διπολικη διαταραχη ή εφηβεία;
Καλησπέρα σε όλους. Ονομάζομαι Στέλλα και είμαι 18 χρονών. Θα ήθελα να μιλήσω εδώ για το πρόβλημα μου και να ακούσω κάποιες γνώμες εκτός του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Νομίζω ότι εδώ και αρκετά χρόνια πάσχω από διπολική διαταραχή. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω υπερβολικά πολύ χαρούμενη και ξαφνικά σε λίγες ώρες θέλω να βάλω τα κλάματα, με νευριάζουν τα πάντα και θέλω απλά να φύγω από όπου κι αν βρίσκομαι. Νιώθω συχνά μόνη μου και ψάχνω απελπισμένα να μιλήσω σε κάποιον κι όταν αρχίζω να το κάνω δεν θέλω να ακούσω τίποτα και πάλι εκνευρίζομαι με όποιον κι αν μιλάω. Συχνά μου λένε ότι είναι η εφηβεία και τίποτα παραπάνω, όμως εγώ πιστεύω πως είναι κάτι χειρότερο από αυτό. Φτάνω σε σημείο να θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου και να με κατηγορώ για όσα άσχημα μου έχουν συμβει, έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και νιώθω πως δεν προσφέρω τίποτα πουθενά και σε κανέναν. Κλαίω ασταμάτητα, ώρες, χωρίς προφανές λόγο και ξαφνικά τα ξεχνάω όλα και είμαι πάλι καλά. Με ενοχλούν και με στεναχωρούν απλά πράγματα, όπως ότι η παρέα μου θέλει να πάμε σε διαφορετικό μαγαζί από ότι εγώ ή ότι κάποιος μου μίλησε λίγο άσχημα ή απότομα πάνω στον θυμό του. Δεν ξέρω πως να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά, νιώθω πως μέρα με την μέρα χειροτερεύω και δεν ξέρω που να μιλήσω και από ποιον να ζητήσω βοηθεία. (Εδώ να συμπληρώσω πως έχω επισκεφτεί και ψυχολόγο και δεν με έχει βοηθήσει ιδιαίτερα). Θα το εκτιμούσα αν μου έδινε κάποιος μερικές συμβουλές. Ευχαριστώ πολύ.
