωρώ αδιαμφισβήτητα. Τα αποτελέσματα ήταν κάπως κλιμακωτά ας πούμε, για παράδειγμα είχα 3 στην διπολική διαταραχή ( κάτω από την γραμμή που χρειάζεται βοήθεια από ψυχολόγο ) και ναρκισσισμό λίγο πάνω από την γραμμή ( τα νούμερα είναι φανταστικά ). Περιείχε όλες τις διαταραχές, αλλά το μόνο που ξεπέρνούσε το "φυσιολογικό" ήταν η ναρκισσιστική διαταραχή. Ίσως αν γνωρίζετε για να καταλάβετε σε τι ακριβώς τεστ αναφέρομαι , τα αποτελέσματα είχα αριστερά έναν δείκτη, κατά πόσο είχε την τάση ο εξεταζόμενος να απαντήσει στις ερωτήσεις, με σκοπό να "προβάλει" τον εαυτό του ή να τον μειώσει. Οι ερωτήσεις ήταν σε ομάδες, όπως μου είπε, αλλά ήταν διασπειρόμενες τυχαία . Έτσι ώστε να μην είναι σε θέση ο εξεταζόμενες να επιλέξει που κλίνει. Και ήταν φύσεως: Αν ακούω φωνές, αν έχω την τάση να περπατάω μέσα στα τετράγωνα στο πεζοδρομίου, αν θεωρώ ότι κάνουν συνωμοσίες για εμένα, αν όταν περπατάω νιώθω ότι δεν μπορώ να ισορροπήσω κτλπ. Ωστόσο μετά τα τεστ ήταν "επίμονος" σε κάποιες ερωτήσεις , για παράδειγμα αν αντιμετωπίζω φοβίες, ιδεοληψίες, εμμονές ( δεν μου έκανε την ερώτηση άμεσα, αλλά προσπαθούσε να με κάνει να ξετυλιχτώ ) .. Αλλά του το έκοβα, δεν ήθελα να επεκταθώ .. Μετά μου πρότεινε να πάω σε έναν ψυχολόγο, με τον οποίο να μην έχω φιλικές επαφές έτσι ώστε να μιλήσω πιο άνετα..

Όταν προσπαθούν να με "φιμώσουν" ή να με "καπελώσουν" αντιδρώ συνήθως υπερβολικά και με νεύρα. Άλλες φορές, προσπαθώ να τους αντιμετωπίσω με επιχειρήματα αλλά και στις δυο περιπτώσεις, εξοργίζομαι..

Θεωρώ τον ευατό μου "πνευμα-αντιλογία", όταν θεωρήσω κάτι σωστό. Συνήθως, δυσκολεύομαι να αλλάξω γνώμη..

Quote:

---

Originally Posted by venom

Ολοι οανω κατω εχουμε μια φοβια. Εγω οταν ημουν μικρος πηγα να πνιγω στη θαλασσα και για ενα χρονο δεν εμπαινα. Αλλα ξες τι;; Οταν λες οτι οταν φευγει μια φοβια σου και σιγουρα ερχεται αλλη ειναι ενα απο αυτα που σε καθηλωνουν. Αν ζεις με αυτη την αντιλιψη οντως συνεχεια αυτο θα γινεται. Παρτο αποφαση και μαθε οτι εχεις και συ το δικαιωμα να χερεσαι και να σαι ελευθερος απ ολα αυτα.Πολλους φοβους μας τους συνανταμε. ΟΧΙΙΙ.. φιλικες συμωουλες!!!

---

Συμφωνώ φίλε απόλυτα σε ότι λες, αλλά το θέμα είναι μέχρι τώρα όλες οι φοβίες μου ήταν μέσα μου, η τελευταία φοβία όμως κατακερμάτισε όλη σχεδόν την σεξουαλική μου ζωή ( εξωτερικεύτηκε ) , αύριο; Πλεόν δεν έχω φοβίες που με τρομάζουν ή μου προκαλούν κρίσεις πανικού κτλπ.. Και σε καμία περίπτωση δεν το αναμοχλεύω όταν είμαι καλά, ότι μπορεί να έρθει επόμενη φοβία. Συνήθως το ξεχνάω, είμαι άνετος.. Και ξαφνικά, σκάει σαν βόμβα μέσα στο μυαλό μου. Η τελευταία φοβία , δεν με άγχωνει ή μου προκαλέι κρίσεις πανικού. Παραμόνο την ώρα που πάει να γίνει η μάχη :P

Quote:

---

Originally Posted by 1984muzzy

Αυτά δεν τα εξωτερίκευσα ποτέ, και όταν με γνωρίσεις δεν πρόκειται να καταλάβεις το οτιδήποτε, τα κρατάω βαθιά μέσα μου και τα πολέμαω..
Αλλά νιώθω πως κουράζομαι...

Όλος αυτός ο θυμός, ειναι ζωτικής σημασίας για σένα να κατευναστεί.
Για μένα εισαι σα καζάνι που βράζει και όταν σε κάποια φάση ο αντίστοιχος μηχανισμός [γιατί οι άνθρωποι έχουμε όρια, όσο κι αν στοχεύουμε στον αυτοέλεγχο (ΑΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ) για εναν νευρωτικό!] σε εγκαταλείψει τότε όποιον πάρει ο χάρος.

---

Κι εγώ βράζω μέσα μου σαν καζάνι, επειδή δεν εξωτερίκευσα τα αρνητικά αισθήματα που μου προκάλεσαν οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος στα άτομα που μου προκάλεσαν αυτες τις εμπειρίες ή όταν μου ξανατυχαν τετοια. Είναι ενα απίστευτο απωθημένο που βασανίζει το νου. Δεν ηρεμας, ειναι ως να άφησες εκκρεμότητες που πρεπει να τις λύσεις. Πώς? Αντιδρώντας ειτε πάνω στα ατομα αυτα ειτε όποτε έρχεσαι προσωπο με πρόσωπο με καταστασεις που σου θυμίζουν αυτα που πέρασες. Η αντίδραση είναι εξιλέωση, νοιώθεις να μειώνεται το βάρος, ως εαν να επανόρθωσες ασχέτως ότι η μνήμη δεν διαγραφει.

Ο ψυχολογος θα σου δωσει τις επιστημονικές μεθοδους πως να τα χειρίζεσαι αυτά, όμως από εσενα εξαρταται αν θα τα καταφερεις, κι αυτο δεν ειναι καθολου ευκολη υπόθεση. Τα θετικά στη ζωη του ανθρωπου, ήτοι οι επιτυχίες αποτελούν αντίδοτο, πηγή δύναμης, ο ειδικος μεταξύ αλλων, ως μερος της μεθοδου θα σου προτεινει τη συχνή επανακληση των θετικών σου στη μνημη, κι αυτο αποτελεί τρόπο μείωσης ή και εξάλειψης της χαμηλής αυτοεκτίμησης (μέσω της συχνής επίκλησης και της ως αποτελεσμα της αποκτησης νεων θετικών εμπειριών). Δεν ξερω αν βοήθησα το θεματοθέτη τόσο ως προς τις φοβίες όσο και ως προς τη χαμηλη αυτοεκτιμηση.
Ατομα με τραυματικές εμπειρίες συνηθως εχουν χαμηλη αυτοεκτίμηση και καποτε εκδηλώνουν τασεις ναρκισισμού ως αντίδραση σ αυτα που πέρασαν, η οποια όμως στη θετικη της οψη αποτελεί πηγη δυναμης για επιτυχίες.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Κι εγώ βράζω μέσα μου σαν καζάνι, επειδή δεν εξωτερίκευσα τα αρνητικά αισθήματα που μου προκάλεσαν οι τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος στα άτομα που μου προκάλεσαν αυτες τις εμπειρίες ή όταν μου ξανατυχαν τετοια. Είναι ενα απίστευτο απωθημένο που βασανίζει το νου. Δεν ηρεμας, ειναι ως να άφησες εκκρεμότητες που πρεπει να τις λύσεις. Πώς? Αντιδρώντας ειτε πάνω στα ατομα αυτα ειτε όποτε έρχεσαι προσωπο με πρόσωπο με καταστασεις που σου θυμίζουν αυτα που πέρασες. Η αντίδραση είναι εξιλέωση, νοιώθεις να μειώνεται το βάρος, ως εαν να επανόρθωσες ασχέτως ότι η μνήμη δεν διαγραφει.

---

Φίλε συμφωνώ εν μέρει σε αυτά που λες , αλλά η λύση δεν είναι πάντα να "λύσεις τις εκκρεμότητες", ο πατέρας μου, που ευθύνεται για αυτά, είναι 60 χρονών, και έχει 10 χρόνια καρκίνο. Πιστεύω μετά από όλα αυτά, έχουν παραγραφεί. Δεν έχει αλλάξει μυαλά, αλλά μια μικρή "έκρηξή" μου θα τον καταστρέψει. Και στο κάτω κάτω δεν θεωρώ ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αν κάνεις αυτά που κατακρίνεις.. Αλλά να σας πω την αλήθεια , την οξυθυμότητα μου δεν μπορώ να την ελέγξω, αν έρθει κάποιος και είτε μου μιλήσει άσχημα , είτε με ειρωνευτεί, είτε δεν με αφήσει να εκφράσω άποψη ,. Τότε, αντιδρώ πολύ παράλογα.. Φωνάζω και μου έρχεται μέσα στο μυαλό μου να τον πλακώσω στο ξύλο.. Κι ας είναι αυτό που μου είπε, αμελητέο. Κάτι που δεν σας ανέφερα, ήταν πως στην παιδική μου ηλικίας εώς σχεδόν την εφηβική. Τσακωνόμουν συνέχεια με τα άλλα παιδιά και χτυπιόμουν.. Με λίγα λόγια, με το ξύλο προσπαθούσα να επιβληθώ. Κι αυτός είναι κι ο λόγος, που ξεκίνησα την πυγμαχία, για να μπορώ να το ελέγξω. Πλέον, σταμάτησα να χτυπιέμαι, αλλά συνεχίζουν οι φωνές και οι κυκλοθυμία..

Παιδιά, ειλικρινά εκτιμώ αφάνταστα την προσπάθεια σας να με βοηθήσετε. Στην αρχή, φοβόμουν πως να διατυπώσω τα πράγματα για να μην με παρεξηγήσετε, και μετά ανησυχούσα πως απλά θα μου λέγατε " πήγαινε σε γιατρό". Με έχετε βοηθήσει πάρα πολύ. Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι ότι καλύτερο..

Quote:

---

Originally Posted by ALENTE

Συμφωνώ φίλε απόλυτα σε ότι λες, αλλά το θέμα είναι μέχρι τώρα όλες οι φοβίες μου ήταν μέσα μου, η τελευταία φοβία όμως κατακερμάτισε όλη σχεδόν την σεξουαλική μου ζωή ( εξωτερικεύτηκε ) , αύριο; Πλεόν δεν έχω φοβίες που με τρομάζουν ή μου προκαλούν κρίσεις πανικού κτλπ.. Και σε καμία περίπτωση δεν το αναμοχλεύω όταν είμαι καλά, ότι μπορεί να έρθει επόμενη φοβία.
Συνήθως το ξεχνάω, είμαι άνετος.. Και ξαφνικά, σκάει σαν βόμβα μέσα στο μυαλό μου. Η τελευταία φοβία , δεν με άγχωνει ή μου προκαλέι κρίσεις πανικού. Παραμόνο την ώρα που πάει να γίνει η μάχη :P

---

Κοιτα απο οσα εγραψες φενεται οτι απλα ειναι η ιδεα που σε τρομαζει. Πιστευω πως αν ησουν ομοφυλοφιλος κατι θα χες κανει. Αλλα εσυ ρωτας τον ευατο σου και λες: μηπως μου αρεσουν οι φιλοι μου; κατι που διχνει οτι δεν... Αν ξανα πας με κοπελα τραβα μανιβελα και βαλε μπρος το εργαλειο οπως παλια. Πετα αυτες τις ψευτοφοβιες...

[QUOTEΚαι βαλε στη σκεψη σου μια κοκκινη γραμμή αναμεσα στις τραυματικες εμπειριες στο σπίτι και σε σενα. Κρατα τα απλα σαν μνημη και μην επιτρεπεις να επηρεαζουν καθ οιονδηποτε τροπο τη ζωη, τα συναισθηματα και τη συμπεριφορα σου.
Επίσης αν θες δες ενα καλο ψυχολογο που να δινει προτεραιοτητα στη γνωση και διαμορφωση της συμπεριφορα και όχι στην αναλυση γεγονοτων. ][/QUOTE]
πιστευεις οτι βαζωντας μια κοκκινη γραμμη οπως λες εντελως θεωρητικα και μεταφυσικα μπορεις να κρατησεις τις επιδρασεις του ασυνειδητου μακρια απο τη σημερινη πραγματικοτητα..αν ηταν τοσο ευκολο δεν θα υπηρχε γυρω μας τιποτε νευρωτικο και διαταραγμενο ... καταΛΗΓΩΝΤΑς ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΙΑΣΘΑΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΙΚΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ ..... οι μνημες φιλε δεν διαγραφονται ουτε πρεπει να αγνοηθουν αν θες να περασεις απο την επιγνωση στην συνειδητοτητα αυτο μπορει να συμβει μονο μεσα απο το συναισθημα και απο τεχνικες οπως η πρωτογενη θεραπεια καμια συμπεριφορικη κατευθηνση δεν θα σε βοηθησει σε αυτο ,,,το λεω αυτο γιατι τοσο ομορφα και αναλυτικα και αληθινα στεκεσε για νεος ανθρωπος πανω απο το προβλημα σου μην το κανεις σκοτωμενη λογικη ομως σου ευχομαι τα καλητερα