Θλίψη, αλλαγές στη ζωή με τα capital controls
Σας γράφω γιατί κάτι δεν πάει καλά.
Δεν πιστεύω πως έχουν στερέψει οι δυνάμεις μου.
Ίσως βρίσκομαι και πάλι μπροστά στο αδιέξοδο που οδηγούν κάποιες λάθος επιλογές μου. Ίσως και να τα βλέπω όλα πολύ αρνητικά και λάθος.
Από σήμερα ο δικός μου δεν θα έχει δουλειά. Τον κορόιδεψαν με τα χρήματα του, βρήκαν ευκαιρία με τα capital controls και απλά μάτωσε για να πάρει σχεδόν τα μισά. Απαιτούν να δουλεύει έτσι και να έχουμε παράλληλα τεβε και λογιστή να βάζουμε από τη τσέπη μας. Οπότε τέλος. Ευτυχώς, με τη δική μου δουλειά όλα καλά. Δεν μπορώ να πω πως με τρομάζει η ίδια η απώλεια της δουλειάς του από μόνη της, ούτε πως για κάποιο καιρό θα μπαίνει ένας μόνο μισθός στο σπίτι. Το προτίμω από το να μπαίνουμε μέσα, να παρακαλάμε και να μην τον πληρώνουν. Όταν αρχίζουν αυτά δεν έχουν καλή κατάληξη και βρίσκεσαι ξαφνικά να σου χρωστάνε κάποια χιλιάρικα χωρίς να το καταλαβαίνεις. Συν το ψυχοφθόρο της όλης υπόθεσης. Έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου ασκητικά, δε φοβάμαι με τον ένα μισθό. Θα με τρόμαζε όμως ο καθόλου μισθός.
Δεν σοκάρομαι, μέχρι όμως ενα σημείο. Καθόμουν και κοιταζα αγγελίες σημέρα, με την ευκαιρία του ρεπό μου. Το ένα του μύριζε το άλλο του βρώμαγε. Και άρχισα σιγά σιγα να παγώνω. Και να πέφτω. Και τώρα κλαίω μόνη μου γιατί ξέρω πως δεν θα βγει σε καλό έτσι. Με ενοχλεί η αδιαφορία. Το μη φοβάσαι, βασίσου πάνω μου θα τρέξω να βρω λύση. Και να μη βλέπω να έχει τη διάθεση. Βασικά δεν πιστεύω καθόλου σε εκείνον. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έτσι αισθάνομαι. Δε νομίζω...
Και τον περασμένο μήνα που είχε κάνει κουβέντα με τη γυναίκα του αφεντικού του και υποτίθεται δεν θα του μείωναν το μισθό για να μη φύγει, εγώ του είπα να μην εμπιστεύεται και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις όταν θα γίνει η πουστιά (που έγινε, που τον εξαπάτησαν στο τέλος) να έχει δημιουργήσει το έδαφος για να φύγει. Και ήμουν η κακιά και τότε. Δεν τον βλέπω να θέλει να παλέψει.
Εκείνο που σκέφτομαι πολύ σοβαρά είναι να δώσω μερικές ευκαιρίες και μετά να το τελειώνω. Δε βλέπω να βγάζει πουθενα. Φυσικά, μπορεί να κάνω και λάθος, για αυτό και θέλω να δώσω ευκαιρίες. Βέβαια, σε αυτό το κομμάτι δεν ήμουν ποτέ αρκετά δυνατή-δυναμική, ώστε κάτι που δεν μου άρεσε να το τελειώνα. Δεν ξέρω αν διορθώνεται η κατάσταση επίσης.
Και φυσικά, δεν έχω που να τα πω όλα αυτά. Γιατί και να τα πω ή θα νιώθω μετά ντροπιασμένη πως αποκάλυψα προβλήματα και αδυναμίες μου. Ή θα παιρνω βλακώδεις απαντήσεις από ανθρώπους που ούτε καν φαντάζονται τι ζω, και θα θυμώνω.
Από τότε που άρχισε όλο αυτό, μου πέρασαν αρκετές φορές κακές σκέψεις από το μυαλό μου για αυτοκαταστροφή, αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο δεν τις κρατούσα μες το κεφάλι μου. Δηλαδή, έχω την αίσθηση πως πλέον δεν μπορώ να κάνω κατι τετοιο.
Όπως και να εχει αισθάνομαι πολύ μπερδεμένη...
