¨όλα εδώ μέσα είναι παιδάκι μου¨ λέει η μάνα μου και ακουμπάει το δάχτυλο στον κρόταφο μαλακά όταν με βλέπει να σπάω, να λυγίζω, όλο και πιο συχνά τελευταία…
…γυρίζω από την πόλη σπίτι μου με το ποδήλατο… τι ποδήλατο δηλαδή, ένα σαράβαλο… τόσα χρόνια δουλειά κι ούτε ένα ποδήλατο της προκοπής δεν μπόρεσα να έχω… μόλις ξεχρέωσα το αυτοκίνητο έμπλεξα πάλι με το παιδί μου, με τους γιατρούς και τα φάρμακα…
¨όλα στο μυαλό είναι¨ ξανά… ¨δες το αλλιώς, δες ότι υπάρχουν και τα χειρότερα¨
…κάνω πετάλι στον παλιόδρομο, αφημένο στις φθορές τα τελευταία χρόνια… βλέπεις, οι εποχές που έδινε ο δήμος λεφτά για μικροεργάκια πέρασαν… κάνω πετάλι ανάμεσα στα χωράφια, γυρίζω σπίτι… το σπίτι το χρωστάω στην τράπεζα, ένας χρόνος μένει, θα προλάβω να το ξεχρεώσω?
¨όλα στο μυαλό είναι σου λέω… παλιά που ζούσαμε με ένα ξεροκόμματο ήμασταν χαρούμενοι, ούτε καταθλίψεις ξέραμε ούτε όλα αυτά τα σημερινά… ¨
θλίψη ονομάζεται η εντατική κατάσταση κατά την οποία σε ένα σώμα ασκούνται δυνάμεις αντίθετης φοράς που τείνουν να το συμπιέσουν… κατάθλιψη?
…κατάθλιψη τι ονομάζεται? όταν έχουν ξεπεραστεί πιά τα όρια της αντοχής στη θλίψη… το σπάσιμο… είμαι ένα δοκίμιο, ένα καροτάκι στην πρέσα… σπάω, βοήθεια… μια στιγμή μόνο φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν καρότο… ααααααααααααχαχα… γελάω… ένα αυτοκίνητο μου κορνάρει… θα σκοτωθώ, σκέφτομαι… και δεν πα να? μήπως θα ναι και καλύτερα?
…αμέσως μετά με πιάνουν τα κλάματα… κάνω ποδήλατο και κλαίω με όλη μου την καρδιά… όπως είμαι σκυμμένη μπροστά, ψιχαλίζει στα χέρια μου… ο ήλιος δύει και καίει, μου τρυπάει τα μάτια, σχεδόν δεν βλέπω…
¨όλα στο μυαλό είναι… και τι θα πεί? μήπως αν κλάψεις θα ξαναγεννηθεί το παιδί? μήπως θα γίνει σαν τα άλλα τα παιδιά? παρ΄το απόφαση και δες το αλλιώς, να συνεχίσεις…¨
…και συνεχίζω… κάνω ποδήλατο και κλαίω… σκέφτομαι τα χαμένα όνειρα, τις ματαιώσεις… σκέφτομαι πως δεν έφταιξε κανείς, δεν έχω σε ποιόν να ρίξω το φταίξιμο για μια εικοσαετία θλίψης… κι αυτό είναι βαρύ… είναι βαρύ να μη φταίει κανείς… ¨τραγωδία είναι όταν δεν φταίει κανείς¨
¨όλα στο μυαλό είναι… αρκεί να τα σκεφτείς αλλιώς και θα δεις πως πράγματι θα αλλάξουν¨
…μια στροφή, μια στροφή να πάρει το μυαλό… όλα στο μυαλό μου ήταν εκείνο το απόγευμα… όλα…
…όλα, εκτός από τη γ@μημένη λακούβα… αυτή ήταν στο δρόμο… ο μπροστινός τροχός βούτηξε μέσα στη λακούβα κι εγώ, με τα δάκρυα ακόμα στα μάτια, ένιωσα την άσφαλτο να έρχεται κατά πάνω μου… πόνεσε… σαστισμένη σηκώθηκα, κοίταξα ένα γύρο, πήρα το σαράβαλο και γύρισα σπίτι όπως- όπως… για λίγη ώρα εκείνο το απόγευμα, ο σωματικός πόνος είχε καπελώσει τον ψυχικό… αυτή τη φορά, η μάνα μου δεν μου είπε πως ¨όλα είναι στο μυαλό¨
…περιποιήθηκα τα τραύματα και τους μώλωπες, φρόντισα να φάει το παιδί κι άκουσα υπομονετικά τη στερεότυπη φλυαρία του για ώρα πολλή… δεν έκλαψα… κοιμήθηκα βαριά από την κούραση και τα χάπια…
