Το σβήνω γιατί εξέθεσα κάποια άτομα.........
Printable View
Το σβήνω γιατί εξέθεσα κάποια άτομα.........
Δυσκολες αυτες οι συμπεριφορες οντως.... τετοια μεταχειρηση οχι δεν ειχα... ισως μονο απο τον πατερα μου οταν ημουν μικρος αλλα και μετα καθως αρρωστησα παρανοια κοντρα στην παρανοια.
Μετα απο χρονια συνειδητοποιησα στο δευτερο ψυχωτικο επεισοδιο που περασα, που ηταν πολυ επιπονο και χρειαζοταν ψυχιατρειο, το εβγαλα σπιτι με τους γονεις... με κρατησαν σπιτι.. και μετα οταν περασε το κακο συνειδητοποιησα οτι ηταν ενας τροπος λυτρωσης και απεξαρτησης .... απογαλακτισμου αν θες να το πεις απο τους γονεις σε προτυπα και συμπεριφορες που με ειχαν γαλουχησει....
Ισως να συμβαινει το ιδιο και σε σενα αυτη την στιγμη.... δεν ξερω... παντως εγω αυτο το σκηνικο το περασα με αγριο τροπο...
..................
Σιγουρα η συμπεριφορα του πατερα μου οταν ημουν μικρος ηταν τελειως ανωριμη, γι αυτο κατα κυριο λογω περασα ολα αυτα τα δεινα που ισως να πυροδοτησε και αυτο την ψυχωση η επαιξε ενα μεγαλο ρολο τελως παντων.
Καθως αρρωστησα ολη η οικογενεια μπηκε σε ενα μεγαλο λουκι. Εγω πιστευω οτι η συμπεριφορα της οικογενειας αλλαξε δραματικα με την προτροπη ψυχιατρων στην μετεπειτα μου πορεια ως ασθενης. Αυτο μπορει να ισχυει στην δικη μου την περιπτωση δεν ξερω.
Παντως αυτο αντιλαμβανομαι μετα απο χρονια, κατι σαν το truman show με τον τζιμ καρεει.
..................
Σιγουρα οι γονεις μου πηραν οδηγιες απο ψυχιατρους πως να συμπεριφερθουν και να με καθοδηγησουν συμφωνα με την πορεια της παθησης.
Τωρα για παραδειγμα με τους γονεις μου ειμαστε ζαμαν φου, δεν τρεχει και τιποτα.
κι εμένα η ψύχωση μου συνέβη σε ένα στάδιο μια προσπάθεια απογαλακτισμού..
στα 18 μου άρχισα να έχω κατάθλιψη βαριά η οποία λόγω λάθος κινήσεων μετεξελίχθηκε σε ψύχωση..
μάλιστα είχα τέτοιο πλάκωμα στην αρχή στο στήθος που αναρωτιόμουν αν όταν ενηλικιώνονται οι άνθρωποι αν σκληραίνει η καρδιά τους..και το έπαιρνα για φυσιολογικό στην αρχή ή σαν κάτι που θα μου περάσει σύντομα..
όσο για τους γονείς είναι μεγάλο το κεφάλαιο και άλυτο για μένα..εγώ τελικά δεν κατάφερα ποτέ να απογαλακτιστώ..
έκανα ηρωικές προσπάθειες στα 18 μου οι οποίες έπεσαν στο κενό και γκρεμοτσακίστηκαν απλά..
τώρα είμαι 27 μένω με τους γονείς μου ακόμα,δεν έχω δουλειά,σπουδάζω υποτυποδώς σε μια σχολή,δεν έχω δίπλωμα αυτοκινήτου και όπως το βλέπω δεν θα μ'αφήσουν να βγάλω και ποτέ γιατί φοβούνται,και ό,τι κι αν κάνω όπου κι αν πάω πρέπει να δίνω πλήρη αναφορά..κι επειδή παλιά τους έλεγα ψέματα,τώρα δεν με εμπιστεύονται πολύ και όταν λέω ψέματα στη μητέρα μου(γιατί σε αυτήν λέω πού θα πάω),αυτή το καταλαβαίνει..
κι έτσι αισθάνομαι κι εγώ ότι είμαι σε μια φυλακή υπερπροστατευμένη,για να μην βγαίνω με όποιον να'ναι όπως έκανα παλιά και κινδυνέψω πάλι,όπου με αφήνουν να βγαίνω μόνο με κοπέλες απ'τη σχολή για να αισθάνονται κι αυτοί ήσυχοι..
έχω και τον μπαμπούλα τον πατέρα μου που δεν μπορώ να φάω όποτε θέλω γιατί θα πέσει να με φάει έτσι όπως με κοιτάει..
στο θέμα της εξόδου μου έχουν κάποιο δίκιο γιατί πολλές φορές κινδύνεψα αλλά απ'την άλλη με το να είναι συνέχεια από πίσω μου δε μ'αφήνουν να αναλάβω εγώ τις ευθύνες για τη ζωή μου και να μεγαλώσω..
Από τότε που βγήκα απ'την κλινική έχει αλλάξει το κλίμα στο σπίτι μας..έχει ηρεμήσει ο πατέρας μου,δεν τσακώνεται τόσο συχνά με τη μητέρα μου πια,και έχει αλλάξει η συμπεριφορά τους απέναντί μου..φαίνεται με είδαν σαν έναν άνθρωπο που χρειαζόταν βοήθεια και που έπρεπε να με βοηθήσουν..
Πλέον στο σπίτι μας επικρατεί μια σπαστική ηρεμία και χαρά,η οποία διακόπτεται από αναλαμπές τσακωμών των γονιών μου..
και τη λέω σπαστική και ψεύτικη γιατί αυτή η απότομη αλλαγή έγινε αφού νοσηλεύτηκα και αφού έκανα τη συγκεκριμένη θεραπεία με τα φάρμακα που μου δώσανε..
Πάθαμε μια μετάλλαξη οικογενειακώς..Πρωτίστως την έπαθα εγώ και οι άλλοι ακολούθησαν..Δεν ξέρω πόσο φυσιολογικό είναι αυτό..μάλλον με έχουν κάνει αναίσθητη τα φάρμακα..
Εγώ είμαι ήρεμη πια,δεν κάνω όνειρα να ζήσω μόνη μου γιατί και μόνη μου να ζούσα έτσι όπως είμαι δεν θα καταλάβαινα τη διαφορά..ίσα ίσα περισσότερες δυσκολίες θα είχα παρά χαρές κι έτσι έχω συμβιβαστεί με την κατάσταση..
Ουσιαστικά δεν ξέρω γιατί ζω..δεν έχω κάποιο στόχο για μένα..
Ο μόνος λόγος που ζω είναι για τη μητέρα μου για να μην τρελαθεί..
Σάκη μια χαρά σε βρίσκω ελπίζω να είσαι πάντα έτσι και καλύτερα!
Φαββέλ πολύ λυπάμαι γι'αυτά που περνάς και που έχεις περάσει, είμαστε σε παρόμοια κατάσταση, μακάρι να μέναμε κοντά, να σε ήξερα και να βγαίναμε και τότε θα τα συζητάγαμε όλα!! Κι εγώ είχα κινδυνέψει πολλές φορές, δυστυχώς δεν ζούμε σε άγια κοινωνία, βέβαια εσένα σε πιέζουνε πάρα πολύ. Πιστεύω ότι και μόνη μου να ζούσα πάλι μπορεί να ένιωθα πολύ άσχημα, μπορεί όμως και όχι αν έβρισκα φίλους και περνάγαμε χρόνο μαζί. Γενικά δεν ξέρεις από που να πιαστείς, λες και όλοι είναι εναντίον σου τι να πω! Ο ένας πως να φάει τον άλλον........
Δεν ξέρω ποιο ήταν το περιεχόμενο όσων σβήστηκαν, αλλά με βάση τον τίτλο θέλω να πω ότι σε όλες τις οικογένειες που γνωρίζω και που υπήρχε μέλος με σχιζοφρένεια, υπήρχε και οικογενειακή - πιθανόν γενετική παθολογία, αλλά και τρομερά δυσλειτουργικές απόψεις και συμπεριφορές, π.χ. τεράστια αυστηρότητα - τιμωρητική συμπεριφορά των γονέων, χωρίς να υπάρχει καν σοβαρός λόγος. Τώρα βέβαια δεν μπορούν να βγουν σαφή συμπεράσματα από αυτό... αλλά δεν το θεωρώ άσχετο με την μετέπειτα παθολογία.
Quote:
Originally Posted by marina38
Πόσο σωστό είναι αυτό που γράφεις Μαρίνα μου!...
Πιστεύω ότι η όποια γενετική παθολογία στις περισσότερες περιπτώσεις θα μπορούσε να μην εκδηλώσει συμπτώματα αν το περιβάλλον ήταν ισορροπημένο.
Έλεγα πράγματα για τους γονείς μου που με έχουν ενοχλήσει. Σε μένα ισχύει αυτό ότι δεν ζούσα σε ισορροπημένο περιβάλλον, ενώ φαινομενικά ήτανε όλα καλά, ζούσαμε οικογενειακώς για το τι θα πουν οι άλλοι, και τιμωρίες και φωνές περιλάμβανε το πρόγραμμα. Απλά πιστεύω και η κοινωνία γενικότερα δεν είναι καλύτερη από τους δικούς μου, γι'αυτό είναι άδικο να κατηγορώ μόνο αυτούς ενώ οι άλλοι είτε γονείς είτε παιδιά είτε ανήψια είτε φίλοι είτε ακόμα και άγνωστοι μπορεί να είναι ακόμα και χειρότεροι!