Εμμονη με αντρα-η ψυχη μου ποναει
Παντρευτηκα μικρη και χωρισα μικρη..εχω ενα παιδακι 3 χρονων κ εχω αψογες σχεσεις με τον πρωην αντρα μου..Λιγους μηνες μετα τον χωρισμο μας μπηκε στη ζωη μου καποιος 3 χρονια πιο μικρος απο εμενα..Δεν ηθελε τιποτα σοβαρο κ παντα κοιτουσε απλα να περναει καλα μαζι μου κ τιποτα παραπανω..Εκανε σχεσεις με αλλες κοπελες και γενικα απλα ζουσε την ζωη του..Μετα απο περιπου ενα χρονο γνωριμιας τον ειχα ερωτευτει τοσο εντονα τοσο ανοητα σαν μικρο παιδι..εχασα τον εαυτο μου..επι 2 χρονια βρισκομουν σε μια εντονη κατασταση ψυχωσης (διαγεγνωσμενη απο ψυχιατρο) επαιρνα χαπια κ παλευα να τον ξεπερασω..Αυτος ο ανθρωπος δεν με αγαπησε ποτε..Εγω χαλασα την ζωη μου κ ειχα φτασει σε σημεια ασχημα με τον εαυτο μου..Ποτε δεν εγινα επικυνδυνη απεναντι του ποτε δεν του δημιουργησα καποιο σοβαρο θεμα απλα απο την πρωτη στιγμη που θα ξυπνουσα εως κ την τελευταια ''θρηνουσα'' εναν ανθρωπο που ποτε δεν ειχα..Παλευα με τον εαυτο μου ποναγε καθε κυτταρο του σωματος μου..η ψυχιατρος παρομοιαζε την κατασταση που ζουσα με το στερητικο συνδρομο εθισμενων σε ουσιες ανθρωπων..Τον εβλεπα σπανια απλα κ μονο για μια σαρκικη επαφη..Πριν περιπου 7 μηνες αρχισα να καλυτερευω μιας κ ειχα βρει μια κερδοφορα δουλεια..τοτε πρωυη φορα ηρθαμε πιο κοντα..καναμε σχεση κ αποφασισαμε τοσο γρηγορα να μεινουμε μαζι για το καλοκαιρι κ μετα θα βλεπαμε αν θα συνεχιζε η συγκατοικηση..δεν μιλουσαμε για το παρελθον πολυ..τα αφηναμε πισω μας..εδωσα την ψυχη μου τα παντα για να ειναι καλα..ημουν ευτυχισμενη..Εδω κ 3 εβδομαδες αρχισε να μου λεει παλι πως βιαστηκε..πως δεν επρεπε να κανουμε σχεση..κ μετα τα αλλαζει και μετα τα ξαναλεει..και δειχνει ολοκαθαρα οτι δεν με αγαπησε ποτε..Με τις πραξεις του..βγαζει κακια..με μειωνει μου λεει ψεμματα δεν μου μιλαει καλα και επισης με αποκαλει τρελη και λεει πως δεν επρεπε να με γνωριζε ποτε κ πως ειναι μικρος για τετοια...ΟΛη αυτη η κατασταση με φερνει στα ορια της απελπισιας..επαθα μια γερη κριση πανικου..κλαιω μερα νυχτα..δεν μπορω να ζησω χωρις αυτον..θα μου πειτε πως εχω ενα παιδι και πως ειμαι απαραδεκτη..το ξερω..αλλα δεν το οριζω..ποναει στην κυριολεξεια καθε κυτταρο μου ολη μου η ψυχη..δεν αντεχω αλλο..Γιατι αν ειμαι τοσο ηλιθια και τοσο θυμα ωστε να παρακαλαω κ να αργοπεθαινω για καποιον που δεν αισθανεται τιποτα;