Originally Posted by
περαστικός
Απο την ηλικια των 5-6 χρονών, ίσως και πρωτύτερα, έχω συνέχεια τις εξής σκέψεις οι οποίες χρόνο με τον χρόνο γίνονται ισχυρότερες και πιο καλα θεμελιωμενες με βαση τα όσα βιώνω και αντιλαμβανομαι για τον κόσμο μας...Κάθε χρόνο αντιλαμβάνομαι ότι εγώ απο την ηλικία των 5 χρόνων είχα δώσει απαντήσεις σε οριακά ερωτήματα που οι ενηλικες ουτε κατα διανια μπορούν έστω και να αντιληφθουν, ποσο μαλλον να μου δωσουν μια πειστικη απαντηση...Αυτές είναι οι βασικές σκέψεις που κάνω απο τότε που με θυμάμαι και που ποτέ δεν έχουν καταρριφθει...
- Σιχαίνομαι την έννοια τη ζωής! Αυτός είναι και ο μοναδικος λογος που δεν θα ήθελα να γίνω γιατρός...Προτιμώ να βλέπω ανθρώπους που πεθαίνουν και υποφέρουν παρα να βλεπω ανθρωπους που γλεντανε και διασκεδαζουν! Θεωρω ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι το οδυνηρό αλλά ίσα ίσα που αν ξέραμε το τι επακολουθει μετα τον θανατο θα αυτοκτουσαμε όλοι σχεδον ομαδικως...Μισώ την γαμημενη ζωη και την νιωθω σαν μια απλή αρρώστεια, σαν μια γελοια καταρα σαν αυτή που έφαγε ο Οιδίποδας στα μουτρα και δεν μπορουσε να γλυτωσει...
- Ηδονίζομαι απίστευτα πολύ όταν σκέφτομαι τον ακαριαίο, ανώδυνο θάνατο...Θα ήθελα πολύ να ζήσω έναν αυτοπυροβολισμό στον κεφάλι ή να πέσω απο κάποιο ψηλό κτηρίο ή να πατήσει κάποιο τρένο στις ράγες του ή να συμβεί καμια έκρηξη ή να γίνει κανας σεισμος και να πεσει το ταβανι επανω στο κεφάλι μου κοκ...Ηδονιζομαι στην σκεψη ότι ενω απο την μια στιγμη υπαρχω και αναπνέω και σκέφτομαι και αίσθανομαι ξαφνικά με τον ακαριαιο θανατο μέσα σε λιγοτερο απο μια στιγμη θα σβηστεί ολοκληρωτικα αυτη μου η ύπαρξη και καθε βασανο και δυστηχια που υπαρχει στο μυαλο μου...
-Σιχαίνομαι το ανθρώπινο είδος! Απο μικρός είχα την εξης σκεψη στο μυαλό μου...Ένας πρωτόγονος μπαμπουίνος που έμαθε να περπαταει στα δυο του πόδια και να μιλάει διαλέκτους και πλέον έχει θεοποιήσει τον εαυτό του...Κάθε φορα που βλεπω εναν ανθρωπο βλεπω απλα ενα πιθηκοειδες που νομιζει ότι καποιος θεουλης τον εχει και στο κεντρο του συμπαντος...
-Οι άνθρωποι είναι μαλακες! Άντι να ζήσουμε την ζωή μας ήρεμα και ευτηχισμενα όσο το δυνατόν περισσοτερο χαντακωνομαστε για τα κωλολεφτα(που ειναι και αυτα μια εφευρεση), χαραμιζουμε την ζωη μας σε εργασιες που κατα πασα πιθανοτητα δεν ηταν ποτέ το όνειρο μας, ότι όνειρα εχουμε στην παιδικη και εφηβικη ηλικιας απλα δεν θα πραγματοποιηθει γιατι δεν εχουμε τα απσιτουμενα λεφτά, καταστρέφουμε το φυσικο περιβάλλον και αρα και εμάς τους ίδιους κλπ...Άντι να είμαστε όλοι μας ενωμενοι και σαν ένα είδος να εξελιχθουμε στον ύστατο βαθμο εχουμε χωριστει σε κωλοκράτη που το σκοτωνεται με το άλλο, αντι να κυνηγησουμε τα όνειρα μας κυνηγαμε τις δουλειες που απλως μας δινουν χρημα, αντι να γνωρισουμε λιγο τον κοσμο πχ με ταξιδια σε ομορφους προορισμους αναλωνομαστε σε μιζεριες, γκρινιες, συζητησεις για φτώχεια κλπ κλπ, αντι να εχουμε την λογικη σαν οδηγο μας ασχολομυαστε με τις κωλοθρησκειες κοκ...Το 99,999% της ανθρωποτητας είναι άχρηστο, μόνον το 0,0001% των ανθρώπων έχει κάνει την διαφορά μέχρι σήμερα και έχουμε εξελιχθει...
- Απο μικρος ήθελα να είχα ζήσει πριν απο τουλαχιστον χιλια χρόνια...μονο και μονο για να ημουν νεκρος τωρα!
- Απο μικρος ηθελα να πεθανω! Μου αρεσε τόσο πολύ η σκέψη...Προβληματιζόμουν για το αν οι άνθρωποι καταλαβαινουν ότι ερχεται η στιγμη του θανατου τους, για το αν περναει πραγματι όλη η ζωη τους μπροστα απο τα ματια τους, για το τι ακριβως αισθανεται καποιος ακριβως την στιγμη που πεθαινει(πόνο?? ασφυξία?? βυθιζεται απλά σε "ύπνο"??), για το τι ακολουθει μετά κοκ...
- Απο μικρος με αηδιαζε ο χριστιανισμος....Τον θεωρω γελοία θρησκεια όπως και τις υπολοιπες ιουδαϊκες θρησκειες...Δεν θα επεκτεθαώ περαιτέρω σε αυτό το τόπικ! Θα πω απλα ότι οι ηθικες αξιες του χριστιανισμου ειναι για τα πανηγυρια και ότι η αποψη που δινει για την ζωη και τον θανατο ειναι ό,τι χειροτερο και τραχυτερο που θα μπορουσε να διατυπωσει καποιος...
- Συμφωνώ με τον βουδδισμό! Η ζωή είναι πόνος και μια απλή φευγαλέα αναμνηση, όπως ορθά είπε ο Γαουταμα, και για να απαλλαγεις απο τον πόνο(που είναι η καθε λογης ανεκπληρωτη επιθυμια) θα πρέπει να απαλλαγεις απο την ριζα του πονου...Ο Βουδδας εννοουσε την νιρβανα, δηλαδη την καταπαυση ολων των συναισθηματων σε μια προσπαθεια συνενωσης με τον θεο, εγώ ως <<ριζα του πονου>> αντιλαμβανομαι την ίδια την ζωή...
- Σιχαινομαι το <<να τα εκατοστησεις>> που λεμε στα γενεθλια...Μα τι ηλιθια ευχη!! Σοβαρα υπαρχει λογικός ανθρωπος που θελει να ξεπερασει τα 70?? Να ειναι συνεχεια εξαρτημενος απο τα φάρμακα και τα κωλοχάπια, να παιρνει συνεχεια την πιεση του μην τυχον του συμβει κανα εμφραγμα, να επισκεπτεται συνεχεια γιατρους και νοσοκομεια, να ειναι αδυναμος και ανημπορος, να χάσει ένα σωρό αγαπημενα του πρόσωπα, να ζησει ενδεχομενως σε καποιο γηροκομειο, να μην εχει πλεον πολλες επιλογες, να "τρελαθει" καποια στιγμη ενδεχομενως(ανοια) κοκ....Εγω τωρα ειμαι νεος και υγιεστατος και εχω τετοια αποψη για την ζωη....
- Ειμαι αθεος και θεωρω ότι μετα τον θανατο δεν υπαρχει τιποτα, ειναι η υστατη ελευθερια του ανθρωπου...Αυτη ειναι η παρηγορια μου!
- Φοβαμαι και φοβομουν να κανω αποπειρα για να μην βρεθω αντιμετωπος με το ενστικτο της επιβιωσης...Φανταζομαι όποιος απο εδω μεσα το εχει δοκιμασει, καταλαβαινει τι εννοώ...Το να καταπιεις χαπια ή να κοψεις τις φλεβες σου αντιστοιχει σε πονο, σωματικο αλλά κυριως ψυχικο και καθε στιγμη που καθυστερεις ο πονος πολλαπλασιαζεται μεσα στο μυαλο σου...Καθε φορα που δοκιμασα να το κανω(απο μικρη ηλικια) λιγο πριν ξεκινησω ενιωθα εναν τρομαχτικο διχασμο μεσα μου, εδινα δηθεν παρηγοριες στον εαυτο μου ότι όλα είναι ένα ψέμα και συντομα θα περασουν κλπ κλπ...Και για μια στιγμη το πιστευα αληθεια μα δεν μπορουσα να αλλαξω κατι...
- Στις πρώτες τάξεις του δημοτικου οι περισσοτεροι οταν ξυπναν στο κρεβατι τους παρακαλουν να δουν μπροστα τους τον αγιο βασιλη ή κανα δωρο κλπ...Εγώ απλά παρακολουσα να είχα αλλάξει ζωή με έναν μαγικο τρόπο, να είχα μετατραπει σε καποιο άλλο πρόσωπο στον κοσμο με καλυτερη ζωη....Δεν γινεται δυστηχως...
- Καθε μερα απορω πως γινεται ποσα εκατομμυρια ανθρωποι να πεθαινουν καθημερινα χωρις να το θελουν...και εγω που δεν θελω να ζω συνεχιζω να ζω...
- Μου ειναι αδυνατον να καταλαβω πως γινεται απο έναν μικροκοσμο κουαρκς, ηλεκτρονιων, πρωτονιων, γκραβιτονιων, γκλουονιων κλπ κλπ που μελεταει η κβαντομηχανικη να προκυπτει ο δικός μας βαρετός, τρισαθλιος κωλοκοσμος.,...Στην τελική όλο το συμπαν δεν ειναι παρα ενεργεια που αποθηκευεται στο χωροχρονικο συνεχες και μετατρεπεται σε ύλη, δεν υπαρχουμε λογω του κενου μεταξυ αλλά και μεσα των ατομων μας και ομως υπάρχουμε...shit...
- Θα ήθελα να ήμουν κατι διαφορετικο, καποιος πιο τυχερος, πιο ιδιαιτερος, πιο πλουσιος, πιο ευτυχισμενος...Αντι αυτου δεν εχω σχεδον τιποτα...Και πρέπει και να είμαι και χαρουμενος και ευγνομων...ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΟΜΩΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!! Ούτε στον επουρανιο θεουλη θα πω ποτε ευχαριστω για αυτην την μιζερη κωλοζωη, ουτε στους συγγενεις μου ουτε σε κανεναν...
- Σιχαινομαι τις σχεσεις των ανθρωπων! Πάντα τις έβρισκα υποκρτικες και ψευτικες....Απο αυτες του <<να'χουμε να λεμε>>....
Θα έλεγα και άλλα πολλά αλλά ας το σταματησω εδω καλυτερα....
