τι από τα δύο?

¨ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε¨

έχετε προσέξει πως τις τελευταίες δεκαετίες (αρχής γενομένης της φοβερής δεκαετίας του ΄60) αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο οι διαγνώσεις ανθρώπων με ψυχικές ή νευροαναπτυξιακές διαταραχές?

έχουμε πράγματι ως είδος (ανθρώπινο) πάθει τέτοια λαχτάρα, που οι γενιές οι νεότερες να έρχονται στον κόσμο όλο και λιγότερο ¨φυσιολογικές¨, ¨υγιείς¨και ¨κανονικές¨
ή μήπως έχουν διευρυνθεί επικίνδυνα πολύ τα ¨διαγνωστικά κριτήρια¨ έτσι ώστε κανένας σχεδόν να μην ξεφεύγει από μια (όποια) διάγνωση?

τελικά είναι ο γιαλός στραβός ή μήπως αρμενίζουμε στραβά?

Εγω πιστευω ότι πολλα ατομα εχουν λαχτάρα να τους προσέχουν οι άλλοι και για αυτο υιοθετουν την εύκολη λυση του <<ειμαι καταθλιπτικος/στεναχωρημενος/μιζερος/εχω ανασφαλειες/ο καλος δεν μου δινει σημασια>> κλπ κλπ που μας τα εχουν περασει οι καλοι μας ψυχολογοι για να βγαζουν και αυτοι το ψωμι τους με διαφορες βλακειες του στυλ <<δεν πρεπει να ριχνεις ουτε ενα τοσο δα χαστουκακι στο παιδι σου αν κανει γκαφα γιατι θα παθει συνδρομο>> και <<οι γονεις ειναι οι τελευταιοι που εχουν λογο στις επιλογες του παιδιου τους γιατι αν πουν και αυτοι την γνωμη τους το παιδακι θα παθει ψυχωση>> και αλλα διαφορα, εγω αυτα τα ακουω λιγακι μπαρμ******λα, ολοι αυτοι που παραπονιουνται οτι μιζεριαζουν, οτι νιωθουν σκατα κλπ κλπ δεν περασαν ουτε εμφυλιο, ουτε καποιον παγκοσμιο πολεμο, ουτε κανα λιμο όπως της Ουκρανιας ουτε βιωσαν και κανα tsunami σαν αυτο της Ιαπωνιας, απλα παρα πολλοι απο αυτους(οι περισσοτεροι ΑΛΛΑ οχι ολοι) ειναι απλα αχαριστοι και αγνωμονες...Τωρα βεβαια υπαρχει και το αλλο, οτι η συγχρονη κοινωνια του ανθρωπου ειναι τοσο σαθρη και τοσο διαφθερμανη, κυβερναει παντου το χρημα το ψεμα και η διαφθορα και οι καθημερινοι ανθρωποι ειναι υποχρεωμενοι να ακουν την μαλακια του καθε πολιτικου λαδοποντικα, να θυσιαζουν τα ονειρα τους στον βωμο της ευρεσης εργασιας για να την περασουν και ας μην τους αρεσει, εε να βαλουμε και το πριβαλλον που επικρατει σε ολες τις πολεις(αιθαλομιχλη, χημικα νεφη, κλιματικες αλλαγες, τοξικα αερια, αρωματικοι υδρογονανθρακες κοκ) και επιρεαζει τους κατοικους εστω και εμμεσως, εεεε πολυ θελει ο ανθρωπος για να σαλταρει, να βαλουμε και καμια χοντρη αποτυχια οπως πχ συζηγικη απιστια ή χρονια ανεργια ή ή ή ή, τελος...Το θεμα ειναι πολυ μπερδεμενο, γενικο και αοριστο...

Για να σου διαγνώσουν κάτι πρέπει και να πας σε ψυχίατρο..
Σίγουρα η διάγνωση είναι πολλές φορές "ελαφρά την καρδία..." αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που τρέχουν σε ψυχίατρο χωρίς να έχουν όντως πρόβλημα...
Εγώ για να καταλήξω να αποδεχθώ βοήθεια ψυχιάτρου πέρασα φυσικά από παθολόγους και νευρολόγους (για τα ψυχοσωματικά λόγω άγχους -- καταθλιψης πχ αρρυθμίες, ταχυπαλμίες, αυπνιες, προβλήματα μνήμης και συγκέντρωσης κρίσεις πανικού, χάσιιμο βαρους κτλ) και σε ενδοκρινολόγο (μήπως είναι θυρεοειδής ή τεστοστερόνη) και σε ψυχολόγο 7 μήνες σε εβδομαδιαία βάση (η οποία η ίδια μου είπε πως πρέπει να ακολουθήσω και αγωγή ενώ ήταν κατά των ψυχιάτρων γενικότερα) και άλλα πολλά όπως βοτανολόγους, δοκιμή με βότανα, σεμινάρια διατροφής και ούτε ξέρω πόσα δοκίμασα...

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ένας μέσος άνθρωπος λέει αχ έχω άγχος δεν πάω στον ψυχίατρο?

Αγαπητη mama , εχοντας ζησει τα περιφημα 80s , σε ολο τους το μεγαλειο , με την ξεγνοισια τους , την ατελειωτη διασκεδαση , το υποτυπωδες σχολικο διαβασμα , σαφως και διαπιστωνω οτι οι καινουριες γενιες αντιμετωπιζουν σωρεια ψυχολογικων προβληματων τα οποια οφειλονται στην ελλειψη πραματικης διασκεδασης , στη κριση στις διαπροσωπικες σχεσεις και απομονωση , λογω η/υ , και γενικοτερα αυτης της ' τεχνολογιας ' , στην δυσκολια της εξευρεσης χρηματων ( παλια εβρισκες δουλεια πανευκολα ) , τα επιτοκια τραπεζης στα 80s ηταν 25-28 % , ειχες ενα κομποδεματακι , τοβαζες στην τραπεζα και ζουσες απο τους τοκους , τα αυτοκινητα ηταν λιγα ( το 1980 350.000 , το 2000 2.500.000 ) δλδ η Αθηνα ειχε ακομα κατι το ρομαντικο , δεν ηταν αυτη η τερατουπολη των 5 εκ. κατοικων , ουτε μολυνση υπηρχε , οχι μεταναστες ( αρα και μικροτερη ως ανυπαρκτη εγκληματικοτητα ) , τα παιδια δεν ηταν ' αγριεμενα ' οπως σημερα , οπως διαπιστωνει και ο κολλητος μου εκπαιδευτικος , λογω του οτι δεν εχουν πλεον χωρους να εκτονωθουν , και λογω της αβεβαιοτητας του μελλοντος τους , και ο φορτος εργασιας τους . Βλεπω στο φορουμ παιδια να μιλανε για μοναξια , αυτοκτονιες , και δεν πιστευω αυτα που διαβαζω .
Συμπερασματικα , για να μην μακρηγορω , στραβα αρμενιζουμε .

Η αυτοκτονια πλακα πλακα είναι της "μοδας" την σημερον ημερα και νομιζω οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των νεων του σημερα το εχουν σκεφτει εστω και μια φορα στην ζωη τους ασχετως ηλικιας, δεν εξηγηται αλλιως το οτι γινεται μια αυτοκτονια καθε 40 δευτερα και το οτι η αυτοκτονια ειναι απο τις κυριες αιτιες εφηβικου θανατου στον συγχρονο "πολιτισμενο" και "προοδευτικοτατο" μας κοσμο...Δεν πιστευω οτι φταει μονο η κριση για αυτο, ενταξει το εβαλε και αυτη το χερακι της, καταστραφηκαν ποσοι και ποσοι ανθρωποι οικονομικα και απο το ψαχνουν στα σκουπιδια ή να τους κλεισουν μεσα επελεξαν την πιο απλη λυση αλλα πιστευω οτι για ολα φταει η συγχρονη κοινωνια γενικα...Στην ελλαδα της σημερινης κρισης γινονται 2 αυτοκτονιες την ημερα, στην σουηδια και στην γερμανια και το Ηνωμενο Βασιλειο γινονται 10 αυτοκτονιες την ημερα και παραπανω και ας μην εχουν το χαλι το δικο μας, βλεπετε φταιει η σημερινη κωλοκοινωνια για τους αυξημενους αυτοκτονιων και οχι τοσο η κριση...Όταν ενας νεος μεγαλωνει σαν αυτοκρατορας με τα iphone και τα smartphone του και την 45ρα tv του και τα ρουχα τελευταια λεξη της μοδας και τα πεταμενα λεφτα σε ολου του κοσμου τις εξοδους, συναυλιες κλπ του καλλιεργειται η εντυπωση οτι με το που θα τελειωσει το λυκειο και ψαξει να βρει δουλεια θα τον κανουν κατευθειαν προϊσταμενο, θα του δωσουν κατευθειαν 100.000++ ευρω σαν προκαταβολη για τις υπηρεσιες και θα του δωσουν και καμια χρυση λαμπορκινι σαν εταιρικο αυτοκινητο, εε να μην δωσουν και κανα εταιρικο κινητο...Να κατι τετοιοι ειναι που τρωνε τα μουτρα τους οταν βγαινουν στην σκληρη και απανθρωπη αγορα του σημερα...Πέραν αυτων των ηλιθιων εξαιρεσεων θεωρω οτι ολοι οι υπολοιποι νεο που εχουν σκεψεις να αυτοκτονησουν ειναι αυτοι που συνειδητοποιουν το ποσο σαθρη ειναι η συγχρονη κοινωνια...Η ενωμενη ευρωπη λεμε, η συγχρονη δημοκρατια λεμε, ο παγκοσμιος πολιτισμος λεμε, τα ενωμενα εθνη λεμε και σκατα στα μουτρα τους...Που ολοι οι νεοι οποια ταλεντα και αν εχουνε ειναι καταδικασμενοι να δουλευουν σαν τα σκυλια προς χαριν των σαπιοκοιλιων που μας κυβερνανε(πολιτικοι, μεγιστανες) και που την σημερον εποχη αν δεν εχεις χρημα δεν εισαι τιποτα, ουτε καν σχεση δεν μπορεις να κανεις σημερα....Και τελος παντων θεωρω οτι οι νεοι της σημερινης και μονο εποχης(2000 και επειτα) που σκεφτονται την αυτοκτονια ειναι πιο φυσιολογικοι και λογικοι απο τους αλλους που δεν τους καιγεται καρφακι και το μοναδικο νοημα της ζωης τους ειναι το ποσα like εχουν μαζεψει στις φωτογραφιες τους στο facebook και το πως θα ξοδεψουν με τον χειροτερο και γρηγοροτερο δυνατο τροπο τα λεφτα του μπαμπα τους λες και ειναι κανα μεγαλοστελεχος πετρελαϊκης και οχι απλα ανεργος που συντηρειται απο ταμειο ή απο συγγενεις(ή φοβαται μην καταληξει εκει)....Προσωπικα θεωρω (και μαλλον θα δικαιωθω σε 500 χρονια) οτι η σημερινη εποχη ειναι ενας συγχρονος μεσαιωνας, οχι θρησκευτικος, αλλα κυριως εργατικος...Γεννιεσαι σε αυτον τον κοσμο, σου λενε οτι πρεπει να μαθεις 29876 διαφορετικες ξενες γλωσσες εννοειται με πτυχιο για να βρεις μια απλη δουλεια της πιατσας, μετα θα πρεπει να σπουδασεις, να παρεις το πτυχιο σου εννοειται γερο πτυχιο της πιατσας(αρα ή που θα πρεπει να εξαντληθεις στις πανελληνιες για τα κωλομορια ή που θα πρεπει να κοψεις τις φλεβες σου γιατι ενα κωλοχαρτο καθοριζει το μελλον σου), να κανεις τα μεταπτυχιακα σου, να κανεις και το μαστερ σου, να κανεις και τα διδακτορικα σου, εε να αφιερωσεις και ποσα ακομη χρονια απο την ζωη σου σε δουλειες του ποδαριου μπας και αποχτησεις την εμπειρια που σου ζητανε και κανεις κανα καλο βιογραφικο για να κρατησει η συνεντευξη σου λιγακι παραπανω(μεχρι να σου πουνε οτι δεν μπορουν να σε προσλαβουν) και ολα αυτα με σκοπο να...εργαζεσαι τις κυριακες λες και ωφεληθηκε ποτε καποιος απο την δουλεια την κυριακη, να κανει υπερωριες σαν το σκυλι και να μην αμοιβεται κιολας, η προοπτικη της αυξησης μισθου της προαγωγης ή ουτε για αστειο, οι αργιες εχουν σχεδον καταργηθει, τουτεστιν ο εργατης του 21ου αιωνα επεστρεψε στις συνθηκες του εργατη του 19ου αιωνα πριν τον ξεσηκωμο στο Σικαγο, ειναι υποχρεωμενος να δουλευει σαν σκυλι 24/7 και να ειναι και χαρουμενος και ευτυχισμενος για να βγαλει απλως τα προς το ζην, το ψωμι του απλως....Και εχουμε και τις συγχρονες μεγαλουπολεις που ειναι πιο μουντες και βαρετες (και επικυνδινες) απο καθε αλλη εποχη στα χρονικα, με τα οξειδια του αζωτου και το τροποσφαιρικο οζον να ανεβαινουν σε τρομαχτικα υψη, οι ηλιακες ακτινοβολιες να εισερχονται ολο και περισσοτερο και να μας προκαλουν δερματικους καρκινους, τα τροφιμα να γινονται ολο και πιο "πλαστικοποιημενα" εχοντας γεμισει του κοσμου τα μεταλλαγμενα τα οποια μας λενε ακομη ερευνανε οι επιστημονες για το αν κανουν κακο στην υγεια μας( εε αφου δεν ξερετε ακομη ρε μαλακες, τι μας βγαζετε στην αγορα, ερευνηστε τα πρωτα)...Ειναι δυνατον καποιος σημερα να μην εχεις σκεψεις αυτοκτονιας???

Τωρα πλεον ανα δεκαετια , ειναι διαφορετικο το τοπιο και ολα τρεχουν ισως σε ξεφρενους ρυθμους. Ο ανθρωπος ειναι ευπροσαρμοστο ον και αλλαζει συμφωνα με τους κανονες του "παιχνιδιου" , αλλα οταν αλλαζουν ολα σε μια δεκαετια ισως να μην μπορει να

αποροφησει τις αλλαγες.

Απλως λεω μια γνωμη , το ερωτημα φυσικα δεν ειναι κατι που μπορει να απαντηθει , γιατι οταν περνεις μια πορεια πολλες φορες σαν ατομο ή γενικα σαν ανθρωποτητα , αφηνεις μια αλλη πορεια που δεν πηρες και που σιγουρα δεν μπορεις να προβλεψεις που θα κατεληγε.

Το ερωτημα με το αρμενισμα , ειναι οτι απλως ταξιδευουμε, ζουμε τη ζωη μας , προσπαθουμε να την κανουμε καλυτερη, προσπαθουμε να φτιαξουμε τον κοσμο ισως οσο μπορουμε κατα την αποψη μας ... και συνεχιζουμε.

Για να πω και την αληθεια σαν ανθρωπος της σημερινης εποχης, θα μου ηταν αδιανοητο να ζησω στο παρελθον που ο κοσμος θα ηταν ο ιδιος με αυτον που με γεννησε , δλδ το διαστημα της ζωης μου δεν θα εβλεπα καμμια σημαντικη αλλαγη γυρω μου. Μπορει να αισθανομαι πολλες φορες καταπιεσμενος σε ενα κοσμο που αλλαζει διαρκως αλλα με εξιταρει κιολας ... τωρα το κατα ποσο ευτυχισμενος θα ημουν στην μια περιπτωση ή στην αλλη ... who knows....

Παλια ομως , δεν γινοταν διαγνωσεις. Αν σε μια οικογενεια υπηρχε ψυχικα αρρωστος δεν το μαθαινες ποτε...
τωρα η αληθεια ειναι οτι η ψυχιατρικη εκανε μεγαλη προοδο , και καλως γινονται διαγνωσεις και υπαρχουν φαρμακα και μπορουν πλεον να ζησουν σχετικα καλα τα ατομα με ψυχικες νοσους.
Το κακο ειναι οτι εγινε και λιγο μοδα , και για αυτο γινοται "υπερδιαγνωσεις" και πολλες φορες ιατρικοποιουνται φυσιολογικες καταστασεις οπως το πενθος , η στεναχωρια απο εναν χωρισμο , η εφηβικη οργη και αλλα, και αυτο εννοειται πως οδηγει στην εμπορευματοποιηση αυτων των καταστασεων ( π.χ φαρμακα , σκευασματα , ψυχοθεραπειες , εναλλακτικες θεραπειες κλπ).
Αυτο το βλεπεις και σε αλλους τομεις της ιατρικης , χειρουργεια που ειναι αχρηστα , συνταγογραφησεις αντιβιοτικων χωρις λογο , εξετασεις για ψυλλου πηδημα....
Δεν θεωρω παντως οτι τα πραγματα ειναι τοσο τραγικα ,ισα ισα θεωρω πως σημερα τα πραγματα ειναι καλυτερα απο παλια, απλα πρεπει να μαθουμε να μη πεφτουμε σε παγιδες σε οτι αφορα θεματα υγειας.

περαστικέ, είσαι οδοστρωτήρας... συμφωνώ πάντως με αυτό που λες κάπου "...τουτεστιν ο εργατης του 21ου αιωνα επεστρεψε στις συνθηκες του εργατη του 19ου αιωνα πριν τον ξεσηκωμο στο Σικαγο, ειναι υποχρεωμενος να δουλευει σαν σκυλι 24/7 και να ειναι και χαρουμενος και ευτυχισμενος για να βγαλει απλως τα προς το ζην, το ψωμι του απλως..." έτσι είναι, αλλά δεν μιλάω για τις δυσκολίες της ζωής, πάντα υπήρχαν τέτοιες (και το 19ο αιώνα, του ρομαντισμού, οι αυτοκτονίες ήταν της "μόδας")... μιλάω για την εκτεταμένη "ψυχιατρικοποίηση" της ζωής...

παναγιώτη, δεν αμφισβητώ ότι πάνε σε ψυχίατρο... όμως ο ψυχίατρος για να βάλει διάγνωση βασίζεται στη γνώση, την εμπειρία του και τα λεγόμενα διαγνωστικά κριτήρια... αυτά λέω ότι έχουνε διευρυνθεί πολύ τελευταία... να σου δώσω ένα παράδειγμα: προπολεμικά, ο "αυτισμός" ήταν άγνωστος, όχι ως κατάσταση αλλά ως διάγνωση... οι γιατροί τον ονόμαζαν "παιδική ψύχωση" ή κάτι τέτοιο... αργότερα, τη δεκαετία του 40, ο Κάννερ προσδιόρισε τον αυτισμό ως κάτι εντελώς ξέχωρο από την ψύχωση και έθεσε και κάποια διαγνωστικά κριτήρια... λίγο αργότερα ο Άσπεργκερ εξειδίκευσε ακόμα περισσότερο τα κριτήρια, έτσι ώστε σήμερα έχουμε καταλήξει να μιλάμε όχι για "αυτισμό" αλλά για "αυτιστικό φάσμα" ή ακόμα και για "διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές" όπου πολύ περισσότεροι άνθρωποι "χωράνε" στις διαγνώσεις...

μαγκάιβερ, λες ότι έχουν αλλάξει οι άνθρωποι... ναι, αλλά πόσο πια? δεν αναφέρομαι μόνο στα "οργισμένα νιάτα" ή τα μοναχικά ή τους "αυτοκτονικούς ιδεασμούς τους... ούτε καν... μιλάω για τις ιατρικές διαγνώσεις... σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας, υγιής είναι όποιος χαίρει σωματικής (και) ψυχικής (και) κοινωνικής ευεξίας... ακούς? και όχι απλά όποιος δεν είναι άρρωστος... με τον τρόπο αυτό, περιορίζουμε (τεχνητά? είναι το ερώτημα) τον αριθμό των "υγιών" ανθρώπων...

κηπ, βέβαια, η ικανότητα του ανθρώπου να προσαρμόζεται είναι αυτή που τον βοηθάει να επιβιώνει... όμως υπάρχουν και (πολλοί) άνθρωποι που έχουν θέματα προσαρμογής... πως θα ξεχωρίζουμε με σαφήνεια πότε κάποιος είναι παθολογικά δυσπροσάρμοστος και πότε ιδεολογικά π.χ. όταν κάθε πτυχή της ζωής και της σκέψης "ψυχιατρικοποιείται" μόλις ξεφύγει λίγο από την πεπατημένη οδό? μόλις πάει να γίνει λίγο "διαφορετική"?

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Παλια ομως , δεν γινοταν διαγνωσεις. Αν σε μια οικογενεια υπηρχε ψυχικα αρρωστος δεν το μαθαινες ποτε...
τωρα η αληθεια ειναι οτι η ψυχιατρικη εκανε μεγαλη προοδο , και καλως γινονται διαγνωσεις και υπαρχουν φαρμακα και μπορουν πλεον να ζησουν σχετικα καλα τα ατομα με ψυχικες νοσους.
Το κακο ειναι οτι εγινε και λιγο μοδα , και για αυτο γινοται "υπερδιαγνωσεις" και πολλες φορες ιατρικοποιουνται φυσιολογικες καταστασεις οπως το πενθος , η στεναχωρια απο εναν χωρισμο , η εφηβικη οργη και αλλα, και αυτο εννοειται πως οδηγει στην εμπορευματοποιηση αυτων των καταστασεων ( π.χ φαρμακα , σκευασματα , ψυχοθεραπειες , εναλλακτικες θεραπειες κλπ).
Αυτο το βλεπεις και σε αλλους τομεις της ιατρικης , χειρουργεια που ειναι αχρηστα , συνταγογραφησεις αντιβιοτικων χωρις λογο , εξετασεις για ψυλλου πηδημα....
Δεν θεωρω παντως οτι τα πραγματα ειναι τοσο τραγικα ,ισα ισα θεωρω πως σημερα τα πραγματα ειναι καλυτερα απο παλια, απλα πρεπει να μαθουμε να μη πεφτουμε σε παγιδες σε οτι αφορα θεματα υγειας.

---

συμφωνώ γενικά... είναι όμως μόνο θέμα εμπορευματοποίησης η "υπερδιάγνωση"? ο νους μου πάει λίγο και στη "δημιουργία" σκληρού πυρήνα κοινωνικών στερεοτύπων...

Κανείς δεν γενιέται με τα ψυχολογικά. Αυτό όπως ίσχυε το 1960 ισχύει και σήμερα.
Και το 1960 υπήρχαν ατομα με ψυχολογικά (δεν μιλώ για τις ψυχιατρικές παθησεις όπου λίγο πολύ η μεταχειριση ήταν όπως και σημερα) όμως δεν υπήρχε η ενημέρωση, η συνειδητοποίηση και η προσφυγη σε ειδικούς που υπάρχει σημερα. Απλά ζουσαν με τα ψυχολογικα τα οποια θεωρουσαν ως φυσιολογικό κομματι της μοιρας τους και όσοι πάλευαν να τα ξεπερασουν απλά πελαγοδρομούσαν. Τότε απλά έπαιρναν καποιο στο γιατρό, επειδή ως ψυχολογικό προβλημα θεωρειτο μόνο η προφανής ψυχιατρική πάθηση.
Τα ψυχολογικά κατ' εμε ειναι επίκτητα.
Ο τοτε πιο απλός τροπος ζωης, άρα οι πιο λίγες απαιτησεις, συνεπάγονταν πιο λίγα ψυχολογικά. Στο μεταξυ η ζωη εγινε πιο πολυπλοκη και οι σχεσεις πιο απρόσοπες, κάπου χάθηκε η αθωότητα και η αγαπη. Έτσι τα ψυχολογικά πλύθηναν.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Κανείς δεν γενιέται με τα ψυχολογικά. Αυτό όπως ίσχυε το 1960 ισχύει και σήμερα.
Και το 1960 υπήρχαν ατομα με ψυχολογικά (δεν μιλώ για τις ψυχιατρικές παθησεις όπου λίγο πολύ η μεταχειριση ήταν όπως και σημερα) όμως δεν υπήρχε η ενημέρωση, η συνειδητοποίηση και η προσφυγη σε ειδικούς που υπάρχει σημερα. Απλά ζουσαν με τα ψυχολογικα τα οποια θεωρουσαν ως φυσιολογικό κομματι της μοιρας τους και όσοι πάλευαν να τα ξεπερασουν απλά πελαγοδρομούσαν. Τότε απλά έπαιρναν καποιο στο γιατρό, επειδή ως ψυχολογικό προβλημα θεωρειτο μόνο η προφανής ψυχιατρική πάθηση.
Τα ψυχολογικά κατ' εμε ειναι επίκτητα.
Ο τοτε πιο απλός τροπος ζωης, άρα οι πιο λίγες απαιτησεις, συνεπάγονταν πιο λίγα ψυχολογικά. Στο μεταξυ η ζωη εγινε πιο πολυπλοκη και οι σχεσεις πιο απρόσοπες, κάπου χάθηκε η αθωότητα και η αγαπη. Έτσι τα ψυχολογικά πλύθηναν.

---

όταν λες "ψυχολογικά" Ιωάννη, τι ενοείς?
υπάρχουν διαταραχές εκ γενετής και άλλες που σου σκάνε στην πορεία, αλλά οφείλονται και σε γενετική προδιάθεση και ίσως οι περιβαλλοντικοί παράγοντες απλά να τις "πυροδοτούν"...
και να κάνω σαφές ότι δεν αναφέρομαι στη "θλίψη" αλλά στη κατάθλιψη, ξεχωρίζω τα χαρακτηριολογικά προβλήματα από τις διαταραχές προσωπικότητας κλπ...
αυτό που με απασχολεί εδώ είναι οι διαγνώσεις και τα διαγνωστικά κριτήρια και όχι κάτι άλλο...
(πάντως παλιότερα, στα χρόνια -που λένε- "της αθωότητας", οι πάσχοντες σχετικά, δεν περνούσαν καθόλου καλά... "αγάπη" δεν περίσσευε γι αυτούς ούτε από τις ίδιες τις οικογένειες τους...)