Πρεπει να προχωρησω η οχι; Δεν μπορω να την ξεπερασω!
Καλησπέρα, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να γράψω σε κάποιο φόρουμ το πρόβλημα μου αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν ξέρω πλέον τι να κάνω και θέλω βοήθεια. Θέλω να πάρω γνώμες για το πρόβλημά μου γιατί θα τρελαθώ. Λοιπόν ας αρχίσω την περιγραφή. Είμαι 23 χρονών και είχα μια σχέση κοντά τρία χρόνια η οποία έληξε πριν λίγες μέρες. Το έχω πάρει πολύ κατάκαρδα και κοντεύει να με πιάσει κατάθλιψη. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο να μείνω στη σχέση, ή που χωρίσαμε; Θα σας πω λίγα πράγματα για την σχέση αυτή απ' την αρχή μέχρι τώρα και το λόγο που μας οδήγησε στο χωρισμό. Όταν τα πρωτοβρήκαμε προερχόταν από μία σχέση πολύ αρρωστημένη. Και με το αρρωστημένη εννοώ ότι τα είχε με κάποιον περίπου δύο χρόνια με τον οποίο είχαν φτάσει σε σημείο να αποκοπούν από όλους τους γνωστούς τους και να είναι μόνο οι δυο τους. Σπούδαζαν και δούλευαν και η ζωή τους ήταν μάθημα, δουλειά και μετά σπίτι του ενός. Δεν έκαναν τίποτα άλλο είχαν απομακρυνθεί από τους φίλους τους, από τους συγγενείς τους και γενικά από όλους. Υπήρχαν μόνο ο ένας για τον άλλο και ζήλευαν άπειρα ο ένας τον άλλο σε σημείο που κάθε μέρα σχεδόν έλεγχαν ο ένας το κινητό του άλλου η έλεγαν αναλυτικά τι κουβέντιασαν με οποιονδήποτε άνθρωπο ήρθαν σε επαφή. Τα περισσότερα από αυτά τα έμαθα στην πορεία από μία κοινή γνωστή που ήξερε και τον προηγούμενο από μένα. Λοιπόν με τα πολλά ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και πήγαινε αργά και σταθερά. Μετά τους 3 μήνες που αρχίσαμε να δενόμαστε λίγο παραπάνω άρχισαν τα "κουλά" του στυλ η παρέα που βγήκες είχε και κορίτσια (είχε δηλαδή αγόρια και κορίτσια που κάναμε πολύ καιρό παρέα) αυτό δεν θα το κανε ποτέ το αγόρι μου και δεν σε θεωρώ αγόρι μου. Στην αρχή μου κακοφάνηκε αλλά δυστυχώς δεν ξεκαθάρισα τα πράγματα όπως θα θελα αντιθέτως επειδή είχα δεθεί μαζί της (όσο είχα προλάβει να δεθώ) και επειδή είμαι άπειρα συναισθηματικός (κάποιοι το ρίχνουν στο ότι είμαι καρκίνος) δεν μπορούσα στην ιδέα ότι θα χωρίζαμε και έτσι έκανα υποχωρήσεις. Στο επόμενο διάστημα συνέχισα να κάνω υποχωρήσεις και έφτασα σε σημείο να αποκοπώ από τους φίλους μου και προφανώς να μην μιλάω σε καμία κοπέλα εκτός από εκείνη (κοπέλα εννοώ φίλη μου όχι σε άκυρες). Έτσι ο καιρός περνόυσε και εγώ άρχισα να ασφυκτιώ. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω ότι εκτός τις υποχωρήσεις που έκανα συνεχώς για εκείνη έκανα και πάρα πολλές πράξεις αγάπης. Δηλαδή στεναχωριόταν για κάτι έτρεχα να την παρηγορήσω, δεν την άφηνα ποτέ να έρθει σε μένα ή να βγουμε και να έρθει μόνη της, πάντα την πηγαινοέφερνα επειδή έχω όχημα ακόμα και όταν θα έβγαινε με φίλες της (όχι πάντα αλλά στο 80%),ή την άφηνα να ξεσπάει σε μένα ότι κι αν είχε και της προσέφερα ότι περνούσε από το χέρι μου. Γενικά έκανα τόσα πράγματα για εκείνη που σε όποιον τα έλεγα με έβριζε ότι είμαι χαζός με αυτά που κάνω(συζήτησα μετά απο καιρό με κάποιες κοπέλες και με θεοποιούσαν και την έβριζαν για την αχαριστία που έδειχνε σε αυτά που της προσέφερα). Εγώ όμως ήθελα και τα έκανα γιατί όταν αισθάνομαι ότι αγαπάω τα δίνω όλα. Έφτασα σε σημείο όμως να νιώθω ότι όσα περισσότερα της έδινα τόσο περισσότερο την καλομάθαινα και μετά μου γύρισε μπούμερανγκ, γιατί όταν μετά απο ενάμιση χρόνο άρχισε να με κουράζει πολύ να κάνω τόσα πολλά και ελάττωσα αρκετά εκείνη άρχισε να μου κάνει συνεχώς παράπονα και με χώριζε σχεδόν κάθε μήνα. (με δικαιολογίες του τύπου δεν μου στελνεις συνέχεια μηνύματα ή βγήκες με τους φίλους σου και μ στελνες καθε 15 λεπτα αντι για κάθε 2 και τέτοια και ότι δεν με αγαπάς με τη συμπεριφορά σου και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με κάποιον που δεν μου προσφέρει αυτά που θέλω) Οι απαιτήσεις της ήταν τρελές ήθελε να κάνει τη σχέση μας όπως ήταν με τον πρώην της. Δυστυχώς φταίω σε μεγάλο βαθμό γιατί από την αρχή αντί να ξεκαθαρίσω θαμπώθηκα από το συναίσθημα και έκανα και εγώ αυτά που κορόιδευα για τον πρώην της. Και δεν τελειώνει εκεί, αντί λοιπόν όταν άρχισα να ασφυκτιώ να παλέψω για αυτά που θέλω (δηλαδή λίγο χρόνο για τον εαυτό μου τίποτα παραπάνω) έκανα συνεχώς πίσω γιατί όποτε με χώριζε με έπιανε κατάθλιψη και δεν το άντεχα και ξαναγυρνούσα στο mode κάνω τα πάντα για σένα και δεν με νοιάζει και ας πνίγομαι. Αυτό κράτησε για καιρό και πλέον ενώ τον τελευταίο χρόνο προσπάθησα πολύ και κατάφερα να φτιάξω κάπως την κατάσταση ξαναφτάσαμε στο αναπόφευκτο. Με χώρισε γιατί θέλει να βγαίνω όσες φορές μου πει εκείνη μες τη βδομάδα και να γυρνάω συγκεκριμένη ώρα. Το άντεξα και αυτό για κάποιο καιρό αλλά δεν μπορούσα παραπάνω ένιωθα ότι χάνω τον εαυτό μου και πνιγόμουν. Πέρασα έναν πολύ κουραστικό χρόνο λόγω σπουδών και δουλειάς και μπορεί να γύρναγα σπίτι εξουθενωμένος και να μην μποροόυσα ούτε τηλεόραση να δω μια ώρα γιατί αν δεν έστελνα μήνυμα θα έπεφταν παράπονα.Ήθελε συνεχώς το 100% της προσοχής μου και ότι κι αν έκανα να της μιλούσα. Ήταν πάρα πολύ κτητική και ζηλιάρα αλλά ενώ είχα σκεφτεί πολλές φορές ότι δεν γίνεται να μείνω σε μία τέτοια σχέση γιατί δεν αντέχω όποτε φτάναμε σε σημείο χωρισμού τα ξέχναγα όλα και γυρνούσα πίσω. Δεν ξέρω αν σας κάλυψα αλλά μπορώ να απαντήσω και σε άλλες λεπτομέρειες αν με ρωτήσετε. Είπα ήδη αρκετά και δεν θέλω να μακρυγορώ, νομίζω το νόημα το πιάσατε. Κάτι τελευταίο προφανώς και είχαμε πάρα πολλές όμορφες στιγμές και ήταν πολύ περισσότερες από τις άσχημες όπως επίσης ήταν πολύ στοργική και μου έδινε και εκείνη πολλά πράγματα. Αγαπιόμαστε πολύ αλλά εκείνη ήθελε να καθορίζει τη σχέση όπως πιστεύει και όχι να βρίσκουμε κοινές λύσεις ήθελε πάντα να γίνεται αυτό που θέλει αλλιώς άκουγα μουρμούρα και παράπονα. Εκείνοι είχε ξεκόψει σχεδόν απόλες τις φίλες της και δεν έβγαινε αλλά ποτέ δεν της το ζήτησα ίσα ίσα την παρακινούσα συνεχώς να βγαίνει και εκείνη με την παρέα της και όχι μόνο με μένα. Δεν το έκανε όμως ζούσε μόνο για μένα και απαιτούσε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Την αγαπάω τόσο πολύ που θα έκανα τα πάντα για εκείνη αλλά δεν αντέχω πια δεν υπήρξα ποτέ εγωιστής μαζί της. Τώρα που χωρίσαμε αυτές τις μέρες νιώθω ότι δεν αντέχω και ότι δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα στη ζωή μου. Τη θέλω πίσω αλλά θέλω να ζήσουμε μια όμορφη στοργική φυσιολογική σχέση δεν μπορώ να είμαι φυλακισμένος. Ναι θέλω και της προσφέρω ότι μπορώ και θα το έκανα για πάντα όμως δεν γίνεται να μην έχω κάποιο χρόνο για τον εαυτό μου. Αυτά τα δύο πράγματα ένα χρόνο τώρα συγκρούονται μέσα μου και με κάνουν χειρότερα γιατί από τη μία δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά της και από την άλλη αργοπεθαίνω όταν είμαστε μαζί γιατί χάνω ένα κομμάτι μου. Δεν ξέρω τι να κάνω με έχει πάρει πολύ από κάτω όλη μέρα μου λείπει και τη θέλω πίσω αλλά δεν δέχεται να κάνω πράγματα που θέλω, θέλει να μου βάζει πρόγραμμα στα πάντα και να με ελέγχει. Τι να κάνω; :(
