ταση να μειώνω τον εαυτο μου
Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι έτσι,δεν μπορω να νιωσω καλα με σχεδόν τίποτα επάνω μου,υπάρχουν βέβαια φορές που μου ανεβαίνει η ψυχολογία και νιώθω καλά με εμένα αλλα δε κρατάει πολυ,μετά επιστρέφει πάλι.Αν μου πουν κατι κακό το παίρνω πολύ στραβά και μπορώ να το σκέφτομαι για μέρες,ενώ τα θετικά τα ξεχνάω σχεδόν αμέσως.Βγαίνω με φίλους και βλέπω όλους να μιλάνε για τα επιτεύγματα τους κτλ και νιώθω μειωνεκτικά με τον εαυτό μου ζηλεύοντας τους αντι να χαρώ με την επιτυχία τους,ενώ δε θα πρεπε.Με ρίχνει το γεγονός οτι δεν έχω βρει δουλεία,ενω οι περισσοτεροι συνομιλικοί μου δουλεύουν,αλλα μέσα μου ακόυω συνεχώς τη παρήγορη φωνή που μου λέει οτι ειμαι νέα ακόμα και θα έρθουν ευκαιρίες.Ξέρω οτι αυτό είναι παράλογο απο πολλές εννοιες ,διότι ενω ξέρω οτι δεν ειναι λογικές και σωστές σκέψες,με βασανίζουν.Ίσως φταίει και το γεγονός οτι είμαι εσώστρεφης και δεν ανοιγομαι εύκολα...Το τελέυταίο καιρό όλη αυτη η κατασταση με έχει κανει τρομερά κομπλεξική,τα βάζω κυρίως με κοπέλες της ηλικίας μου και πιο μικρές,με εκνευρίζει αφάνταστα ο τρόπος που ντύνονται (ειδικά τα προκλιτικά ντυσίματα),ο τρόπος που κουνιούνται ορισμένες και μιλάνε και το πόσο εύκολα κάνουν δεσμούς (λες και είμαι καμιά γιαγιά σκέφτομαι).Με βασανίζουν αυτές οι σκέψεις και με ολη αυτή τη κακία που κρύβω μέσα μου δε μπορώ να χαρώ τίποτα.Οπως ειπα ειμαι και εσωστρεφής και οτι νιώθω το κρατάω για εμένα,ποτέ δε δείχνω πως νιώθω ουτε βγάζω τις σκέψεις προς τα έξω.Δεν νομίζω οτι αυτό διορθώνεται ολοκληρωτικά γιατί ειναι ο χαρακτήρας μου έτσι,ξέρω οτι αρχικά πρέπει με αγαπήσω και θέλω να το προσπαθήσω.Πιο πολύ όμως ήθελα να βγάλω αυτές τις σκέψεις απο μέσα μου :)
