ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

Καλημέρα σε όλους. Είμαι νέο μέλος και έπειτα από πολλές αναγνώσεις διαφόρων μελών εδώ μέσα σχετικά με το θέμα των κρίσεων πανικού αποφάσισα με τη σειρά μου να ξεκινήσω την εξιστόρηση της δικής μου εμπειρίας,που διαρκεί εδώ και ενάμιση χρόνο, με την ελπίδα ότι κάποιος θα με ακούσει και θα τη μοιραστεί μαζί μου.
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2006 όταν ξεκινώντας μια ημέρα για μια σειρά από υποχρεώσεις και ενδιαφέροντα (συνηθισμένα πράγματα που έκανα μέχρι τότε) με έπιασε στο δρόμο κρίση πανικού ότι δεν θα κατάφερνα ούτε να φτάσω μέχρι το σπίτι που τελικά μετα κόπων και βασάνων έφτασα και κατέληξα να βρίσκομαι στο κρεβάτι με ανεξήγητη κούραση (δεν με κρατούσαν τα πόδια μου) και με ατελείωτα κλάματα. Είχα ένα φοβερό βάρος στο στήθος και μια ανεξήγητη ανησυχία για ανύπαρκτο λόγο. Μετά από επίσκεψη παθολόγου που μου είπε ότι δεν είχα κάτι το παθολογικό εγώ ξεκίνησα μια σειρά απο εξετάσεις (παθολογους, μικροβιολογους, καρδιολογους κ.ο.κ.) οι οποίες δεν έδειξαν τίποτα. Η πρώτη εβδομάδα ήταν ατελείωτη γιατί είχα πρόβλημα να βγω από το σπίτι, αισθανόμουν κομάρες και τρέμουλο στα πόδια και ταυτόχρονα φοβερές ταχυπαλμίες. Όλα τα παραπάνω με οδήγησαν στο να απευθυνθώ σε ψυχολόγο και ξεκίνησα έτσι μια σειρά από συνεδρίες. Στην αρχή όλοι οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου και προσπαθούσαν να μου πουν ότι δεν είναι τίποτα, ότι ήμουν κουρασμένη σωματικά και συναισθηματικά και ότι θα περνούσε η όλη κρίση. Αρχικά οι συνεδρίες ήταν ανακουφιστικές γιατί εξωτερίκευα όλα τα μέχρι τότε βιώματά μου. Κατάφερα να φύγω και για ενα δεκαήμερο ταξίδι όμως ήταν τόσο πληκτικό και πιεστικό για τα δικά μου δεδομένα που επέστρεψα στην Ελλάδα χειρότερα από πριν. Αποφασισα να επισκεφτώ ψυχίατρο και ξεκίνησα και τη λήψη ψυχοφαρμάκων. Η κατάσταση με τις συνεδρίες στην ψυχολογο και τον ψυχίατρο συνεχίστηκαν για κάποιο διάστημα παράλληλα. Λόγω οικονομικών αναγκών διέκοψα με την ψυχολόγο από τον Δεκέμβριο του 2006 και συνέχισα μόνο με τον ψυχίατρο. Η φαρμακευτική αγωγή άλλαζε πολύ συχνά (πήρα Xanax ως σταθερή αξία, και μετά τα αντικαταθλιπτικά Cymbalta, Ladose, Zoloft & Seroxat) αρχισα να αισθάνομαι σαν πειραματόζωο και δεν είχα κάποια σημαντική αλλαγή ιδιαίτερα μετά τον Δεκέμβριο 2006 άρχισα να κλείνομαι όλο και περισσότερο στον εαυτό μου από φόβο ότι θα πάθω πάλι καμια κρίση βγαίνοντας έξω. Μέχρι τότε έκανα προσπαθειες να βγαίνω και άρχισα και κανα δυο δραστηριοτητες τις οποίες όμως διέκοψα μετά τον Ιανουάριο του 2007. Οι φίλοι μου άρχισαν να απομακρύνονται (σύμφωνα με τα λεγόμενα τρίτων εγώ ήμουν η υπεύθυνη γιατί δεν τους ακολουθούσα στις εξόδους που κάνανε). Κανένας δεν φρόντισε να με καταλάβει και φυσικά η οικογενεια μου ακόμα προσπαθεί να με στηρίζει όσο μπορεί. Άρχισα να παίρνω βάρος με τα Zoloft και από το Πασχα και μετά κατέληξα 10 κιλά παραπάνω, ακόμα χειρότερα με κατέβαλε το γεγονός. Το καλοκαίρι αποφάσισα να αλλάξω ψυχίατρο και ο νέος μου άλλαξε την αγωγή δίνοντας μου Remeron & Lexotanil. Η διάθεση μου παραμένει ίδια εσωτερικά ειδικά αυτές τις ημέρες έχω μια φοβερή μελαγχολία και λύπη, ενώ το Lexotanil με βοηθάει μόνο να ηρεμώ όταν χρειάζεται να βγαίνω από το σπίτι για τη δουλειά. Έχω αρχίσει να κάνω προσπάθειες πάλι για κανέναν καφέ εκτός σπιτιού αλλά πάντα με φαρμακευτική στήριξη. Δεν αισθάνομαι ελεύθερη και χαλαρή ούτε να βγω ούτε να διασκεδάσω. Φυσικά δεν υπάρχουν και οι φίλοι μου πλέον και περιττό να μιλήσω για σχέση.... Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει να καταπολεμήσω αυτή την κατάσταση. Υπάρχει κάποιος που ο συνδυασμός των Remeron & Lexotanil να του επέφερε θετικά αποτελέσματα; Ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η λύση για τέτοιο είδος προβλήματος;
Ευχαριστώ όσους με άκουσαν

To μόνο που εχω να σου πω ειναι οτι σε καταλαβαινω απολυτα οσο δε παιρνει οσον αφορα στο οτι χανεις πραγματα απο την ζωη σου. Προσωπικα εχω καταπιεστει απιστευτα να ακολουθω τους φίλους μου γιατι δεν αντεχω να μενω μονη σπιτι (το αντιθετο απο εσενα). Eχω γινει εντελως εξαρτημενη απο αλλους πραγμα που μισω απιστευτα.. Eιναι πολυ δυσκολο και θελει πολυ υπομονη. Tουλαχιστον εσυ μπορεις να κατσεις μονη σου στο σπιτακι σου εχεις ενα φρουριο ενα μερος ασφαλειας. Tο να εισαι εξαρτημενη απο αλλους ανθρωπους ειναι οτι χειροτερο. Tο μονο καλο ειναι οτι γι αυτο τον λογο οπως καταλαβαινεις δεν εχω ξεκοψει απο κανεναν. Aντιθετως τους βλεπω όλους σχεδον καθε εβδομαδα. Eιναι τοσο απαισιο να μην μπορεις να εισαι μονος.. Kουραγιο στον αγωνα σου

Margo44 σ\'ευχαριστώ για την απάντησή σου και για την ενθάρρυνσή σου, αλλά θέλω να σου πω ότι και εγώ στην αρχή των κρίσεων μου ήμουν φοβερά εξαρτημένη από τους άλλους φίλους μου και ιδιαίτερα από την \"κολλητή\" μου και ήθελα να βρίσκομαι μαζί τους γιατί νόμιζα ότι με καταλάβαιναν.... αλλά με τον καιρό είδα ή μάλλον ένιωσα την απομάκρυνσή τους και από την \"κολλητή\" μου φυσικά και αυτό με έκανε να κλειστώ αναγκαστικά στον εαυτό μου. Πόνεσα αφάνταστα γιατί δεν περίμενα αντιδράσεις απομάκρυνσης. Φυσικά η \"κολλητή\" μου έπαψε να υπάρχει στη ζωή μου προς μεγάλη μου απογοήτευση που συνεπάγεται ακόμη μεγαλύτερες κρίσεις πανικού αφού δεν μπορώ πλέον να στηριχτώ σε κανέναν. Κάνεις καλά που συνεχίζεις να κρατάς τους φίλους σου έστω και έτσι, αλλά το μόνο που έχω να πω είναι αλήθεια φίλοι ή επειδή σε βλέπουν καλά συνεχίζουν να βρίσκονται μαζί σου. Μπορεί βέβαια αυτό που γράφω να μην ισχύει για σένα και το εύχομαι αλλά η δική μου εμπειρία με έχει κάνει αφάνταστα καχύποπτη στις ανθρώπινες σχέσεις.

liamar έχεις προσδιορίσεις τί φοβάσαι περισσότερο; ή σε πιάνουν κρίσεις πανικού χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί;

δλδ όταν είσαι σε μια παρέα φοβάσαι μήπως πει κατι χαζο πχ και αγχώνεσαι και μετά φοβασαι μήπως σε καταλαβουν και μετα κριση πανικου κτλ;;;

Ντάλια δεν έχω προσδιορίσει ακριβώς τί είναι αυτό που φοβάμαι αλλά καταλαβαίνω ότι φοβάμαι την πολυκοσμία, κοινώς αγοραφοβία, φοβάμαι να βρεθώ σε κλειστά μέρη μήπως δεν μπορέσω να φύγω όταν το θελήσω, πάντα εντοπίζω που βρίσκεται η έξοδος και η WC, φοβάμαι μήπως λιποθυμήσω ή έχω τάση εμετού και δεν θα ξέρω πως να αντιδράσω, φοβάμαι την πολλή ζέστη γιατί όταν συνέβη το περιστατικό είχε καύσωνα και το καλοκαίρι όπου πήγαινα δηλαδή στο γραφείο γιατί έξω μου ήταν αδύνατον και να περπατήσω, έβαζα το κλιματιστικό στους 19 βαθμούς. Σύμφωνα με τον 2ο ψυχίατρο έχω φόβο και μάλιστα τρόμο του αντρικού στοιχείου (;;;;;) κάτι που με βρήκε απίστευτα αντίθετη, (έτσι εξηγεί την αγοραφοβία μου άσχετα αν του εξήγησα ότι έχω πρόβλημα και το να βγω να παω στο σουπερμαρκετ που βρίσκεται κάτω από το σπίτι μου). Η τελευταία εξήγηση του ψυχιάτρου μου ήρθε τελείως απρόσμενη και αδιανόητη και βρίσκομαι σε μικρή ρίξη μαζί του. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που φοβάμαι αλλα ένας γενικός φόβος που μου προκαλεί τις κρίσεις, τρέμουλο, εφίδρωση, ταχυκαρδίες κλπ. Η αναμονή με σκοτώνει ενώ το ταξίδι με το αεροπλάνο μέχρι που απογειώνεται μου δημιουργεί φοβερό άγχος και όχι κατά τη διαδρομή. Ακόμα το ψάχνω.........

νομιζω τ καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να προσπαθησεις να το προσδιορισεις περισσοτερο..μην ακους και τν καθε ψυχιατρο - δεν σημαινει οτι τα ξερουν ολα προς θεου!

αν μπορεις να απασχολησεις τον εαυτο σου με κατι οταν εισαι στο σπιτι, αυτο ειναι ενα καλο βημα παντως - μπορει να αρχισεις απο κει

ΛΙΑΜΑΡ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ 22 ΧΡΟΝΩΝ 7 ΜΗΝΕΣ ΤΑΛΑΙΠΟΡΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩς ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΜΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Η ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ , ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΩ ΠΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ Ο,ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΧΩΡΙΣ ΦΑΡΑΜΑΚΑ , Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΖΟΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟ , ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΠΟΤΑΚΙΑ ΚΑΦΕΔΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΑΛΛΑ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΣΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ , Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟς ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΕΧΩ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ , Ο,ΤΙ ΘΕΣ ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ..

Quote:

---

Originally posted by Ντάλια
νομιζω τ καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να προσπαθησεις να το προσδιορισεις περισσοτερο..μην ακους και τν καθε ψυχιατρο - δεν σημαινει οτι τα ξερουν ολα προς θεου!

αν μπορεις να απασχολησεις τον εαυτο σου με κατι οταν εισαι στο σπιτι, αυτο ειναι ενα καλο βημα παντως - μπορει να αρχισεις απο κει

---

Ντάλια μου σ\'ευχαριστώ για τις συμβουλές σου. Το θέμα όμως δεν το έχω όσο είμαι στο σπίτι όπου ασχολούμαι με διαφορα όπως διάβασμα, τηλεοραση, ιντερνετ, μουσική και καφέ στο σπίτι αλλά όταν βγαίνω ή αποφασίσω να βγω έξω. Σκέφτομαι μια μέρα πριν το τι έχω να κάνω από εξωτερικές δουλειές και μόνο στη σκέψη αγχώνομαι......

Quote:

---

Originally posted by GIORGOS296
ΛΙΑΜΑΡ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ 22 ΧΡΟΝΩΝ 7 ΜΗΝΕΣ ΤΑΛΑΙΠΟΡΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩς ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΜΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Η ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ , ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΩ ΠΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ Ο,ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΧΩΡΙΣ ΦΑΡΑΜΑΚΑ , Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΖΟΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟ , ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΠΟΤΑΚΙΑ ΚΑΦΕΔΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΑΛΛΑ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΣΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ , Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟς ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΕΧΩ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ , Ο,ΤΙ ΘΕΣ ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ..

---

Γιώργο μου καταρχήν σ\'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Θέλω να σου πω και συγχαρητήρια για τον τροπο που το αντιμετωπίζεις γιατι δεν ξέρω κατά πόσο βοηθούν τα φάρμακα αλλά μπράβο σου!!!
Ως προς την αυτογνωσία προσπαθώ κι εγώ να γνωρίσω τον εαυτό μου και να παραδέχομαι τα λάθη μου ή οποιαδήποτε σφάλματα που κανω...όλα βέβαια είναι υποκειμενικά.
Ως προς την \"κολλητή\" μου το ειχα κάνει το βήμα. Την πάντρεψα αρχες Ιουνίου 2006, στα τέλη του ιδιου μήνα είχα το περιστατικό διακόψαμε τις σχεσεις τον Οκτώβρη και επειδή ακριβώς με βαρυνε η κατασταση που ειχε δημιουργηθει αποφάσισα να της τηλεφωνήσω τον Φλεβαρη 2007 και στη συζήτηση μας μου πέταξε το εξής καλό : \"Επειδή εσυ απέτυχες στο γάμο σου ενω ο δικός μου πέτυχε γιαυτό θέλησες να απομακρυνθεις\". Κοινώς μου έλεγε ότι ζήλεψα (ασχετα αν εγω τους στεφάνωσα). Αυτό σήμανε το τέλος της σχέσης γιατί δεν προσπαθησα ξανά να επικοινωνήσω μαζί της και το ίδιο έκανε κι αυτή. Οπότε φαντάσου την απογοήτευσή μου...........

liamar καλως ήρθες κ χρόνια πολλα.
Βιώνω το ίδιο πρόβλημα για το ίδιο διάστημα.Η πρώτη μεγάλη κρίση μου 10 Ιουνίου του 2006.Συμπτώματα τα ίδια πάνω κάτω. Αποφυγές οι ίδιες. Ειδικά το supermarket.... μεγάλο θέμα. Από αυτά που γράφεις όμως καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν έχουν πάει τόσο καλά για σένα έως τώρα. Ήθελα να σε ρωτήσω - και έχω λόγο- τι είδους ψυχοθεραπεία έκανες με τον ψυχολόγο ή τον ψυχίατρό σου?

Quote:

---

Originally posted by ΒΙΚΥ
liamar καλως ήρθες κ χρόνια πολλα.
Βιώνω το ίδιο πρόβλημα για το ίδιο διάστημα.Η πρώτη μεγάλη κρίση μου 10 Ιουνίου του 2006.Συμπτώματα τα ίδια πάνω κάτω. Αποφυγές οι ίδιες. Ειδικά το supermarket.... μεγάλο θέμα. Από αυτά που γράφεις όμως καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν έχουν πάει τόσο καλά για σένα έως τώρα. Ήθελα να σε ρωτήσω - και έχω λόγο- τι είδους ψυχοθεραπεία έκανες με τον ψυχολόγο ή τον ψυχίατρό σου?

---

Βίκυ μου ευχαριστώ για το καλωσορισμα και Χρονια Πολλά και Καλά!!! Αμήν
Κι εγώ δεν βλέπω καλή εξέλιξη μέχρι τώρα. Ο 1ος Ψ. μου έδινε μονο φάρμακα και με ακουγε στους μονολογους μου χωρίς ιδιαίτερες συμβουλές. Με τον 2ο Ψ υπάρχει διαλογος (από τον Αυγουστο 2007 τον ξεκίνησα) αλλά υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Δεν συμφωνώ με όλα όσα μου λέει. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο 2ος Ψ και η Ψυχολόγος είναι απότι μου έχουν πει της Gestalt-Perls αλλά δεν ξέρω και πάρα πολλα. Πάντως με την ψυχολόγο αισθάνομαι πολύ πιο ανοιχτή στο να μιλάω χωρίς συγκρούσεις. Εγω είμαι περίεργη βεβαια τα τοσα φαρμακα που έχω καταπιεί γιατί δεν εχουν βοηθήσει έστω στην αλλαγή διάθεσης μου;;;;;;; γιατι αν είναι να τα παίρνω μονο για να τα παίρνω τότε γιατί δεν σταματάω και να περιοριστώ μόνο στα αγχολυτικά. Ειδικά το Remeron το τελευταίο που παίρνω απο τον Αυγουστο εκτός από το να με ρίχνει στο κρεβάτι απο την υπνηλία δεν ξέρω σε τι αλλο με εχει βοηθήσει.......
Θα μιλήσουμε εκτενεστερα αν θέλεις κι εσυ για ανταλλαγή αποψεων!!! Σ\'ευχαριστώ!!!!!!

POSO XRONON EISAI?

Καλή μου αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχεις βασιστεί λίγο περισσότερο απ\'όσο πρέπει στους γιατρούς και στα χάπια για να ξεπεράσεις το πρόβλημα.Επιπλέον νομίζω-μπορεί να κάνω και λάθος - ότι το κάνεις μάλλον αναγκαστικά. Μπες λίγο στα άδυτα του πανικού μόνη σου. Όλοι οι άλλοι δηλ γιατροι, χάπια, φίλοι είναι μόνον η πατερίτσα σου. Εσύ θα κάνεις όμως το πρώτο βήμα. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα. Όταν κατάλαβα ότι ο γιατρός μου με βλέπει μόνο σαν πελάτισσα των 100 € την εβδομάδα δεν τον παράτησα. Τον χρησιμοποίησα για να καταλάβω πλήρως τη μέθοδο να ξεπερνάω τις κρίσεις μου. Δεν το έχω ξεπεράσει τελείως, έχω πολύ δρόμο ακόμα. Κάθε κρίση είναι μια μάχη με το μαύρο μέρος του μυαλού μου κ έχω αποφασίσει ότι ακόμα και η ήττα θα είναι μέρος της επόμενης νίκης. Η γνώμη μου είναι να το παλέψεις πιο αποφασιστικά. Ξέρω ότι είναι δύσκολο και η αυτοπεποίθησή σου έχει εξαφανιστεί. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο όμως διάβασε, ρώτα, μίλα, ψάξε. Γενικά απομυθοποίησε το τέρας. Θα έρθει η στιγμή που θα γελάς μ\'αυτά που έχεις περάσει κ ξεπεράσει. Για ότι χρειαστείς είμαστε εδώ

υπάρχει ένα καλό βιβλίο αυτοβοήθειας για τις κρίσεις πανικού: Ξεπερνώντας τον πανικό, ένας οδηγός αυτοβοήθειας με γνωστικές συμπεριφορικές τεχνικές από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Νομίζω ότι είναι αρκετά βοηθητικό για να μάθει κάποιος ορισμένα χρήσιμα πράγματα.

Καλησπέρα και από μένα και χρόνια πολλά!
Έχω καιρό να γράψω στο forum, μάλλον επειδή προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να απομυθοποιήσω την κατάσταση. Δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι εύκολο... Αυτό που έμαθα καλά, όσο καιρό την παλεύω με τα αντίστοιχα δικά μου, είναι ότι πρέπει να βρεις, liamar, την αιτία, την αρχή του νήματος. Τι είναι αυτό που σε έκανε να χάσεις το δρόμο σου, π.χ. οι κακές ενδεχομένως διαπροσωπικές σχέσεις, η δουλειά σου, τι; Και να πω και κάτι, συγγνώμη κιόλας, αλλά ούτε η «κολλητή» σου ήταν στ\' αλήθεια φίλη σου, ούτε και όλοι οι άλλοι. Κατανοώ να τους ξενίζει η κατάσταση που περνάμε τους φίλους μας, θεωρώ αδιανόητο, απλά και μόνο επειδή δε μπορούμε να βγούμε βόλτα μαζί τους, να την κάνουνε γι άλλα. Πριν πάθω ότι έπαθα, πέρασε τις κρίσεις πανικού μία καλή μου φίλη, δεν έβγαινε έξω, δεν έκανε τίποτα. Δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει (μόνο αν το περάσεις, ξέρεις) αλλά δεν την άφησα. Της μιλούσα στο τηλέφωνο, την έπαιρνα για βόλτα με τα πόδια, πήγαινα σπίτι της. Τελικά από κάτι τέτοια κρίνονται οι φιλίες. Και όπως μου λέει πολλές φορές ο δικός μου ψυχίατρος \"άνθρωποι που σε κρίνουν ή φέρονται κάπως, απλά δεν είναι φίλοι σου\". Τελεία και πάυλα. Για μένα, κάτσε και κάνε έναν απολογισμό της ζωής σου, κράτα τα καλά και πέτα τα άσχημα και κάνε μία προσωπική εξυγίανση, μια νέα αρχή. Για να μη σε πολυ-πιάνουν τα φάρμακα, δεν είναι στη χημική ισορροπία το πρόβλημα, αλλά σε ότι σε βασανίζει ακόμη και μεταξύ μας, μέσα σου ξέρεις τι είναι αυτό...