Διακοπή εγκυμοσύνης

Πρόσφατα έμαθα ότι ήμουν έγκυος, ενώ έμπαινα στον 3ο μήνα της κύησης. Ο λόγος που άργησα να το αντιληφθώ είναι ότι ποτέ δεν είχα σταθερό κύκλο (από 15 μέρες μέχρι 2 μήνες) όπως επίσης ότι χρησιμοποιούσαμε προφυλάξεις (και επιβεβαιώνω ότι καμία μέθοδος δεν είναι 100% ασφαλής)

Ήδη είχα τα κλασσικά συμπτώματα τις 2 τελευταίες βδομάδες και μεγάλες μεταβολές διάθεσης, με έριχνε κιόλας το γεγονός ότι έβλεπα το σώμα μου να πρήζεται κυρίως στην κοιλιακή περιοχή και νόμιζα ότι ευθυνόταν η μεγάλη καθυστέρηση και το ορμονικό χάπι που είχα πάρει για να αδιαθετήσω.

Πάντα πίστευα ότι δε συμπαθώ τα παιδιά (δηλαδή καλά είναι, αλλά μακριά από μένα...) και δεν μπορούσα να κατανοήσω την επιθυμία των περισσότερων γυναικών να αποκτήσουν παιδί, καθώς ούτε και τις συνέπειες της έκτρωσης στην ψυχολογία τους. Έλεγα ότι έτσι κι έμενα ποτέ έγκυος, θα το έριχνα χωρίς σκέψη και παρατράγουδα.

Όταν βγήκε το 1ο τεστ θετικό, αρνήθηκα να το πιστέψω και επέμενα ότι κάτι λάθος έκανα... Και μετά την επόμενη μέρα το 2ο. Και την επόμενη μέρα είδαμε το έμβρυο στον υπέρηχο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η σκέψη "είμαι έγκυος" ήταν για μένα κάτι σαν ..."έχω γρίπη".

Από κει και πέρα άρχισαν όλα να αλλάζουν... Να σκέφτομαι ότι υπάρχει μέσα μου ένα πλασματάκι που με έχει απόλυτη ανάγκη για την επιβίωσή του, ότι χρησιμοποιεί τη δική μου τροφή, το δικό μου οξυγόνο.. Άρχισα να πιάνω την κοιλιά μου ξέροντας ότι υπάρχει μέσα μου, να του μιλάω και κοινώς, δέθηκα μαζί του.

Δεν είχα πολλά χρονικά περιθώρια για έκτρωση, καθώς ήταν προχωρημένη η εγκυμοσύνη και απλά περνούσα τις μέρες μου στο κρεβάτι να σκέφτομαι και να κλαίω. Ήξερα ότι η έκτρωση ήταν μονόδρομος, για πολλούς λόγους και κυρίως επειδή δεν έχω καν δουλειά πλέον, ώστε να μπορώ να του εξασφαλίσω κάτι. Ούτε εγώ ούτε ο σύντροφός μου. Και με τους γονείς μου δεν έχω καλές σχέσεις, οπότε οποιαδήποτε βοήθεια εκ μέρους τους ήταν εκτός συζήτησης. Πέρυσι, η μάνα μου δεν είχε διστάσει να μου πει επί λέξει (όταν με έδιωχνε από το σπίτι επειδή δε συμφωνούσε με το γάμο που θα έκανα) "έτσι και κάνεις το γάμο και μείνεις και έγκυος, εμάς να μας ξεγράψεις, δε θέλουμε να σε ξέρουμε. Και σιγά το μπάσταρδο που θα κάνεις".

Ακόμα και να "άλλαζε γνώμη" και να ήθελε να βοηθήσει, αυτό θα ήταν καταστροφικό τόσο για μένα, όσο και για το παιδί μου. Και άντε, εγώ έχω συνηθίσει τόσα χρόνια τον ψυχολογικό και οικονομικό πόλεμο που μου κάνουν, τις υστερίες και τους παραλογισμούς τον έλεγχο στη ζωή μου που προσπαθούν διαρκώς να έχουν, αν και εξακολουθούν να με επηρεάζουν και η κατάθλιψη από την οποία πάσχω οφείλεται στο μεγαλύτερο μέρος της σε αυτούς τους ανθρώπους, που πιστεύουν ότι είναι άξιοι γονείς. Το μωρό μου δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να υποστεί όσα κι εγώ και δε θα γινόταν διαφορετικά, θα ήμασταν και οι δύο όμηροι. Δε θα άντεχα να γυρίσει να μου πει κάποια μέρα όταν πλέον μεγάλωνε και καταλάβαινε, το ίδιο που έφτασα στο σημείο να πω κι εγώ στη μάνα μου "καλύτερα να με έριχνες". Πάλευα μεταξύ όλων των πρακτικών λόγων και των συναισθημάτων μου και σκεφτόμουν ότι θα ήταν ευκολότερο να σκοτώσω εμένα, να μην υπάρχω μετά απ' αυτό. Έπαιρνα τηλέφωνο στον ψυχ μου και άφηνα μηνύματα, όμως δεν κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί του αφού λείπει διακοπές.

Το περιβάλλον μου λέει ότι έκανα το σωστό. Πέρα από μια στενή μου φίλη που είχε τις ενστάσεις της, από τη στιγμή που είχα δεθεί με το έμβρυο, για τη μετέπειτα ψυχολογική μου κατάσταση.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο θα με πονούσε αυτό. Τις 2 πρώτες μέρες ήμουν σχετικά καλά, υπό την επήρεια lonarid... Μετά ήταν σαν να άνοιξε μια κουρτίνα στο μυαλό μου και θυμάμαι τη στιγμή στο χειρουργείο, που έκλαιγα και με ρώταγε η γιατρός αν είμαι σίγουρη ότι θέλω να προχωρήσω στην έκτρωση, ότι δεν μπορεί να με χειρουργήσει στην κατάσταση που είμαι, ότι της σπαράζω την καρδιά... και μετά που ξύπνησα εκτός από το σωματικό πόνο που ένιωσα, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι το σκότωσα και άρχισα να κλαίω και μου ζητούσαν να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά δεν ήθελα να τα ανοίξω, το μόνο που ευχόμουν ήταν να με ναρκώσουν ξανά να μη νιώθω. Και όταν μου είπαν ότι είμαι νέα και να ζήσω τη ζωή μου και θα έχω την ευκαιρία στο μέλλον, ήθελα απλώς να τους πω να το βουλώσουν, πώς μπορώ να έχω μέλλον κι ευκαιρίες μετά απ' αυτό;

Δεν έχω σταματήσει να κλαίω και να σκέφτομαι πώς θα ήταν, ότι ίσως να υπήρχε τρόπος να το κρατούσα, ότι σκότωσα ένα πλασματάκι που μόνο εμένα είχε.

Είχα διαβάσει και μιλήσει με γυναίκες που έχουν κάνει έκτρωση και περίμενα πάνω κάτω πώς θα ένιωθα μετά, αλλά πλέον πιστεύω ότι δε μου αξίζει τίποτα καλό μετά απ' αυτό που έκανα. Και δεν πιστεύω σε ψυχές, θεούς και θρησκείες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σκότωσα το μωρό μου, ένα κομμάτι δικό μου. Κάθε φορά που νιώθω ή βλέπω το αίμα να τρέχει ξέρω ότι είναι από το κενό που άφησε εκεί το μωρό μου, τα υπολείμματα, το πόσο βίαια το τράβηξαν έξω και το έσχισαν σε κομμάτια για να διακόψουν την κύηση. Αναρωτιέμαι αν ήταν σε ηλικία να αισθανθεί πόνο, να νιώσει τι του έκανα. Αν είχε συνείδηση θα με συγχωρούσε ποτέ;

Θέλω να λέω στον εαυτό μου ότι έκανα το καλύτερο γι' αυτό, δε θα είχε ζωή αν γεννιόταν, δε μεγαλώνουν με αγάπη τα μωρά, όπως οι ρομαντικοί ουτοπιστές ισχυρίζονται, θα πεινούσε, θα ήθελε γιατρούς και εμβόλια, θα κρύωνε... τι θα του έκανε μόνο η αγάπη μου;

Πώς ξεπερνιέται αυτή η εμπειρία; Η φίλη μου συνεχίζει να φοβάται για μένα, αφού γνωρίζει και το ιστορικό μου. Και δεν ήθελα να την ακούσω όταν μου τα 'λεγε, τα ήξερα και μόνη μου.. Έχω μέσα μου και θυμό... Θυμό για μένα, για το σύντροφό μου, για τους γονείς μου, για όσους το διακωμώδησαν..

Μάρτιο θα γεννιόταν...

Mriya, πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω με συγκίνησε πολύ το κείμενο σου και δεν έχω λόγια...το μόνο που έχω να σου πω είναι πως ότι έγινε έγινε και δεν αλλάζει οπότε τώρα φρόντισε να θωρακίσεις τον εαυτό σου και να προχωρήσεις μπροστά...έστω και σιγά σιγά, μην πιέζεσαι να συνέλθεις από τη μία στιγμή στην άλλη που λέει ο λόγος...

Quote:

---

Originally Posted by Mriya

Έχω μέσα μου και θυμό... Θυμό για μένα, για το σύντροφό μου, για τους γονείς μου, για όσους το διακωμώδησαν..

Μάρτιο θα γεννιόταν...

---

ΑΜΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΟ ΠΟΥ ΛΕΣ ΘΑ ΠΟΝΟΥΣΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΕ ΚΙ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΙ ΘΑ ΠΟΝΟΥΣΕΣ
ΑΝ ΤΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
ΣΥΓΝΩΜΗ ΟΠΥ ΣΤΑ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΑΝ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ

Είναι κατανοητό πως το οικογενειακό σου περιβάλλον δεν είναι σε θέση όυτε να σε καταλάβει και δυστυχώς δεν είναι όλοι οι ανθρωποι άξιοι να γίνουν γονείς..Και πολλοί κάνουν παιδιά για λάθος λόγους και την πληρώνουν αυτα..Και μακάρι όλοι άνθρωποι να έπαιρναν πιο συνειδητές αποφάσεις..Συγνώμη αν γίνομαι σκληρή αλλά η μητέρα σου δεν σου φέρθηκε καθόλου καλά..Πως είναι δυνατόν ν αποκαλείς μπάσταρδο ένα παιδί..;; Το αν έκανες καλά ή όχι δεν ξέρω αν είναι σε θέση καποιος να στο πει..Δεν μπορούμε να σε κρίνουμε, πάντως θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει ποια στάση έχει κρατήσει ο συντροφός σου σε όλο αυτό..Και αν το έχεις μετανιώσει ποτε δεν είναι αργά να προσπαθησεις..
Πάντως νομίζω οτι φοβηθηκες οτι δεν θα τα καταφερεις και εκανες πισω..

Από την στιγμή που αποφάσισες ότι έπρεπε να το ρίξεις το παιδί,καλά έκανες και προχώρησες σε αυτή την κίνηση.
Ισως να μην είμαι στην θέση σου,αλλά οι πολλοί συναισθηματισμοί βλάπτουν..........

Προχώρα την ζωή σου με προσοχή και συνειδητότητα!

:(

"Περαστικά".

(...είχα γράψει ένα ιδιαίτερα μεγάλο μήνυμα αλλά τελικά απλώς θέλω να σου ευχηθώ κουράγιο και να ξεπεράσεις τα όποια θέματα προέκυψαν ή θα προκύψουν, εσωτερικά ή εξωτερικά του σώματός σου, από αυτή την ιστορία. Μακάρι να έχεις κάποιον/κάποια κοντά σου που να μπορείς να ευχαριστηθείς και να σε ωφελήσει η στήριξή του/της. Δεν έχεις χάσει ούτε το μέλλον σου, ούτε τις ευκαιρίες σου. Αυτά θα τα χάσεις μόνο όταν "παραδοθείς". Να είσαι σίγουρη γι'αυτό.)

Mryia πολυ ανατριχιαστικη η περιγραφη σου..... Ευχομαι να το ξεπερασεις συντομα. Ευτυχως δεν ειχα ποτε αυτην την εμπειρια, κ λεω ευτυχως γιατι θεωρω την εκτρωση φονο κ δεν θα αντεχα να δω τον εαυτο μου ξανα στον καθρεφτη. Βεβαια ειναι μη σου κατσει..... Ειχα ομως φιλες, που το θεμα εκτρωση το ειχαν "παω για τσιγαρα στο περιπτερο" κ ειλικρινα ποτε δεν καταλαβα την ψυχολογια τους! Εγω τρελενομουν, αυτες ηταν αμεριμνες!

Παντως σιγουρα εκανες το σωστο, για να ερθει 1 παιδι στον κοσμο χρειαζεται να συντρεχουν κ καποιες min απαραιτητες προυποθεσεις, οι οποιες αν δεν υφιστανται, καλο ειναι να μην ερχεται το παιδι στον κοσμο. Κ αυτο στερημενο κ δυστυχισμενο θα ηταν, κ ετσι θα γινουσουν κ εσυ. Η' η 1 η η αλλη βλεπεις τις τυψεις κ τις ενοχες δεν τις γλιτωνεις, απο τη 1 αισθανεσαι ενοχες για την εκτρωση, απο την αλλη εαν το κραταγες θα ειχες ενοχες για τις συνθηκες στις οποιες μεγαλωνει. Κ εγω στη θεση σου το ιδιο θα εκανα (βεβαια εγω θα το εκανα ετσι κ αλλιως, ακομα κ τωρα που εχω δουλεια ακομα κ αν ημασταν με το συντροφο μου ετοιμοι για παιδι γενικοτερα). Επραξες ορθολογικα κ επελεξες το καλυτερο. Ευχομαι να το ξεπερασεις συντομα, δε σου λεω να το ξεχασεις, γιατι δεν ξεχνιεται, αλλα να το αφησεις πισω σου.

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις και την υποστήριξη.

Οι πολλοί συναισθηματισμοί βλάπτουν, ανέκαθεν όμως ήμουν συναισθηματική. Επιπλέον, έγραψα ότι κι εγώ πριν βρεθώ σε αυτή τη θέση, με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμουν, ότι σιγά, δεν τρέχει μία. Δεν έχεις δει καν το μωρό πραγματικά, δεν το έχεις κρατήσει. Αλλά είναι διαφορετικά όταν το βιώνεις τελικά. Εύχομαι ποτέ να μη χρειαστεί να το περάσετε αυτό (απευθύνομαι στις γυναίκες εδώ, αλλά και στους άντρες να μη χρειαστεί να φτάσουν με τη σύντροφό τους σ' αυτή την πράξη. Δε γνωρίζω πώς το βιώνει ένας άντρας από την πλευρά του, γιατί κακά τα ψέματα, οι γυναίκες στην πλειοψηφία μας το νιώθουμε όταν βρίσκεται ήδη μέσα μας, οπότε είναι πιο ισχυρό το συναίσθημα για μας, όμως θα είναι πολύ δύσκολη η ψυχολογική κατάσταση της κοπέλας/γυναίκας του μετά).

Όσο για τη μάνα μου, δε διαφωνώ. Αλλά έτσι είναι και στην ηλικία που βρίσκεται δεν πρόκειται να αλλάξει χαρακτήρα και συμπεριφορά. Μάλιστα είναι από τους ανθρώπους που θεωρεί ότι τα κάνει όλα σωστά, αισθάνεται περήφανη για τη θρησκεία της και καλή χριστιανή (!) -κι ας μισεί όλο τον κόσμο- και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Η μάνα μου αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγήν... Η μάνα που δε θα ήθελα ποτέ να γίνω. Γεννάμε ένα παιδί και έκτοτε μας ανήκει. Φροντίζουμε να του υπενθυμίζουμε διαρκώς πόσο άχρηστο είναι αν δεν κάνει ό,τι του λέμε και το αγαπάμε μόνο όταν είναι υπάκουο. Από αρχής γεννησιμιού του μέχρι ...όσο ζούμε. Το παιδί μας ανήκει και οφείλει να είναι κολλημένο στα φουστάνια μας ακόμα και στα 60 του. Αν καθόμουν ποτέ να γράψω έστω κι ένα μέρος των όσων μου έχουν κάνει, θα ζήλευε κι ο Φώσκολος. Ανακάτεμα στη ζωή μου, εκβιασμός του φιλικού μου περιβάλλοντος, αποκοπή από μικρή από λοιπούς συγγενείς μην τυχόν και με "επηρεάσουν" και με "παρασύρουν", ψεύτικες ασθένειες και σενάρια, διωγμοί και απειλές... Και είναι και άλλα πολλά.

Και ναι, σίγουρα θα πέθαινα κάθε μέρα αν έβλεπα το παιδί μου να στερείται τα βασικά αλλά και ένα υγιές περιβάλλον για την ανατροφή του και να το ανάγκαζα να ζήσει στην αρρώστια που ανέφερα παραπάνω. Το ξέρω ότι έκανα το σωστό, μα δεν παύει να πονάει. Όπως και να το κάνουμε, φόνος είναι. Και οι εκτρώσεις είναι βίαιες διαδικασίες. Δε θα άντεχα να είμαι με τίποτα κάποιος γιατρός που κάνει αυτή τη διαδικασία. Ακόμα και αν η γιατρός μου το χαρακτήρισε ανθρωπισμό υπό αυτές τις συνθήκες.

mariposa, δεν μπορώ καν να διανοηθώ πώς γίνεται οι φίλες σου να το βιώνουν και να το αντιμετωπίζουν τόσο χαλαρά. Τι πάει λάθος;

ειναι καπια συναισθηματα που δε γινετε να τα αποφυγεις ομως οταν ειναι πολυ δυνατα κ το μυστικο λεγετε ταυτιση

Quote:

---

Originally Posted by Mriya

mariposa, δεν μπορώ καν να διανοηθώ πώς γίνεται οι φίλες σου να το βιώνουν και να το αντιμετωπίζουν τόσο χαλαρά. Τι πάει λάθος;

---

Για αρχή να σου πω πως η μαμά σου παρουσιάζει επικίνδυνες ομοιότητες με τη δικιά μου (βέβαια θέματα θρησκείας κλπ κλπ δεν παίζουν). Κ αυτό ότι αν έγραφες τί έχεις περάσει θα ζήλευε κ ο Φώσκολος, δε φαντάζεσαι πόσο με αντιπροσωπεύει. Αλλά έχε χάρη που από μικρή υπήρξα αντιδραστική κ δεν της πέρασε να με κουμαντάρει εύκολα.

Όσο για τις φίλες μου είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Σε τέτοια θέματα είναι αναίσθητες κάποιες από αυτές. Σε κάποια άλλα θέματα είμαι αναίσθητη εγώ. Έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται πιστεύω κ η κάθε γυναίκα το έμβρυο. Άλλες δεν το θεωρούν ζωή, άλλες όπως εγώ το θεωρούν ζωή κ γιαυτό για εμένα, χωρίς να κρίνω κανέναν, εάν προχωρούσα σε έκτρωση θα το έβλεπα ως φόνο. Τώρα τί να σου πω, στην ψυχολογία τους δεν μπορώ να μπω, σε αυτά τα ζητήματα είμαι πιο ευαισθητοποιημένη. Άλλες γυναίκες το παίρνουν πολύ χαλαρά, so what σου λένε. Αρκεί μόνο να σου πω ότι πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο, όντας παντρεμένη είχε κάνει πάνω από 12 εκτρώσεις, ούτε κ η ίδια που θυμάται. Εγώ το ακούω κ μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Γιαυτό πάντα έτρεμα εγκυμοσύνες κ αρρώστιες (αυτό πού το πας......? θερίζουν πλέον), αν κ ομολογώ ότι σε μικρή ηλικία δεν φερόμουν κ τόσο υπεύθυνα.

ΑΜΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΙΧΙΛΙΑΡΟ
Η ΔΕ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ ΘΑ ΣΕ ΕΙΧΕ ΣΤΑ ΩΠΑ ΩΠΑ ΘΑ ΝΟΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΠΑΣ ΓΙΑ ΚΑΦΕ
ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ ΕΞΥΠΝΗΣ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ
ΚΙ ΑΛΛΗ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΣΤΟ ΠΑΙΖΩ ΦΤΩΧΟΣ
ΣΤΟ ΠΑΙΖΩ ΦΤΩΧΟΠΛΟΥΣΙΟΣ ΔΛΔ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝΕ ΣΑ ΠΛΟΥΣΙΟ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝΕ ΣΑ ΦΤΩΧΟ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝΕ ΣΑ ΦΤΩΧΟ ΠΑΡΑ
ΠΡΙΝ ΠΟΤΕ ΔΕ Μ ΑΡΕΣΕ ΟΛΟ ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ

Quote:

---

Originally Posted by elis

ΑΜΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΙΧΙΛΙΑΡΟ
Η ΔΕ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ ΘΑ ΣΕ ΕΙΧΕ ΣΤΑ ΩΠΑ ΩΠΑ ΘΑ ΝΟΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΠΑΣ ΓΙΑ ΚΑΦΕ
ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ ΕΞΥΠΝΗΣ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ
ΚΙ ΑΛΛΗ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΣΤΟ ΠΑΙΖΩ ΦΤΩΧΟΣ
ΣΤΟ ΠΑΙΖΩ ΦΤΩΧΟΠΛΟΥΣΙΟΣ ΔΛΔ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝΕ ΣΑ ΠΛΟΥΣΙΟ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝΕ ΣΑ ΦΤΩΧΟ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝΕ ΣΑ ΦΤΩΧΟ ΠΑΡΑ
ΠΡΙΝ ΠΟΤΕ ΔΕ Μ ΑΡΕΣΕ ΟΛΟ ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ

---

Δεν είναι θέμα 3χίλιαρου elis. Είναι θέμα νοοτροπίας. Άλλωστε τις εκτρώσεις δεν τις πληρώνανε εκείνες αλλά οι εκάστοτε πατεράδες. (Άσχετο, 1 μου φίλη τα έφτιαξε με το γυναικολόγο που της έκανε την 1η έκτρωση κ στη συνέχεια, αν κ γιατρός, ο τύπος στάθηκε τόσο μ@λ@κ@ς, που την άφησε κ αυτός έγκυο κ πάλι έγινε έκτρωση). Δεν είναι όλες οι φίλες μου τόσο χαλαρές σε αυτό το ζήτημα, το ότι κάποιες όμως είναι δε σημαίνει ότι κ εγώ το αντιμετωπίζω το ίδιο ή δικαιολογώ τη στάση τους.

Εγώ 1 φορά που όντως υπήρχε πολύ σοβαρή πιθανότητα να είμαι έγκυος, αν κ πάλι ο τότε σύντροφός μου το ήθελε πολύ το παιδί κ οικονομικά μπορούσε να το στηρίξει κ με το παραπάνω (πόσο μάλλον να πλήρωνε 1 έκτρωση, που κοστίζει απείρως λιγότερα από 1 παιδί), είχα αρρωστήσει προκαταβολικά από τις τύψεις κ το άγχος μου! Για βδομάδες δεν έκλεινα μάτι. Ευτυχώς βέβαια δεν ήμουν.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΔΩΣΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΑΝ ΔΕΝ ΔΩΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΑΝ ΕΜΑΣ ΤΑ ΜΑΣΤΟΡΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ
ΚΑΙ ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΜΑΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ ΜΑΛΙΣΤΑ
ΚΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΣΤΟΡΙΑ
ΦΙΛΙΚΑ ΣΑΣ ΤΑ ΛΕΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Για αρχή να σου πω πως η μαμά σου παρουσιάζει επικίνδυνες ομοιότητες με τη δικιά μου (βέβαια θέματα θρησκείας κλπ κλπ δεν παίζουν). Κ αυτό ότι αν έγραφες τί έχεις περάσει θα ζήλευε κ ο Φώσκολος, δε φαντάζεσαι πόσο με αντιπροσωπεύει. Αλλά έχε χάρη που από μικρή υπήρξα αντιδραστική κ δεν της πέρασε να με κουμαντάρει εύκολα.

Όσο για τις φίλες μου είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Σε τέτοια θέματα είναι αναίσθητες κάποιες από αυτές. Σε κάποια άλλα θέματα είμαι αναίσθητη εγώ. Έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται πιστεύω κ η κάθε γυναίκα το έμβρυο. Άλλες δεν το θεωρούν ζωή, άλλες όπως εγώ το θεωρούν ζωή κ γιαυτό για εμένα, χωρίς να κρίνω κανέναν, εάν προχωρούσα σε έκτρωση θα το έβλεπα ως φόνο. Τώρα τί να σου πω, στην ψυχολογία τους δεν μπορώ να μπω, σε αυτά τα ζητήματα είμαι πιο ευαισθητοποιημένη. Άλλες γυναίκες το παίρνουν πολύ χαλαρά, so what σου λένε. Αρκεί μόνο να σου πω ότι πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο, όντας παντρεμένη είχε κάνει πάνω από 12 εκτρώσεις, ούτε κ η ίδια που θυμάται. Εγώ το ακούω κ μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Γιαυτό πάντα έτρεμα εγκυμοσύνες κ αρρώστιες (αυτό πού το πας......? θερίζουν πλέον), αν κ ομολογώ ότι σε μικρή ηλικία δεν φερόμουν κ τόσο υπεύθυνα.

---

Τελικά καταλήγω πραγματικά να πιστεύω ότι οι Ελληνίδες μάνες (για του εξωτερικού δεν έχω πολλά δείγματα για να μιλήσω) είναι στην πλειοψηφία τους κτητικές, με χειριστική συμπεριφορά και στην ουσία κάνουν παιδιά επειδή η κοινωνία επιτάσσει για τη γυναίκα κυρίως γάμο και παιδιά ώστε να θεωρηθεί επιτυχημένη. Και μετά ο μόνιμος φόβος τους είναι μην τυχόν και τα παιδιά τους εξελιχθούν σε αυτόνομες προσωπικότητες με δικές τους απόψεις και δική τους ζωή, που δεν ακολουθεί τα δικά τους πιστεύω και τα σχέδια που αυτές έχουν για τα παιδιά. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η ευχή που δίνεται στα νεότεκνα ζευγάρια "να σας ζήσει και να τον/ην καμαρώσετε όπως επιθυμείτε". Μου γυρνάει το μάτι όποτε βλέπω αυτή την ευχή.

Την πεποίθησή μου αυτή για τις ελληνικές οικογένειες την επιβεβαιώνει και ο ψυχ που επισκέπτομαι.

Οι καυγάδες και η ρίξη στη σχέση μου με τους γονείς μου ξεκίνησε όταν άρχισα να αντιδρώ. Αυτομάτως με θεώρησαν τρελή, ότι δε στέκω στα λογικά μου, ότι πρέπει να με διαβάσει παπάς, ότι έχω μέσα μου το σατανά, φταίει που δεν ακολουθώ το δρόμο του θεού και κατά τ' άλλα κατέληξα εγώ σε ψυχίατρο με φάρμακα για κατάθλιψη.
Και εννοείται πως όταν βλέπει ότι δεν περνάει το δικό της, αρχίζει τα οσκαρικά δράματα με τις ασθένειες (εγκεφαλικά, καρδιές...), τους εκβιασμούς και ψυχολογικό-οικονομικό πόλεμο.
Όσοι με γνωρίζουν αναρωτιούνται πώς κατάφερα να βγω αλώβητη (σχετικό είναι αυτό με την κατάθλιψη) και πνευματικά υγιής από τέτοιους γονείς. Που μου θυμίζει (παραφρασμένη βέβαια) την ατάκα του Sherlock Holmes στην οικονόμο του σχετικά με τα άξια παιδιά που βγαίνουν από ασήμαντους γονείς. Δηλαδή δεν πέφτει το μήλο πάντα κάτω από τη μηλιά.

12 εκτρώσεις; ....
Τι είναι αυτό; Πετάγομαι για ένα καφεδάκι κι επιστρέφω σε κανα 2ωρο; Και άντε, δε σκέφτεται κανένα από τα έμβρυα που σκοτώνει, την υγεία της; Ούτε αυτή τη σκέφτεται; Δεν έχει συνέπειες; Πώς συλλαμβάνει ακόμα μετά από τόσες εκτρώσεις; Δε θα ρωτήσω καν για την πνευματική της διαύγεια, θεωρεί δυσκολότερη ας πούμε και πιο οδυνηρή τη χρήση προφυλακτικού ή άλλης αντισυλληπτικής μεθόδου...

Ναι, είναι και οι αρρώστιες. Σε κατανοώ και σε αυτό, καθότι μικροφοβιακή και ολίγον τι υποχόνδρια.

Πάντως παιδιά σας ευχαριστώ, η συζήτηση μαζί σας με βοηθάει κάπως, το να μιλάω με τρίτους που το βλέπουν πιο ψύχραιμα και δεν εμπλέκομαι προσωπικά.. Τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει ο ψυχίατρός μου από τις διακοπές και να αρχίσω τις συνεδρίες πάλι.

https://www.youtube.com/watch?v=9Nt4Rb2WlVA