Θέλω το καλύτερο για το παιδί μου

Καλημέρα,

Αποφάσισα να γίνω μέλος σε αυτό το φόρουμ, γιατί θεωρώ ότι είναι το καλύτερο μέρος συζητήσεων στην Ελλάδα για θέματα πνευματικής υγείας.

Είμαι χωρισμένη, μητέρα δύο παιδιών. Έχω καλή δουλεία, ως ιδιωτικός υπάλληλος στον χώρο της τεχνολογίας. Η μεγάλη μου κόρη βρίσκεται μόνιμα στο εξωτερικό για δουλειά, έτσι σπάνια έρχεται στην Ελλάδα.

Ο μικρός μου γιος σπουδάζει στην ίδια πόλη. Είναι μεγαλύτερος από 20 χρονών (δεν θέλω να δώσω συγκεκριμένη πληροφορία) και έχει διαγνωστεί με ψύχωση από την εφηβεία του. Χρειάστηκε την πρώτη φορά που ξεκίνησε η ψύχωση να τον πάμε σε ψυχιατρική κλινική χωρίς τη θέλησή του. Εκεί έγινε η διάγνωση, αλλά δεν το αφήσαμε έτσι φυσικά, τον πήγα μετά σε αρκετούς άλλους ψυχιάτρους γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό είναι αλήθεια. Είναι πολύ έξυπνο παιδί, κατάφερε να περάσει σε καλή σχολή του πανεπιστημίου και τώρα δίνει τον αγώνα του για να την τελειώσει.

Λαμβάνει αυτά τα χρόνια αντιχωσική αγωγή σε συνδυασμό με άλλα χάπια που ρυθμίζουν τη διάθεσή του, το συναίσθημα και μειώνουν τις παρενέργειες των αντιψυχωσικών. Παλιότερα, για παράδειγμα εμφάνισε ακαθησία, και του δώσανε συγκεκριμένο χάπι για να τον βοηθήσει, αλλά ευτυχώς αλλάξαμε το αντιψυχωτικό του χάπι και είχε λιγότερα συμπτώματα με το νέο. Δεν θέλω να αναφέρω ονομασίες φαρμάκων καλύτερα, διότι δεν υπάρχει λόγος να τα διαφημίζω, ούτε και έχει κάποιο νόημα.

Εδώ και ένα χρόνο, ο γιος μου σταμάτησε αρκετές φορές τα χάπια χωρίς να με ενημερώσει, μου έλεγε ψέματα ότι τα λαμβάνει. Έλεγε και λέει ότι δεν θέλει τα αντιψυχωτικά γιατί τον κάνουν να νιώθει καταβεβλημένος, έχουν παρενέργειες, αλλά και πιστεύει ότι δεν τα χρειάζεται, και λέει συνεχώς ότι δεν έχει καμιά ασθένεια. Όσες φορές τα σταμάτησε, έγινε χάλια. Ευτυχώς τον έπεισα αρκετές φορές να τα ξαναπάρει και βελτιώθηκε.

Όμως εδώ και πολλές μέρες ξανασταμάτησε τα φάρμακα και άρχισε να φέρεται περίεργα και να μιλάει μπερδεμένα. Μάλιστα γείτονες του, μου εκφράσαν παράπονα για τη συμπεριφορά του, τους λέει διάφορα, ότι τον παρακολουθούν, ότι βρήκαν τρόπο να μπαίνουν στο σπίτι του και του πειράζουν τα πράγματα και τέτοια. Σίγουρα θα άρχισαν να επανέρχονται και οι φωνές που άκουγε, αλλά δε μου λέει.

Άρχισα να φοβάμαι πραγματικά. Παρόλα αυτά δεν είναι βίαιος ως άνθρωπος, οπότε δε θα έκανε ποτέ σε άλλους κακό. Είμαι σίγουρη. Η σχιζοφρένεια γνωρίζω επίσης πολύ καλά ότι δεν κάνει τους ανθρώπους βίαιους. Φοβάμαι όμως για τη ζωή του. Δε μου έχει δείξει σημάδια ότι θέλει να κάνει κακό στον εαυτό του, αλλά χάνεται στον φανταστικό κόσμο του και η αίσθηση ότι τον καταδιώκουν, ότι υπάρχουν συνωμοσίες εναντίων του, δεν ξέρω πως θα τον κάνουν όλα αυτά να αντιδράσει. Μου λέει ότι τρώει κάθε μέρα αλλά και αυτό δεν μπορώ να το επαληθεύσω δυστυχώς.

Έχουμε ένα δεύτερο σπίτι στην ίδια πόλη και θέλει να μένει εκεί μόνος του ως φοιτητής. Όσο και να θέλω να τον πείσω να έρθει να μείνει μαζί μου, δεν θέλει.

Έχω χωρίσει με τον πατέρα του πάνω από μια δεκαετία, τώρα ούτε καν ενδιαφέρεται για μένα ούτε για τα παιδιά του!! Είναι ο χειρότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει τελικά. Οπότε η μόνη συμπαράσταση που έχω είναι από τις δύο αδερφές μου. Αλλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν θέλει να μιλήσει ούτε σε εμένα, ούτε στις θείες του. Παλιά ο γιος μου ερχόταν για φαγητό στο σπίτι και μου έφερνε και τα ρούχα του να τα πλύνω. Τώρα φοβάται ότι θα του βάλω λέει τα φάρμακα στο φαγητό και δεν έρχεται ούτε σπίτι! Δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα εγώ κάτι τέτοιο φυσικά, θα ένιωθα ότι τον κοροϊδεύω αν πήγαινα να του βάλω τα φάρμακα με κάποιο τρόπο στο φαγητό, δεν ξέρω αν γίνεται κιόλας.

Τώρα πηγαίνει και τρώει έξω, ή παραγγέλνει φαγητά σπίτι, και ζει με το χαρτζιλίκι που του δίνω.
Και από ότι παραδέχεται σταμάτησε την αγωγή και έβριζε τα φάρμακα. Χθες δεν μου άνοιγε την πόρτα να μπω στο σπίτι του, μου έλεγε να φύγω μόνο και αυτό έκανα. Επιπλέον παράτησε και όλους του φίλους του. Τηλεφώνησα σε κάποιους και μου είπαν ότι δε θέλει να τους μιλάει.

Δε ξέρουμε τι να κάνουμε ειλικρινά, και δε θέλω να τον κλείσω σε ψυχιατρείο πάλι χωρίς τη θέλησή του. Όταν τον είχαμε βάλει πρώτη φορά σε ψυχιατρική κλινική, είχε θυμώσει πολύ μαζί μας και εγώ ένιωσα πολύ άσχημα. Επίσης ήταν ιδιωτική κλινική και οι συνθήκες ήταν λίγο καλύτερες. Δεν θέλω να μπει σε δημόσιο ψυχιατρείο γιατί έχω ακούσει πολλές άσχημες εμπειρίες για αυτά, δεν είναι καλές οι συνθήκες ζωής (μακάρι να κάνω λάθος σε αυτό), αλλά δεν έχω και χρήματα να τον βάλω ξανά σε ιδιωτική κλινική.

Με την γιατρό του που μίλησα, προτείνει την άμεση εισαγωγή με εισαγγελική εντολή αν συνεχίσει τη στάση του.

Αλλιώς, μια δεύτερη λύση λέει, είναι να του κάνουμε τις λεγόμενες ενέσεις τύπου depot, υπάρχουν λέει νέα σκευάσματα που γίνονται στον γλουτό, που χρειάζεται ο ασθενής μόνο μια ένεση το μήνα για θεραπεία! Παλιότερα σκευάσματα χορηγούνταν ανά δύο εβδομάδες, αλλά τώρα βγήκαν ευτυχώς μηνιαίας δράσης. Αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο γιος μου να κάτσει να του κάνει η γιατρός ένεση. Στο ψυχιατρείο που τον ανάγκασαν με το ζόρι να κάνει μερικές ενέσεις, είχε φρικάρει και μου έλεγε για την άσχημη εμπειρία του.

Προσωπικά πιστεύω ότι η καλύτερη λύση είναι η ένεση. Δώδεκα ενέσεις το χρόνο δεν είναι πολλές, όταν μπορούν να εξασφαλίσουν την πνευματική υγεία. Αλλά δεν ξέρω πως μπορεί να εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο.

Αν βρεθεί μια καλή πρόφαση και έρθει στο σπίτι μου για επίσκεψη, θα μπορούσαμε εγώ και οι δύο αδερφές μου να κρατήσουμε το παιδί μου και με τη βοήθεια κάποιας νοσοκόμας να του κάνουμε την ένεση στους γλουτούς, διότι δεν γυμνάζεται καθόλου και δεν είναι καθόλου μυώδης για να αντισταθεί. Αλλά και πάλι μια φορά αν τα καταφέρναμε, την επόμενη δε θα μπορούσαμε να το ξανακάνουμε, δε θα μας άφηνε, ούτε θα μας επέτρεπε να τον πλησιάσουμε.

Τον αγαπώ πολύ και δε ξέρω τι να κάνω, οι συγγενείς και οι φίλες μου λένε να υπογράψω για εισαγωγή του σε νοσοκομείο, αλλά δε θέλω να του στερήσω την ελευθερία.

Επειδή σε αυτό το φόρουμ βρίσκονται άτομα που περνάνε αντίστοιχες δύσκολες καταστάσεις, είτε ως ασθενείς, είτε ως γονείς, θα ήθελα την άποψη και τις συμβουλές σας. Πρέπει μέσα σε μία εβδομάδα να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. (Μην ρωτάτε για πόλη διαμονής και τέτοια, δε δίνω περισσότερα στοιχεία γιατί θέλω να προστατευθούν τα προσωπικά μας δεδομένα.)

Ευχαριστώ πολύ προκαταβολικά για τις απαντήσεις σας!
Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά και θα μας φωτίσει ο θεός να πάρουμε την καλύτερη απόφαση.

Καλημέρα. Σίγουρα η λύση δεν είναι να υποφέρει έτσι όπως υποφέρει με όλα αυτά που πιστεύει περι συνομωσιών κτλ και να 'ναι μόνος του χωρίς φίλους. Η μόνη λύση σε αυτή την περίπτωση είναι το ψυχιατρείο, σίγουρα οι συνθήκες εκεί είναι άθλιες, αλλά θα 'χει το γιατρό του κάθε βδομάδα, και το φαί του και άλλους ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα. Κι εκεί θα υποφέρει αλλά τουλάχιστον θα παίρνει τα φάρμακά του και θα γίνει καλά......Θα πρότεινα να πάει σε ένα ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης ή Αθήνα στο Αιγινήτειο αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, μιας και είναι πιο ανθρώπινες εκεί οι συνθήκες. Τώρα, όσον αφορά τις παρενέργειες, μήπως πρέπει να αλλάξει φάρμακο; Συζητήστε το με τους γιατρούς που θα τον εξετάσουν ή θα τον παρακολουθήσουν, δεν ξέρω. Δυστυχώς, το ψυχιατρείο σε κάποιες φάσεις είναι η μόνη λύση.......μακάρι να το κάνουν στο κοντινό μέλλον όπως είχα ακούσει, να μην πηγαίνουν στα ψυχιατρεία οι ασθενείς, αλλά να δίνουν το παρόν κάθε μέρα σε ένα νοσοκομείο για να πάρουν το χάπι τους και ίσως και να εξεταστούν, θα ήταν πολύυυυυυ καλύτερα τα πράγματα!

Quote:

---

ότι τον παρακολουθούν, ότι βρήκαν τρόπο να μπαίνουν στο σπίτι του και του πειράζουν τα πράγματα και τέτοια. Σίγουρα θα άρχισαν να επανέρχονται και οι φωνές που άκουγε, αλλά δε μου λέει.

Άρχισα να φοβάμαι πραγματικά. Παρόλα αυτά δεν είναι βίαιος ως άνθρωπος,

---

αν κ το συγκεκριμενο θεμα δε με αγγιζει κ ιδιαιτερα πιθανον να σε ενδιαφερουν αυτα που σκεφτομαι θυμαμαι καπιο μελος σε ενα παρομιο θεμα που ελεγε οτι εχεις σκεφτει μηπως αυτο που συμβαινει ειναι μια αναβιωση του παρελθοντος σα να κολησε η κασετα σε ενα περιστατικο απο το παρελθον κ το αναπαραγει συνεχεια? κ γω να σου πω κατι τετιο πιστευα αν κ δε μπορω να μπω σε αυτη την οπτικη γωνια.οστοσο δε πιστευω οτι δεν ειναι βιαιος ανθρωπος δε μου κολαει με το ολο θεμα

Οπως τα λέει η pillow. Ακόμα κι αν αυτή η λύση είναι δύσκολη, πιστεύω πως είναι η μόνη διέξοδος.
Πρώτα απ' όλα για να προστατευθεί ο ίδιος.
Βίαιος δεν είναι, αλλά δε γνωρίζεις μέχρι που μπορεί να φτάσει. Να βλάψει τον εαυτό του για παράδειγμα. 'Η να πιστέψει πως βρίσκεται σε άμυνα και ανάλογα να αντιδράσει.
Ούτως ή άλλως, ζώντας έτσι υποφέρει πολύ. Δεν ξέρεις πότε θα ξεπεράσει το όριο του.

Αλλά κι εσύ, ζεις μια κόλαση! Πηγαίνοντας τον στο ψυχιατρείο, θα βοηθηθείτε και οι δύο.

μηπως να τον πεισεις να αλλαξει τα φαρμακα σε καποια που δεν επηρεαζουν (τοσο πολυ) το θεμα του σεξ που ειναι εντονο σε αυτη την ηλικια ;

εχω ακουσει καλα λογια για το seroquel,geodon σε αυτο το θεμα.

σε αυτη την ηλικια μετραει πολυ το σεξ και για αυτο δε θελουμε τα φαρμακα.

επισης ειναι απολυτα φυσιολογικο να μην του αρεσουν τα φαρμακα.

μας καταστελλουν και μας κανουν ηλιθιους.

μας κανουν να μη νιωθουμε νορμαλ και ουτε να μπορουμε να σκεφτουμε.

με την τρελα απλως υπερλειτουργουμε αλλα με τα φαρμακα καταστελλομαστε σε υπερβολικο βαθμο.

δεν ειναι δηλαδη αντιβιοτικα που καταπολεμουν καποιο μικροβιο αλλα απλως μπλοκαρουν μια ουσια την ντοπαμινη η οποια ειναι η ουσια μεσω της οποιας αισθανομαστε ευχαριστηση.

δηλαδη οταν τα παιρνεις τα χαπια η ζωη δεν εχει ευχαριστηση.

για αυτο δε τα θελει..

τωρα ισως δεν εχει παθει ακομα το πατατρακ να τον πεισει και να αναγκαστει να παιρνει τα φαρμακα για την υπολοιπη ζωη του.

αρα νομιζει οτι δεν ειναι αρρωστος.

ειναι μεχρι να το παρει αποφαση..

οι ενεσεις ειναι μια λυση..

δε μπορειτε να του πειτε ειτε θα σου κανουμε ενεσεις ειτε θα πας ψυχιατρειο δημοσιο ;

θα το δεχθει..

ειναι μεχρι να τον πεισεις οτι κατι εχει.. και να καταλαβει οτι τον συμφερει να παιρνει φαρμακα και να μην εχει ευχαριστηση απο το να μην παιρνει φαρμακα και να εχει αγχος,συγχυση και τρελα.

κοιταξε να δεισ τι γινεται τωρα τα φαρμακα ειναι καλα αλλα μακροχρονια εχουμε θεμα γτ σε καταστελουν
απο τη μια και σ χαριζουν μια ισσοροπια απο την αλλη μακροχρονια ομωσ δεν ειναι καλα τα καλυτερα ειναι
να τα παρει για μια πενταετια στην πενταετια αυτη να χει δραστηριοτητεσ οσεσ περισσοτερεσ μπορει
ωστε να μη κατσει ο οργανισμοσ βεβαια ενταξει ειναι νεοσ κ ο οργανισμοσ δεν καθεται αλλα θελει και δραστηριοτητα
επισησ εγω αυτο που καταλαβα αν θελει ο γιοσ σου να ζησει φυσιολογικα να παιρνει τα φαρμακα και να εχει μια απασχοληση
οχι δουλεια απασχοληση αμα μεγαλωσει και θελει και μπορει να παει και για δουλεια αλλα τωρα εγω λεω να μην καθεται
αυτα λεω εγω αλλα η δικια μου η περιπτωση ειναι μπερδεμενη οποτε μπορει να λεω και βλακειεσ

που συνυθωσ βλακειεσ λεω

επισησ μπορει να ειμαι ο χειροτεροσ απο ολουσ εδω μεσα οπωσ ηδη σ ειπανε αλλα κοιτα το παιδι σου μη μεγαλωσει
στο κλουβι με τισ τρελλεσ και να κοιταξεισ πωσ του φερεσαι αν θεσ να μεγαλωσει σωστα πρεπει να τον αφηνεισ να πεφτει
αλλα πρεπει και να σηκωνεται
φιλικα παθων και μαθων

https://www.youtube.com/watch?v=ynhvnPb4-9Y

https://www.youtube.com/watch?v=cZLpsm1lyNg

Θα συμφωνήσω με την pillow & την Jackie, αλλά οπωσδήποτε και όσα λέει ο maus για τα φάρμακα είναι σωστά. Γι' αυτό η λύση είναι κάποιος άνθρωπος να είναι συνεχώς σε επαφή με τους ειδικούς και να παρακολουθεί και μόνος του τις νέες εξελίξεις στη θεραπεία για το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί. Με λίγα λόγια χρειάζεται σταθερή υποστήριξη κι ενημέρωση. Μια εισαγωγή και μια συνταγογράφηση δε λύνει το πρόβλημα.

Φοβάμαι όμως πως αφού τα πράγματα έγιναν έτσι, η νοσηλεία είναι πάλι η μοναδική λύση για να υπάρξει ένα ξεκίνημα. Ψάξε, οργανώσου, συνεργάσου και μη διστάζεις αν βλέπεις πως η κατάσταση χειροτερεύει.

Απλά θα ήταν καλό να προσπαθήσεις να βρεις επαγγελματίες με γνώσεις, υπομονή και κατανόηση, για να έχει σταθερή επαφή μαζί τους για πολύ καιρό, μέχρι να αποκτήσει επίγνωση και να μπορέσει να πάρει μόνος του πια την ευθύνη της κατάστασης. Χρειάζεται να καταλάβει (σε φάση ηρεμίας κι όχι τώρα) επακριβώς τι του συμβαίνει, γιατί χρειάζεται θεραπεία, τι είδους θεραπεία (ένα χάπι και μετά αφήνουμε το άτομο έρμαιο των παρενεργειών, δεν είναι θεραπεία), πόση προσοχή και προσπάθεια χρειάζεται, τι δυσκολίες θα αντιμετωπίσει, πώς θα συνεργάζεται με τους ειδικούς για να τις ξεπεράσει ή να τις μετριάσει, πόσα θετικά θα του προσφέρει η κατάλληλη αντιμετώπιση. Όλα αυτά παίρνουν καιρό, αλλά χωρίς αυτά απλά η ιστορία επαναλαμβάνεται με υποτροπές κι ακούσιες νοσηλείες, ή απλά με μια χάλια ποιότητα ζωής για τον ίδιο και τους οικείους του.

αυτα που λεει το μαρινακι να δεισ οτι καπωσ πρεπει να καταλαβει και να παρει μονοσ του την ευθυνη τ εαυτου του
αυτο θα γινει σε μερικα χρονια με προσπαθεια ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

Σε καταλαβαινω τα χω περασει με τη μητερα μου και δεν εχει αποδεχτει ακομα την ασθενεια της γνωριζει ομως πολυ καλα οτι ειναι αρρωστη πιστευω το ιδιο συμβαινει και με τον γιο σου οτι γνωριζει οτι ειναι αρρωστος. Αυτο που ενδεχομενως χρειαζεται ειναι να βοηθηθει να αποδεχτει την ασθενεια του με τη βοηθεια καποιου ειδικου.
Αντιμετωπισα κι εγω τα ιδια με τα φαρμακα τα κοβε συνεχεια δεν τα παιρνε χρειαστηκε πολλες φορες να μπει με εισαγγελικη εντολη την πρωτη φορα που μπηκε ηταν οταν ημουν μολις 5 χρονων τοτε βεβαια δεν καταλαβαινα αλλα τη δευτερη φορα οταν μπηκε ημουν 13 χρονων, μια παρενθεση απο 5 μεχρι 10 ετων ημουν σε ιδρυμα, συνειδητοποιησα με τον πιο σκληρο τροπο οτι εχει σχιζοφρενεια. Απο τοτε ειχα συνεχεια το αγχος αν θα παιρνει τα φαρμακα της υπηρξαν στιγμες που υποτροπιαζε και δεν τα παιρνε και ακουγε φωνες ετρεχε μεσα στο σπιτι σαν να την κυνηγουσαν και μπαινοβγαινε στα ψυχιατρεια. Τωρα ειναι σε οικοτροφειο ακομα δεν εχει αποδεχτει την ασθενεια της. Εχουν περασει 28 χρονια δεν προκειται να το αποδεχτει το ξερω και δεν ειχα ουτε εχω τη δυναμη να ασχοληθω να ψαξω τι την οδηγησε να φτασει εκει δεν ανοιχτηκε να μου πει τι μπορει να εχει συμβει. Ειμαι μονη μου νιωθω μονη μου σε ολο αυτο τον πατερα μου δεν τον γνωρισα ποτε. Πηγαινω την βλεπω και δινω οτι και οσο μπορω. Καποια εποχη ειχα μπει στο τρυπακι και εψαξα για την εναλλακτικη ψυχιατρικη μαλιστα ειχα συναντηθει με μια ψυχολογο να συζητησω μαζι της για τη μητερα μου αλλα καταλαβα οτι δεν εχω τη δυναμη να ξεικινησω απο την αρχη με τη μητερα μου εχουν περασει τοσα χρονια αλλα βλεπω οτι χρειαζομαι κι εγω βοηθεια γτ κι εγω δεν ειμαι καλα.
Ο γιος σου ειναι πολυ νεος απο την μια τον καταλαβαινω που δεν θελει τα φαρμακα οπως τωρα καταλαβαινω και τη μανα μου που δεν τα ηθελε γιατι κι εγω εχω καταθλιψη και δεν τα παιρνω θεωρω οτι δεν θα με βοηθησουν τουλαχιστον εμενα.
Αυτο που χρειαζεσαι ειναι να σε εμπιστευτει ο γιος σου και αυτο θα παρει περισσοτερο χρονο απο μια βδομαδα αν βλεπεις οτι δεν εχεις πολυ χρονο προτιμοτερο ειναι να κανεις τις ενεσεις παρα να τον βαλεις στο νοσοκομειο. Καποια ευκαιρεια θα βρεθει ωστε να του την κανεις. Σχεδιο καλο δεν μπορω να σου προτεινω αυτο εξαρταται απο τον ιδιο
Στη φαση που ειναι χρειαζεται καποιον που να νιωθει οτι ειναι με το μερος του δυστυχως αυτο ειναι το πιο δυσκολο.
Σου παραθετω και το λινκ https://mentalhealthhellenicobservat...5%CE%B9%CF%82/ να δεις μηπως μπορεις να αναζητησεις κι απο κει βοηθεια.

Καλησπέρα.

Αναφέρεσαι σε πνευματική υγεία αλλά κάνεις λάθος. Θα έπρεπε να αναφέρεσαι στην καλή εγκεφαλική λειτουργία μιας και τα φάρμακα αντικαθιστούν τις φυσικές ουσίες για τη λειτουργία του εγκεφάλου.

Λόγο του ότι αντικαθιστούν την φυσική λειτουργία του εγκεφάλου να είσαι σίγουρη ότι ο γιος σου, όπως όλοι όσοι πήραμε νευροληπτικά, δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Η χημεία χάλασε και είναι ακραία εξαρτημένος από ουσίες για να δείχνει φυσιολογικός. Όχι για να είναι φυσιολογικός.

Το ότι τα κόβει οφείλετε στο ότι τα φάρμακα είναι πολύ τραυματικά, και μιας που τα παίρνει για σας , τον κάνει να νιώθει μη ελεύθερος , σκλάβος. Αυτοί που είναι καλά με νευροληπτικά είναι αυτοί που τους αρέσει να είναι σκλάβοι και όχι οι ελεύθεροι. Μια ζωή θα τα κόβει θα συμπεριφέρεται άσχημα και πάλι από την αρχή.

πάνω από 10ετία με παιδευουν οι δικοί μου. Πάνω από 5 εισαγγελικές 2 χρόνια ψυχιατρεία αλλά εγώ στα 33 μου θα τα ξανακόψω , για να είμαι ελεύθερος. Δεν είμαι σκλάβος καμίας ιατρικής όσο και να θέλει να με βοηθήσει.

Αν και με τα invega τώρα δε με πειράζει που τα παίρνω. δε με επηρεάζουν όσο τα παλιότερα. ούτε καν τα νιωθω.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι εξπερματώνω 1 σταγόνα νερό. Ο γιατρός μου πρότεινε για ένα χρόνο να κάνω μια φορά το μήνα ένεση invega. Απότι διάβασα στο νετ από μαρτιρίες δε θα έχω ορμές για έρωτα ακόμα και ένα χρόνο μετά το σταμάτημα της ένεσης γιατί η ουσία μένει για 1 χρόνο.

Πάντως έτσι σκα#α που γίναμε από το να τον κλείσεις σε ψυχιατρείο καλύτερα να του κάνεις ένεση invega. Η θεραπεία κρατάει 1 χρόνο με μόνο πρόβλημα τα σεξουαλικά αλλά μικρός είναι και θα καταφέρει να κάνει οικογένεια. Δεν είναι βασανιστήριο όπως όλα τα άλλα ίσα ίσα που φτειάχνει το κέφι.

Και μη νιώθεις άσχημα. Ίσως με περισσότερη εμπιστοσύνη και κουβέντα να το είχες προλάβει. Αλλά από τη στιγμή που τον έμπλεξες κοίτα το καλύτερο γιαυτόν γιατί μια ζωή έχει όπως όλοι μας.

επιτελουσ ενασ που χαιρομαι που τον διαβαζω αμα παθω τιποτε οριστικο θα σε προτεινω να με αντικαταστησεισ
ολα αυτα που λεσ τα χω περασει κι εγω και τωρα ειμαι καλυτερα