Σχιζοειδής; Αποφευκτικός;
Διαβάζοντας περί διαταραχών σε αυτό το forum και ευρύτερα στο διαδίκτυο, έκανα το εξής νοητικό πείραμα: Πώς θα ήταν άραγε αν μια μέρα, συναντώντας τον τάδε γνωστό μου ή στην δείνα κοινωνική συνάθροιση, άρχιζα να λέω πράγματα που θα παρέπεμπαν σε σχιζότυπη διαταραχή ή σε ψύχωση; Περί συνομωσιών, περί σκοτεινών δυνάμεων, για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας από μας προκειμένου αυτοί που κατοικούν στην κοίλη γη να μην κατακτήσουν και αφανίσουν εμάς τους επάνω, ότι έχω μια αποστολή στον κόσμο, να αποκαλύψω πώς σχετίζονται οι δίδυμοι πύργοι με το πείραμα της Φιλαδέλφειας κ.ο.κ.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστώ τις αντιδράσεις. Άλλοι συγκατανεύουν, μερικοί προσπαθούν να υπερθεματίσουν κιόλας για να κλείσουν κάπως το χάσμα, κάποιοι προσπαθούν ν' αλλάξουν κουβέντα, άλλοι κοιτάζουν το πάτωμα ή παίζουν με τα κινητά τους, οι πιο κοντινοί φρικάρουν και δεν ξέρουν τι να κάνουν, ίσως και να αντιδρούν σα να πέθανα, αφού πέρασα το ποτάμι.
Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ στα 30 χρόνια που ζω, δεν έχω πει ούτε μισή κουβέντα που να ξεφεύγει από την κοινή αντίληψη, το αίσθημα αμηχανίας, συστολής ή απόστασης που δοκιμάζω στις περισσότερες από τις συναναστροφές μου είναι λίγο-πολύ το ίδιο. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους δεν έχει υπάρξει ανάγκη π.χ. να συνεργαστώ στενά (για να έχουν την ευκαιρία να με γνωρίσουν κάπως), με βλέπουν σαν κάτι weird. Και γι' αυτούς που με ξέρουν δεν παίρνω όρκο.
Δεν είμαι υγιής φυσικά, ο ψυχίατρος με μπούκωσε αντικαταθλιπτικά με το 'καλημέρα' (τα παίρνω ανελλιπώς τρία χρόνια) δεν έχω ούτε έναν κολλητό φίλο, σαφή τάση για απομόνωση (π.χ. διάβασμα) και προτίμηση στη μοναξιά από την παρέα, σχεδόν κανένα ενδιαφέρον για σεξουαλικές εμπειρίες, φόβο κριτικής και ιδίως απόρριψης που δεν φάινεται στους άλλους, όλες οι ευκαιρίες κοινωνικοποίησης που είχα (ΠΟΛΛΕΣ!) έπεσαν στο κενό και έχω την εντύπωση ότι ακόμη και αν ξαναγινόμουν 18, πάλι τα ίδια θά 'κανα (" αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;").
Για να μη σας κουράζω άλλο, τη διάγνωση του σχιζοειδούς ή αποφευκτικού την έκανα λίγο-πολύ μόνος μου, ο ψυχίατρος την αρνήθηκε ίσως επειδή δεν έχει υπομονή ν΄ακούσει.
Η αυτονόητη απάντηση στα παραπάνω είναι "αφού τους αποφεύγεις, πώς θέλεις να μην σε βλέπουν περίεργο;".
Και συνεχίζω ρωτώντας: 1) πώς σπάει ο φαύλος κύκλος; Πώς ξυπνάει κανείς μια μέρα με μια σχετική πίστη-πεποίθηση ότι οι άλλοι μπορεί και να είναι θετικοί, πως ίσως και να τον αποδεχτούν; 2) ο σχιζοειδής έχει συνείδηση των παραπάνω;
Λυπάμαι για τη μακρηγορία και ελπίζω να μην έθιξα πρόσωπα που υποφέρουν από τις παθήσεις που ανέφερα.
