Είμαι χαμένη

καλησπέρα σε όλους. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω πια είμαι σε απόγνωση. Έχω μια σχέση κοντά 11 χρόνια, εκείνος είναι 6 χρόνια μεγαλύτερος. Είναι 37 χρόνων. Μένουμε μαζί τα τελευταία 3. Μετακόμισα στο εξωτερικό όπου και δούλευε όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Έχουμε το σπίτι μας τις δουλειές μας τις παρέες μας. Γενικά είμαστε μια χαρά.
Είχαμε περάσει κρίση στο παρελθόν λόγω απόστασης αλλά πλέον έχουμε φτιάξει μια wραία κατάσταση εδώ στη ξενιτιά
Το θέμα είναι ότι το άτομο αυτό πάντα ήταν απαισιόδοξο και αισθανόταν λίγος και ποτέ δεν του ήταν εύκολο να πάρει αποφάσεις
Εγώ θέλω να κάνουμε οικογένεια. Τo έχω ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό. Από τότε που μετακόμισα βασικά . Εκείνος ποτέ δε ήταν ξεκάθαρος σ αυτό το θέμα. Έλεγε ναι αλλά αόριστα. Με αποτέλεσμα εγώ να περιμένω. Επειδή είμαστε πολύ δεμένοι θεωρούσα ότι δεν θα με κρατήσει κοντά του αν δεν θέλει τα ίδια με μένα και πως θα ξεκαθαρίσει σύντομα. Κάποια στιγμή μετά από πολύ πίεση ανοίχτηκε και είπε ότι είναι δικό του πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με μένα και πως δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις και πως έχει ανασφάλειες και ότι ξέρει ότι αυτό είναι το σωστό και πως θέλει χρόνο να συνέλθει. Το θέμα είναι πως αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται συνέχεια και ενώ λέει ότι σύντομα θα προχωρήσουμε όλο ζητάει κ άλλο χρόνο . Πλέον δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ αισθάνομαι προδωμένη νιώθω θυμό και απογοήτευση γιατί ενώ βλέπει ότι υποφέρω δεν ξεκαθαρίζει . Προφανώς δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του. Δεν ξέρω αν είναι φόβος και ανασφάλεια η απλά δεν έχει το θάρρος να μου πει ότι δεν θέλει γάμο . Έχουμε αρραβωνιαστεί οι δικοί μας πιέζουν και εγώ πλέον δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση. Κάποια στιγμή πήγα να φύγω και δεν με άφηνε . Μου λέει ότι έχω δίκιο ότι δεν φαίρεται σωστά αλλά συνεχίζει να μην απαντά. Πλέον μου λέει ότι τον πιέζω και ότι ενώ μου μίλησε εγώ συνεχίζω.
Πραγματικά δεν μπορώ άλλο αισθάνομαι κοροϊδία. Δεν θέλω να χωρίσω γιατί τον αγαπώ και ξέρω ότι μ αγαπά αλλά δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν οφείλει να δώσει μια απάντηση? τι θέλει και αν δε θέλει γιατί δεν το λέει? Αν είμασταν Ελλάδα μπορεί να είχα φύγει από το σπίτι για να σκεφτώ αλλά τώρα μου είναι δύσκολο. Νιώθω ότι τους έχω απογοητεύσει όλους . Την οικογένεια μου τον εαυτό μου.
Εδώ να προσθέσω ότι στο παρελθόν είχα περάσει καταθλιψη. Έκανα θεραπεία για 2 χρόνια περίπου και από τότε τρέμω στην ιδέα να το ξαναπεράσω. Είχα κρίσεις πανικού δεν μπορούσα να φάω κλπ. Από τότε και κυρίως για χάρη του συντρόφου μου πάλεψα πολύ.
Έκανα πράγματα που στο παρελθόν φοβόμουν να τα τολμήσω και αυτό μου έκανε καλό ..Όμως πολλές φορές τον τελευταίο καιρό πετάγομαι στον ύπνο μου νιώθω ότι δεν αναπνέω και γενικά ότι κάτι έχω.. Είναι ελεγχόμενο αλλά για πόσο ακόμα?
Όλη αυτή η αβεβαιότητα με πάει προς τα πίσω νιώθω ότι χάνω τα χρόνια μου ότι στεναχωρώ τους δικούς μου..Νιώθω αποριψη και πως δεν είμαι αξία να αγαπηθώ . Φοβάμαι ότι θα καταλήξω
μόνη μου χωρίς οικογένεια . Έχω χάσει την αυτοεκτίμηση μου πια Δεν θέλω γάμο με το ζόρι. Θέλω ειλικρίνεια δεν το αξίζω? Πως γίνεται να έχουμε ζήσει τόσα να έχουμε σταθεί τόσο πολύ ο ένας στον άλλο και να καταλήγουμε έτσι? Οι άνθρωποι δεν πρέπει να μιλάνε? Ευχαριστώ.

σου εχει περασει ποτε απο το μυαλο οτι ταλαιπωρισαι χωρις λογο? μπορει ολο αυτο να τον αγχωνει γι αυτο το αποφευγει
εγω πιστευω οτι αυτο που γραφεις οτι δεν εισαι αξια να αγαπηθεις ειναι ενα θεμα δικο σου που εχει σχεση με το τροπο που ζεις αν καθοσουν στ αυγα σου κ εισουν σε αδρανεια περισσοτερα πραγματα θα πετυχενες ετσι παρα με το να επιμενεις
δε σε συμφαιρει να κυνηγας πολα σε συμφαιρει να σε στο κοσμο σου κ να λες οσα πανε κ οσα ερθουν οπιος αραβονιαζετε καπια στιγμη παντρευετε
οι ανθρωποι ειναι ελαφρος σπασικλες κ βρισκουν την απαθεια ως το πιο πιστικο επιχειρημα απο ολα αφου οταν το παιζεις ανετος ετσι παιρνεις ποντους.

Η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί και πολλές φορές νιώθω ότι βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα . Όμως το πρόβλημα επιδεινώνεται επειδή εκείνος είναι το ακριβώς αντίθετο . Κλείνεται στον εαυτό του και δεν μιλάει...

προφανως λκ κλινεται στον εαυτο του γιατι τα λες ολα εσυ κ τα περιμενει ολα απο σενα ειναι καλοπερασακιας απλα θελει να χαρει τη σχεση του μαζι σου γιατι αμα παντευτειτε κ κανετε κ μερικα μωρακια κ αρχισουν τα ουα ουα μετα τι θα κανετε τα βραδια καπια στιγμη θα του μεινει στο χερι.εχει δυσκολιες ο γαμος
ολα του γαμου δυσκολα κ η νυφη αγανακτισμενη... :)

όπως περιγράφεις τη ζωή σας και τη σχέση σας, τι θα αλλάξει με το γάμο? ένα παιδί ίσως? αυτό φαντάζομαι μπορείς να το έχεις και χωρίς γάμο είναι άλλωστε της μόδας. Βασικά νομίζω πως σε νοιάζει μόνο τι λένε οι δικοί σου...είναι κρίμα να χαλάς κάτι το ωραίο για τυπικά ζητήματα. Ο γάμος δεν είναι κάτι το τόσο σπουδαίο όσο έχεις φανταστεί. Σπουδαίο είναι να είσαι καλά με έναν άνθρωπο που αγαπάς και γουστάρεις να είσαι δίπλα του.

Εγω θα σου πω τι συμβαινει: ο ανθρωπος σε αγαπαει αλλα δεν αντεχει τις ευθυνες. Φοβαται γιατι εχει κατσει και εχει μετρησει τον εαυτο του και ειναι "μεχρι εκει" . Αν επιμεινεις και τον πιεσεις να παντρευτειτε καποια στιγμη θα δεχθει γιατι σε αγαπαει και δεν θελει να σε χασει. Ομως, εσυ αργοτερα θα βρεθεις προ δυσαρεστων εκπληξεων γιατι οταν θα προκυψουν τα παιδια και οι ευθυνες με καποιον τροπο θα "τσινισει", θα σπασει, δεν θα αντεξει.
και αυτο μπορει να εκδηλωθει με διαφορους τροπους, αναλογως τον χαρακτηρα του. Αυτη ειναι η γνωμη μου.
Για μενα λοιπον διαλεγεις: μπορεις να ρισκαρεις, να αφησεις την κατασταση ως εχει η να χωρισεις αν για σενα δεν εχει τοσο αξια η σχεση οσο η τεκνοποιηση..

Το έχω καταλάβει πως φοβάται γιατί λέει ότι είναι λίγος και ότι θα καταλήξει μόνος του. Από την άλλη όμως οφείλει να δείξει και λίγη ωριμότητα. Για μένα η μητρότητα είναι πολύ σημαντική και δεν θέλω παιδί εκτός γάμου. Το θέμα είναι ότι θέλω να κάνω μ αυτόν τον άνθρωπο οικογένεια και αυτή η αναβλητικότητα του με εγκλωβίζει γιατί τον αγαπώ..
Και μέσα σ όλα αυτά πρέπει να μαζεύω και τα δικά μου κομμάτια .

οταν καπιον τον θελεις προσπερνας ολα τα εμποδια για να σε μαζι του αν οχι κολας στα εμποδια κ ξεχνας αυτον για αυτο ασε τις δικαιολογιες κ σκεψου αν τον θες η οχι.

ΕΓΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΙ ΒΛΕΠΩ ΩΣ ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ ΟΤΙ ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΟΜΑΝΤΟ ΓΙΑ ΠΑΡΤΙ ΤΟΥ ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ
ΙΣΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΟΒΑΡΕΥΕΙ ΝΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ
ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΟΤΙ ΠΕΤΥΧΕΣ ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ

πολλες φορες νιωθουμε ανασφαλεια οχι γιατι φοβομαστε αλλα γιατι δε θελουμε γαμο κ το δικαιολογουμε κτλ κτλ ....
απ τη στιγμη που εξαρχης φαινοταν ποιος ειναι επρεπε η να τον χωρισεις η να παρεις αποφαση οτι πιθανοτατα δεν θα δεις γαμο ποτε
υστερογραφο κ γω απαισιοδοξος ειμαι αλλα επειδη μ αρεσει ο γαμος δεν εχω τοση ανασφαλεια .

ΚΙ ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΚΟΛΩΝΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΤΕ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΤΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ
ΠΩΣ ΤΑ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΚΛΠ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΚΛΠ

Quote:

---

Originally Posted by ritsa04

καλησπέρα σε όλους. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω πια είμαι σε απόγνωση. Έχω μια σχέση κοντά 11 χρόνια, εκείνος είναι 6 χρόνια μεγαλύτερος. Είναι 37 χρόνων. Μένουμε μαζί τα τελευταία 3. Μετακόμισα στο εξωτερικό όπου και δούλευε όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Έχουμε το σπίτι μας τις δουλειές μας τις παρέες μας. Γενικά είμαστε μια χαρά.
Είχαμε περάσει κρίση στο παρελθόν λόγω απόστασης αλλά πλέον έχουμε φτιάξει μια wραία κατάσταση εδώ στη ξενιτιά
Το θέμα είναι ότι το άτομο αυτό πάντα ήταν απαισιόδοξο και αισθανόταν λίγος και ποτέ δεν του ήταν εύκολο να πάρει αποφάσεις
Εγώ θέλω να κάνουμε οικογένεια. Τo έχω ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό. Από τότε που μετακόμισα βασικά . Εκείνος ποτέ δε ήταν ξεκάθαρος σ αυτό το θέμα. Έλεγε ναι αλλά αόριστα. Με αποτέλεσμα εγώ να περιμένω. Επειδή είμαστε πολύ δεμένοι θεωρούσα ότι δεν θα με κρατήσει κοντά του αν δεν θέλει τα ίδια με μένα και πως θα ξεκαθαρίσει σύντομα. Κάποια στιγμή μετά από πολύ πίεση ανοίχτηκε και είπε ότι είναι δικό του πρόβλημα και δεν έχει να κάνει με μένα και πως δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις και πως έχει ανασφάλειες και ότι ξέρει ότι αυτό είναι το σωστό και πως θέλει χρόνο να συνέλθει. Το θέμα είναι πως αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται συνέχεια και ενώ λέει ότι σύντομα θα προχωρήσουμε όλο ζητάει κ άλλο χρόνο . Πλέον δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ αισθάνομαι προδωμένη νιώθω θυμό και απογοήτευση γιατί ενώ βλέπει ότι υποφέρω δεν ξεκαθαρίζει . Προφανώς δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του. Δεν ξέρω αν είναι φόβος και ανασφάλεια η απλά δεν έχει το θάρρος να μου πει ότι δεν θέλει γάμο . Έχουμε αρραβωνιαστεί οι δικοί μας πιέζουν και εγώ πλέον δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση. Κάποια στιγμή πήγα να φύγω και δεν με άφηνε . Μου λέει ότι έχω δίκιο ότι δεν φαίρεται σωστά αλλά συνεχίζει να μην απαντά. Πλέον μου λέει ότι τον πιέζω και ότι ενώ μου μίλησε εγώ συνεχίζω.
Πραγματικά δεν μπορώ άλλο αισθάνομαι κοροϊδία. Δεν θέλω να χωρίσω γιατί τον αγαπώ και ξέρω ότι μ αγαπά αλλά δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Δεν οφείλει να δώσει μια απάντηση? τι θέλει και αν δε θέλει γιατί δεν το λέει? Αν είμασταν Ελλάδα μπορεί να είχα φύγει από το σπίτι για να σκεφτώ αλλά τώρα μου είναι δύσκολο. Νιώθω ότι τους έχω απογοητεύσει όλους . Την οικογένεια μου τον εαυτό μου.
Εδώ να προσθέσω ότι στο παρελθόν είχα περάσει καταθλιψη. Έκανα θεραπεία για 2 χρόνια περίπου και από τότε τρέμω στην ιδέα να το ξαναπεράσω. Είχα κρίσεις πανικού δεν μπορούσα να φάω κλπ. Από τότε και κυρίως για χάρη του συντρόφου μου πάλεψα πολύ.
Έκανα πράγματα που στο παρελθόν φοβόμουν να τα τολμήσω και αυτό μου έκανε καλό ..Όμως πολλές φορές τον τελευταίο καιρό πετάγομαι στον ύπνο μου νιώθω ότι δεν αναπνέω και γενικά ότι κάτι έχω.. Είναι ελεγχόμενο αλλά για πόσο ακόμα?
Όλη αυτή η αβεβαιότητα με πάει προς τα πίσω νιώθω ότι χάνω τα χρόνια μου ότι στεναχωρώ τους δικούς μου..Νιώθω αποριψη και πως δεν είμαι αξία να αγαπηθώ . Φοβάμαι ότι θα καταλήξω
μόνη μου χωρίς οικογένεια . Έχω χάσει την αυτοεκτίμηση μου πια Δεν θέλω γάμο με το ζόρι. Θέλω ειλικρίνεια δεν το αξίζω? Πως γίνεται να έχουμε ζήσει τόσα να έχουμε σταθεί τόσο πολύ ο ένας στον άλλο και να καταλήγουμε έτσι? Οι άνθρωποι δεν πρέπει να μιλάνε? Ευχαριστώ.

---

γιατι ομως τετοια πιεση?
δε πιεζεσαι μονο εσυ πιεζεται πολυ κ αυτος κ προφανως θα ειχες δει τα σημαδια τοσο καιρο.
δεν ειναι υποχρεωτικό ουτε να παντρευτειτε ουτε να κανετε οικογενεια!
κ μην ακους τι λενε οι συγγενεις, τη δικη σου ζωη ζεις κ οχι τη δικη τους.
εσυ μπορει να θελεις παιδι, αλλα μη ξεχνας οτι μαζι του εισαι γιατι αγαπας αυτον και οχι γιατι εχετε την ικανοτητα να κανετε ενα παιδι.
τι νοημα εχει να κανετε παιδι οταν αυτος δεν ειναι ετοιμος?
θα γυρισει μπουμεραινγκ (οπως τα γραφει κ η κασσανδρα πιο αναλυτικα)
επισης ετσι οπως του το φερνεις , του τυπου ''πρεπει συντομα να κανουμε παιδι, αλλιως να το ξερω.."
ειναι μαχαιρι στο λαιμο αυτη η σταση.
εγω θα σου προτεινα αν οντως τον θελεις σαν ανθρωπο σαν σχεση ερωτικα κλπ μεινε μαζι του κ οπως κατσουν τα πραγματα.
μη καθεσαι μαζι του για τη μητροτητα απλα κ μονο.

Η γνώμη μου είναι πως γενικά οι πολύχρονες σχέσεις που δεν εξελίσσονται με κάποιο τρόπο, βαλτώνουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει να εξελιχθούν υπό πίεση, ούτε ότι πρέπει να εξελιχθούν προς την κατεύθυνση γάμος – παιδιά, ειδικά αν ο ένας διστάζει.

Κατά τ’ άλλα θα συμφωνήσω με την Γκόθλι.
Άσε στην άκρη τους δικούς σου, κι άσε τις πιέσεις για γάμο, δεν υπάρχει κάποιος λόγος να γίνουν όλα με την υποτιθέμενη ‘σωστή σειρά’ και για να χαρούν τα σόγια.

Να ρωτήσω, το θέμα ‘παιδί’ το έχετε συζητήσει? Υποθέτω πως όταν λες πως θέλεις οικογένεια, εννοείς και παιδιά?
Το να φοβάσαι ότι θα καταλήξεις μόνη σου, είναι κάτι κατανοητό μετά από τόσα χρόνια με έναν άνθρωπο, αλλά είναι απλώς μια φοβία κι όχι η πραγματικότητα. Ίσως νιώθεις άβολα στη σκέψη μιας νέας αναζήτησης, αλλά είναι και αυτό μια εναλλακτική εάν δεν τα βρείτε.

ναι το εχω παρατηρισει κ αυτο αλλα εχω δει κ πολους ανθρωπους που αλαζουν μια κατασταση μονο κ μονο για να κανουν κατι διαφωρετικο χωρις να τους απασχολει οτι ετσι κανουν τη ζωη τους χειροτερη αν καπιος δε θελει να χαρει τιποτα στη ζωη του εχει στο τσεπακι καλες δικαιολογιες του στιλ βαρεθηκα κλπ.

Καταρχήν ευχαριστώ όλους για της απαντήσεις σας. Ειλικρινά με κάνετε να αισθάνομαι καλύτερα. Το θέμα της οικογένειας το έχω ξεκαθαρίσει δηλαδή ξέρει τι θέλω. Εκείνος δεν ξεκαθαρίζει και είναι μια κρύο μια ζεστή. Ίσως διστάζει για γάμο λόγω παιδιού. Κατα καιρους το έχει πει και από μόνος του να κάνουμε οικογένεια αλλά στη πράξη διστάζει. Ειναι άτομο που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις και γενικά κάνει τη ζωή του δύσκολη όπως κ εγώ. Τώρα λέει ότι τον πιέζω και ότι αφού μου είπε ότι σύντομα θα μου πει να μην ανησυχώ. Το θέμα είναι ότι για μένα έπρεπε να ξέρει τι θέλει. Δεν σκοπεύω να ξαναπώ κάτι. Όσον αφορά τους γονείς απλά στεναχωριέμαι δεν περιμένω να με καταλάβουν. Το θέμα είναι ότι πάντα βάζω τους άλλους πάνω από μένα και καταλήγω να αρρωσταίνω . Εγω το μόνο που ζήτησα είναι να μου μιλήσει και όχι να κάνει κάτι με το ζόρι. Ούτε θεωρώ λύση να φύγω γιατί πραγματικά θέλω αυτών τον αθρωπο..Αλλά θέλω να μου μιλάει και να τα συζητάμε..