Originally Posted by
dilimma
Καλησπερα! Το θεμα μου ειναι το εξης. Εχω σχεση με το αγορι μου εδω και καποια χρονια, ομως για λογους δικης του δουλειας θα χρειαστει να μετακομισουμε στην πολη του ωστε να συγκατοικησουμε και να ειμαστε μαζι. Αυτο συνεπαγεται δικη μου αλλαγη περιβαλλοντος (απο Θεσ/νικη σε επαρχια), δουλειας, φιλους, συνηθειες και να πω την αληθεια εχω αγχωθει παρα πολυ για το αν θα τα καταφερω. Σαν να μην εφταναν ολα αυτα, να τονισω οτι ειμαι μοναχοπαιδι κ ενω μεχρι τωρα θεωρουσα οτι δεν ειμαι ιδιαιτερα εξαρτημενη απο τους δικους μου (αυτοι μενουν σε αλλη πολη), τωρα που ειναι να μετακομισουμε κ βλεπω το αγορι με τους δικους του συνεχεια μου εχει καρφωθει στο μυαλο οτι εγω κανω μεγαλη βλακεια που δεν τους εχω ενω αυτος θα τους εχει καθε μερα.. Ξερω οτι ακουγεται χαζο και εγωιστικο αλλα ετσι νιωθω! Ειναι και αυτες οι κλασικες Ελληνιδες μανες που εχουν αποψη για ολα. Του στυλ γιατι δεν βαφετε τους τοιχους ετσι? αυτο το επιπλο καλο δεν ειναι να το παρετε? βεβαια λεει κ ενα "εγω την γνωμη μου λεω εσεις οτι θελετε καντε" αλλα ολο τη γνωμη της μας λεει για καθε θεμα!!! τη στιγμη που η δικη μου μαμα ειναι χιλιομετρα μακρια κ δεν λεει τη δικη της γνωμη! Ειναι πρωτη φορα που αισθανομαι αχ γιατι να μην εχω κ γω τους δικους μου να πουν κι αυτοι τη δικη τους γνωμη? Ειλικρινα ωρες ωρες σκεφτομαι μηπως να μην μετακομισω.. αλλα τοτε αυτο σημαινει κ το τελος της σχεσης!