Γεια σας,
η αληθεια ειναι οτι εχω να παρακολουθησω πολλα χρονια το φορουμ ομως επεστρεψα επειδη τα βρηκα πολυ δυσκολα και δε ξερω πως να αντιμετωπισω τα πραγματα.
Αν θα επρεπε να ξεκινησω την ιστορια απο την αρχη θα πηγαινα πισω στο 2011 οταν την πρωτοειδα. Εκεινη ακριβως τη στιγμη ειπα "Αυτη τη κοπελα θα την παντρευτω" και δε το ειπα μονο στον εαυτο μου, ηταν δυο φιλοι μου μαζι και τους το δηλωσα κανονικα. Νομιζαν οτι αστειευομαι.
Ημουν ηδη δυο χρονια στο εξωτερικο και το ειχα παρει αποφαση οτι θα εμενα εκει.
Οταν τελικα η Τζεσικα κι εγω ημασταν μαζι ειμαι πολυ σιγουρος οτι ενοιωσα τον πιο εντονο ερωτα της ζωης μου, επι 3 χρονια ερωτευμενος καθε μερα!
Και μερικες μερες ακομη πιο πολυ!
Χωρισαμε 3 φορες. Μετα απο 1-2 εβδομαδες ημασταν ξανα μαζι.
Εκτος του οτι ηταν η συντροφος μου ηταν επισης και η καλυτερη μου φιλη. Περνουσαμε γιορτες με την οικογενεια της ή ερχομασταν στην Ελλαδα για να δουμε τους δικους μου ή να παμε διακοπες.
Μετακομισαμε μαζι, δεν ηταν ο τελειος ανθρωπος οπως ουτε εγω, οπως και ο καθενας μας. Μα ακομη κι αυτες τις ατελειες τις ερωτευτηκα.
Το περασμενο Οκτωβριο η Τζεσικα αποφασισε να το τελειωσει. Δεν προσπαθησα αλλο εκεινη τη φορα.
Μιλησα με την εταιρια μου και αποφασισαμε να γυρισω στην Ελλαδα και να δουλευω απο εδω.
Οπότε ολα εδειχναν πως με βολευαν για να προχωρησω με τη ζωη μου.
Γυρισα στην Ελλαδα, κρατησα μια πολυ καλη επαφη με τη Τζεσικα. Με επισκεφθηκε τον Μαρτιο για μια εβδομαδα.
Μετα απο αυτο ηταν ξεκαθαρο οτι δε μπορουσα να δεχθω μεσα μου να ζησω χωρις αυτην.
Ειχα ασχημες σκεψεις που δεν αισθανομαι εντελως ανετα να αναφερθω αυτη τη στιγμη.Της το ειπα, φοβηθηκε, πιέστηκε , διεκοψε καθε επαφη ενα μηνα μετα απο αυτο.
Ποτε δε την ξεπερασα βεβαια και γενικα απ οτι φαινεται βιωνω κανονικα μια μακρα περιοδο καταθλιψης που δε ξερω πως να αντιμετωπισω.
Τα φαρμακα δε βοηθανε. Εχω κλειστει στον εαυτο μου, δε βγαινω εξω , δε μιλαω σε κανεναν, σαφως μετραει το γεγονος οτι μετα απο 6 χρονια εκτος Ελλαδος ο κοινωνικος κυκλος που ειχα στην Ελλαδα εχει εξαφανιστει. Προσπαθησα να βγαινω λιγο, εστω και μονος μου, γνωρισα λιγο κοσμο, ομως η στεναχωρια μου εχει απορριψει τους παντες.
Πηγα σε γιατρο, μιλησα για το προβλημα. Μετα απο 2 μηνες ειμαστε ακομη σε κατασταση αναμονης. Τα φαρμακα δε βοηθανε, μου λειπει ακομη καθε μερα,
αναρωτιεμαι τι κανει, αν ειναι καλα. Να κοιμηθουμε ξανα αγκαλια οπως κοιμομασταν καθε βραδυ.
Ειμαι τοσο αδειος που δε νομιζω οτι υπαρχουν λεξεις να το περιγραψω.
Πριν μια εβδομαδα ημουν παλι εκει για δουλειες. Δε την ειδα...
Επελεξα αντ'αυτου να βρεθω με καποια αλλη κοπελα μηπως και προχωρησω καπως.
Οχι μονο δεν προχωρησα αλλά δε μπορεσα ουτε να ολοκληρώσω.
Ειναι ενα αδειο, μαυρο αδιεξοδο και δεν βλεπω καμια πορτα πουθενα στο βαθος, δεξια, αριστερα, μπρος ουτε πισω.
Σκεφτομαι να ξαναγυρισω εξωτερικο μονο και μονο για να μενω στην ιδια πολη που μενει και αυτη, ισως να την δω καποια μερα στο δρομο.
Δε ξερω τι να κανω, πως να το αντιμετωπισω. Δεν εχω ξαναβιωσει κατι τετοιο στη ζωη μου. Καθε μερα φαινεται να ειναι χειροτερη απο την προηγουμενη.
Σε ευχαριστω για το χρονο σου.
