Γεια σας και παλι!
Ειχα ξαναγραψει στο παρελθον για ενα θεμα με τις κρισεις πανικου που αντιμετωπιζα και ακομη προσπαθω να ξεπερασω..Εχω αρχισει να βλεπω μια ψυχολογο η οποια με βοηθαει πολυ, και εχουμε καταληξει στο οτι επειδη η μαμα μου επασχε απο καταθλιψη εγω προσπαθω να μη γινω σαν την μαμα μου και τοσα χρονια απλα κρατουσα μεσα μου την στεναχωρια και οτι αλλο ενιωθα.. Αυτο που ειπε ηταν οτι πρεπει να αφησω λιγο τον εαυτο μου ελευθερο και να μην υψωνω τοιχους οπως εκανα τοσο καιρο, να αρχισω να επικοινωνω λοιπον με εμενα. Πηγα και διακοπες ,περασα παρα πολυ ωραια δεν επαθα κανονικη κριση πανικου και οσες φορες πηγε να με πιασει καταφερα να το ελεγξω. Εχω αρχισει να μπαινω σε μετρο λεωφορεια και στο μεγαλυτερο μερος της διαδρομης δεν σκεφτομαι καν οτι φοβαμαι η οτι θα παθω κατι.Εχω αρχισει να νιωθω οτι ειμαι οντως υγιης και να υποτιμω τις κρισεις πανικου.Προχθες ομως γυρισα απο τις διακοπες. Ειχα παει στο χωριο μου , και δεν ειναι οτι περασα τοσο καλα απλα οταν εφευγα με επιασε μια απιστευτη στεναχωρια που συνεχιζεται μεχρι σημερα.Στο χωριο ηρθα κοντα με εναν παιδικο μου φιλο, ο οποιος δυστυχως μενει στο εξωτερικο και ισως γιαυτο να ειμαι στεναχωρημενη γιατι ξερω οτι θα κανω να τον δω πολυ καιρο να τον ξαναδω. Με το που μπηκα μεσα στο σπιτι μου και ειδα την μαμα μου με επιασαν τα κλαματα και γενικα νιωθω συνεχως οτι θελω να φυγω. Δεν αντεχω το σπιτι μου και θελω να ειμαι συνεχως εξω με φιλους να ασχολουμαι με κατι. Με εχει πιασει επισης μια εντονη επιθυμια να ζησω μονη μου, να μαθω να οδηγαω να πιασω δουλεια να εχω το δικο μου σπιτι και την ησυχια μου. Δεν θελω την ησυχια μου επειδη δεν θελω τους φιλους μου,θελω απλα να απομακρυνθω απο την μαμα μου γιατι νιωθω οτι θα γινω σαν αυτην καθε φορα που την βλεπω. Νιωθω μια αναγκη να αποδειξω στον εαυτο μου οτι διαφερω απο εκεινη και θελω να σταθω στα δικα μου ποδια.Κλαιω ολη την μερα οταν ειμαι στο σπιτι, και σχεδον καθε βραδυ παω να μεινω στην κολλητη μου οπου ειμαι εντελως χαρουμενη μεχρι την στιγμη που σκεφτομαι οτι θα γυρισω στο σπιτι μου. Σκεφτομαι επισης μηπως αυτο συμβαινει επειδη γυρισα στην Αθηνα και η αθηνα για μενα ισοδυναμει με μια σχολη την οποια απεχθανομαι και δεν εχω ορεξη να διαβασω κανενα μαθημα της (εχω φτασει σε σημειο να νοσταλγω τις πανελληνιες και τα αρχαια που λατρευα) , ισοδυναμει επισης με τις κρισεις πανικου, με μια οικογενεια που δεν θελω και επισης μιας και αυτη την περιοδο στον συναισθηματικο τομεα δεν πανε και τοσο καλα τα πραγματα η μαλλον δεν υπαρχουν καν πραγματα, νιωθω οτι δεν εχω να περιμενω κατι. Νιωθω οτι η ζωη μου ετσι οπως εχει γινει ειναι γεματη απο αδιαφορα πραγματα. Πριν τρεις βδομαδες επισης πεθανε ενας πολυ αγαπημενος μου ανθρωπος, πολυ προωρα και αδικα. Εκεινες τις μερες ενιωθα οτι δεν εχει καν νοημα να ζω αφου ουσιαστικα δεν ζω και καθε φορα που ζουσα η εβλεπα κατι ομορφο εβαζα τα κλαματα και προσπαθουσα να το εκτιμησω παραπανω γιατι η φιλη δεν θα ειχε καν την ευκαιρια να το δει.Δεν σκεφτηκα ποτε να πεθανω η κατι τετοιο απλα σε τελειως θεωρητικο επιπεδο σκεφτομουν οτι γεννιομαστε και πεθαινουμε και οτι αν δεν κανουμε κατι εμεις για να την αλλαξουμε η ζωη μας ειναι ασημαντη.Ματαιοτης ματαιοτητων δηλαδη και τα λοιπα. Αυτες λοιπον τις τρεις μερες που γυρισα απο το χωριο απλα κλαιω συνεχως, ξυπναω και περιμενω να ανοιξω τα ματια μου και να ειμαι στο χωριο και οταν βλεπω οτι ειμαι στην αθηνα νιωθω μια απογοητευση γιατι απλα εδω περα δεν εχω να περιμενω κατι..Την σχολη που μισω;; Την μαμα μου που ειναι τρελη;; Τον μπαμπα μου που αδιαφορει εντελως;; Η μονη μου χαρα ειναι να δω τους φιλους μου να βγω εξω και να ξεφυγω απο το σπιτι. Φοβαμαι παρα πολυ μηπως εχω κι εγω καταθλιωη σαν την μαμα μου, νιωθω οτι ειμαι αδυναμη και ανικανη να αντιμετωπισω τα προβληματα μου και ειλικρινα το να γινω σαν την μαμα με φοβιζει απιστευτα. Ειναι σαν η φοβια για τις σωματικες ασθενεις να εχει αλλαξει αντικειμενο και να φοβαται τις ψυχολογικες πλεον.Νιωθω πιεσμενη και οτι θελω να τα βροντηξω ολα και να φυγω. Ψαχνω ολη την μερα στο ιντερνετ τα συμπτωματα της καταθλιψης και κανω κατι γελοια τεστ που υπαρχουν. Η ψυχολογος μου ειχε πει οτι με βρισκει απολυτα υγιη και οτι δεδομενου του ποσα περναω ειναι φυσιολογικη αντιδραση του οργανισμου. Επειδη ομως στην οικογενεια μου η μαμα ηταν το μαυρο προβατο, η πηγη της ντροπης και ο μπαμπας μου την χωρισε γιαυτο φοβαμαι παρα πολυ σε απιστευτο σημειο,φερομαι ασχημα στην μαμα γιατι μου θυμιζει οσα δεν θελω να γινω. Διαβαζω οτι το να εχεις καταθλιψη ειναι να μη νιωθεις τιποτα ουτε στεναχωρια ουτε χαρα απλα αδεια, να μην εχεις ορεξη να κανεις τιποτα να μη βρισκεις τιποτα ενδιαφερον να μην θες να βγεις. Εγω νιωθω κενη αλλα μονο οταν σκεφτομαι τι με περιμενει στην αθηνα, οχι γενικα. Οταν βγαινω και ξεχνιεμαι ειμαι καλα. Ανυπομονω επισης να ξαναρχισω μουσικη, μαρεσει να διαβαζω τα βιβλια μου να βλεπω τις ταινιες μου, και περιμενω να βρω καποιον που να μου αρεσει πραγματικα και νιωθω οτι το εχω απιστευτα πολυ αναγκη να βρω εναν δικο μου ανθρωπο που να ξερω οτι μαγαπαει. Σκεφτομαι επισης την φιλολογια εκει δηλαδη οπου ηθελα να περασω και χαιρομαι αλλα δυστυχως δεν μπορω πλεον. Νιωθω καταπιεσμενη και νιωθω οτι εγω εμπλεξα τον εαυτο μου ετσι εγω φταιω που δεν εκανα αυτο που ηθελα και φοβηθηκα να υψωσω το αναστημα μου στον πατερα μου.
Συγγνωμη που γραφω ολοκληρο κατεβατο, ευχαριστω οποιον κατσει να το διαβασει, πειτε μου οποια γνωμη σας, βοηθηστε με οπως μπορειτε το εχω αναγκη!!! Και παλι ευχαριστω!!!! :):)
