Originally Posted by
mama
είναι ο ¨τρελός¨του χωριού¨... ακαθόριστη ηλικία, πάνω από 50 πόσο, φαλάκρα γκριζωπή, κοντός... δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ¨έχει¨, από τι πάσχει, τι τον βασανίζει...
χαζούλης είναι στα σίγουρα, νοητική υστέρηση που τη λένε επιστημονικά... δεν μιλάει παρά με ελάχιστες λέξεις κι αυτές τις τραυλίζει κι όταν μιλάει κοιτάζει το κενό, ¨κάπου εκεί¨, δεν απευθύνεται σε κανέναν ή απευθύνεται σε κάποιον που μόνο αυτός βλέπει...
είναι ανήσυχος ο Φάνης... φοβάται τις κηδείες, τρέχει μακριά... είναι αεικίνητος, περπατάει βιαστικά λες και σπεύδει σε κάποια σημαντική δουλειά... έτσι βιαστικά κι άσκοπα μαζί, βαδίζει όλη μέρα και τη νύχτα, σπάνια στέκεται...
πολλές φορές κουνάει τα χέρια μπροστά από τα αυτιά του, σα να θέλει να διώξει μια ενοχλητική μύγα ορατή μόνο σ΄αυτόν... μιλάει μονότονα με τον εαυτό του ή με κάποιον αόρατο φίλο, γελάει μόνος του χωρίς αιτία φανερή στους άλλους...
καμιά φορά μπαίνει στο γραφείο και ψάχνει για στιλούς... μπικ με καπάκι, τους ξεκαπάκωτους δεν τους θέλει... γι αυτό και όλοι κρύβουν τα καπάκια... ζητάει στιλούς και εφημερίδες, ποιός ξέρει γιατί... ούτε γράφει, ούτε διαβάζει... είναι φορές που δεν ξεκολλάει από το γραφείο και μας αποσυντονίζει τελείως... κανένας δεν τον διώχνει ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο... εξάλλου δεν πιάνουνε αυτά στο Φάνη... μόνο άμα πεις ¨έρχεται ο δήμαρχος¨αλαφιάζεται και στρίβει γαλλικά...
είναι περιποιημένος ο Φάνης... για ¨τρελός του χωριού¨έχει εμφάνιση αξιοπρεπέστατη... ταϊσμένος αλλά στα κιλά του, κουρεμένος από κουρέα, μούσι ψαλιδισμένο, καθαρά ρούχα της εποχής... κάποιος τον φροντίζει, κάποιο σπίτι έχει, άσχετο αν δεν μαζεύεται ποτέ από τους δρόμους... (ίσως επειδή στους δρόμους είναι η αληθινή ζωή κι εμάς μας διαφεύγει, αλλά ο αυτός το έχει... ίσως όμως επειδή στο σπίτι υπάρχει ¨κάτι¨από το οποίο φεύγει...)
οι μαγαζάτορες του μικρού κέντρου, έτσι για να μην τους μπλέκεται στα πόδια άσκοπα, του δίνουν και σαρώνει τα πεζοδρόμια μπροστά από τα εμπορικά τους... σαρώνει με επιμέλεια, ώρες ατελείωτες το ίδιο σημείο, αν δεν του πάρεις τη σκούπα από τα χέρια δεν σταματάει...
¨για δες εκεί... έχει και ορμές ο Φάνης χαχα¨ λέει γελώντας μια συνάδελφος σιτεμένη μεν, αλλά με πλούσια μπουκλωτή κόμη... έρχεται που και που και της αφήνει κάποιο κλεμμένο και συφοριασμένο λουλούδι στο γραφείο της και προχθές, πήρε το θάρρος να το προχωρήσει ¨πόδια ανοιχτά, πόδια ανοιχτά¨της έλεγε και της ξανάλεγε χαμηλόφωνα και τραυλιστά, χωρίς και πάλι να την κοιτάζει... τις γυναίκες ο Φάνης τις αναγνωρίζει από το μακρύ και πλούσιο μαλλί... τις κουρεμένες ούτε να τις δεί...
πριν από κάποια βράδια, γυρνώντας από μια εκδήλωση, κάθησα στην πλατεία, στο σουβλατζίδικο, να πιώ μια μπίρα... δίπλα ήταν μια παρέα, καμια ντουζίνα αγόρια και κοπέλες κι έτρωγαν... νάσου κι ο Φάνης... που ΄σαι ρε Φάνη, κάτσε να σε κεράσουμε μια μπίρα, ένα σουβλάκι και τραβάνε μια άδεια καρέκλα, κάθησε ο Φάνης παραπλεύρως, τρώει, πίνει, κάτι του΄λένε και ¨άντε γειά μας¨και τέτοια... εκείνος δεν απαντάει, τους αντιμετωπίζει σα να μην είναι εκεί κανείς... ¨σκάσε μας ένα χαμόγελο βρε Φάνη¨ του λέει ένας πιτσιρικάς που καθότανε δίπλα του... και τότε ο Φάνης αφήνει μια ηχηρή κλανιά που βρόντηξε η πλατεία...
έγινε σύστριγγλο... σκόρπισαν άλλοι κρατώντας μύτες κι άλλοι κοιλιές από τα γέλια... αυτός ακίνητος στην καρεκλίτσα του, παραπλεύρως, κοίταζε κάπου με την ίδια απάθεια...όταν κόπασε ο σαματάς και μαζεύτηκαν ξανά και κάθισαν η παρέα, ο πιό κοντινός του νεαρός του είπε σοβαρά ¨ντροπή σου Φάνη, αυτό ήτανε μεγάλη αγένεια¨ και του δειξε πέρα με το δάχτυλο κάτι σαν ¨πάρε δρόμο τώρα¨...
υπάκουος και πάντα τέλεια απαθής, ο Φάνης σηκώθηκε κι έφυγε προς τη μεριά που έδειχνε το δάχτυλο...
ο λόγος αυτής της αφήγησης, δεν είναι η ¨ψυχολογία¨του Φάνη, που άλλωστε δεν την ξέρει κανείς, αλλά η δική μου... να, πως μερικοί μιλάνε και γράφουν για το θάνατο για να τον ξορκίσουν...
