Προβλήματα με τα πεθερικά μου

Γειά σας. Θα ήθελα με τη σειρά μου να μοιραστώ και το δικό μου πρόβλημα γιατί μου επηρεάζει πλέον τη ζωή μου και δεν ξέρω που αλλού να στραφώ. Με τον άντρα μου ήμασταν πολύ αγαπημένοι μέχρι που κάναμε το πρώτο μας παιδί. Απο τότε,όποτε τηλεφωνούν του άντρα μου να δουν το μωρό σχεδόν πάντα ντρέπεται να πει όχι,και όταν έρθουν ο πεθερός μου θέλει να τον κρατάει συνέχεια. Όταν έρχεται πάνω μου το μωρό μου λέει να τον αφήσω κάτω, δεν με αφήνει να τον πιάσω ούτε δευτερόλεπτο και νιώθω άχρηστη όταν είναι μπροστά. Λέω για παράδειγμα έλα και θες τη μαμά και λέει μα σίγουρα;κάτι άλλο θέλει...και πολλά άλλα τέτοια που μπορεί να φαίνονται αστεία,αλλά προσφέρω τόσα που δεν πιστεύω πως όποτε έρθουν πρέπει εγώ να είμαι άγαλμα όπως αυτοί θέλουν.κατέληξαν να μαλλώνω με τον άντρα μου,που φαίνεται να τους φοβάται λίγο.. Τι να κάνω...νιώθω πως θα πέσω σε κατάθλιψη με όλο αυτό....

Quote:

---

Originally Posted by Μ123

Γειά σας. Θα ήθελα με τη σειρά μου να μοιραστώ και το δικό μου πρόβλημα γιατί μου επηρεάζει πλέον τη ζωή μου και δεν ξέρω που αλλού να στραφώ. Με τον άντρα μου ήμασταν πολύ αγαπημένοι μέχρι που κάναμε το πρώτο μας παιδί. Απο τότε,όποτε τηλεφωνούν του άντρα μου να δουν το μωρό σχεδόν πάντα ντρέπεται να πει όχι,και όταν έρθουν ο πεθερός μου θέλει να τον κρατάει συνέχεια. Όταν έρχεται πάνω μου το μωρό μου λέει να τον αφήσω κάτω, δεν με αφήνει να τον πιάσω ούτε δευτερόλεπτο και νιώθω άχρηστη όταν είναι μπροστά. Λέω για παράδειγμα έλα και θες τη μαμά και λέει μα σίγουρα;κάτι άλλο θέλει...και πολλά άλλα τέτοια που μπορεί να φαίνονται αστεία,αλλά προσφέρω τόσα που δεν πιστεύω πως όποτε έρθουν πρέπει εγώ να είμαι άγαλμα όπως αυτοί θέλουν.κατέληξαν να μαλλώνω με τον άντρα μου,που φαίνεται να τους φοβάται λίγο.. Τι να κάνω...νιώθω πως θα πέσω σε κατάθλιψη με όλο αυτό....

---

γειά σου κι εσένα... δηλαδή, πόσο συχνά έρχονται στο σπίτι σας?

3 φορές τη βδομάδα περίπου... δεν με ενοχλεί που έρχονται απλά με ενοχλεί η συμπεριφορά τους...ειδικά του πεθερού μου που συνέχεια λέει εμένα προτιμά το μωρό κτλ,μακάρι να τον αγαπούν αλλά είναι πολύ κουραστικό μόλις τον παίρνω αγκαλιά να μου τον παίρνει,ή να του δίνω το γάλα,είναι δέκα μηνών και να μου λέει δεν μπορεί μόνος του;γιατί να μην μπορώ να ειμαι ο εαυτός μου με το παιδί μου μπροστά τους. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά νιώθω πολύ άσχημα όποτε πουν θα έρθουν..

Τώρα που είναι διακοπές άλλη πόλη όμως μας παίρνουν όλη μέρα να πάρουμε το παιδί να το δουν και αν πούμε όχι ο άντρας μου βρίσκει μια ψεύτικη δικαιολογία να πει παρά πχ είμαστε κουρασμένοι γιατί φοβάται μην παρεξηγήσουν

Quote:

---

Originally Posted by Μ123

Τώρα που είναι διακοπές άλλη πόλη όμως μας παίρνουν όλη μέρα να πάρουμε το παιδί να το δουν και αν πούμε όχι ο άντρας μου βρίσκει μια ψεύτικη δικαιολογία να πει παρά πχ είμαστε κουρασμένοι γιατί φοβάται μην παρεξηγήσουν

---

γιατί δεν δοκιμάζεις απλά να τους πεις ευθέως ποιά είναι τα όρια σου? κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν έχετε κοινή αντιμετώπιση του ζητήματος με τον άντρα σου... αυτό είναι που το κάνει να φαίνεται τόσο δύσκολο...

Μα τι να τους πω και πώς... Πολλές φορές όταν νιώθω κάτι τόσο έντονα βγαίνει πολύ απότομο και φοβάμαι πως θα παρεξηγηθούν

Ο άντρας μου παλιά μου είπε πως θα τους μιλούσε αλλά πως δεν ήξερε πως θα το πάρουν και απο τότε όταν μου πεί να τους μιλήσει του λέω όχι γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα παρεξηγηθούν

Quote:

---

Originally Posted by Μ123

Μα τι να τους πω και πώς... Πολλές φορές όταν νιώθω κάτι τόσο έντονα βγαίνει πολύ απότομο και φοβάμαι πως θα παρεξηγηθούν

---

όσο περισσότερο το κρατάς μέσα σου, τόσο μεγαλύτερο θα γίνεται το πρόβλημα και στο τέλος δεν θα αποφύγεις τη χειρότερη ρήξη... δεν είναι καλύτερα μια ήπια οριοθέτηση όσο είναι καιρός? δεν είναι ανάγκη να τους "μιλήσετε" είτε εσύ, είτε ο άντρας σου λες και τους κάνετε σεμινάριο, ούτε οργανωμένα και κατόπιν συνεννόησης... απλά, όταν συμβαίνει κάτι που σας ενοχλεί θα τους το λέτε εκείνη την ώρα... π.χ. "σε παρακαλώ παπού, μην μου κάνεις υποδείξεις σχετικά με το παιδί, με ενοχλεί" τόσο απλά...

δεν ειναι οτι δε τολμα να του πει οχι απλως συμφωνει μαζι του.
εγω αν ειμουν στη θεση σου καθε φορα που ερχοταν θα τους αφηνα μπουκαλα κ τους δυο κ θα φευγα κ μετα οταν εφευγε θα ξαναγυριζα.

ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΠΟΥ Τ ΑΚΟΥΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ
ΑΛΛΑ ΣΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΙ ΟΧΙ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ
ΔΛΔ ΛΙΓΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΣΥ ΛΙΓΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΑΥΤΟΙ
ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ

πρέπει να πάρει θέση και να βάλει όρια ο άντρας σου γιατί αν το κάνεις εσύ, θα φανείς κακία. ενώ το παιδί τους δε θα το παρεξηγήσουν.
αν δε βάλει όρια ή σου λέει ναι και μπροστά τους ξανά τα ίδια δύο πράγματα μπορείς να κάνεις: 1) να βάλεις εσύ όρια και να παρεξηγηθείτε (κάποτε θα γίνει και αυτό, όλη αυτή η ενέργια θα διοχετευτεί, οπότε όσο το νωρίτερο τοσο το καλύτερο)
2) να σηκώνεσαι να φεύγεις όπως έγραψαν και παραπάνω.
πάντως πρέπει κάτι να κάνεις, είτε σύ είτε ο άντρας σου.

Ωχ...!
Γεια σου Μ123. Από αυτά που λες... καταλαβαίνω την κλασσική περίπτωση παππού-γιαγιάς που για πολλούς και διάαααααφορους λόγους είναι κολλημένοι με την μπάλα... δηλαδή το κούτσικο, συμπαθητικούλικο εγγονάκι.
Να σου πω εξαρχής οτι με τα παραδείγματα που έδωσες νομίζω οτι δεν πρόκειται να αλλάξουν τελείως την συμπεριφορά τους απέναντί σας (μωρό+εσένα) και αν το κάνουν θα είναι τελείως προσωρινό.
Την καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά την αίσθηση του να σε "μηδενίζει" ο άλλος και προσωπικά το βρίσκω λογικό να ενοχλείσαι και το δικαιολογώ γιατί απλούστατα ποτέ στη ζωή σου δεν είχες κάποιο συναισθηματικό/συγγενικό δεσμό με αυτούς τους δύο ανθρώπους, οπότε δεν μπορείς να τους παραχωρήσεις και πολύ εύκολα το αίσθημα του να έχεις τα πράγματα του σπιτιού σου υπό έλεγχο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το μωράκι σου....!!

Να το πω αλλιώς, το βλέπουν πρώτα σαν το εγγονάκι τους, μετά σαν το παιδάκι του γιού τους και τελευταία σαν ΚΑΙ δικό σου παιδάκι!

Κανονικά θα έλεγα μην πεις τίποτα γιατί για να χειριστείς τέτοια περίπτωση θέλει αρκετή υπομονή και μηδενικό "εγωισμό". Αλλά... αν πραγματικά δεν το αντέχεις, τότε θα συμφωνήσω με αυτά που σου είπε η mama, οτι δηλαδή δεν θέλει σεμινάρια και πρέπει αυτό το πράγμα να γίνεται σημειακά. Τί εννοώ... πρέπει να καυτηριάσεις το πρόβλημα τη στιγμή που γίνεται η υπερβολή και χωρίς μεγάλα λόγια και εκρηκτικές αντιδράσεις. Πχ έγραψες "έλα και θες τη μαμά και λέει μα σίγουρα;κάτι άλλο θέλει..." εκεί απαντάς ας πούμε "Και βέβαια τη θέλει! Άμα δεν θέλει τη μαμά του που το θήλαζε ενώ κόντευε να κοιμηθεί όρθια από την κούραση ποιον άλλον να θέλει!!!"... χωρίς δηλαδή υπονοούμενα... ούτε ένδειξη παρεξήγησης... ούτε άλλες δραματικές σκηνές στυλ σαπουνόπερας! (αν αυτό το πέταγε ο άντρας σου και συμφωνούσες, πχ "Πες τα ρε 'Πάυλο' εσύ που μ'αγαπάς γιατί ο παππούς με φοβάται!" όντως θα ήταν ακόμα καλύτερα, όπως γράφτηκε και πιο πάνω.)

Κάπως έτσι μετά από λίγο καιρό θα αποκτήσεις κι εσύ παραπάνω θάρρος στο να εκφράζεις την άποψή σου μπροστά τους αλλά και εκείνοι δεν θα λένε υπερβολικές μ@λκίες! Πρόσεξε όμως χωρίς αιχμές στα λόγια σου!

Πάντως πιστεύω (αν δεν είναι παλιάνθρωποι δηλαδή) οτι δεν τα κάνουν επίτηδες αυτά... δηλαδή δεν έχεις λόγο να το πάρεις προσωπικά, δεν είναι στοχευμένα στο να σε μειώσουν... απλά χέζονται και οι ίδιοι πάνω τους σαν μωρά, αλλά από τη χαρά τους, όταν κρατάνε στα χέρια τους το εγγονάκι και δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουν οτι σου φέρονται υπερβολικά.

Συμπεριφέρονται κι αλλού έτσι; Πχ "Άσε θα μαγειρέψω εγώ!";

Και κάτι τελευταίο, έχε στο μυαλό σου πως λογικό είναι με το συναισθηματικό δεσμό γιου και γονιών να προσπαθεί να το παραβλέψει αυτό ο άντρας σου, απλά να λες ευτυχώς που δεν τον έκαναν βουτυρομπεμπέ! Δεν αξίζει να μεταφέρετε μέσα στη σχέση σας αυτή την ένταση γιατί το κοιτάτε το θέμα από διαφορετική οπτική γωνία.