Originally Posted by
ChrKa
Καλησπέρα σε όλους, είναι μια όαση αυτό το φόρουμ, μπορεί κάποιος να γίνει άλλος άνθρωπος από τις συζητήσεις εδώ μέσα. Το παρακολουθούσα και εξακολουθώ, αλλά ποτέ δεν πίστευα, πως κάποτε θα ερχόταν η μέρα να έχω φτάσει σε τέτοιο αδιέξοδο.
Φυσικά το δικό μου το πρόβλημα, δεν το θεωρώ σημαντικότερο από τα περισσότερα. Για εμένα όμως είναι σημαντικό και έχει τη μέγιστη επίδραση πάνω μου αυτόν τον καιρό.
Έχω υπερβολικό άγχος, το αναγνωρίζω, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Επειδή ακριβώς γνωρίζω πως λειτουργώ στο διάβασμα με οργάνωση και μεθοδικότητα, είχα ξεκινήσει διάβασμα για το μεταπτυχιακό από το Πάσχα. Έχω βγάλει όλη την ύλη πολλές φορές, έχω κρατήσει σημειώσεις σε παραπάνω από τη μισή ύλη. Με λίγα λόγια, τα άλλα παιδιά θα έχουν να διαβάσουν 2500 σελίδες περίπου, και εγώ 1000.
Αυτό όμως δεν μου αρκεί, κάνω τις επαναλήψεις μου και ξεχνάω πολλά πράγματα (ή νομίζω πως τα ξεχνάω). Νιώθω εντελώς άχρηστη και αποτυχημένη.
Συνειδητά δεν πήγα διακοπές, ενώ είχα προτάσεις, για να διαβάσω. Διαβάζω, αλλά νιώθω ανασφαλής.
Είχα πρόβλημα συγκέντρωση, το έλυσα με κλασική μουσική (Σοστακόβιτς, θεος).
Δεν είναι όμως το δημιουργικό το άγχος, είναι το άγχος που γονατίζει και σωματοποιείται. Έχω νευρικά τινάγματα σ' όλο μου το σώμα και ιδίως στα γόνατα, πονάει η κοιλία μου και λίγο τα πισινά τα δόντια, επειδή δεν τρώω, ταχυκαρδίες και κρίσεις πανικού για το "τί θα κάνω".
Ρωτάω τους πάντες, ποιος είναι ο αποδοτικότερος τρόπος διαβάσματος γι' αυτούς, μήπως ο δικός μου δεν είναι ο καταλληλότερος για εμένα.
Το οικογενειακό μου και φιλικό περιβάλλον, μου έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη σε ό,τι και να κάνω. Δεν με πιέζουν για τίποτα, οπότε το πρόβλημα είναι ξεκάθαρα δικό μου, κανείς δεν με πιέζει να κάνω κάτι: εγώ θέτω τους στόχους, στόχους που επιδιώκω και θέλω. Τον Δεκέμβριο, είχα δώσει για το ECPE, λόγο τρελού άγχους, ενώ διάβαζα, κόπηκα. Τον Μαϊο ξανά έδωσα, αλλά κατά παράδοξο τρόπο, δεν είχα το παραμικρό άγχος, καθόλου, σε σημείο να έχω ενοχές. Δεν έχουν βγει ακόμη τα αποτελέσματα, αλλά πρέπει να το έχω πάρει.
Επίσης το 2012, είχα περάσει παρόμοια κατάσταση με τη σημερινή, τότε ο λόγος ήταν "πώς θα τελειώσω τη σχολή με όλα αυτά τα μαθήματα;". Είχα γονατίσει και τότε, όμως σηκώθηκα και έγινε από τις πιο συνεπάστες φοιτήτριες. Δεν έχασα μάθημα, πήγα από τότε σε περίπου 60 συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια. Οι καθηγητές με έμαθαν και με θεωρούν από τους "έξυπνους" φοιτητές που *πρέπει* να προχωρήσουν.
Μακάρι και το τωρινό, να γίνει μια τέτοια στροφή, είναι η μόνη μου ελπίδα.
Είμαι σε ψυχολογικό αδιέξοδο, το ξέρω ότι είναι λάθος ο τρόπος που αντιδρώ, ειδικά με τη σωματοποίηση, πώς αλλάζει αυτό όμως;
Θέλω να μπω στο μεταπτυχιακό, διάβαζω, διαβάζω πολύ, είμαι πολύ ανασφαλής όμως.
Ζηλεύω πολύ, όσους είναι χαλαροί σε όλα και τα καταφέρνουν.
Ο αδερφός μου αρίστευσε στις Πανελλαδικές βγάζοντας σχεδόν 20.000 μόρια, χωρίς καθόλου άγχος.
Εγώ τις Πανελλαδικές, το 2009, τις έβγαλα μέσα στο κλάμα, υπό ψυχολογική κατάρρευση και έβγαλα 16.500. Τίποτα δηλαδή, αλλά μπήκα στη σχολή που ήθελα.
Πως τα καταφέρνουν;
Σας ζάλισα, αλλά και μόνο που τα έγραψα, αισθάνομαι καλύτερα.
Όποιες προτάσεις, σχόλια και κριτική, ευπρόσδεκτα όλα, γι' αυτό τα έγραψα.
