Είμαι η Μένια, 18 ετών. Μόλις τελείωσα το Λύκειο. Το πρόβλημα μου είναι ότι ποτέ δεν γνώρισα την αληθινή φιλία. Όλοι στο δημοτικό με αντιπαθούσαν. Απέκτησα μια φίλη (την Ε) στη Πέμπτη δημοτικού, την οποία την έχασα στην έκτη, γιατί κάποιοι που την ήθελαν για φίλη τους, της έβαλαν λόγια που δεν είπα. Τα ξαναβρήκαμε στην 1η Γυμνασίου, αλλά το καλοκαίρι που τελείωσα τη 1η γυμνασίου ξαφνικά έπαψε να μου μιλάει, διότι της έβαλαν πάλι λόγια το ίδιο άτομο (η Σ). Ένα ολόκληρο χρόνο την παρακαλούσαν τα μιλήσουμε για το τι συνέβη και δεν μου μιλάει, αλλά δεν δέχτηκε. Ακόμα αυτό το άτομο με μισεί θανάσιμα χωρίς να ξέρω το λόγο. Επιστρέφουμε στη έκτη δημοτικού. Εκεί γνωρίζω ένα άλλο άτομο (την Ι) που κάναμε πολύ παρέα. Ήμασταν φίλες ή τουλάχιστον πίστευα εγώ. Με συκοφαντούσε στα άλλα κορίτσια και στο τέλος έπαψε να μου μιλάει γιατί πάλι το ίδιο άτομο (η Σ) πήγε και έβαλε λόγια. Έτσι τσακώθηκα με την Ι χωρίς για να γνωρίζω το λόγο. Σταδιακά άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν εμπιστευόμουν άλλα άτομα. Είχα πληγωθεί πολλές φορές και δεν άντεχα. Στο γυμνάσιο γνώρισα 2 άλλα κορίτσια την Μ και την Κ. Κάναμε πολύ παρέα μέχρι που στη 3η γυμνασίου με παραμερίσανε, φτάνοντας το λύκειο να με έχουν γραμμένη. Τους στέλνω μηνύματα και δε μου απαντάν. Ενώ εμένα με γνώριζαν τόσα χρόνια (6+) με είχαν πιο κάτω και από τους υπόλοιπους συμμαθητές. Μου συμπεριφέρονταν σαν άγνωστη. Ότι είχε σχέσεις με αυτές, το μάθαινα από τρίτους. Ποτέ δε μου έλεγαν. Αυτές έκαναν άλλες παρέες, συναντιότουσαν μεταξύ τους, αλλά εμένα δε με καλούσαν. Έκαναν πάρτυ, κάλεσαν όλη της παρέα εκτός από εμένα. Τους μίλησα. Μου είπαν ότι με θεωρούν φίλη και ότι εγώ έχω πρόβλημα. Τώρα τελειώσαμε το σχολείο και δεν μου απαντούν στα μηνύματα που τους στέλνω. Η αλήθεια είναι ότι από το γυμνάσιο κλείστηκα στον εαυτό μου γιατί δεν εμπιστευόμουν άλλα άτομα. Έμεινα με αυτές και κολλούσα μόνο με αυτές. Άλλους φίλους ή παρέες δεν έκανα. Δε μιλούσα στα άλλα παιδιά, γιατί ντρεπόμουν και φοβόμουν την απόρριψη. Ότι έκανα, το έκανα μόνη μου. Καθόμουν, περπατούσα πάντα μόνη μου. Πάντα από το δημοτικό δε με ήθελε κανείς και μέχρι το λύκειο το ίδιο έγινε. Τους σιχάθηκα όλους. Αποτραβήχτηκα από τους πάντες. Ποτέ δεν είχα ένα αληθινό φίλο να μου συμπαρασταθεί. Όσοι με πλησίασαν το έκανα από συμφέρον. Σχετικά με τη φιλία έχω μεγάλο τραύμα και αυτός είναι ο λόγος που δεν ανοίγομαι εύκολα. Από το δημοτικό προσπαθούσαν να με συκοφαντήσουν και με είχαν πάντα στην απέξω.
Να προσθέσω ότι οι άλλοι συνέχεια με υποτιμούν και αμφισβητούν! Δεν υπολογίζουν τον λόγο μου, ενώ στο τέλος αποδεικνύει ότι εγώ είχα δίκια.
